Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Bab 81 - Bab 90

ภายในโถงกว้าง กลิ่นกำยานจาง ๆ ลอยอบอวล แสงตะเกียงบนเชิงเทียนทองสาดแสงเหลืองนวล ทาบเงาบนผนังให้ยาวเหยียดยิ่งขึ้นหลี่เถี่ยนกวงเอนกายบนตั่งยาว แผ่นหลังพิงหมอนขิดสีหม่น สายตาเหม่อมองไปไกลราวครุ่นคิดเรื่องใด ร่องรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้ากลับดูประหนึ่งรอยสลักแห่งอำนาจที่สั่งสมมาทั้งชีวิต เขามั่นใจในบารมีของตนอย่างไม่เคยหวั่น เชื่อมั่นว่ากฎแห่งเวรกรรมไม่มีวันไล่ตามทันในความคิดของเขา ศัตรูทั้งหลายก็เป็นเพียงชาวบ้านยากจน หรือบ่าวรับใช้ไร้เรี่ยวแรง ต่อให้แค้นสาหัสเพียงใด สุดท้ายก็ต้องก้มหน้าสู้เพื่อปากท้อง จะเอาอะไรมาแก้แค้นผู้ที่นั่งอยู่เหนือฟ้าเช่นเขาได้หลานเยว่ทำความเข้าใจจนนางรู้จักชายผู้นี้เป็นอย่างดีนักล่าผู้มิได้ไล่ล่าเพื่อฆ่า หากแต่คัดสรรบุรุษที่มีเรือนร่างงดงามดังฝัน เพื่อสนองความกระหายอันบิดเบี้ยวของตนบานประตูเลื่อนเปิดออกอย่างแผ่วเบา ร่างของสาวใช้ผู้หนึ่งก้าวเข้ามาเสื้อผ้าสีหม่นขาดเป็นรอยเล็ก ๆ ผ้าคาดเอวซีดจางจากการซักซ้ำหลายครั้ง ท่าทางก้มหน้าก้มตาเหมือนบ่าวในเรือนทั่วไปหากมองเพียงผิวเผิน นี่คือสาวใช้ที่หลี่เถี่ยนกวงคุ้นหน้า แต่แท้จริงแล้ว ภายใต้เงาม่านผมมัดเรียบและใบหน้าสงบเสงี่ยม คือ

ตลอดเจ็ดวันเจ็ดคืน ร่างของหลี่เถี่ยนกวงถูกเหวี่ยงวนอยู่ในขุมนรกแห่งตัณหาอย่างไม่หยุดพัก เหล่าคนโฉดทั้งเจ็ดผลัดเปลี่ยนกันเข้าครอบครองราวกับเขาเป็นเพียงเครื่องบำเรอกาม มิใช่มนุษย์ผู้มีลมหายใจ พวกมันหัวเราะเย้ยทุกครั้งที่มองเห็นแววตาอับอายของเขา คำพูดหยาบโลนและเต็มไปด้วยความดูหมิ่นไหลรดลงมาราวกับน้ำโสโครก ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของการเห็นคุณค่าหรือให้เกียรติแก่ศักดิ์ฐานะที่เขาเคยภาคภูมิในสายตาของคนเหล่านั้น เขาไม่ใช่ขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ หากเป็นเพียง ของเล่น ที่ถูกโยนไปมาเพื่อสนองความใคร่ตามอำเภอใจ ร่างกายถูกย่ำยีอย่างต่อเนื่องจนไร้เรี่ยวแรง จิตใจก็ถูกกัดกร่อนทีละน้อยราวกับทุกชั่วโมงคือการลอกเกียรติและศักดิ์ศรีออกจากตัวเขาอย่างเลือดเย็น“ข้าหวังว่าเจ้าจะพึงใจ… ของขวัญที่ข้าจัดเตรียมไว้”น้ำเสียงของหลานเยว่ราบเรียบ ไม่เร่งเร้า ไม่กระเพื่อมด้วยอารมณ์ใด ๆ แต่กลับเย็นเยียบพอจะทำให้เลือดในกายคนฟังหนาววาบเบื้องหน้าหลี่เถี่ยนกวง คือเดนคนทั้งเจ็ดร่างโทรมซีดจากโรคร้ายที่กัดกินจนใกล้ปลิดลม เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลทั้งเก่าและสด ดวงตาลึกโหลแต่ยังส่องประกายบ้าคลั่งเหมือนสัตว์ป่าถูกขังมานานเกินไป พวกมันรู้ดีว่

แม้หลานเยว่จะไม่เคยเอ่ยรับรักซูจิ่งหลงเลยสักครั้ง แต่ชายผู้ครองบังเหียนโลกมืดก็ไม่เคยถอยก้าวเดียวจากหัวใจของตน เขาเหมือนคนเดินท่ามกลางพายุที่ไม่มีท่าทีหยุดพัก แต่ยังฝืนก้าวต่อโดยไม่สนว่าปลายทางจะได้พบความอบอุ่น หรือเพียงความว่างเปล่าทุกการเคลื่อนไหวของเขา… ล้วนมีนางเป็นเหตุผล ถึงแม้สิ่งที่ทำจะไม่เคยปรากฏในสายตานาง หรืออาจไม่เคยเล็ดรอดเข้าสู่ความรับรู้ของนางเลยก็ตามในฐานะ พ่อค้าแห่งความตาย โลกของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและใบสั่งฆ่าที่ถูกส่งมาอย่างไม่รู้จบ มากเสียจนเปรียบได้กับเศษกระดาษที่ถูกใช้แล้วโยนทิ้ง งานสกปรก หยาบโลน และอำมหิตนับไม่ถ้วน ล้วนเคยผ่านการจัดการของเขามาทั้งสิ้นทว่า… ตั้งแต่วันที่ได้รู้จักกับนาง เขาไม่เคยแตะต้องงานหยาบโลนอีกเลย เว้นเพียงครั้งที่เหยื่อเป็น เดนคน ซึ่งแม้แต่ความเมตตาของฟ้าก็ไม่ควรหยิบยื่นให้ สำหรับคนเช่นนั้น เขาจะลงมือจัดการด้วยความไร้ปรานีในใจของซูจิ่งหลง การสละบางส่วนของความโหดเหี้ยมในตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายแต่มันคือคำมั่นสัญญาที่ไม่มีเสียง ว่าเขา พร้อมจะเปลี่ยนแปลงเพื่อนาง แม้จะรู้ดีว่า นางอาจไม่มีวันรับรู้…หรืออาจไม่เคยมองเขาด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม

ในห้องโถงที่เงียบสงัด แสงเช้าส่องลอดหน้าต่างไม้เข้ามาเป็นลำ เสียงสนทนาของสองบุรุษผู้ผ่านศึกและผ่านโลกมามากมายดังขึ้นช้า ๆ แม่ทัพหลานซือเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงความเหนื่อยล้า“เจ้าวางใจเถอะ… ข้าจะไม่ให้ใครก้าวเหยียบเรือนข้าอีก เพียงเท่านี้… ข้ากับนางก็แทบจะมองหน้ากันไม่ติดอยู่แล้ว”เขารู้ดีว่าในสายตาของหลานเยว่นั้น เต็มไปด้วยความแค้นเก่า แม้กาลเวลาผ่านไปเพียงใด นางคงไม่มีวันให้อภัย แต่ในใจของเขาก็ตัดสินแล้วว่าจะไม่ทำผิดซ้ำเพิ่มบาดแผลให้ชีวิตนางอีกหลังจากเว้นจังหวะ แม่ทัพกล่าวต่ออย่างจริงจัง“ส่วนเรื่องระหว่างเจ้าและนาง… ข้าจะไม่เข้าไปยุ่ง ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตา ให้นางได้เลือกด้วยตัวเอง”ซูจิ่งหลงฟังแล้วแค่นหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มบางผุดบนใบหน้าเย็นเฉียบ“ขอบคุณท่านแม่ทัพที่ให้โอกาส… เพียงแต่การเอาชนะใจนางมันยากเหลือเกิน” แม้จะได้รับคำตอบว่าไม่มีการขัดขวาง แต่ในใจเขาก็ไม่แน่ใจนัก ว่าความรู้สึกที่ทุ่มให้นาง จะเพียงพอทำให้หัวใจของหลานเยว่สั่นไหวหรือไม่ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อจากไป เขาหันกลับมาอีกครั้ง สายตาคมดั่งมีดส่องตรงเข้าหาแม่ทัพ“ข้าขอ… รายชื่อทั้งหมดของคนที่คิดจะมายุ่

ถนนยามค่ำคืนยังคงสว่างไสวด้วยแสงโคม แว่วเสียงผู้คนคึกคักอยู่ไกล ๆ หลานเยว่จูงมือบุตรชายตัวน้อยก้าวเดินออกจากย่านงานเทศกาลไปยังเส้นทางกลับจวน รอยยิ้มอ่อนโยนยังประดับอยู่บนใบหน้าเมื่อก้มลงมองลูก แต่ในความสงบนั้น ดวงตาคมใต้แพขนตายาวกลับฉายประกายเยือกเย็น แฝงแววระแวดระวังที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เงามืดสองข้างทางยังคงเคลื่อนไหวอย่างแนบเนียน คนเหล่านั้นพยายามเก็บฝีเท้าและลมหายใจจนแผ่วเบา แต่ทว่า…สำหรับนาง เสียงเพียงหนึ่งจังหวะที่คลาดเคลื่อนก็ชัดเจนยิ่งกว่าความว่างเงียบที่รายล้อม พวกมันอาจคิดว่ากำลังกลืนหายไปกับความมืด แต่ต่อหน้านางผู้ที่เคยโลดแล่นในสมรภูมิเลือดและความตายพวกมันไม่ต่างอะไรกับมือสมัครเล่นที่ยังไม่เคยผ่านราตรีอาบเลือดจริง ๆนางจับได้ทุกฝีเท้าที่แอบตามหลัง เสียงลมหายใจที่สั้นยาวไม่สม่ำเสมอ ล้วนบอกชัดว่าอีกฝ่ายมิใช่คนธรรมดา หากเป็นผู้ที่ผ่านการฝึกฝนมา แต่ก็ยังอ่อนด้อยเกินไปในสายตานาง หากนางอยู่เพียงลำพัง…ศพของพวกมันคงกองเรียงรายจนถนนยามค่ำคืนกลายเป็นลำน้ำเลือดไปแล้วทว่าขณะนี้ มือเล็ก ๆ ของหลานจิ่วอวิ๋นกำลังแกว่งไปมาอย่างร่าเริง เสียงหัวเราะใสของเด็กน้อยดังขึ้นท่ามกลางแสงโคมลอยที่ปลิ