บทที่ 10 เดิมพันแห่งภวังค์

ภายในห้องประชุมของชั้นเก้า บรรยากาศเงียบสงบ ศิษย์ระดับสูงและเจ้าสำนักต่างจับจ้องภาพจากคันฉ่องวิเศษที่ฉายให้เห็นการทดสอบด้านล่าง จางอี้หมิง ที่กำลังครึ้มอกครึ้มใจได้เอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านศิษย์พี่ฟ่านหวง ข้าขอเดิมพันว่า ผู้ที่หลุดจากภวังค์คนแรกจะเป็นสตรี ท่านว่าอย่างไร?"

ฟ่านหวง หัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าว่าจะต้องเป็นบุรุษ หากข้าผิด ข้ายินดีวาง 20 อีแปะเป็นเดิมพัน”

จางอี้หมิงหัวเราะพลางโยนเหรียญ 20 อีแปะลงบนโต๊ะ “เช่นนั้นข้าขอพนันว่าเป็นสตรี!”

เจียงเยว่ ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทำหน้าหงุดหงิดพลางกล่าวลอยๆ “ไร้สาระนัก!”

เจ้าสำนักกู่เจิ้ง ยิ้มขำพลางโบกมือให้สงบ “ตั้งใจดูกันหน่อย!”

เบื้องล่าง ผู้เข้าสอบทั้งหลายต่างตกอยู่ในภวังค์แห่ง เพลงพฤกษาเหมันต์สะท้านจันทรา ของศิษย์พี่ชิงซิ่ว ภาพต่างๆ ในใจของพวกเขาค่อยๆ ฉายออกมา รวมถึงหลินหนิงและหวงจื่อรั่ว

เสียงจอแจในตลาดยามเช้าอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของขนมและอาหาร หลินหนิงในวัยเพียง 5 ขวบเดินจูงมือมารดา มือเล็กๆ ของนางกำชายเสื้อมารดาไว้แน่น สายตาไร้เดียงสาของเด็กหญิงจับจ้องไปที่ผู้คนรอบข้างด้วยความตื่นเต้น

“หนิงเอ๋อร์ ระวังอย่าปล่อยมือแม่นะลูก คนเยอะมาก เดี๋ยวจะหลง” มารดาของนางเอ่ยเสียงอ่อนโยน

“เจ้าค่ะท่านแม่” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นยิ้มหวาน ตาเป็นประกาย

ขณะเดินผ่านร้านรวงต่างๆ นางพลันมองเห็นคนขายน้ำตาลปั้นรูปร่างสัตว์ต่างๆ มีทั้งมังกร นกกระเรียน และดอกไม้สีสดใส หลินหนิงชะงักเท้า ตาจับจ้องไปที่น้ำตาลปั้นรูปร่างกระต่ายสีชมพูที่กำลังปั้นเสร็จใหม่ๆ

“ท่านแม่ๆ ดูนั่น กระต่าย! หนิงเอ๋อร์อยากได้!” นางร้องเรียกพร้อมชี้นิ้วเล็กๆ ไปยังร้านนั้น

มารดาอมยิ้ม ก่อนจะตอบเสียงนุ่ม “ไว้กลับจากซื้อของแล้ว แม่จะพาเจ้าไปซื้อ ดีไหม?”

หลินหนิงพยักหน้า แต่สายตาของนางยังคงมองตามคนขายน้ำตาลปั้นที่กำลังเดินเร่ขาย นางพลันเผลอปล่อยมือมารดาโดยไม่รู้ตัว ทว่าเมื่อหันกลับมาแล้ว นางกลับมองไม่เห็นมารดาของตนอีกต่อไป

“ท่านแม่! ท่านแม่อยู่ไหน!” เสียงเล็กๆ ตะโกนเรียก แต่ไม่มีใครตอบกลับ นางเริ่มวิ่งพล่านไปทั่ว ตลาดที่เคยดูสนุกสนานกลับกลายเป็นสถานที่กว้างใหญ่และน่ากลัวสำหรับเด็กตัวเล็กๆ อย่างนาง

ในที่สุด นางก็ชนเข้ากับชายหนุ่มผู้หนึ่งจนล้มลงไปกับพื้น ชายหนุ่มนั้นแต่งกายหรูหรา ใบหน้าเคร่งขรึมมองนางด้วยความไม่พอใจ

“เจ้าตัวเล็ก ไม่รู้จักดูทางหรืออย่างไร! เจ้ากล้าชนข้าหรือ!” ชายหนุ่มตวาดเสียงดัง

“ข้าขอโทษเจ้าค่ะ…” หลินหนิงน้ำตาคลอ เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความกลัว

ทันใดนั้น มารดาของหลินหนิงก็วิ่งเข้ามา สีหน้าตื่นตระหนก “หนิงเอ๋อร์! แม่อยู่นี่!”

นางรีบพุ่งเข้ามาอุ้มลูกสาวของตนขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ปลอบโยน เสียงชายหนุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง “นี่เจ้าสอนลูกสาวมาอย่างไร? เจ้าต้องการให้นางมาเป็นนกต่อแล้วตบทรัพย์ข้างั้นหรือ!”

“นกต่อหรือเจ้าคะ?” มารดาของหลินหนิงมองเขาด้วยความตกใจ “ข้าไม่เข้าใจท่าน…”

ชายหนุ่มแสยะยิ้มพลางกล่าวหาด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม “เจ้าคิดว่าข้าดูไม่ออกหรือ? เจ้าส่งลูกสาวมาเดินชนข้าเพื่อที่จะมาเรียกร้องค่ารักษาสินะ!”

“ไม่จริง! พวกเราไม่ได้ทำอะไรเช่นนั้น!” มารดารีบปฏิเสธ แต่น้ำเสียงของนางสั่นเครือด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มโบกมือให้ลูกน้องตน “จับตัวพวกมันไปซะ! ข้าจะเอาเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด!”

หลินหนิงร้องไห้เสียงดัง นางกอดมารดาแน่น ก่อนที่จะถูกส่งตัวไปยังเจ้าหน้าที่ศาลยุติธรรมทันที

“หยุดเดี๋ยวนี้!” 

เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าศาล 

นี่เป็นเสียงของบิดาของหลินหนิงที่รีบวิ่งเข้ามาในศาล “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ภรรยาข้าไปทำอะไรผิด ใต้เท้าโปรดมอบความยุติธรรมด้วย”

คุณชายสูงศักดิ์ผู้นั้นก็นั่งอยู่ข้างกับผู้พิพากษา “ความเป็นธรรมหรือ? เจ้ารู้ไหมว่าข้าคือใคร? ข้าเป็นบุตรชายของนายอำเภอ! พวกคนชั้นต่ำอย่างพวกเจ้าคิดจะตบทรัพย์ข้า อย่าคิดว่าข้าไม่รู้”

“ใต้เท้าโปรดเร่งดำเนินการ” คุณชายสุงศักดิ์ผู้นั้นกล่าว

ในที่สุด เจ้าหน้าที่ศาลก็สั่งการให้โบยมารดาของหลินหนิงทันทีโดยไม่ฟังคำคัดค้านใดๆ  บิดาของหลินหนิงเป็นเพียงแค่เจ้าหน้าที่ตัวเล็กๆ เทียบอันใดกับบุตรชายของนายอำเภอ ช่างน่าขัน

หลินหนิงในวัย 5 ขวบมองภาพมารดาของตนถูกลากตัวไปโบยโดยไม่มีใครสามารถช่วยอันใดได้ เสียงร้องไห้ของมารดาดังสะท้อนในหูของนาง น้ำตาของหลินหนิงไหลพราก แต่นางไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากมองภาพนั้นซ้ำไปซ้ำมา…

อีดด้านหนึ่ง ภาพในภวังค์ของหวงจื่อรั่ว

ลมอ่อนพัดผ่านเรือนน้อยหลังจวนสกุลจาง กลิ่นดอกเหมยที่ปลูกไว้รอบๆ เรือนลอยมาตามสายลม เสียงหัวเราะใสๆ ของเด็กหญิงคนหนึ่งดังขึ้นกลางสวนหลังบ้าน หวงจื่อรั่วในวัยเพียง 6 ขวบกำลังวิ่งไล่จับผีเสื้ออย่างสนุกสนาน นางแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อน ใบหน้ากลมเกลี้ยงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าผีเสื้อ เจ้ามาให้ข้าจับเสียดีๆ!” เด็กหญิงร้องลั่น ขณะกระโดดคว้า แต่ผีเสื้อตัวนั้นกลับบินหนีไปอีก

นางวิ่งตามไปเรื่อยๆ โดยไม่ทันได้สังเกตว่าขาของตนก้าวข้ามพ้นเขตเรือนของพ่อบ้านไปยังเรือนใหญ่ของอ๋องสกุลจาง เมื่อผีเสื้อบินเข้าไปในสวนดอกไม้เขตเรือนใหญ่ นางหยุดยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟัน “ข้าจะจับเจ้าให้ได้!” แล้วกระโดดตามเข้าไป

ขณะที่นางกำลังก้มตัวพยายามจับผีเสื้อที่เกาะอยู่บนดอกไม้ เด็กชายคนหนึ่งในชุดแพรไหมเนื้อดีเดินออกมาจากเรือนใหญ่ เด็กชายอายุราว 8 ขวบ ใบหน้าหล่อเหลาสมฐานะ จางอี้หมิงในวัยเด็กมองเห็นเด็กหญิงแปลกหน้าที่กำลังคลานในสวนดอกไม้ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

“เจ้าคือใคร! มาทำอะไรที่นี่?” เสียงของเด็กชายดังขึ้นพร้อมกับก้าวเข้าไปใกล้

หวงจื่อรั่วสะดุ้ง รีบเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของนางเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นเขา “ข้าขอโทษ… ข้ากำลังจับผีเสื้อ…”

จางอี้หมิงมองดูเด็กหญิงตรงหน้าด้วยความสงสัย นางมีใบหน้าที่น่ารักและดวงตากลมโต แต่งกายอย่างเรียบร้อย แต่การกระทำดูท่าทางซุกซน

“จับผีเสื้อ?” เขาทวนคำพลางยืนกอดอก! “ทำไมเจ้าต้องจับผีเสื้อด้วย? มันน่าสงสารจะตาย”

“ก็… ก็เพราะมันสวย” นางตอบพร้อมกับชี้ไปที่ผีเสื้อที่ยังเกาะอยู่บนดอกไม้

จางอี้หมิงมองผีเสื้อตัวนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองเด็กหญิงตรงหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “มันสวยน้อยกว่าเจ้าอีก… ไม่เห็นจะต้องไล่เลย”

คำพูดของเขาทำให้หวงจื่อรั่วชะงัก นางมองเขาตาโต หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจนถึงใบหู “เจ้าพูดอะไรน่ะ!” นางร้องออกมาเสียงดัง

จางอี้หมิงหัวเราะตามประสาเด็กน้อยที่ยังไม่รู้เดียงสา “แล้วข้าพูดผิดตรงไหน?”

หวงจื่อรั่วยิ่งอายกว่าเดิม นางลุกขึ้นยืนรีบปัดฝุ่นที่กระโปรงของตัวเอง “เจ้า… เจ้าอย่าพูดอะไรแปลกๆ อีก ข้าจะกลับแล้ว!”

แต่ก่อนที่นางจะเดินหนี จางอี้หมิงยื่นมือออกไปคว้าข้อมือนางไว้เบาๆ “เดี๋ยวสิ… เจ้าชื่ออะไร?”

นางหันมามองเขา สายตาฉายแววลังเล ก่อนตอบเสียงเบา “ข้าชื่อจื่อรั่ว… หวงจื่อรั่ว”

จางอี้หมิงยิ้มกว้าง “ข้าชื่อจางอี้หมิง ต่อไปนี้เจ้ามาเล่นที่สวนข้าได้ แต่ห้ามจับผีเสื้ออีก เข้าใจไหม?”

หวงจื่อรั่วพยักหน้ารับเบาๆ แล้วรีบวิ่งหนีกลับไปอย่างเขินอาย

ในภวังค์นั้น หวงจื่อรั่วในปัจจุบันมองดูภาพความทรงจำนี้ด้วยหัวใจที่เต้นแรง นางพยายามสะบัดความรู้สึกเขินอายออกจากหัวใจ แต่ใบหน้าของเด็กชายในวันนั้นยังชัดเจนในความทรงจำของนางเสมอ

เมื่อหลุดออกจากภวังค์ นางพบว่าตัวเองเป็นคนแรกที่ตื่นจากเพลงสะกดของชิงซิ่ว แม้จะพยายามรักษาท่าทางเย็นชา แต่ใบหน้าของนางยังคงมีรอยแดงเรื่อเล็กๆ ซึ่งไม่อาจปิดบังได้