การให้อภัย

ในวัยเด็กทั้งสองต่างเป็นเพียงเพื่อนสนิท เติบโตขึ้นกลายเป็นเพื่อนแนบสนิท คนหนึ่งผูกพันเกินเพื่อนจนอยากเป็นคนพิเศษ อีกคนลังเลไม่แน่ใจ เกิดความห่างเหิน เย็นชา สุดท้ายห่างหาย แยกย้าย กลับมาเจอกันอีกครั้ง กลายเป็นคนแปลกหน้า ที่มี เด็กน้อยคนหนึ่ง อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง :::::::::::::::::::::::::::: "ใจคอจะไม่พาฉันไปทำความรู้จักกับลูกชายเธอหน่อยเหรอ" "ไม่จำเป็นหรอก!" เธอตอบกลับเสียงห้วน แต่หลบสายตาคาดคั้นของเขา "อัย ฉันให้อภัยเธอได้นะ ที่เธอหักอกฉัน แต่เรื่องอื่นฉันไม่แน่ใจ!" "ทำไม ร็อกจะทำอะไร!" "เธอก็รู้ ที่ผ่านมา เธอเป็นข้อยกเว้นทุกอย่าง ที่ฉันไม่เคยทำอะไรร้ายๆ ใส่ ไม่ว่าเธอจะร้ายกับฉันแค่ไหน แต่ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว ถ้าเธอร้ายกับฉันก่อน ฉันก็ไม่ละเว้น!" ::::::::::::::::::::::::::::::

ในอดีต 'ซูเหยา' หลงรัก 'องค์ชายหานเย่ว์' จนยอมเป็นภรรยาโง่เง่าที่ถูกเขาทอดทิ้งให้ตรอมใจตายอย่างเดียวดาย เมื่อสวรรค์เมตตาให้ ปลายพู่กันจันทรา ได้เริ่มเขียนชีวิตบทใหม่ นางจึงไม่ขอหวนกลับไปสู่เส้นทางรักที่พังพินาศอีก ชาตินี้ข้าจะไม่เป็นเพียงภรรยาในเงาของใคร ข้าจะใช้ไหวพริบและความรู้ที่มีสร้างอาณาจักรผ้าไหมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแคว้น แต่ไฉนเลย องค์ชายหานเย่ว์ ผู้นั้นที่เคยเย็นชาใส่ข้า ถึงได้มานั่งเฝ้าหน้าโรงเตี๊ยมของข้าทุกวัน ท่านเจ้าคะ... ท่านมาขอคืนดีหรือมาขอแบ่งกำไรจากร้านของข้ากันแน่ เมื่อท่านยอมลดศักดิ์ศรีมานั่งปอกผลไม้ในครัวให้ข้า ข้าก็ต้องยอมรับว่า...'ท่านอดีตสามีผู้เย็นชา' เริ่มมีท่าทางน่ารักจนใจข้าหวั่นไหวเสียแล้ว

เขา...ผู้เป็นเหมือนหลักให้ยึดเหนี่ยวเพียงหลักเดียวที่มีอยู่ในชีวิต เธอจึงไม่ปฏิเสธจะที่ไขว่คว้า แม้รู้ดีว่า ‘เขา’ ไม่ใช่คนของเธอ ความรัก...มักจะเข้ามาทักทายโดยที่เรายังไม่ทันตั้งตัวเสมอ ทว่าความรักครั้งนี้ไม่ได้เป็นของเธอตั้งแต่ต้น แล้วเธอจะยึดเขาเอาไว้ให้ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ของเธอโดยสมบูรณ์ หรือปล่อยให้เขาจากไป...

เพราะหน้าตาที่เหมือนกันราวกับแกะทำให้เธอต้องรับกรรมแทนพี่สาวฝาแฝด และเมื่อการแก้แค้นจบลงเธอก็ได้อิสระคืนแล้วจากไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อยสองดวง "เขาเป็นลูกผมใช่ไหม" "เขาไม่ใช่ลูกคุณอย่ามาพูดจามั่ว ๆ" "จะไม่ใช่ได้ยังไงดูจากหน้าตาก็รู้แล้วว่าเขาเป็นลูกใคร" "พ่อของเขาคือคนรักของฉันที่อยู่นอร์เวย์...ไม่ใช่คุณ" "งั้นคุณกล้าพิสูจน์ไหมละ" "คุณยังทำชีวิติฉันพังไม่พอใช่ไหมถึงต้องตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิก" "ผมก็แค่อยากชดเชยในสิ่งที่เคยทำผิดไปไม่ได้มีเจตนาไม่ดี"

พนันร้ายมาเฟียเถื่อน เพราะอยากได้เธอ เขาเลยวางพนันครั้งนี้ไว้สูงและต้องชนะอย่างเดียว!! คอยหลอกล้อเหยื่อให้ติดกับที่ละนิดจนสุดท้ายก็กลายเป็นของเขา ชายหนุ่มมองผลงานตัวเองก็ก้มลงประทับจูบหน้าผากซับเหงื่อของอีกฝ่ายที่ไหลรินลงมา มองดูแก้มชมพูระเรื่อริ้วยาวบนใบหน้างามด้วยความเขินอายจากนั้นเขาก็ค่อยๆ ดึงนิ้วของตัวเองออกมา "ช่วยผมหน่อย" ********** พนันร้ายรักคนลวง หวังเทียนเป็นหนุ่มเพลย์บอย เป็นลูกชายคนรองของสกุลหวัง เจ้าพ่อกาสิโนแห่งเกาะฮ่องกง อาชีพของเขาคือเกาะพี่ชายกิน ดังนั้นชีวิตประจำวันของเขาคือ เที่ยว และใช้เงินนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า วันหนึ่ง พี่ชายเขาก็มาขอให้ไปหลอกฟันผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนแรกเขาคิดจะเลิกติดต่อ แต่สุดท้ายก็ตัดใจทิ้งไม่ได้ และไม่คิดว่านั่นจะทำให้เขามีปัญหาในอนาคต ความวายป่วงยังไม่จบแค่นั้น เมื่อเขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีลูกชายอายุห้าขวบกับหญิงสาวที่ทำให้เขาเจ็บปวด จนกลายเป็นหนุ่มเพลย์บอย อย่างทุกวันนี้ ทั้งรักเก่าและรักใหม่กำลังคืบคลานเข้ามา คุณชายรองแห่ง สกุลหวังจะทำเช่นไรกับปัญหานี้...

เขาเสนอตัวขอรับเลี้ยงเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เธอไม่มีทางเลือกจึงตอบตกลง เพียงเพราะอยากใช้หนี้ที่พ่อของเธอก่อไว้ให้จบสิ้น "ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน" "หนูต้องการเงินค่ะ แลกกับความบริสุทธิ์ของหนู" ขอตกลงระหว่างเขาและเธอในการเป็นคู่นอน 1 ปีจึงเกิดขึ้น... "หนูต้องทำยังไงบ้างคะ" "แก้ผ้าแล้ว นอนลง" "........." "ถ้าไม่ทำก็ออกไป"

อุตส่าต์หนีไปดามใจที่กรุงเทพตั้งห้าปี กลับมาเจอเธอที่เป็นอดีตและไอ้ที่เกาะขาหนึบนั่นก็คงจะลูกของผัวใหม่ล่ะสิท่า เหอะ! หน้าไม่เห็นเหมือนพ่อเลยสักนิด “ถ้าได้ฉันเป็นพ่อนะไอ้หนู สาวกรี๊ดแกจนตดแตกแน่”“พี่กล้า_” “พี่กล้ามีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?” “ผัวไปไหน?” “ไม่มีจ้ะ” “เหอะ” “มันทิ้งไปมีเมียใหม่ หรือเห็นผู้ชายแล้วบอกว่าตัวเองไม่มีผัวล่ะ?” กลับบ้านมาคนว่าง ๆ แบบเขาก็ควรจะทำอะไรที่มันมีประโยชน์สักหน่อยสิ อย่างเช่นการไปแอบมองอดีตแบบเธอ ขับรถวนรอบหมู่บ้านอย่างกับรถเติมน้ำเปล่าไม่ใช่น้ำมัน แล้วถามคำถามกวนส้นตี_แบบนี้ เขาสะใจมากที่ได้เยาะเย้ยคนแบบเธอ ผู้หญิงใจร้ายที่ทำเขากินไม่อิ่มหลับไม่เต็มตามาห้าปีเต็ม แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลาเจอหน้ากันเขาต้องใจอ่อน แพ้ให้กับความใสซื่อไร้เดียงสาของเธอตลอด แถมเจ้าเด็กน้อยหน้าหล่อลูกชายที่เกาะเธอหนึบด้วยอีกคน เขาทั้งเเกลียด ทั้งสงสาร จนกระทั่งวันที่เขาต้องมารู้ความจริงบางอย่าง… “แล้ว…แล้วถ้าเป็นลูกกูจริงทำไมน้ำค้างถึงไม่บอกกูวะ”

“พี่ลันขา...พี่ลัน” มัญชุลิกาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยเสียงร้องครางของเธอหลุดออกมาด้วยความละอาย แต่นั่นกลับสร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มเป็นอย่างมากที่เขาสามารถสร้างความสุขให้กับเธอได้ ปลายนิ้วเรียวสอดแทรกดึงทึ้งเส้นผมของเขาไปทั่วศีรษะ “นกยูง...นกยูงของพี่” เสียงครางแหบพร่าดังออกมาจากลำคอแข็งแรงของลวรรษเมื่ออารมณ์ร้อนทำให้เขากลั้นความสุขเอาไว้ไม่ไหว ลวรรษครางออกมาอีกครั้งอย่างพอใจเมื่อกายแกร่งแทรกเข้าหาหญิงสาวหมดทั้งตัว พายุอารมณ์โหมพัดกระหน่ำครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งเรียกร้อง ปรนเปรอ สลับกันแล้วแต่ว่าอีกฝ่ายจะพอใจ เสียงครวญครางแห่งความสุขดังไปทั่วห้องแต่ไม่มีใครสนใจทั้งสิ้น เพราะต่างฝ่ายต่างตั้งใจจะมอบความสุขให้กับอีกคนหนึ่งอย่างเต็มเปี่ยม ลวรรษครางออกมาเสียงดังลั่นเมื่อความสุขสมมาถึงปลายทาง จังหวะรักจึงเพิ่มเป็นจังหวะร็อกโหมพัดกระหน่ำเหมือนสายฝนจนเปียกปอนไปด้วยหยาดเหงื่อทั้งคู่ เสียงหอบหายใจดังออกมาถี่ๆ เมื่ออารมณ์รักได้ผ่านพ้นไปแล้ว ลวรรษเลื่อนไปจุมพิตหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อของมัญชุลิกาเบาๆ รอยยิ้มแห่งความสุขแย้มขึ้นบนใบหน้า “พรุ่งนี้พี่จะกลับมาเป็นพี่ลันคนเดิมของนกยูง พรุ่งนี้...”

"ไลลาไม่ได้ตั้งใจ..." เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวในท่าทีของรุ่นพี่หนุ่มรวมถึงตั้งใจอยากที่จะอธิบายให้อีกคนได้รู้ ทว่า...คนตัวสูงที่ยืนคร่อมร่างเล็กอยู่ก็ไม่คิดสนใจ "ทำไม อยากได้ฉันมากนักเหรอ" ดวงตาคมจ้องมองถามคนตัวเล็ก "พะ พี่คามิล...มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" "ครั้งเดียวไม่พอใจใช่ไหม" ปากหนายังคงถาม "มะ ไม่ใช่นะคะ พี่คามะ..." ไม่รอให้ริมฝีปากบางได้พูดจบ "ถ้าอยากได้ฉันนัก ฉันก็จะสนองให้..."

ที่...ไม่รักก็พอรู้ โดย แสงเทียน "นอกจากนอนด้วยกันไปวัน ๆ คุณเคยรู้สึก 'รัก' ฉันบ้างไหม" "ถ้าฉันตอบ แน่ใจเหรอว่าเธอจะสบายใจที่ได้ยิน" สุดท้าย...ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน เธอก็ไม่ใช่คนที่เขาเลือกอยู่ดี