Psychological Realism

Dalawang buwan ng mamatay ako, napagtanto ng mga magulang ko na nakalimutan nila akong iuwi mula sa lakad nila. Naiinis na sumimangot at sumigaw ang ama ko. “Dapat siyang maglakad mag-isa mismo. Kailangan ba niya talaga itong palakihin?” Ang kapatid ko, na mayabang, ay binuksan ang chat namin at nagpadala ng emoji, kasama ng message. [Mamatay ka na dyan. Sa ganitong paraan. Kami ni Scarlet ang maghahati sa pamana ni Lola.] Wala siyang natanggap na sagot. Habang malamig ang ekspresyon, nagsalita ang nanay ko, “Sabihin mo sa kanya na kapag nagpakita siya sa kaarawan ng lola niya sa tamang oras, hahayaan ko na ang pagtulak niya kay Scarlet sa tubig.” Hindi sila naniniwala na hindi ako nakaalis ng gubat. Matapos maghukay ng malalim, nakita nila sawakas ang mga buto ko.

Dalawang taon na ang nakakaraan, pinilit ako ng nanay ko na makipaghiwalay sa boyfriend ko para palitan ang kapatid niya at pakasalan ang kanyang bulag na fiance. Dalawang taon ang nakalipas, bumalik ang paningin ng asawa kong bulag. Pagkatapos, hiniling ng nanay ko na ibalik ko siya sa kapatid ko. Tiningnan ako ng masama ng tatay ko. “Huwag mong kalimutan na fiance ni Rosie si Ethan! Sa tingin mo ba karapatdapat kang maging asawa niya?” Mamamatay na din naman ako. Kay Rosalie na ang posisyon ng pagiging Mrs. Sadler kung gusto niya! Hihintayin ko na karamahin sila kapag patay na ako!

Ang mga magulang ko ay dinala ako sa korte para makuha ang puso ko at maligtas ang ampon na kapatid kong babae. Ang judge ay gumamit ng advanced technology upang ma-extract ang aming mga alaala. Ang jury ng 100-katao ang magdedesisyon ng hatol. Kung ang mga magulang ko ang mananalo sa kaso, ang mga laman-loob ko ay mapupunta sa kanila. Sa tingin nila ay hindi ako magpapakita sa trial dahil sa tingin nila ay masamang tao ako. Gayunpaman, ang lahat ay napuno ng luha nang makita nila ang mga alala at ang katotohanan ng nangyari!

Lagi akong ikinukunsidera ng pamilya ko na tagapagdala ng kamalasan. Dahil ito sa nakikita ko ang countdown bago mamatay ang mga kamag-anak ko. Sinabi ko sa kanila kung kailan mamamatay si lolo, ama, at ina. Nagkakatotoo ito dahil sa iba’t ibang mga aksidente. Ang tatlong mga kapatid ko ay kinamumuhian ako mula sa kaibuturan nila dahil sa tingin nila isinumpa ko ang mga magulang ko at lolo. Ang nanay ko ay namatay matapos iluwal ang nakababata kong kapatid na babae, pero ang mga kapatid ko ay walang tigil siyang iniispoil. Sinasabi nila na siya ang suwerte nila dahil nagiging okay ang lahat para sa pamilya sa oras na iluwal siya. Pero hindi ba’t namatay si Ina noong iniluwal siya? Sa ika-18th kong kaarawan, nakikita ko ang death countdown kapag tinitignan ko ang sarili ko sa salamin. Bumili ako ng urn at naghanda ng pagkain. Gusto ko kumain ng huling beses kasama ang mga kapatid ko, pero walang nagpakita sa kanila noong nag zero na ang timer...

Dahil lang kumain ako ng isa pang extra na paa ng manok kaysa sa kapatid kong lalaki, pinalayas ako ng tatay ko mula sa bahay sa gitna ng isang snowstorm. Noong tumagal, ang tatay ko na isang archeologist ay nahukay ang aking katawan. Dahil sa nawawalang ulo ko, hindi niya ako nakilala. Kahit na noong nakita niya ang katawan ay may parehong mga peklat na meron ako, wala siyang pakialam. Pagkatapos, ang nanay ko ay kinuha ang aking puso at pinakita ito sa kanyang mga estudyante. “Ngayong araw, pag aralan natin ang puso ng isang taong may congenital heart disease.” Minsan niyang sinabi na makikilala niya ako kahit na anuman ang itsura ko. Mama, ngayon at ang tanging natitira sa akin ay ang puso ko, nakikilala niyo pa rin ba ako?

May mga islang hindi mo mahahanap sa mapa. At may mga gabi na hindi kailanman pwedeng ikuwento. Siya—isang dalagang nangangarap ng katahimikan. Siya—isang lalaking matagal nang ginugupo ng mga alaala. Isang gabi. Isang kasunduan. Isang halik na hindi na mabubura. Akala nilang pareho, panandalian lang ang lahat. Hanggang sa lumitaw ang katotohanang kay tagal nang itinatago—at may isang pangalan na hindi dapat banggitin sa isla. Sa Euphoria, lahat may presyo. At ang ilang halik… may kapalit na buhay. This story involves themes of luxury companionship, sex work, and high-profile desire—served with a shot of fiction and a twist of imagination. Rated R18+ All characters, events, and situations in this story are purely fictional and stem from the author’s imagination. Any similarities to real people, stories, or existing works—published or unpublished—are entirely coincidental and unintentional. This story is a personal creation meant to explore unique emotional and psychological journeys. It is not intended to imitate, copy, or reflect the narrative or structure of any other existing work. Please respect the author’s creative freedom, and enjoy this story for what it is: a work of fiction born from heart, imagination, and curiosity.

Two months after I died, it finally occurred to my parents that they'd forgotten to bring me back from their trip. My father scowled in frustration. "She was supposed to walk back herself. Does she really need to make such a big deal out of it?" My brother, ever smug, opened our chat and sent an emoji, along with a message. [You'd better die out there. That way, Scarlett and I will split Grandma's inheritance.] He received no reply. With a frosty expression, my mother said, "Tell her if she shows up for her grandmother's birthday on time, I'll let the whole pushing-Scarlett-into-the-water thing go." They never believed I hadn't made it out of those woods. After digging six feet into the ground, they finally found my bones deep in the forest.

My brother and I get into a car accident. My heart is ruptured—I need emergency surgery. But my mother, the hospital director, calls every available doctor… to my brother's room. He only has a few scrapes, yet she orders a full-body scan for him while I lie there bleeding out. I beg her to help me, but she snaps, visibly annoyed, "Can't you stop fighting for attention for once? Your brother almost injured a bone!" In the end, I die on the operating table. But after the news of my death breaks, my mother, who has always hated me, completely loses her mind.

The day I died was the same day as my twin sister’s birthday party. She was in tears and was wrapped up in my boyfriend’s arms. My mom was seething with anger and kept calling me over and over again. My brother was clearly upset and sent me a text saying, "You’re so selfish. You just can’t stand to see anyone else happy." Even my usually quiet dad was furious and said, "She’s nothing but an ungrateful brat." I touched my chest. Thankfully, it did not hurt anymore.

My family has always considered me a harbinger of misfortune. It's all because I can see a countdown to my relatives' deaths. I tell them when my grandfather, father, and mother will die. It all comes true due to various accidents. My three brothers hate me to the core because they think I cursed my parents and grandfather. My mother actually dies after giving birth to my younger sister, but my brothers dote on her to no end. They say she's their lucky star because everything goes well for the family after she's born. But didn't Mom die while giving birth to her? On my 18th birthday, I see my death countdown when I look at myself in the mirror. I buy an urn I like and prepare a meal. I want to have one last meal with my brothers, but none of them show up even when the timer hits zero…