ผมขอนั่งด้วยได้ไหม

“มาคนเดียวเหรอครับ ..” 

เสียงที่ไม่ค่อยจะคุ้นหูนักแต่ก็พอจะจำได้ว่าเป็นเสียงใครดังขึ้นดึงเธอออกจากภวังค์ความคิด

“เอ่อ ค่ะ”  

“ผมขอนั่งด้วยได้ไหม” 

“หืมม ค่ะ” 

คนที่ยังเบลอๆ ตอบอึกอักออกไปไม่ทันได้ใช้ความคิดคนตัวสูงที่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอบอุ่นก็หย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามเธอ เรียบร้อย

“คุณอรมีธุระแถวนี้เหรอครับ” 

ที่ผ่านมาก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าเธอไม่ค่อยอยากจะสานสัมพันธ์กับเขาสักเท่าไหร่แต่แล้วยังไงล่ะในเมื่อเธอยังไม่มีเจ้าของเขาก็มีสิทธิ์ไม่ใช่หรือไง

“ใช่ค่ะ ทำธุระเสร็จแล้วอรว่ากำลังจะกลับอยู่พอดีเลยค่ะ”

ถึงเพิ่งจะลงมาเพราะต้องการให้อีกคนมีเวลาส่วนตัวแต่เมื่อพูดออกไปแล้วแบบนี้ก็คงต้องไปเดินเตร่อยู่ในโรงพยาบาลก่อนก็แล้วกัน

“อย่าตัดสัมพันธ์ผมขนาดนั้นเลยครับคุณอรผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรเลยถ้าสุดท้ายแล้วเรื่องของเราเป็นไปไม่ได้จริงๆ ผมขอเป็นเพื่อนกับคุณอรได้ไหม”

เปรมรีบพูดความในใจออกมาเมื่อเห็นท่าทีว่าเธอกำลังจะจากเขาไปอีกครั้งความรู้สึกที่เขามีให้เธอตั้งแต่วินาทีแรกมันออกมาจากความรู้สึกของเขาจริงๆ ไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อยถึงแม้จะรู้ว่าเธอกำลังจะแต่งงานแต่ความรู้สึกที่มีต่อเธอนั้นก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและจนได้รู้ความจริงว่าการแต่งงานนั้นเธอไม่ได้เต็มใจแม้แต่น้อยจะให้เขาหมดหวังลงไปได้อย่างไรกัน

คำพูดของเขาโดนความรู้สึกของหญิงสาวอยู่ไม่น้อยถึงแม้เธอจะไม่ได้แต่งงานด้วยความเต็มใจและไม่ว่ายังไงก็คงจะต้องเลิกราแยกย้ายคืนอิสระให้แก่กันอยู่ดีแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะต้องตัดสัมพันธ์และทำลายน้ำใจใครคนหนึ่งยังไม่มีมารยาทเช่นนี้ ถึงเธอจะไม่ได้คิดไปไกลอย่างที่อีกฝ่ายคิดแต่ก็ถูกอย่างที่เขาพูดอย่างน้อยก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่นา

“อรต้องขอโทษที่เสียมารยาทด้วยนะคะช่วงนี้มีเรื่องราวเข้ามามากมายโดยที่อรไม่ทันได้ตั้งตัวเลย”

เธอนั่งลงแล้วเริ่มพูดบางอย่างออกมาโดยที่ชายหนุ่มตรงข้ามเธอก็รับฟังเงียบๆ พยายามเป็นผู้ฟังที่เธอจะผ่อนคลายและไว้ใจได้เมื่ออยู่กับเขา

“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณอรนะครับ.. บางครั้งชีวิตมันก็ยากจนเราไม่รู้ว่าจะต้องตัดสินใจยังไงเลย”

“นั่นสิคะอยู่ๆ ฟ้าก็มีบททดสอบแปลกๆ มาเสิร์ฟให้ถึงที่แบบนี้อรทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ หึหึ”

“หึหึ.. ..เอ๊ะทำไมที่แขนคุณอร”

ในจังหวะที่หญิงสาวกำลังยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่มสายตาของชายหนุ่มก็บังเอิญเห็นเข้ากับร่องรอยฟกช้ำหลายจุดที่แขนของเธอจนอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ด้วยความสงสัย

“อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะไม่มีอะไร”

อรฤดีพยายามตีสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันมองไปมองนอกกระจกจะให้บอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ยังไงล่ะหรือว่าถ้าหากน้องของชายคนนี้เป็นตัวการละก็…

แต่หญิงสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าบาดแผลพวกนี้ทำให้ชายหนุ่มฉุกคิดไปถึงน้องสาวของตนเองแล้วก็ดูเหมือนเขาจะสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“เอ่ออ..คุณอรครับ พอดีผมนึกขึ้นได้ว่ามีธุระถ้าอย่างนั้นเอาไว้เจอกันใหม่นะครับ”

“ยินดีค่ะ..”

หญิงสาวเอ่ยตอบออกไปด้วยความโล่งใจทั้งที่กำลังนั่งนึกคำพูดต่อไปเธอจะตอบเขาอย่างไรดีเมื่อเป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนี่ก็นานพอสมควรแล้วกลับขึ้นไปบนห้องคนป่วยดีกว่า

.

.

.

“ฮัลโหลจอมหายไปไหนมาคะ หายไปไหนมาตั้งหลายวันปัดโทรหาคุณทุกวันเลยโทรหาคุณตั้งหลายสายมันเกิดอะไรขึ้นคะจอม”

เพียงแค่เห็นเบอร์ของชายหนุ่มโชว์ขึ้นมาบนหน้าจอ ลูกปัดก็กดรับสายอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยถามรัวเป็นชุด

“ใจเย็นๆ สิครับผมไม่ได้หายไปไหนพอดีว่าเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย”

“เกิดอะไรขึ้นคะจอมเป็นอะไรคุณอยู่ที่ไหนปัดจะไปหาคุณค่ะ”

“ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลไม่ต้องเป็นห่วงนะมีพ่อกับแม่เฝ้าผมอยู่อีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ”

“ได้ยังไงกันคะปัดเป็นคนรักของคุณทำไมปัดถึงจะไปหาคุณไม่ได้”

เมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธความรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่มันซุกซ่อนอยู่ก็เริ่มเอ่อล้นออกมา ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนรักของเขาแท้ๆ แต่กลับไปหาไปดูแลไม่ได้อย่างนั้นหรือ

“คุณใจเย็นๆ ก่อนนะปัดพ่อกับแม่ผมอยู่ที่นี่ผมไม่อยากให้มีปัญหากันคุณเองก็รู้นี่นาว่าแม่ผมเป็นยังไงเอาไว้ให้เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมจะพาคุณเข้าไปกราบท่านนะ”

“ก็ได้ค่ะปัดจะเชื่อคุณ”

“ก๊อกๆๆ”

“ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เดี๋ยวผมโทรหาใหม่นะ”

“ปัดจะรอนะคะปัดรักคุณนะคะจอม..”

“ผมก็รักคุณ”

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นจอมทัพก็รีบวางสายจากลูกปัดเพราะไม่อยากให้อรฤดีได้ยินเพราะอย่างน้อยก็ไม่อยากให้เธอเสียความรู้สึกไปกว่านี้ตอนนี้เธอเองก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้วกับการที่เขาจะต้องมาเจ็บตัวเพราะเธออย่างนี้..

ประตูห้องค่อยๆ ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับใบหน้าสวยที่ชะเง้อเข้ามาดูว่าเจ้าของห้องนั้นหลับอยู่หรือเปล่าแต่แน่นอนว่าชายหนุ่มเองก็กำลังนอนหลับอยู่โดยที่ในมือนั้นยังกำรีโมททีวีไว้..

เธอค่อยๆ เดินเข้ามาเงียบๆ หยิบรีโมทออกจากมือของชายหนุ่มแล้วห่มผ้าให้เขาทุกการกระทำของเธอคนที่แกล้งหลับรับรู้ได้เป็นอย่างดีแต่ถึงอย่างนั้นก็คงไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่าการที่เขาแกล้งหลับต่อไปเงียบๆ อย่างนี้นั่นแหละ

เมื่อเห็นว่าอีกคนหลับสนิทแล้วเธอก็หยิบหนังสือที่แวะซื้อติดมือขึ้นมาด้วยเพื่อเอาไว้อ่านค่าเวลา

“อ่านหนังสืออะไรเหรอ”

“อ้าวคุณตื่นแล้วหรอหิวน้ำไหม”

เขารีบตามมองเธออยู่เนินนานก่อนจะเอ่ยถามขึ้นก็คนมันไม่ง่วงนี่นาจะให้ฝืนหลับยังไงมันก็ไม่รับอยู่ดี

“ก็ดีนะคอแห้งอยู่พอดีเลย”

เมื่อคนป่วยเอ่ยปากออกมาอย่างนั้นหญิงสาวก็รีบลุกขึ้นไปเทน้ำใส่แก้วแล้วเอาให้ชายหนุ่มดื่มทันที

“อึก อึก อึก  ขอบคุณว่าแต่คุณอ่านหนังสืออะไรอยู่เหรอ”

“สถานที่ท่องเที่ยวน่ะ..”

“คุณอยากไปที่ไหน”

เมื่อเธอตอบออกมาอย่างนั้นเขาก็เริ่มอยากรู้ขึ้นมาในทันที

“ฉันอยากไปดูแสงเหนือที่ไอซ์แลนด์แล้วคุณล่ะ”

เมื่อมีเรื่องที่คุยกันถูกคอเธอก็พูดกับเขามากขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติโดยที่เธอก็แทบไม่ได้สังเกตตัวเองเลย

“อืม จะว่าไปแล้วนั่นก็เป็นความฝันของผมตอนที่เรียนอยู่เลยนะ”

“แล้วตอนนี้ล่ะมีไหม ที่คุณอยากไปเที่ยวบ้างหรือเปล่า”

“พอคุณถามแบบนี้ผมไม่รู้เลยว่าถ้าผมตอบแล้วคุณจะว่าผมกวนหรือเปล่า”

“ไม่หรอก..พูดมาสิ”

“ผมอยากไปเดินที่ตลาดต้นไม้ดอกไม้”

“อุ้บบ คิก คิก..”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้แล้วกลั้นขำเอาไว้อย่างห้ามไม่ได้ก็คำตอบของเขามันเกินคาดไปมากนึกว่าจะอยากไปเที่ยวต่างประเทศที่ไหนได้..

“นั่นไงผมว่าแล้วคุณต้องหัวเราะผมแน่ๆ”

“แค่ตรงนี้เอง…เอาไว้ถ้าคุณหายดีแล้วฉันจะพาคุณไปแล้วกันนะ”

“ผมไม่ตลกนะคุณเอาความฝันของคนอื่นมาล้อเล่นแบบนี้”

เขาช้อนสายตามองเธอยังไม่อยากจะเชื่อว่าคุณหนูอย่างเธอนะหรือจะไปเดินในตลาดที่อากาศอบอ้าวผู้คนจ่อแจแถมการจราจรก็ติดขัดแบบนั้นแถมไม่ได้มีแค่ต้นไม้ดอกไม้ยังเป็นตลาดใหญ่ดูที่มีทั้งสัตว์ต่างๆ เต็มไปหมดส่วนใหญ่ผู้หญิงมักจะไม่ค่อยชอบไปสักเท่าไหร่ 

“จริงสิคุณฉันจะโกหกทำไมความฝันของคุณเดี๋ยวฉันจะช่วยทำให้มันเป็นจริงเอง”

คำพูดของเธอ ท่าทางของเธอ รอยยิ้มและแววตานั้นไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มเผลอคิดว่าเขาอยากจะเห็นไปนานๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กับการที่มีเธออยู่ข้างๆ แบบนี้มันทำให้เขารู้สึกสบายใจและเป็นตัวของตัวเองได้อย่างน่าประหลาด

“รีโมททีวีผมไปไหนอ่ะ ยังดูไม่จบเลยคุณเปิดซีรีย์ให้ผมหน่อยสิ”

กว่าจะรู้ตัวว่าจ้องอีกคนอยู่นานโดยที่เธอไม่ได้รู้ตัวเลยเขาก็รีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ

จริงๆ เขาไม่ได้ชอบดูซีรีย์อะไรพวกนี้เลยแม้แต่น้อยเพียงแต่ยกมันขึ้นมาเป็นข้ออ้างให้กับความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายบางอย่างได้ของตัวเองก็เพียงเท่านั้น