BIDDING FOR HER (She was His to Win)

Mainit ang paligid. Namumuo ang pawis sa noo ni Megan habang mahigpit niyang yakap ang sarili, giniginaw sa kabila ng init. Tumitibok ang ulo niya sa sakit, tila bawat pintig ay may kasamang hampas ng martilyo. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang pilit iniaangat ang sarili mula sa manipis at sirang kutson sa sulok ng barong-barong nilang tahanan.

Masakit ang kanyang bawat pag galaw. Parang binubunot ang kanyang mga buto habang pinipilit niyang bumangon. Ngunit hindi siya pwedeng magpahinga. Hindi ngayon.

“Kailangan kong magluto...” bulong niya sa sarili, pilit na tinatabunan ang hapdi sa lalamunan at ang pagod sa katawan. Sa dami ng pinagdaanang lagnat, gutom, at pagod, sanay na siya. Pero iba ang sakit na ito—malamig, mabigat, tila may tangan na pasaning hindi lang pisikal kundi pati emosyonal.

Dahan-dahan siyang lumakad papuntang kusina, sumasandal sa maruruming pader na tila ano mang oras ay bibigay na rin. Binuksan niya ang kaldero, hinugasan ang isang pirasong bangus na natira pa mula kahapon, at inilabas ang ilang pirasong kamatis, mustasa, at sibuyas.

Habang pinapakulo ang tubig, napaupo siya saglit sa sira-sirang bangko, pilit na hinihigop ang lakas mula sa katahimikan. Pero hindi ito nagtagal.

BLAG!

Nagbukas ang pintuan nang malakas, kasunod ang marahas na yabag. Bumungad ang ina niyang si Aling Tere, naka-palda ng maikli at lasing ang aura at may bitbit na bote ng alak kahit dis-oras pa lang ng umaga.

“Anong niluluto mo d’yan?” singhal nito, sabay silip sa kumukulong sabaw.

“Si... sinigang na isda po,” sagot ni Megan, na mahinang-mahina ang boses.

“Isda nanaman? Wala ka bang matinong iluluto? Gusto ko ng karne!” sigaw ng ina, sabay hampas ng bote sa mesa.

“Pasensiya na po, ‘Nay… wala na po tayong pambili. Eto lang po ang meron *cough* *cough*,” mahinahong sagot ni Megan habang nakayuko.

Lumapit si Aling Tere, mabigat ang hakbang, lasing na lasing ito. Tumingin ito kay Megan na para bang isang basura lang ang kaharap.

“Wala na naman tayong pera? Eh ‘yung iniipon mo para sa bayarin sa eskwela? Bigay mo na!”

“W-wala na rin po ‘yon… nagamit ko na po pambili ng gamot. Sumasakit na po kasi ang dibdib ko... at—”

PAK!

Isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ni Megan. Napaluhod siya sa sahig, nanginginig at namumugto ang mata, at napahawak sa pisnging ngayon ay namamaga na.

“Sinasagot-sagot mo pa ako? Niloloko mo ba ako? Akala mo ba hindi ko alam na iniipon mo ‘yang pera mo para sa sarili mo? Ako ang nanay mo! May karapatan ako sa lahat ng meron ka!”

Hindi nagsalita si Megan. Hindi na rin siya umiyak. Sanay na siya. Mas masakit pa ang gutom kaysa sa pisikal na sakit. Pero ngayon, magkasabay ang dalawa.

“Wala kang kwenta. Ni hindi man lang kita kayang ipagmalaki. Ang pangit-pangit mong bata. Mahina. Lampa. Walang silbi.”

Sunod-sunod ang salita ni Aling Tere—mapanira, mapanakit, malupit. Tila bawat letra ay pako sa dibdib ni Megan.

“Alam mo kung anong bagay sa’yo?” tanong ng ina, habang pinupunasan ang ilong sa likod ng palad. “Ibenta ka.”

Natigilan si Megan. “Po?”

“Oo. Ibebenta nalang kita. Tutal wala ka `rin namang silbi rito. Wala kang pera, wala kang ambag. Baka sakaling ‘ may makagusto riyan sa katawan mong mahina at mukhang kawawa at may bumili sa’yo. At least, may pakinabang ka!”

Napatingin si Megan sa ina. Hindi niya alam kung biro iyon o hindi. Pero kilala niya si Aling Tere, hindi ito nagbibiro sa ganitong usapan.

Kinabukasan, dinala siya ng ina sa isang lumang bodega sa labas ng lungsod. Madilim, malangsa ang hangin, at puno ng mga lalaking naka-itim, may hawak na tablet, pera, at papel. Ang auction ay tahimik ngunit puno ng tensyon. Mga matang gutom, malamig, at mapanghusga ang nakatuon sa kanya habang siya’y pinipilit patayuin sa gitna ng entablado.

Naka-damit siya ng manipis na tela. Hubog ang katawan, saka tinakpan ng make up ang mga pasa niya sa katawan.

Nanginginig siya sa lamig, at nanlalambot pa rin mula sa lagnat na hindi na niya maalala kung kelan nagsimula. Samantalang sa tabi ng stage, nandoon ang ina niya na may malaking ngiti, parang nanalo ng jackpot sa loto.

“Susunod isang inosente, bente anyos, marunong magluto, masipag, walang bisyo.” Nagsimula na ang auctioneer sa pag benta sa kaniya

. “Simula tayo sa limang milyon.”

Nagsimula ang ingay ng bid.

“Limang milyon.”

“Sampung milyon.”

“Labinlimang milyon.”

“Tatlumpong milyon.”

Lumalaki ng lumaki ang halaga, ngunit hindi niya maramdaman ang halaga niya. Para siyang nawawala sa sarili. Umiikot ang paligid, nanlalamig ang mga kamay.

Hanggang may isang tinig na malamig, kalmado, at tila kayang pahintuin ang mundo, ang sumigaw

“Isang daang bilyon. Para sa kanya.”

Natahimik ang lahat. Lahat ng mata’y lumingon sa dulo ng silid.

Isang lalaki ang tumayo mula sa anino—matangkad, may suot na itim na suit, at ang mga matang kasing lalim ng gabi. Tumingin ito kay Megan, hindi na para i-verify ang binili, kundi para tukuyin kung kaya niya itong angkinin.

Ang bid ay tinanggap. Tinalo ng halagang iyon ang lahat ng naroon.

Habang lumalapit ang mga tauhan para kunin siya, narinig niya ang tawa ng kanyang ina, hawak-hawak ang sobre ng pera.

"Ayan, may silbi ka rin pala," bulong nito bago siya binitiwan nang tuluyan sa kamay ng mga estranghero.

At sa gabing iyon, hindi na niya alam kung mas masakit ang katawan, ang puso, o ang pagkatao niyang sinira mismo ng kaniyang Ina. Ngunit sa lahat ng 'yon ay nagawa parin niyang ngumiti.

"Ang importante napasaya ko si Inay,"