Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Bab 71 - Bab 80

สายฝนโหมกระหน่ำราวกับสวรรค์กรีดร้องเสียงฟ้าฟาดดังก้องข่มขวัญ ราวกับโลกทั้งใบกำลังส่งสัญญาณบางอย่างทั่วทั้งจวนที่เคยโอ่อ่าของตระกูลซ่ง บัดนี้เงียบงันและว่างเปล่าราวสุสานบานหน้าต่างไม้กระทบกันดัง ปัง ปัง ตามแรงลมส่วนภายในเรือนกลาง…มีเพียงแสงเทียนเล่มเดียวที่สั่นไหวอยู่ในความมืดร่างของซ่งอี้เฉินทรุดตัวนั่งอยู่กับพื้นชุดที่เคยเรียบหรูบัดนี้เปียกชื้นและเปรอะเปื้อนเขาโอบเข่าตัวเองไว้ น้ำตาไหลเงียบ ๆ อย่างคนหมดหนทางไม่มีใครเหลือ ไม่มีใครกลับมาเขาพึมพำกับตนเองเหมือนคนเสียสติดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นระริกเสียงสะอื้นหลุดลอดในลำคอ เบาเกินกว่าจะกลบเสียงฝนแต่แล้ว...เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากความมืดในมุมห้องแผ่วเบา เย้ยหยัน และคมกริบยิ่งกว่ามีด“อะไรกัน...คุณชายซ่งอี้เฉินผู้งามสง่าในอดีต…ถึงกับนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในจวนร้าง?” ซ่งอี้เฉินสะดุ้งเฮือก ใบหน้าเงยขึ้นทันทีแววตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเขาหันขวับไปทางต้นเสียงทิศที่ควรจะว่างเปล่า“เจ้า…เจ้าเข้ามาได้ยังไง…” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ เต็มไปด้วยความกลัวที่ควบคุมไม่อยู่ยืนอยู่ตรงนั้น…คือชายชุดดำผู้หนึ่งร่างสูงเพรียว แววตาคมดุ สีหน้าราบเรียบเ

ภายในห้องโถงด้านหลังของเรือนใหญ่ ผ้าม่านบางสีขาวหม่นปลิวไสวไปตามแรงลมเย็นยามย่ำค่ำ แสงจากโคมกระดาษลอดผ่านม่านโปร่งเป็นริ้วเรื่อเรือง กลิ่นกำยานหอมเย็นอบอวลไปทั่วทั้งห้อง ขับบรรยากาศให้คล้ายดินแดนต้องมนตร์ ทั้งเงียบงันและเยือกเย็นเสียจนแทบได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตนเองกลางห้อง อ่างหยกขัดเงาตั้งตระหง่านอยู่ใต้แสงโคม ไอน้ำอุ่นลอยกรุ่นขึ้นจากผิวน้ำ พร่าเลือนทัศนียภาพรอบกายให้คล้ายภาพฝัน ภายในอ่าง ขันทีเฒ่านาม หลี่เถี่ยนกวง เอนกายพิงขอบหยกอย่างผ่อนคลาย แม้กาลเวลาจะกัดกร่อนร่างให้เหี่ยวย่นไปตามวัย ทว่าในท่วงท่ากลับเปี่ยมด้วยอำนาจและสง่างามทุกอิริยาบถ ดวงตาเรียวยาวยังคงเปล่งประกายเยียบเย็น เจือแววเจ้าเล่ห์ ยากจะละสายตา และยิ่งยากที่จะต่อต้านแนบข้างเขา ชายฉกรรจ์สองคนบ่ากว้าง ร่างกายกำยำเต็มไปด้วยรอยแผลเก่าใหม่ บ่งบอกถึงชีวิตที่ผ่านศึกมาอย่างโชกโชน ทว่าบัดนี้ พวกเขานอนแช่กายอยู่เคียงข้างขันทีเฒ่า ซบใบหน้าลงบนอกคนชราอย่างวางใจ... ราวกับเด็กน้อยที่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอดมารดาผิวน้ำกระเพื่อมแผ่วเบาตามจังหวะการเคลื่อนไหว มือเหี่ยวย่นของหลี่เถี่ยนกวงลูบไล้เส้นผมของชายหนุ่มคนหนึ่งด้วยแววตาเอ็นดู ชา

ภายในกระโจมใหญ่ แสงโคมสาดอบอุ่นทาบลงบนใบหน้าเหล่านายทัพ โต๊ะไม้ต่ำเรียงรายด้วยสุราและอาหารอย่างพอประมาณ เสียงสนทนาที่ล้อมวงกันเต็มไปด้วยเรื่องราวในอดีตศึกที่เคยร่วมฝ่าฝัน ความยากลำบากที่เคยผ่านพ้น และเสียงหัวเราะสั้น ๆ ของผู้ที่เคยยืนเคียงกันบนคมดาบ สำหรับแม่ทัพหลานซือเหยียนแล้ว ชายเหล่านี้ไม่ใช่เพียผู้ใต้บังคับบัญชา แต่เป็นสหายร่วมรบที่เคยร่วมเป็นร่วมตายกับตนเพียงแต่…ความผูกพันนี้ อาจเป็นความรู้สึกที่มีอยู่เพียงในหัวใจของเขาเพียงฝ่ายเดียว“ท่านแม่ทัพ ข้าอยากรินสุราให้ท่านสักจอก…เพื่อขอบคุณที่ดูแลข้าดีถึงเพียงนี้” เจิ้งเหวินเอ่ย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกตัญญูที่ฟังแล้วจริงใจอย่างไม่มีที่ติโหวซื่อหมิงรีบกล่าวเสริมแทบจะทันที “ข้าเองก็อยากรินสุราให้ท่านเช่นกัน”แม่ทัพหลานยิ้มบาง มองผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยแววตาภูมิใจ “มาเถอะ น้องชายของข้า…พี่ชายผู้นี้จะดื่มสุราของเจ้าด้วยความยินดี” เสียงของเขาอุ่นและจริงใจ ราวกับไม่มีสิ่งใดจะทำลายความสัมพันธ์นี้ได้โหวซื่อหมิงก้าวเข้ามา รินสุราลงจอกอย่างสงบ ทว่าขณะเดียวกัน เจิ้งเหวินก็ถือจังหวะที่แม่ทัพละสายตาเพียงเสี้ยววินาที ฝ่าเท้าหนักกระแทกเข้าที่สีข้างแม

ภายในเรือนพักอันเงียบงัน แสงแดดยามสายสาดผ่านบานหน้าต่างทาบเงาลวดลายลงบนพื้นไม้ กลิ่นสมุนไพรต้มผสมกลิ่นเลือดจาง ๆ ลอยคลุ้ง ร่างของแม่ทัพหลานซือเหยียนเอนพิงหมอน ผิวซีด เส้นเลือดที่ขมับเต้นบ่งบอกถึงความเจ็บปวด แต่ในแววตายังฝืนเก็บประกายแข็งกร้าวไว้เสียงบานประตูเลื่อนเปิดช้า ๆ กรอบไม้ครูดกับรางดังแผ่ว เงาร่างสตรีผู้หนึ่งทอดยาวเข้ามาในห้อง หลานเยว่บุตรสาวของเขา ก้าวมาอย่างไร้เสียง สายตาของนางเย็นเยียบราวคมดาบ ปากยกยิ้มจางแต่เต็มไปด้วยความร้ายกาจ นางหยุดที่ปลายเตียง มองบิดาราวกับกำลังพิจารณาเครื่องบรรณาการที่บอบช้ำ“หลี่เถี่ยนกวง…” เสียงนางเอ่ยเรียบช้า “มันผู้นั้นเป็นคนแรกที่ทำให้ท่าน…ตกอยู่ในสภาพนี้ได้” นางก้าวเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นร้อนแทบสัมผัสผิวแก้มของเขา ก่อนที่ริมฝีปากจะเอื้อนคำชั่วร้าย“บางที…ข้าสมควรจะจับท่านไปเป็นบุรุษอุ่นเตียงให้มัน” คำพูดนั้นเหมือนเหล็กร้อนจี้ลงกลางใจ ความทรงจำเก่าโหมกระหน่ำวันที่เขาเคยโยนนางให้เป็นสตรีอุ่นเตียงแก่ลูกน้องเพียงเพื่อแลกผลประโยชน์ ความเย็นชาของนางในตอนนี้จึงเป็นเหมือนการคืนดาบที่เขาเคยปักลงในหัวใจผู้อื่น กลับมาทิ่มแทงเขาเอง หลานซือเหยียนกัดฟันจนกรามข

ภายในห้องที่แสงโคมสั่นไหวเพราะลมหนาว หลี่เถี่ยนกวงนั่งเอนกายอยู่บนตั่งยาว ความเปลี่ยวเหงาที่กัดกินหัวใจและร่างกายชราของเขาเหมือนเพลิงเงียบที่เผาผลาญจากข้างใน หากไม่ได้ระบายออก ความปรารถนาอันบิดเบี้ยวนี้ย่อมกัดกินจนแทบขาดสติ สายตาเหี่ยวย่นคมกริบเลื่อนไปหยุดที่สาวใช้ผู้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อยอย่างชวนให้ขนลุก“ข้าได้ยินมาว่า… ชายที่เจ้าหมั้นหมายไว้ รูปโฉมไม่เลวทีเดียว”น้ำเสียงช้าและหนืดเหมือนพิษ “ไป… เรียกเขามาพบข้าเดี๋ยวนี้”สาวใช้หน้าถอดสีทันที ไหล่สั่นระริก มือกำชายกระโปรงแน่นราวกับมันเป็นที่พึ่งสุดท้าย นางเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก ดวงตาแดงก่ำด้วยน้ำตา“นายท่าน… โปรดละเว้นพวกเราด้วยเถิด”เสียงนางแผ่วพร่าแต่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “อีกไม่นาน… ข้ากับเขาจะได้แต่งงานกัน แล้วเราจะกลับไปอยู่บ้านนอกอย่างสงบ ขอเพียงท่านเมตตา”เปลวไฟจากโคมสะบัดวูบไหว สาดเงาผิดเพี้ยนบนผนังเมื่อใบหน้าของหลี่เถี่ยนกวงบิดเบี้ยวด้วยโทสะ ความเหี่ยวย่นและร่องรอยอัปลักษณ์ยิ่งชัดเจนราวปีศาจที่เผยโฉมออกมาเต็มที่“นังชั้นต่ำ… เจ้าคิดว่าข้าหมายปองชายคนรักของเจ้ารึ?”เสียงเขาเยาะเย้ยต่ำลึก “มันก็เป็นเพียง