ในปกครองของนายหัว

ในปกครองของนายหัว

last updateLast Updated : 2025-05-23
By:  Naya SoleneOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
61Chapters
293views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ศิวกร หรือ นายหัวคาวี หนุ่มใต้หน้าคมผิวคล้ำ เจ้าของสวนยาง ทุเรียน และธุรกิจอสังหาฯ เขาใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด หลังจากที่บิดาและมารดานั้นจากโลกนี้ไป เขาไม่เคยคิดที่จะพาใครเข้ามาในชีวิตจนกระทั่ง...เธอ พิชญานิน หรือ น้ำตาล เด็กสาวม.ปลายที่เพิ่งสูญเสียพ่อกับแม่ไปอย่างกระทันหัน พินัยกรรมฉบับนึงเปิดขึ้น พร้อมกับมีคำสั่งให้เธอไปอยู่กับใครบางคนที่ภาคใต้ เธอต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไปอย่างกระทันหัน และต้องมาปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ที่มันคนละขั้วกับที่เธออยู่เลย แถมเจ้าของที่นี่ก็ไม่ใจดีเลยสักนิด

View More

Chapter 1

บทนำ

青木玲奈(あおき れな)がA国の空港に着いたのは、すでに夜の九時を過ぎていた。

今日は彼女の誕生日だ。

携帯の電源を入れると、たくさんの誕生日メッセージが届いていた。

同僚や友人からのものばかり。

藤田智昭(ふじた ともあき)からは何の連絡もない。

玲奈の笑顔が消えかけた。

別荘に着いたのは、夜の十時を回っていた。

田代(たしろ)さんは彼女を見て、驚いた様子で「奥様、まさか……いらっしゃるなんて」

「智昭と茜(あかね)ちゃんは?」

「旦那様はまだお帰りになってません。お嬢様はお部屋で遊んでいます」

玲奈は荷物を預けて二階へ向かうと、娘はパジャマ姿で小さなテーブルの前に座り、何かに夢中になっていた。とても真剣で、誰かが部屋に入ってきたことにも気付かない様子。

「茜ちゃん」

茜は声を聞くと、振り向いて嬉しそうに「ママ!」と叫んだ。

そしてすぐに、また手元の作業に戻った。

玲奈は娘を抱きしめ、頬にキスをしたが、すぐに押しのけられた。「ママ、今忙しいの」

玲奈は二ヶ月も娘に会えていなかった。とても恋しくて、何度もキスをしたくなるし、たくさん話もしたかった。

でも、娘があまりにも真剣な様子なので、邪魔はしたくなかった。「茜ちゃん、貝殻のネックレスを作ってるの?」

「うん!」その話題になると、茜は急に生き生きになった。「もうすぐ優里おばさんの誕生日なの。これはパパと私からの誕生日プレゼント!この貝殻は全部パパと私が道具で丁寧に磨いたの。きれいでしょう?」

玲奈の喉が詰まった。何も言えないうちに、娘は背を向けたまま嬉しそうに続けた。「パパは優里おばさんに他のプレゼントも用意してるの。明日……」

玲奈の胸が締め付けられ、我慢できなくなった。「茜ちゃん……ママの誕生日は覚えてる?」

「え?何?」茜は一瞬顔を上げたが、すぐにまたビーズを見つめ直し、不満そうに「ママ、話しかけないで。ビーズの順番が狂っちゃう……」

玲奈は娘を抱く手を放し、黙り込んだ。

長い間立ち尽くしていたが、娘は一度も顔を上げなかった。玲奈は唇を噛み、最後は無言のまま部屋を出た。

田代さんが「奥様、先ほど旦那様にお電話しました。今夜は用事があるので、先に休んでくださいとのことです」

「分かりました」

玲奈は返事をし、娘の言葉を思い出してちょっと躊躇した後、智昭に電話をかけた。

しばらくして電話が繋がったが、彼の声は冷たかった。「今用事がある。明日にでも……」

「智昭、こんな遅くに誰?」

大森優里(おおもり ゆり)の声だった。

玲奈は携帯を強く握りしめた。

「何でもない」

玲奈が何か言う前に、智昭は電話を切った。

夫婦は二、三ヶ月も会っていない。せっかくA国まで来たのに、彼は家に帰って会おうともせず、電話一本でさえ、最後まで話を聞く気もなかった……

結婚してこれだけの年月が経っても、彼は彼女にずっとこうだった。冷淡で、よそよそしく、いつも面倒くさそうに。

彼女は実はもう慣れていた。

以前なら、きっともう一度電話をかけ直して、どこにいるのか、帰ってこれないのかを優しく尋ねていただろう。

今日は疲れているせいか、そうする気が突然失せていた。

翌朝目が覚めて、少し考えてから、やはり智昭に電話をかけた。

A国は本国と十七、八時間の時差がある。A国では今日が彼女の誕生日だった。

今回A国に来たのは、娘と智昭に会いたかったのはもちろん、この特別な日に三人で揃って食事がしたいと思ったから。

それが今年の誕生日の願いだった。

智昭は電話に出なかった。

しばらくして、やっとメッセージが届いた。

「用件は?」

玲奈:「お昼時間ある?茜ちゃんも連れて、三人で食事しない?」

「分かった。場所が決まったら教えて」

玲奈:「うん」

その後、智昭からは一切連絡がなかった。

彼は彼女の誕生日のことなど、すっかり忘れているようだった。

玲奈は覚悟していたつもりだったが、それでも胸の奥が痛んだ。

身支度を整え、階下に降りようとした時、娘と田代さんの声が聞こえてきた。

「お母様がいらっしゃったのに、お嬢様は嬉しくないのですか?」

「私とパパは明日、優里おばさんと海に行く約束してるの。ママが一緒に来たら、気まずくなっちゃうでしょう」

「それにママは意地悪よ。いつも優里おばさんに意地悪するもの……」

「お嬢様、玲奈様はあなたのお母様です。そんなことを言ってはいけません。お母様の心が傷つきますよ」

「分かってるけど、私もパパも優里おばさんの方が好きなの。優里おばさんを私のママにできないの?」

「……」

田代さんが何か言ったが、もう玲奈には聞こえなかった。

娘は自分が一手に育て上げた子。ここ二年、父娘の時間が増えてから、娘は智昭に懐くようになり、去年智昭がA国で市場開拓に来た時も、どうしても付いて行きたがった。

手放したくなかった。できれば側に置いておきたかった。

でも娘を悲しませたくなくて、結局認めた。

まさか……

玲奈はその場に凍りついたように立ち尽くし、血の気が引いた顔で、しばらく動けなかった。

今回仕事を後回しにしてA国に来たのも、娘との時間を少しでも多く持ちたかったから。

今となっては、その必要もないようだ。

玲奈は部屋に戻り、本国から持ってきたプレゼントを、スーツケースに戻した。

しばらくして田代さんから電話があり、子供を連れて出かけると言われ、何かあったら連絡してほしいとのことだった。

玲奈はベッドに座ったまま、心の中が空っぽになったような気がした。

仕事を後回しにしてまで駆けつけたのに、誰も彼女を必要としていない。

彼女が来たことは、まるで笑い話のようだった。

しばらくして、彼女は外に出た。

この見知らぬ、それでいて懐かしい国を、あてもなく歩き回った。

お昼近くになって、やっと智昭との昼食の約束を思い出した。

朝聞いた会話を思い出し、娘を迎えに帰るか迷っていた時、智昭からメッセージが届いた。

「昼は用事が入った。キャンセルする」

玲奈は見ても、少しも驚かなかった。

もう慣れていたから。

智昭にとって仕事でも、友人との約束でも……何もかもが妻である彼女より大切なのだ。

彼女との約束は、いつだって気まぐれにキャンセルされる。

彼女の気持ちなど、一度も考えたことがない。

落ち込むだろうか?

以前なら、たぶん。

今はもう麻痺して、何も感じない。

玲奈の心は更に霧の中にいるようだった。

はずんだ気持ちで来たのに、夫からも娘からも、冷たい仕打ちばかり。

気がつくと、以前智昭とよく来ていたレストランの前に車を停めていた。

中に入ろうとした時、智昭と優里、そして茜の三人が店の中にいるのが見えた。

優里は娘と仲睦まじく並んで座っていた。

智昭と話しながら、娘をあやしている。

娘は嬉しそうに足をぶらぶらさせ、優里とじゃれ合い、優里が食べかけたケーキに口をつけていた。

智昭は二人に料理を取り分けながら、優里から視線を離そうとしない。まるで彼女しか目に入っていないかのように。

これが智昭の言う『用事』。

これが、彼女が命を賭けて十月十日の苦しみを耐え、産み落とした娘。

玲奈は笑った。

その場に立ち尽くして、眺めていた。

しばらくして、視線を外し、踵を返した。

別荘に戻った玲奈は、離婚協議書を用意した。

彼は少女時代からの憧れだった。でも彼は一度も彼女を見つめてはくれなかった。

あの夜の出来事と、お爺様の圧力がなければ、彼は決して彼女と結婚などしなかっただろう。

以前の彼女は、頑張りさえすれば、いつか必ず彼に振り向いてもらえると信じていた。

現実は彼女の頬を、容赦なく叩いた。

もう七年近く。

目を覚まさなければ。

離婚協議書を封筒に入れ、智昭に渡すよう田代さんに頼み、玲奈はスーツケースを引いて車に乗り込んだ。

「空港へ」運転手に告げた。

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
61 Chapters
บทนำ
‘ถ้าไม่ใช่เพราะพินัยกรรมบ้า ๆ นั่นฉันก็คงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่หรอก’เป็นลูกคุณหนูใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ในกรุงเทพฯก็ดีอยู่แล้ว แต่ต้องมาลำบากยากเข็ญอยู่ที่นี่ เพราะพินัยกรรมที่พ่อแม่ได้เขียนเอาไว้ ราวกับว่ารู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ถึงได้เขียนพินัยกรรมและส่งฉันมาอยู่กับใครก็ไม่รู้ที่นี่ ไม่ใช่ไม่เสียใจหรอกนะที่อุบัติเหตุพรากทั้งครอบครัวของตัวเองไป แต่ฉันกลับไม่มีทางเลือกให้กับตัวเองเลย จะอยู่ที่นั่นต่อก็ไม่ได้ เพราะทุกคนให้เหตุผลว่า ฉันยังเด็ก ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ยังไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเอง แต่ต้องมาอยู่กับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ ? เขาเป็นผู้ชายที่ดูน่าเบื่อสุด ๆ วัน ๆ นึงก็ขลุกอยู่แต่กับงาน ชอบดุ ชอบออกคำสั่ง ชอบให้ฉันทำงานแบบนั้นแบบนี้ ทั้งที่ฉันไม่ชอบเลย และก็ทำไม่เป็นด้วย เจ้าระเบียบโคตร ๆ !! อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ดี ห้ามทำแบบนี้ อย่าทำแบบนั้น ฉันนี่โคตรอึดอัดเลย อยากกลับไปอยู่ที่บ้านของตัวเองใจจะขาด แต่ติดที่ว่า ฉันไม่มีเงิน และฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงด้วย ที่นี่เรียกว่าดงป่าเขาเลยก็ว่าได้ รถคันเดียวที่ฉันเห็นนอกจากรถเก่า ๆ ในไร่ของเขาแล้ว ก็คือรถสองแถว ที่มารับฉันไปเรียนทุกวัน ไม่ร
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 01 พินัยกรรม
〝 คุณพิธาทัพและคุณหญิงเอมอรศรี เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่ ส่วนสาเหตุนั้นตำรวจกำลังเร่งสืบคดี คาดว่าจะปิดคดีได้เร็ว ๆ นี้ 〞พิชญานิน หรือ น้ำตาล นั่งฟังข่าวนั้นอย่างซ้ำ ๆ เพราะยังทำใจไม่ได้ แม้จะจัดการเรื่องงานศพเรียบร้อยไปแล้วก็ตาม เธอไม่ยอมไปเรียน ไม่ออกจากบ้าน จนแม่บ้านที่อยู่ด้วยนั้นเริ่มเป็นห่วง เพราะขาดครอบครัวที่เธอมีอยู่หนึ่งเดียวไป ชีวิตของเธอมันเลยเหมือนตายทั้งเป็น "คุณหนูคะ ที่โรงเรียนโทรมาถามค่ะ ว่าคุณหนูจะกลับไปเรียนไหม" "....." เธอไม่ได้ตอบอะไรแม่บ้าน ไม่ใช่ว่าจะทิ้งการเรียนหรอกนะ แต่สภาพจิตใจของเธอตอนนี้มันยังไม่พร้อมจริง ๆ เพราะมันย่ำแย่ขนาดนี้จะให้เรียนรู้เรื่องยังไงไหวล่ะ "อาหารเย็นเสร็จแล้ว อย่าลืมมาทานนะคะคุณหนู" น้ำตาลหันกลับไปและพยักหน้าตอบกลับแม่บ้าน อย่างน้อยพวกเขาก็ยังดีกับเธอ และยังอยู่ที่นี่ไม่ได้พากันลาออกไป แม้เจ้านายที่คอยจ่ายเงินเดือนให้จะไม่อยู่แล้ว ตอนนี้เธอแค่อยากได้ใครสักคนมาปลอบใจ ลูบหลังและพูดปลอบเหมือนที่แม่ของเธอทำตอนที่เธอนั้นมีเรื่องไม่สบายใจ แต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า เพราะคนที่เคยปลอบใจเธอนั้นตอนนี้กลับไม่อยู่แล้ว พยายามที่จะพาตัวเองเข้
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 02 บ้านหลังใหม่
ด้วยความที่อะไร ๆ เปลี่ยนแปลงกระทันหันน้ำตาลจึงปรับตัวไม่ทัน พ่อแม่เสียไม่ทันไรก็ต้องย้ายบ้านแล้ว ต้องมาอยู่ในพื้นที่ไกลแสนไกล ชนิดที่ว่าไร้หนทางหนีได้ เธอยืนอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก แต่สิ่งที่ทำให้เธอถึงกับยืนขาแข็งเลยก็คือบรรยากาศรอบ ๆ ตัวที่มันเป็นป่าเต็มไปหมด "ต่อไปนี้ ผู้ปกครองของคุณน้ำตาล คือคุณศิวกร นายหัวคาวีเจ้าของสวนที่นี่ครับ" "เขาคือใครคะ ?" จนถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยว่านายหัวคาวีที่ว่าเป็นอะไรกับครอบครัวเธอ ญาติฝ่ายไหน หรือคนรู้จักของใคร ทำไมเขาถึงมีสิทธิ์เป็นผู้ปกครองของเธอ และดูแลทรัพย์สินของเธอทั้งหมด "เรื่องส่วนตัวผมไม่ทราบครับ คุณน้ำตาลคงต้องไปถามเอาเอง" "....." เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาปรับอารมณ์เครียดของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอจะเจอต่อไปนี้มันจะเป็นยังไง ไม่นานนักก็มีคนเดินออกมาจากบ้าน เป็นผู้หญิงวัยกลางคน แต่งตัวด้วยชุดเก่า ๆ ซีด ๆ อารมณ์เหมือนเป็นคนที่ทำงานที่นี่ ไม่ก็เจ้าของบ้านแต่ชอบใส่เสื้อผ้าแบบนี้ มันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ "มากันแล้วหรือคะ มา ๆ เชิญเข้าข้างในก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันหาน้ำหาท่าให้กิน" น้ำตาลไม่ได้ตอ
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 03 ผลงานวันแรก
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ที่โรงเรียนที่ย้ายมาใหม่ก็จัดการเดินเรื่องวันเดียวเสร็จ ทั้งที่ย้ายมากลางคันแบบนี้ โรงเรียนไม่ค่อยรับเท่าไหร่หรอก แต่ก็เข้าได้อย่างง่ายดายราวกับมีเส้นสายหนาเตอะอยู่ที่นี่ แต่ก็นะเขาเป็นถึงนายหัวเจ้าของสวนร้อย ๆ ไร่นี่นา คงมีส่วนในการบริจาคเงินสมทบทุนในโรงเรียนบ้างแหละนะ ที่รู้เพราะพ่อแม่เธอก็ทำเหมือนกัน วันแรกที่ได้เข้าเรียนก็คือวันถัดมาหลังจากที่เดินเรื่องสมัครเรียน และการเดินทางไปเรียนในโรงเรียนที่ห่างไกลจากบ้านสิบ ๆ กิโลก็คือรถสองแถวเก่า ๆ ที่จะมาจอดรออยู่หน้าปากซอยบ้าน ซึ่งเธอจะต้องเดินออกมารอแต่เช้าเพื่อให้ทันขึ้นรถ ลำบากนะแต่ก็ต้องปรับตัวให้ได้ ทำไงได้เธอไม่มีทางเลือกนี่นา @โรงเรียนใหม่ น้ำตาลเข้ากับคนได้ไม่ยาก ถ้ารู้จักนิสัยของเธอจริง ๆ จะยากก็แค่การปรับตัวเรื่องกิน ที่อยู่ต่าง ๆ ก็เท่านั้นแหละ โรงเรียนที่นี่นักเรียนไม่ได้เยอะมาก ไม่เหมือนกับโรงเรียนในเมืองที่เธอเรียนอยู่ แต่ก็ดีเหมือนกับ เพราะมันเหมือนจะเงียบสงบไม่น้อยเลย “หวัดดีน้ำตาล เรามาแนะนำตัว เราชื่อนุช” “อ๋อ หวัดดี”ตามสเต็ปของโรงเรียน พอแนะนำตัวเองหน้าชั้นเรียนตามที่อาจารย์แนะนำ เพื่อน ๆ
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 04 ไม่ถูกชะตา
ตกเย็นหลังเลิกเรียน พรึ่บ !!! “นี่เธอคิดอะไรของเธออยู่” นายหัวคาวีโยนกระดาษลงกับโต๊ะกินข้าว หลังจากที่ได้อ่านจดหมายเรียกพบผู้ปกครอง นี่แค่ไปเรียนวันแรกก็เล่นเอาเขาถึงกับปวดหัวซะแล้ว “ถ้าไม่ไป ก็ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวหนู…” “เธอคิดว่าเธอมีผู้ปกครองคนอื่นอีกหรือไง ?” น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกน่ากลัวพิลึก แต่เธอก็ยังทำใจดีสู้เสือ “เปล่าค่ะ ไม่ได้คิด แค่จะคุยกับอาจารย์ให้เองค่ะ” “ใจเย็น ๆ ก่อนนะนายหัว ไปคุยกับอาจารย์ก่อนเถอะ มันคงมีเรื่องอะไรมาก่อนแหละ” ป้าพรช่วยพูด ( ป้าแม่บ้านคนนั้นนั่นแหละ เพราะเพิ่งได้มาทำความรู้จักกันและรู้จักชื่อกันก็ตอนทีหลังแล้ว ) “จะเรื่องอะไรครับ ? ทำเพื่อนหัวแตกจนเข้าโรงพยาบาล มีเหตุผลด้วยหรือไง” “ก็ถ้าคิดว่าไม่มี มันก็ไม่มีหรอกค่ะ หนูก็แค่นิสัยเสียเอง ไม่ชอบหน้าเพื่อนก็เลยทำแบบนั้นค่ะ” พูดประชด“นี่อย่ามายอกย้อนนะ !!” “……” ผู้ใหญ่แนวนี้นี่พิมพ์เดียวกันหมดเลยไหมนะ ด่าก่อนจะรู้เหตุผล ตั้งแต่รู้เรื่องเนี่ย ยังไม่เห็นถามสักคำเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น สาเหตุมาจากอะไร กลับกันมองว่าเธอเป็นเด็กนิสัยเสียไปก่อนแล้ว "ฉันควรทำยังไงกับเธอดี มีครั้ง
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 05 กลับบ้านดึก
#หลายอาทิตย์ต่อมา "รออะไรอยู่ครับ ?" นายหัวคาวีเอ่ยถามป้าพร แม่บ้านที่ปกติจะเข้านอนแต่หัววันเพื่อตื่นเช้ามาทำอาหารและทำงานบ้าน แต่ตอนนี้กลับยังไม่ยอมนอน เหมือนกำลังนั่งรอใครสักคนอยู่ "เอ่อ..." "อย่าบอกนะครับ ว่าแม่ตัวดียังไม่กลับ" "....." ป้าพรได้แต่พยักหน้าตอบ เพราะไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน มันก็เรื่องจริงแหละที่น้ำตาลยังไม่กลับ เธอไปไหนก็ไม่รู้จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับ "ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ" นายหัวคาวีเท้าเอวด้วยท่าทางที่ขึงขัง พร้อมกับพูดเสียงเข้มออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์ "เดี๋ยวก็คงกลับมั้งคะ คงมีธุระ" ป้าพรช่วยพูดแก้ตัวให้ "จะไปไหนควรบอกกันก่อนนะครับ ไม่ใช่หายไปแบบนี้" "นายหัวไปนอนเถอะ เดี๋ยวป้ารอเอง" "ไม่ได้หรอกครับ วันนี้ต้องคุย ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ เดี๋ยวจะได้ใจใหญ่" ไม่นานนักร่างเล็กก็เดินฝ่าความมืดของถนนเข้ามาเรื่อย ๆ เพราะเป็นที่ส่วนตัว ไฟรายทางจึงไม่มี มันเป็นความมืดสนิทที่รอบข้างเป็นป่าและหนาวเหน็บจากบรรยากาศของพื้นที่แถบนี้ "นะ นั่นไงคะ คุณหนูกลับมาแล้ว" ป้าพรรีบพูด เมื่อเห็นชัดเจนว่าเจ้าของร่างที่เดินฝ่าความมืดมาคือใคร ก่อนจะรีบเดินเข้าไปรับด้วยความเป็นห่วง "ยังไม่นอน
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 06 ช่วยงาน
#วันหยุดวันหนึ่ง “ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย ให้มันเหมือนกับอยากไปทำ” “…..” เด็กสาวมองคนข้าง ๆ แล้วก็ถอนหายใจแรง แล้วใครว่าเต็มใจกันล่ะ เธอไม่ได้เต็มใจเลยสักนิดเดียวนะ แต่เพราะโดนเขาบังคับให้ไปต่างหาก "อยู่ที่นี่ไม่ได้ทำอะไรก็ช่วยงานกันหน่อยสิ งานบ้านเธอก็ไม่ได้เรื่องหนิ" "แต่งานในสวน มันเป็นงานของผู้ชายนะคะ ดูสิมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น" พูดพร้อมกับมองไปยังด้านหน้า ที่เต็มไปด้วยคนงานของนายหัวคาวี ซึ่งแทบจะทั้งหมดเป็นผู้ชายทั้งนั้นเลย มีผู้หญิงไปแค่ไม่กี่คนเอง น่าจะคอยไปดูแลเรื่องอาหารต่าง ๆ งานง่าย ๆ ไม่หนักมากมายก็ยกให้ผู้หญิงทำ "ก็คอยไปช่วยฉันทำงานไง"สุดท้ายเธอก็ถูกลากขึ้นรถกระบะไป ก่อนที่นายหัวคาวีจะขับรถออกไปยังสวนที่ตัวเองทำงานทุกวัน หลังจากที่เริ่มปรับตัวกับอะไรที่นี่ได้ ก็ใช่ว่าจะสบายใช่ว่าเธอจะชิน เพราะพอเริ่มปรับตัว เธอก็ถูกเขาลากมาทำงานด้วยแบบนี้ และให้เหตุผลว่ากลัวเธอจะเถลไถลไปที่อื่นเหตุผลฟังไม่ขึ้นสักนิด ! "ถึงแล้วลงมาสิ หยิบเอาสมุดลงมาด้วย" "ค่ะ" "คอยดูคนงานเขา และก็จดตามที่คนงานเขาบอก เดี๋ยวฉันจะเข้าไปข้างในนู้น อยู่ตรงนี้ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี" "ค่ะ" เธออยากจะเบ้ป
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 07 ทุกอย่างจบลง
#เวลาผ่านไป ในที่สุดวันที่รอคอยมันก็มาถึงสักที เธอเฝ้ารอและอดทนเวลานี้มานานมาก แต่ก็ใช่ว่าทุกวันเวลาที่อยู่ที่นี่มันจะไม่ทำให้เธอมีความสุขหรือได้อะไรกลับคืนมาเลย ก็ชีวิตคนธรรมดา มีสุขบ้างทุกข์บ้างเป็นเรื่องปกติ ถึงแม้จะต้องปรับตัวอย่างยากลำบาก แต่เธอก็ผ่านมันมาได้ และก็ได้เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง ได้ฝึกให้มีความอดทน เข้าใจโลกภายนอกที่มันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ตามพินัยกรรมว่าเอาไว้ว่า เมื่อไหร่ที่เธอนั้นอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ เวลานั้นจะเป็นเวลาที่เธอได้หลุดพ้น จากการมีผู้ปกครอง เธอจะได้รับอิสระ และวันนี้ก็เป็นวันเกิดที่อายุครบ 20 ปีของเธอ ก๊อก ๆ ๆ "คุณหนูคะ เสร็จแล้วหรือยัง นายหัวให้มาตามค่ะ" "ค่า ใกล้เสร็จแล้วค่ะ" ฉันขานรับป้าพร ขณะที่กำลังเร่งแต่งตัวอยู่ นายหัวบอกว่าจะพาฉันออกไปเลี้ยงฉลองวันเกิด พอทำอะไรเสร็จก็รีบเดินลงมาแต่ดูเหมือนว่าจะมีคนที่ใจร้อนอยู่นายหัวคาวียืนเท้าเอวมองฉันคนอะไรมีหน้าเดียวตลอดทั้งวัน ไม่ยิ้มแย้ม เอาแต่หน้าบูดบึ้งดึงหน้าได้ทั้งวัน นี่ถ้าเป็นพ่อค้าขายของ ขายอะไรไม่ออกเลยนะเนี่ย หน้าตาไม่รับลูกค้าเลย "เสร็จแล้วค่ะ" "บอกว่าไม่ต้องแต่งตัวมาก" "หือ แต่งตั
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 08 ชีวิตที่อิสระ
@ บ้านของนายหัวคาวี "คุณหนูเก็บของหมดแล้วใช่ไหมคะ ดูดีแล้วใช่ไหม" ป้าพรเอ่ยถาม พร้อมกับยื่นดูเด็กสาวที่กำลังขนของขึ้นท้ายกระบะ ด้วยความอาลัยอาวรณ์ ไม่อยากให้เธอไปจากที่นี่เลย ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ 2-3 ปีที่ผ่านมาก็เลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี "ไม่ได้เอาไปหมดหรอกค่ะ" น้ำตาลตอบ เพราะคิดว่ายังไงวันหนึ่งก็คงต้องได้กลับมาบ้างอยู่แล้ว ไม่เก็บไปจนหมดจะดีกว่า เพราะตอนที่มาเธอก็ไม่ได้เอาอะไรมามากมายเลย ส่วนมากก็มาซื้อเอาที่นี่มากกว่า "เสร็จแล้วยัง จะได้ไป กว่าจะถึงอีก มันจะค่ำ" นายหัวคาวีพูดพลางบ่นอุบที่ทั้งสองเอาแต่พูดคุยร่ำลากันอยู่ได้ ตัวเองก็ใจร้อนรีบจะไปเพราะกลัวจะค่ำก่อนถึงที่หมาย "วุ้ย นี่ก็รีบจริง" เด็กสาวทำหน้าบูดใส่เจ้าของร่างกำยำที่ยืนทำทรงเข้มอยู่ "คุณหนูกลับไปแล้วต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ" "ค่ะ ป้าพรก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ไม่ต้องไปมัวดูแลคนอื่น ปล่อยให้เขาดูแลตัวเองบ้างเถอะค่ะ" พูดเหน็บถึงคนข้างหลัง "จ้ะ แล้วก็อย่าลืมกลับมาหาป้าบ้างนะคะ" "ค่ะป้า" หลังจากที่กอดร่ำลากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว น้ำตาลก็เดินไปขึ้นรถกระบะของนายหัวคาวี ก่อนที่ทั้งสองจะออกไปด้วยกัน เขาอาสาที่จะเ
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
นายหัว ตอนที่ : 09 ฉลอง
#เวลาต่อมา หลังจากที่ได้กลับมาอยู่ที่บ้านที่กรุงเทพฯ ฉันก็ได้ใช้ชีวิตแบบปกติ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันขาดอะไรไป มันเหมือนต้องปรับตัวใหม่อยู่เหมือนกัน เพราะตอนที่อยู่ที่นั่นฉันเองก็ต้องปรับตัวเป็นการใหญ่เลย แต่คงเป็นเพราะความเคยชินกับที่นี่ที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เกิด มันเลยทำให้ฉันปรับตัวไม่ยาก และเข้ากับคนง่าย สังคมภายนอกมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอก ถ้าเราเลือกที่จะมองผ่านน่ะนะ คนไหนไม่น่าคบเราก็แค่ปล่อยผ่าน คิดอะไรง่าย ๆ ไม่ต้องยุ่งยากให้มันซับซ้อนปวดหัว หลังจากรายงานตัว ฉันก็เข้าทำกิจกรรมต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัย จนกระทั่งตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบ 2 เดือนแล้วล่ะ ฉันมีเพื่อนขึ้นเยอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าฉันถูกคบเพราะที่บ้านมีเงินหรือเปล่า แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้หรอก แล้วแต่คนจะคิดเลย สำหรับฉันแค่ไม่ล้ำเส้นกันก็นับว่าเป็นเพื่อนได้แล้ว "น้ำตาล ๆ วันนี้เพื่อนนัดไปดื่มกัน เธอไปด้วยกันนะ" "อ๋อ เดี๋ยวกลับถึงบ้านแล้วจะทักบอกอีกทีนะ" "โอเค ๆ แต่มาให้ได้นะ จะได้เปิดหูเปิดตา" "อื้ม" เคยคิดอยู่เหมือนกันนะตอนที่เรียนอยู่มัธยม ว่าสักวันหนึ่งที่ฉันอายุครบ 20 ฉันจะเข้าผับเข้าบาร์ เข้าไปเปิดหูเปิดตาในนั้นบ้าง เพราะ
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status