All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Chapter 61 - Chapter 70

ในยามนี้ หัวใจของแม่ทัพซ่งไห่หยางเต็มไปด้วยความสั่นไหวระคนตื่นตระหนก สายตาของเขาเพ่งมองสตรีตรงหน้าราวกับเพิ่งตระหนักถึงสิ่งที่มองข้ามมาเนิ่นนานนาง... สตรีที่ครั้งหนึ่งเขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามองด้วยซ้ำสำหรับเขา หลานเยว่ไม่เคยมีค่าเกินกว่าตำแหน่งของหญิงรับใช้ในยามราตรี เป็นเพียงเงาของความบันเทิงที่บุตรชายผู้เคยรุ่งเรืองของเขาเคยครอบครอง หากแม้แต่แม่ทัพผู้เป็นบิดาของนาง ยังยินดีมอบลูกสาวให้เป็นเครื่องมือในการสร้างสัมพันธ์กับเรือนซ่งโดยไร้ซึ่งความลังเล นั่นย่อมสะท้อนทุกสิ่ง... ว่านางคือผู้ไร้ความหมายในสายตาของชนชั้นอำนาจทว่า... ตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้นเสียงของแม่ทัพซ่งดังสะท้อนไปทั่วเรือน “เจ้ากล้าดียังไงมาเล่นลิ้นกับข้า! หากเจ้ารู้ว่าใครทำให้เจี้ยนหงกลายเป็นเช่นนั้น ก็จงบอกข้ามาเดี๋ยวนี้!”น้ำเสียงของเขากระชากอากาศให้สั่นสะเทือนด้วยเพลิงโทสะที่โหมกระพือ แต่หญิงตรงหน้ากลับยังคงยืนนิ่ง สีหน้าของหลานเยว่เยือกเย็นราวสายน้ำในคืนเหมันต์ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้มีแม้เศษเสี้ยวของความหวาดหวั่น“สันดานของพวกเจ้าพ่อลูก... ไม่ต่างกันเลยสักนิด” หลานเยว่กล่าวเสียงเย็น แววตาของนางเปล่งประกายเยาะหยัน ราวกั

แม่ทัพหลานซือเหยียน ไม่อาจทนมองดวงตาเย็นชาของบุตรสาวได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความโกรธขึ้งและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน เขารู้ดี หากซ่งไห่หยางล่วงรู้ความจริง เบื้องหลังทั้งหมดที่ทำให้บุตรชายต้องพังทลาย... นั่นหมายถึงไฟสงครามที่จะโหมกระหน่ำอย่างไม่อาจห้ามได้เขากัดฟันแน่น หมุนกายจากไปโดยไม่หันกลับมาแต่ก่อนที่ก้าวสุดท้ายของเขาจะพ้นธรณีประตู เสียงของหลานเยว่ก็ดังขึ้นเบื้องหลัง ราบเรียบ เยือกเย็น… และเต็มไปด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น“หากท่านรอดจากสถานการณ์นี้ไปได้... ข้าจะถือว่าเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น” คำพูดนั้น…คล้ายคมมีดบางเฉียบที่กรีดลงกลางใจเขาแม่ทัพหลานหยุดชะงักเพียงครู่ ก่อนจะเปล่งเสียงเยาะหยันออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ“เหอะ…” ไม่มีถ้อยคำอื่นอีก มีเพียงเสียงลมหายใจหนักแน่นที่บอกชัดถึงความบีบคั้นภายใน แล้วเขาก็เดินจากไป ไม่เหลียวหลัง ไม่สบตาและไม่กล่าวลาภายใต้แสงแดดยามสายของวันนั้น ฟ้าโปร่ง ไร้เงาเมฆ ราวกับวัฏจักรของพายุที่ซัดกระหน่ำในอดีตได้สงบลงชั่วคราวภายนอกจวนของหลานเยว่ เสียงล้อรถม้าหลายคันบดผ่านลานหินที่ได้รับการขัดเงาอย่างประณีต เสียงฝีเท้าทหารติดตามดังสม่ำเสมอ และเสียง

ท่ามกลางผู้มาร่วมงานที่แต่งกายไว้ทุกข์ คนผู้หนึ่งก้าวเท้าเข้ามาอย่างเงียบงัน... หลานซือเหยียน แม่ทัพใหญ่อีกคนหนึ่งของแผ่นดิน และคือสหายร่วมรบผู้เคยยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับซ่งไห่หยางมาตลอดหลายสิบปีมือที่ถือธูปของเขาสั่นเล็กน้อย ขณะที่ปลายนิ้วจรดก้านธูปในกระถาง ใบหน้าขรึมที่มักเยือกเย็นไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด บัดนี้กลับซีดเซียวราวคนแบกน้ำหนักทั้งแผ่นดินไว้บนบ่า เขาหลับตาลงแน่น ในใจกำลังตั้งจิตอธิษฐานเงียบ ๆ“ซ่งไห่หยาง... เพื่อนรักเพียงหนึ่งเดียวของข้า... ข้าอยากจะขอโทษเจ้าจริง ๆ เรื่องลูกชายของเจ้า... ข้ารู้ดีว่าความจริงนั้นร้ายแรงเพียงใด... แต่ทั้งข้าและซ่งเจี้ยนหง พวกเราทุกคนต่างมีความผิดที่ต้องชดใช้... ข้าเคยกลัวว่าเจ้าจะรู้ กลัวว่าสายตาของเจ้าจะมองข้าเปลี่ยนไป”ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมา... วันที่ทั้งสองยังเป็นเพียงนายกองตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาวของสนามฝึก พูดถึงความฝันอันไกลโพ้น ความหวังอันเรียบง่ายในวันที่ยังไม่มีคำว่าอำนาจหรือศักดิ์ศรีเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่วันคืนเหล่านั้นกลับหายไปดั่งหมอกจางเมื่อเงามืดแห่งตำแหน่งสูงศักดิ์เข้าปกคลุมหัวใจแม้บรรยากาศในงานจะอบอวลไปด้วยกลิ่นกำยานและค

แม้แม่ทัพหลานซือเหยียนจะเป็นบุรุษผู้กุมอำนาจยิ่งใหญ่ มีชื่อเสียงเกรียงไกรถึงขั้นพลิกฟ้าคว่ำปฐพี อีกทั้งรายล้อมด้วยผู้ติดตามมากฝีมือที่พร้อมถวายชีวิตให้ ทว่าสิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจปล่อยผ่านได้เลย กลับมิใช่ศัตรูในสนามรบ... หากแต่คือ ภาพลักษณ์ ของตนเองยิ่งอยู่สูง ยิ่งต้องรู้จักระวังทุกย่างก้าว เพียงแค่หลุดแสดงอารมณ์ต่อหน้าผู้คนผิดเวลา ชื่อเสียงที่สั่งสมมาอาจกลายเป็นตราบาปที่ถูกจารึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์อย่างมิอาจลบเลือนต่อให้เขาจะโหดเหี้ยม ไร้หัวใจเพียงใด สุดท้าย... ก็ยังปรารถนาจะฝากชื่อไว้บนแผ่นดิน ให้คนรุ่นหลังกล่าวถึงด้วยเกรงขามและหากต้องการทำลายใครสักคนให้หายสาบสูญจากโลกหล้า ก็มีเพียงเงามืด เท่านั้นที่คู่ควร"เจ้าช่างเหมาะสมจะเป็นลูกสาวของข้านัก... หลานเยว่ ลูกพ่อ"แม่ทัพหลานซือเหยียนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุนปนเพ้อฝัน ขณะกำลังอุ้มหลานชายตัวน้อยเล่นอย่างเอ็นดู สายตาที่แข็งกร้าวในสนามรบยามนี้กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่หาได้ยาก ในใจเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิ หลานเยว่ผู้เคยถูกมองข้าม บัดนี้เติบโตขึ้นเป็นสตรีที่น่าเกรงขาม ทั้งเฉียบแหลมและสุขุมจนแม้แต่บุรุษนับร้อยยังมิอาจเทียบเท่าเขาเฝ้า

แต่เดิม ซ่งอี้เฉินเชื่อมั่นว่าเช้าวันนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นแห่งชัยชนะ เขาจะลืมตาขึ้นพร้อมแสงแรกของรุ่งอรุณ แล้วได้รับฟังข่าวดี ข่าวที่หลานเยว่พร้อมด้วยลูกในไส้ของนาง ได้ถูกกำจัดสิ้นและทรัพย์สมบัติทุกชิ้นที่บิดาเขาเคยยกให้หญิงแพศยาผู้นั้น...จะถูกส่งกลับคืนมาอย่างหมดจดเขาหลับลึกลงด้วยความสบายใจ นึกภาพวันใหม่ที่เขาจะยืนอยู่เหนือทุกสิ่งทว่ายังไม่ทันรุ่ง แสงแดดยังไม่ทันลอดผ่านหน้าต่าง เสียงบ่าวรับใช้ก็ดังขึ้นหน้าประตูเรือนด้วยความตื่นตระหนกซ่งอี้เฉินลืมตาขึ้นอย่างหงุดหงิด ร่างกายหนักด้วยง่วงและอารมณ์ขุ่นมัวเขาผลุนผลันลุกจากเตียง ทั้งที่ชุดนอนยังหลุดหลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงและในชั่วพริบตา...ความง่วงทั้งหมดก็สลายหายไปเมื่อได้ยินเพียงประโยคสั้น ๆ จากบ่าวคนนั้น ใจของเขาก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาทันทีเขารีบก้าวออกจากเรือนอย่างเร่งร้อนโดยไม่ทันคิดถึงลักษณะสมชายของตนเลยสักนิดทว่า...สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้ากลับไม่ใช่ภาพแห่งชัยชนะ หากเป็นภาพของหายนะตรงลานจวน กองร่างของเหล่ายอดฝีมือภายใต้บัญชาการของเขานอนทับซ้อนกันเสื้อผ้าชุ่มเลือด สีแดงฉานย้อมพื้นหินให้ดูราวกับสนามสังหารบางคนยังมีลมหายใจ แต่ไร้สติ บางคนแน่นิ่ง