Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Bab 101 - Bab 110

ท้องฟ้ายามเย็นค่อย ๆ แปรเปลี่ยนจากสีทองสู่แสงส้มแดง ก่อนจะกลืนเข้าสู่ม่วงคล้ำ แสงสุดท้ายของวันทอดยาวเคลือบเส้นทางที่สองร่างกำลังก้าวเดินเคียงกันอย่างสงบเงียบ ตลอดทั้งวัน พวกเขาเดินชมความงดงามของเมืองหลวง ตั้งแต่ตลาดคึกคักไปจนถึงตรอกเงียบสงัด ทุกที่ที่ผ่านล้วนเต็มไปด้วยผู้คน แต่ซูจิ่งหลงกลับรู้สึกเสมือนว่าโลกนี้เหลือเพียงเขากับนางเมื่อเดินมาถึงหัวมุมถนน หลานเยว่หยุดก้าว หันมาสบตาเขาตรง ๆ ดวงตาคู่นั้นนิ่งเรียบ หากแฝงด้วยแรงกดดันเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นเฉยเอื้อนเอ่ยราวกับคำสั่ง มากกว่าการชักชวน“เย็นนี้…เจ้าจะต้องอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนหลานจิ่วอวิ๋น”คำพูดนั้นไม่เปิดทางให้ปฏิเสธ แต่สำหรับซูจิ่งหลง กลับเป็นประโยคที่งดงามที่สุดที่เขาเคยได้ยิน เขาตอบรับสั้น ๆ เสียงทุ้มลึกพร่าเล็กน้อยด้วยความตื้นตัน “อืม”รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้ารอยยิ้มที่แทบไม่เคยปรากฏให้ใครได้เห็นในโลกมืดที่เต็มไปด้วยเลือดและความโหดร้าย ยิ่งเมื่อได้ยินคำชวนตรงไปตรงมาจากนาง หัวใจของเขาก็พลันอบอุ่นจนแทบล้นออกมา ตลอดเส้นทางกลับ สีหน้าของเขาสว่างไสวผิดจากปกติ ยิ้มไม่หุบราวกับชายหนุ่มที่เพิ่งสมหวังในความรัก ลูกน้องที่เดินตามอยู่ด้า

ยามสนธยาคลี่คลุมทั่วทั้งจวน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องลอดผ่านระแนงไม้เข้ามา แสงทองสลัวทอดเงายาวบนพื้นหินเรียบ บรรยากาศรอบกายสงบเงียบ มีเพียงเสียงสายลมพัดต้องใบไผ่ที่เสียดสีกันเป็นจังหวะอ่อนโยนหลานเยว่ นั่งอยู่ริมหน้าต่าง เงาสะท้อนบนแววตาคมยังคงเย็นสงบตามแบบที่นางเป็นมาแต่แรก แม้หัวใจจะด้านชาเพราะถูกความมืดกลืนกินมาเนิ่นนาน แต่นางก็รู้ดีว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้นางอบอุ่นได้อย่างแท้จริงก็คือ บุตรชายของนาง เด็กน้อยคือความรักและสิ่งที่นางหวงแหนที่สุด แม้โลกของนางจะเต็มไปด้วยสีเทาและการฆ่าฟัน แต่นางยังคงปรารถนาจะมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้แก่เขาและในโลกมืดที่แสนเดียวดายนั้น…กลับมีบุรุษผู้หนึ่งก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ โดยที่นางไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่ไม่อาจตั้งชื่อได้ก่อตัวขึ้นทีละน้อย จนบัดนี้นางรู้เพียงอย่างเดียวว่าไม่อาจขาดเขาไปได้อีกแล้วเงาร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาอย่างมั่นคง แววตาคมเข้มที่ผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วนยังคงแน่วแน่ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความลังเลที่ไม่เคยเผยต่อผู้ใด ซูจิ่งหลง ยืนหยุดตรงหน้านาง ริมฝีปากหยักเม้มแน่นก่อนจะเปล่งถ้อยคำที่สั้น ตรง และหนักแน่นราวดาบที่ฟันลงกลางใจ“หลานเยว่… เจ้าเข

แม้ว่า ซูเทียนหมิง จะเอื้อนยิ้มอบอุ่นให้กับ หลานเยว่ และเด็กน้อย แววตาที่ทอดมามีทั้งความจริงใจและความเอ็นดูดุจญาติผู้ใหญ่ที่พร้อมโอบรับเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว นางสัมผัสได้ชัดเจนถึงความอบอุ่นที่แผ่วซึมออกมาโดยไม่ต้องใช้คำพูดใด ๆ แต่ในห้วงลึกของสัญชาตญาณหลานเยว่ รู้ทันทีว่าชายสูงวัยผู้นี้มิใช่คนธรรมดาเพียงแค่นั่งสงบนิ่งอยู่ที่โต๊ะ อำนาจที่มองไม่เห็นก็ยังแผ่ซ่านไปทั่วบรรยากาศ เหมือนพลังอำนาจบางอย่างที่กดดันให้ผู้คนรอบกายต้องสำรวมทุกอิริยาบถเขาไม่ใช่เพียงแค่บิดาผู้เลี้ยงดู ซูจิ่งหลง หากแต่เป็นชายผู้ปลุกปั้นบุตรชายขึ้นมาเป็นเจ้าของโรงประมูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงสถานที่ที่ผูกพันทั้งการค้าและอำนาจมืดเข้าด้วยกันในห้องโถงสว่างด้วยแสงโคมอันอบอุ่น เสียงถ้วยชากระทบเบา ๆ เป็นจังหวะขับกล่อมความเงียบงัน ขณะนั้น ซูเทียนหมิง รู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้องมา แม้นางจะทำทีเพียงเหลือบมองผ่าน ๆ หากแต่สายตาคมของชายชราผู้ผ่านศึกทั้งบัลลังก์และโลกมืดมาก็ย่อมรู้ได้ในทันทีริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มบาง เขาเอ่ยขึ้นเสียงทุ้มแฝงแววขบขันเล็กน้อย“สาวน้อย…เจ้าจ้องใบหน้าข้าถึงเพียงนี้ ย่อมต้องมีคำถาม

ภายในห้องโถงอันโอ่อ่า แต่กลับคล้ายถูกกลืนด้วยความหม่นหมอง จ้าวเจี้ยนกั๋ว ยืนทรุดกาย มือหนาที่เคยกำอำนาจล้มล้างผู้คนได้เพียงคำสั่ง กลับสั่นระริกด้วยแรงกดดันจากหัวใจ ร่างสูงสง่าที่เคยเปี่ยมไปด้วยบารมีบัดนี้ดูเสื่อมโทรมลงในพริบตาดวงตาแดงก่ำทอดมองบุตรชายผู้พิการที่เพิ่งหัวเราะสะใจเมื่อครู่ ราวกับกำลังหัวเราะเยาะผู้เป็นบิดาด้วยเช่นกัน ความจริงที่เจ็บปวดที่สุดไม่ใช่การถูกบีบให้ยอม แต่คือการที่เลือดเนื้อเชื้อไขของตนเอง กลับยอมลดค่าชีวิตจนใช้มันเป็นเพียงเครื่องมือกดดันคนเป็นพ่อเสียงทุ้มที่เคยหนักแน่น สั่นพร่าเหมือนเสียงร่ำไห้ของชายชรา“ตลอดเวลาที่ผ่านมา…ข้าเลี้ยงลูกไม่ดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ…?” ริมฝีปากเม้มแน่น น้ำเสียงแตกพร่าด้วยความเจ็บปวด“อัครเสนาบดีผู้สูงส่งที่ใครต่างยำเกรง…กลับต้องมาทนเห็นลูกชายตนเองใช้ชีวิตของเขามาข่มขู่ หากไม่ทำตาม ก็พร้อมจะฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตา”เขาเงยหน้ามองเพดานสูง แววตาขุ่นมัวพร่าเลือนราวจะกลั้นน้ำตา“ข้าไม่เคยคิดเลย…ว่าปลายชีวิตของข้า จะตกต่ำถึงเพียงนี้”หัวใจของชายผู้ครองอำนาจบีบรัดแน่นจนแทบระเบิด อำนาจยศถาบรรดาศักดิ์ที่สูงเทียมฟ้า กลับไร้ความหมาย เมื่อปลายทางของมั

ภายในห้องโถงเงียบงัน แสงตะเกียงส่องสลัวสะท้อนเงายาวบนพื้นหินเย็นยะเยือก อัครเสนาบดี จ้าวเจี้ยนกั๋ว นั่งอยู่เพียงลำพังบนเก้าอี้ไม้แกะสลัก มือใหญ่ถือถ้วยชาละเอียดแน่นแต่ท่าทีไม่อาจซ่อนความกระวนกระวายได้ กลิ่นชาหอมกรุ่นกลับไม่ช่วยกลบความกังวลที่เกาะกุมหัวใจริมฝีปากหนาเอื้อนเอ่ยเสียงต่ำปนหงุดหงิด “ทำไมเจ้าพวกนั้นถึงได้กลับมาช้านัก…” สายตาคมเหม่อมองไปยังประตูใหญ่ราวกับจะทะลุความมืดด้านนอก ความไม่สงบทำให้ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ กับถ้วยชาราวกับจะระบายความอึดอัดทว่าเสียงหนึ่งกลับดังแทรกขึ้นมา เย็นชา คมกริบราวกับมีดสั้นกรีดกลางใจ“คนของเจ้าข้าได้ส่งไปโลกหน้าหมดแล้ว”เสียงนั้นดังสะท้อนอยู่ในโสตประสาท ทำให้จ้าวเจี้ยนกั๋วสะดุ้งเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ เพียงเพื่อเห็น สตรีลึกลับ ก้าวออกมาจากเงามืด นางงดงาม ดวงตาคมเรียบนิ่งราวกับสายน้ำแข็งที่ไร้คลื่นไหว แต่กลับแผ่รังสีเย็นยะเยือกที่บีบคั้นอากาศรอบห้องเพียงแค่การปรากฏตัวของนาง บรรยากาศทั้งห้องพลันหนักอึ้งเหมือนถูกกดทับด้วยภูเขาใหญ่ริมฝีปากเหี่ยวย่นคลี่ยิ้มบางที่เต็มไปด้วยความขมขื่น เขาเอ่ยช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่พยายามรักษาความสงบ แม้ในใจจะพลุ่งพล่า