เจ้าเสน่ห์

เพราะไม่มั่นใจว่าคุณครูคนใหม่เป็นสาวแท้หรือสาวเทียมที่มาใกล้น้องสาวสุดหวง เขาในฐานะจอมมารเจ้าของไร่จึงต้องทำทุกอย่างเพื่อกันเจ้าหล่อนออกห่าง แต่ที่ไหนได้เมื่อพบเนื้อแท้ที่ทั้งหอมและหวานจนไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้ เขาจึงต้องทำทุกทางเพื่อรั้งหัวใจเธอไว้ แม้บางครั้งต้องแกล้งตีหน้าเป็นจอมมารใจร้ายก็ยอม “ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะรับผิดชอบให้เกียรติในสิ่งที่ทำลงไป แต่เมื่อพูดแบบนี้แสดงว่าไม่ต้องการ ไม่ยักรู้ว่าทำเป็นเล่นตัวไปงั้นที่แท้ก็พวกได้แล้วเปลี่ยนใหม่ไปเรื่อยๆ ทำไมเมื่อคืนมันไม่สะใจหรือไง โทษฉันไม่ได้ดันไม่เคยเอง แต่ขนาดไม่เคยเธอยังร้อนแรงครางซะลั่นห้องขนาดนั้น ถ้าเคยๆ แบบนี้จะลุกขึ้นยั่วก่อนหรือเปล่า” “คุณดนัย” หนึ่งฤทัยเรียกชื่อเขาลั่นแล้วฟาดฝ่ามือใส่เต็มทีสองครั้ง “เลว ไอ้ผู้ชายห่วยแตก” เธอตะโกนใส่หน้าโดยไม่มีคำว่าเกรงใจอีกต่อไป “เออ ไอ้ผู้ชายห่วยนี่แหล่ะจะผูกชีวิตเธอไว้ที่นี่เอง ต่อไปนี้อย่าคิดว่าจะได้กลับไปกรุงเทพฯนะ ตายอยู่ที่ไร่นี่แหล่ะ”

เขาและเธอมีความสัมพันธ์กันเพราะความเมา เธอ...ชอบรสสวาทที่น่าตื่นเต้นของเขา เขา...ชอบความเผ็ดร้อนของเธอ ...เขาและเธอจึงสร้างกฎขึ้นมา... และกฎมีอยู่ว่า ห้ามรัก ห้ามท้อง ห้ามเป็นเจ้าของกันและกัน… "ใครใช้ให้คุณคุยกับมัน ปากนี้เป็นของผม ตรงนี้ ตรงนี้ ก็เป็นของผม" ชายหนุ่มพูดพลางเลื่อนมือจากริมฝีปากผ่านลำคอระหงแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าอกอวบก่อนจะบีบเคล้นหยาบโลน

ไม่เอาบทบาทนักบุญหญิง = ได้เป็นนักบุญหญิง นี่คือบทบาทที่มีดีแค่หน้าตา แต่สติปัญญาติดลบ..สรุปก็คือนอกจากจะหน้าตาดี ก็ไม่มีอะไรดีอีกเลย

เมื่ออิสรภาพถูกริดรอนด้วยอำนาจแห่งขัตติยา เงินตราถูกนำมาต่อรองซื้อศักดิ์ศรีชาย ทวิภาคจึงเลือกใช้ความเย็นชาเข้าฟาดใส่ ตอบโต้ทุกวิถีทางอย่างซาตานไร้หัวใจ ราชาวดีจึงเป็นได้แค่เพียงเจ้าสาวที่แสนชัง… นิยายชุดนี้ มี 3 เรื่องนะคะ 1. เสน่หาอาญารัก 2. เจ้าบ่าวอสูร 3. มายาทมิฬ

“โต้งชอบมิริน” “มิรินขอบใจนะที่โต้งมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ” คำพูดฟังดูดีแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด “ทำไม" “จะต้องให้พูดตรงๆ ใช่ไหมถึงจะเข้าใจ” “ก็พูดมาดิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่ “โต้งยังเด็กเกินไป แค่นี้ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย หัดใจเย็นซะบ้าง” เหตุผลแค่นี้เองเหรอ ห่างกันแค่ปีเดียวมันจะอะไรกันนักหนาว่ะ “เหตุผลแค่นี้เหรอ” ผมจ้องหน้ามิรินไม่วางตา “พี่ชอบคนที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าพี่และมีความเป็นผู้นำ” “ชอบคนแก่ว่างั้น” ผมเดินเข้าชิดตัวแสดงความกวนตีนใส่มิรินนิดๆ “ไม่มีไรแล้วพี่กลับก่อนนะ” มิรินหันหลังให้เตรียมจะเดินหนี “บอกว่าไง... อย่างแทนตัวเองว่าพี่” ผมพูดย้ำอีกครั้ง “ฉันเป็นพี่นาย..” มิรินเดินกลับมายัดช่อดอกไม้ใส่มือผมพร้อมกับพูดย้ำชัดถึงสถานะระหว่างผมกับเธอ ใจร้ายไปแล้วนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน เธอไม่รอดแน่ มิริน...

เขาอยากกระชากเธอเข้ามาจูบสั่งสอนทุกครั้งเวลาที่ถูกเธอเชิดใส่และทำหน้าบึ้งตึงกับเขา และเขาแทบอยากจะฆ่าผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้เธอ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอว่าเกลียดเขานักหนา แต่เขาก็อยากรู้นักว่ายามที่เน้ำแข็งอย่างเธออยู่ใต้ร่างเขาเธอจะร้อนแรงมากแค่ไหน

ความลับความรัก ๆ ใคร่ ๆ ของผู้ชายร้ายลึกที่หื่นโหดจนคุณคาดไม่ถึง… เมื่อไหร่ก็ตามที่หญิงสาวชะล่าใจ เมื่อนั้นแหละ เขาจะแผลงฤทธิ์ ! อดทนรอให้ถึงจุดพีค แต่อย่าเผลอเรอเชียวล่ะ

เมื่อเสือหวงประทับรอยจูบตีตราจองสาวไว้พร้อมกับคำขู่"ห้ามใครซ้ำรอยพี่" แต่สาวเจ้าทั้งดื้อทั้งรั้นจนน่าขย้ำให้จมเขี้ยวเป็นการสั่งสอน แล้วอย่างนี้คิดว่าเสือหวงอย่างเขาจะปล่อยในเธอลอยนวลได้นานแค่ไหนกัน

"พอแล้วนาวิน เราจะไม่มีแรงอยู่แล้ว" "พี่ตัวหอมจัง ผมขอดมหน่อย" "นาวินนายจะหื่นตลอดเวลาไม่ได้นะ วันนี้หลายรอบแล้ว ยังไม่พออีกหรือ" "ผมยังไม่ได้พูดเลยว่าจะขอทำอีก แสดงว่าพี่อยากให้ผมทำอีกใช่ไหม" พระเอก - นาวิน หัวหน้าทีมวิศวกรออกแบบไฟแรงวัย 27 ปี รูปร่างสูง ขาว ตี๋ ใส่แว่น มีบุคลิกเป็นคนเงียบเงียบ หน้านิ่ง พูดน้อย ไม่ค่อยชอบแสดงความรู้สึก แต่ถ้าเป็นคนพิเศษของใจ เค้าจะกลายร่างเป็นเจ้าลูกหมาโกลเด้นตัวโตที่แสนจะขี้อ้อน เอาใจเก่ง และจ้องจะเลียปากเจ้านายอยู่เรื่อยไป นายเอก - ณัฐฏ์ ผู้ชายผู้จัดการฝ่ายขายมือหนึ่งของบริษัทวัย 29 ปี รูปร่างสูงโปร่ง คิ้วหน้า ตาโต ยิ้มมีเสน่ห์ พูดเก่ง อัธยาศัยดี เป็นที่รักของทุกคนที่ได้รู้จัก ได้พูดได้คุยด้วย และชีวิตที่แสนสนุกสนานของเขาต้องเปลี่ยนไป เมื่อเขาถูกโอนย้ายให้มาทำงานประกบคู่กับคุณวิศวกรหนุ่มหน้านิ่ง ที่ใครๆก็ว่าเขาคนนั้นโหด แต่เอ๊ะ..ทำไมไม่เหมือนกับสิ่งที่เขาเห็นเลย **พระเอก ที่คนอื่นเห็น = สุนัขพันธุ์บางแก้ว** **พระเอก ที่นายเอกเห็น = สุนัขพันธุ์โกลเด้น**

หานอวี๋เฟิ่ง นางจะทำเช่นไร เมื่อต้องมารองรับความแค้นและความปรารถนาของ แม่ทัพเซียวไป๋ซาน ซึ่งเป็นอดีตคนรักของมารดาและยังกลายมาเป็นพี่ชายของนาง เมื่อมารดาของนางได้แต่งให้กับบิดาของเขา ...เรื่องราวที่แสนยุ่งเหยิงนี้จะจบลงเช่นไรกัน... "อยากรู้เสียจริงว่า หากมารดาของเจ้า รู้ว่าตัวเองมิได้เป็นเพียงมารดาเลี้ยงของข้าแต่ยังได้รับเกียรติให้เป็นท่านแม่ยายของข้าด้วย นางจะรู้สึกดีใจเพียงไรกัน"