บทที่1.

“คุณแม่ขาชีวันอยากได้ตุ๊กตาตัวนั้นแล้วก็ชุดเจ้าหญิงนั่นด้วยค่ะ” เสียงแจ๋วๆ สดใสของเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบในชุดสวยฟูฟ่องราวเจ้าหญิงร้องเรียกมารดาให้ซื้อสิ่งที่ตนต้องการให้ด้วยรอยยิ้มหวาน

“ได้สิจ๊ะลูกรัก ไหนอยากได้อะไรอีกคะลูก” ดวงพร ผู้เป็นมารดายิ้มกับ ดวงชีวัน ลูกสาวแสนน่ารักของตน

“ชีวันอยากได้ของเล่นเยอะๆ”

“แต่ของเล่นหนูมีเยอะแล้วนะลูก”

“แต่ชีวันอยากได้อีกนี่คะ ของพวกนั้นมันเก่าและน่าเบื่อแล้ว” เด็กหญิงเบ้หน้าอย่างเอาแต่ใจ

“โอเคจ้ะ งั้นเราไปเลือกซื้อของเล่นใหม่กันเลย” แล้วสองแม่ลูกก็เดินเข้าไปเลือกซื้อของเล่นกันอย่างเพลิดเพลินโดยไม่สนใจเด็กหญิงอีกคนที่มาด้วยซึ่งได้แต่กอดตุ๊กตาผ้าเก่าๆ ยืนมองคนทั้งสองด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ..

“คุณหนูชีวาคะ เราไปรอคุณแม่ที่รถเถอะค่ะ” นวลตอง แม่นมของเด็กหญิงพูดขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นแววตาที่หม่นหมองของ ขวัญชีวา แฝดผู้น้องของดวงชีวันที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการเลือกซื้อตุ๊กตาแสนสวยและของเล่นหลากหลายตามใจปรารถนา ในขณะที่ขวัญชีวาซึ่งอยู่ในชุดเก่าที่ดวงชีวันทิ้งแล้วยืนมองอยู่ภายนอกร้าน

“ทำไมชีวาไม่ได้ของเล่นไม่ได้ชุดสวยใหม่ๆ เหมือนชีวันบ้างล่ะคะนมนวล..” เด็กหญิงถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือดวงตากลมโตที่มีแววอ้างว้างหม่นหมองมองแม่นมของตนอย่างไม่เข้าใจ ในความคิดของเด็กหญิงก็คือเหตุใด คุณแม่ไม่รักเธอเหมือนที่รักแฝดผู้พี่ทั้งที่พวกเธอหน้าตาเหมือนกัน

“เดี๋ยวคุณแม่ก็ซื้อมาเผื่อค่ะ คุณหนูอย่าคิดมากเลยนะคะ มาเถอะค่ะ แล้วนมนวลจะเย็บตุ๊กตาให้เล่นอีกตัวนะคะดีไหมคะ”

“จริงเหรอคะ” เด็กหญิงตาโตแววหมองเศร้าในดวงตากลมโตเมื่อครู่จางหายไป

“จริงสิคะ น้องใจดี ของคุณหนูจะได้มีเพื่อนเล่นไงคะ” นวลตองบอกอย่างอ่อนโยนมองตุ๊กตาผ้าที่ตนเย็บให้คุณหนูตั้งแต่สามปีก่อนด้วยความเวทนา เพราะตุ๊กตาเด็กผู้หญิงแสนสวยเมื่อก่อนหน้านี้เริ่มเก่าซีด เรือนผมสีทองของตุ๊กตาที่ทำจากไหมพรมก็เริ่มสีซีดจาง แม้ตุ๊กตาจะเก่าแสนเก่าแต่ก็ยังสะอาดไม่มีรอยด่างดำหรือขึ้นราเพราะเด็กหญิงเล่นมันอย่างทะนุถนอมและดูแลมันอย่างดี

“เรากลับไปรอคุณแม่ที่รถกันนะคะ” เด็กหญิงพยักหน้าแล้วทำตามที่แม่นมของตนบอกโดยดีไม่งอแง นวลตองแอบถอนหายใจเบาๆ แต่ความรู้สึกหนักอึ้งในอกไม่ได้ลดลงเพราะรู้สึกสงสารเด็กหญิงที่ตนจูงมืออยู่ในขณะนี้...

“นมนวลขา คุณแม่ไม่รักชีวาใช่ไหมคะ ชีวาไม่ใช่ลูกของคุณแม่หรือคะ..” เด็กหญิงอุ้มตุ๊กตาผ้าน้ำตาเปรอะเปื้อนแก้มใสนั้นทำให้นวลตองรู้ได้ทันทีว่าคุณดวงพรคงจะดุด่าทุบตีคุณหนูของตนอย่างแน่นอนจึงเข้าไปอุ้มเด็กหญิงเข้ามาในห้องพักของตนแล้ววางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน

“คุณแม่รักคุณหนูชีวาสิคะ คุณหนูเป็นลูกของคุณแม่ค่ะ อย่าร้องนะคะคนดีของนวล”

“แต่เมื่อกี้คุณแม่บอกว่าชีวาไม่ใช่ลูกของคุณแม่..” เด็กหญิงเบะปากร้องไห้โฮด้วยความเสียใจนวลตองลอบถอนใจแล้วโอบกอดร่างเล็กไว้ลูบศีรษะเด็กหญิงเบาๆ

“คุณหนูชีวาขา อย่าคิดมากเลยค่ะคุณแม่อาจจะอารมณ์ไม่ดีเลยพูดแบบนั้น นวลรักคุณหนูนะคะคนดี คุณพ่อก็รักคุณหนู คืนนี้นอนที่นี่กับนวลก็ได้ค่ะ มาค่ะไปแปรงฟันกัน” เด็กหญิงพยักหน้าช้าๆ แนบใบหน้าเล็กๆ ที่เศร้าหมองกับอ้อมอกอุ่นของแม่นมของตนอย่างรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย...

“คุณผู้หญิงขา นวลเวทนาคุณหนูเหลือเกิน.. คุณผู้หญิงช่วยปกป้องคุ้มครองคุณหนูด้วยนะคะ อย่าให้คนใจร้ายทำลายคุณหนูเลย..” นวลตองมองเด็กหญิงที่หลับสนิทอยู่บนเตียงเล็กของตนด้วยความเวทนาแล้วน้ำตาที่อดกลั้นไว้ก็ค่อยๆ ไหลออกมา..