Novels by Chacheese Fiction

“ถ้าจะคุยกันต่อพี่จะได้ไปซื้อชาเย็นก่อน หิวน้ำพอดี”“เหนือกลับเลยก็ได้ค่ะ”“น้ำเหนือคะ อยู่คุยกับพี่ก่อนสิ พี่ไม่เจอหน้าหนูตั้งนาน จะทิ้งพี่อีกแล้วเหรอ” พี่ศรุตทักท้วงด้วยสีหน้าแววตาเศร้าสร้อย คำพูดเขาทำเอาฉันสะอึกอยู่เหมือนกัน“เหนืออยู่คุยกับเขาก่อนก็ได้ พี่ไปซื้อน้ำไม่นาน เดี๋ยวพี่มา” พี่ผาเผยยิ้มบางก่อนจะสายตาคมเข้มจะมองไปทางพี่ศรุต“ผมฝากน้ำเหนือสักครู่นะครับ”“ได้ครับไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมดูแลน้องเอง”จู่ๆ ฉันก็กลายเป็นสิ่งของที่รับฝากกันอย่างง่ายดายเสียอย่างนั้น พี่ผาเดินออกไปจากตัวอาคารปล่อยให้พี่ศรุตเข้ามาพยุงฉันเพื่อนั่งคุยกันตามลำพังเขาก็แสดงท่าทีชัดเจนว่าระหว่างเรามันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย เป็นอย่างไรก็คงเป็นอย่างนั้น หากมีสักเสี้ยวที่เขาหึงหวงฉันในฐานะภรรยาก็คงไม่ปล่อยทิ้งไว้กับผู้ชายคนอื่นพี่ผาน่ะ…ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับฉันจริงๆ นั่นแหละ“พี่คิดถึงหนูมากๆ เลยรู้ไหม ยิ่งมาเห็นหนูในสภาพนี้ พี่เป็นห่วงมากเลยนะ” สีหน้าของพี่ศรุตเต็มไปด้วยความกังวลปนความคิดถึงที่ได้เจอฉัน หลังจากขาดการติดต่อมาเกือบเดือน“พี่มาทำอะไรที่นี่คะ”“พี่มาเยี่ยมเพื่อนค่ะ ไม่คิดว่าจะเจอหนูเลยนะเนี่ย” มื

Namnuea : เหนือนอนค้างที่รีสอร์ทกับเพื่อนนะฉันทิ้งข้อความบอกพี่ผาโดยไม่รู้ว่าเขาจะเปิดอ่านหรือเปล่า พี่ผาเป็นคนจำพวกมีมือถือติดตัวแต่ไม่ค่อยใช้งาน อย่างรูปโปรไฟล์ในเฟสบุ๊คก็ตั้งมาสามปีแล้วไม่ยอมเปลี่ยนเช้าวันต่อมาฉันตื่นสายกว่าเพื่อน คงเป็นเพราะมีอั่งเปาและน้ำหนาวอยู่ด้วยจึงนอนหลับสนิทและหลับลึกกว่าทุกวัน กว่าจะจัดการตัวเองให้ลุกอาบน้ำ แปรงฟันก็กินเวลานานโข“ฉันอยากไปฟาร์มม้า อยากไปขี่ม้า” น้ำหนาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและแววตาส่อความระยิบระยับ“แกสอนฉันขี่ม้าได้ไหมเหนือ”“หื่อ ฉันขี่ม้าเป็นที่ไหนกันเล่า”“เอ้า! แล้วรูปที่เคยเห็นแกขี่อะ”“อ๋อ อันนั้นก็แค่นั่งบนหลังม้าให้พี่ผาถ่ายรูปให้เฉยๆ” ฉันหัวเราะแหะก่อนยกกาแฟจิบแก้เขิน เพื่อนทั้งสองถึงกับกลอกตา“อย่างไอ้เหนือมันต้องขี่ม้าพี่ผา”“แค่กๆๆ” ฉันสำลักกาแฟเพราะคำพูดอั่งเปา รู้สึกถึงไอร้อนที่ลามไล้ทั่วใบหน้า “บ้า พูดอะไรของแก”“เอ้า ก็ม้าสีขาวของพี่ผาไง ม้าที่ชื่ออะไรนะ…” อั่งเปาทำท่านึกคิด“ยูกิๆ ฉันจำได้” น้ำหนาวแทรก“เออใช่ นั่นแหละ แกน่ะคิดอะไรของแกห้ะยัยเหนือ”“ปะ…เปล่าสักหน่อย” ฉันหลบสายตาจับพิรุธของเพื่อน อายชะมัดที่ดันคิดว่าม้า

เช้าวันรุ่งขึ้นพี่ผาไม่ได้อยู่ทานข้าวเช้าด้วยกัน เขาออกไปไร่ตั้งแต่เช้าตรู่ก่อนแสงตะวันจะส่องกระทบหน้าต่างห้องนอนเสียอีก มีแค่ฉันที่นั่งจับเจ่ากับชามข้าวต้มเพียงคนเดียว ความรู้สึกเหงาและเศร้ามันทำให้กินข้าวไปทำเอ็มวีไปได้อย่างน่าเหลือเชื่อฉันยกหลังมือป้ายน้ำตาออก ละเลียดชิมข้าวต้มหมูสับกลิ่นหอม สองตามองวิวทิวเขาด้านหน้าที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ไม่น่าเชื่อว่าที่ดินสุดหวงแหนของพี่ผา เขาจะแปรเปลี่ยนมันเป็นเรือนหอของเราบ้านเชิงดอยถูกสร้างขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยจำนวนคนมากมายจนเสร็จทันพิธีวิวาห์ของฉันและเขา พี่ผาให้เหตุผลว่าอยากมีบ้านใกล้ๆ ไร่สักหลังมานานแล้ว จะได้ไม่ต้องขับรถไปมาระหว่างบ้านพ่อและไร่ตัวเอง มันเสียเวลา เขาว่าอย่างนั้นพอฉันแต่งงานกับเขาก็เลยย้ายสำมาอยู่ที่นี่ ส่วนบ้านคุณลุงไตรภพก็ปล่อยทิ้งไม่มีคนอยู่ จะมีก็แต่พวกแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดทุกๆ วัน เก็บรักษาคงสภาพเอาไว้เผื่อวันข้างหน้าจำต้องใช้“คุณเหนือจะเข้าไร่ก่าเจ้า” (คุณเหนือจะเข้าไร่เหรอคะ)“ค่ะ หนูว่าจะแวะไปดูที่รีสอร์ทด้วย” ฉันจับจักรยานคู่ใจที่พี่ผาคงให้คนเอาเข้ามาเก็บไว้ตั้งแต่เมื่อคืน“ไปก่อนเน้อน้าหมี่ หนูฝากบ้านตวย

จากท้ายไร่มาถึงบ้านมันไม่ง่ายเลยหมายถึง…การบังคับเสียงหัวใจไม่ให้เต้นแรงเหมือนเต้นซุมบ้า มันไม่ง่ายเลยจริงๆฉันแยกตัวจากพี่ผาเข้าบ้าน ส่วนตัวเขานำม้าไปฝากคนงานให้เอาเข้าคอกแล้วค่อยตามมาทีหลัง ฉันจัดการอาบน้ำชำระล้างเนื้อตัวและยังคงสวมชุดดำไว้อาลัยคุณลุงเหมือนเดิมเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากคนด้านนอกในขณะนั่งละเลงครีมบนใบหน้า บ้านนี้มีคนอยู่แค่สองคนคือฉันและพี่ผา ส่วนแม่บ้านอย่างน้าหมี่หรือคนอื่นๆ จะมาทำงานเช้าเย็นกลับ“เข้ามาสิคะ” ฉันอนุญาตเพราะรู้ว่ายังไงก็เป็นเขาพี่ผาเดินตัวหอมเข้าห้อง ผมที่ยังเปียกหมาดๆ เพราะคงพึ่งผ่านการอาบน้ำมาเช่นกัน“พี่ลืมโน๊ตบุ๊คไว้ในห้องเราน่ะ” เขาเอ่ยพอเป็นพิธีก่อนมองหาของที่ว่า “อยู่นี่เอง”“พี่ผา..” ฉันปากไวรีบเอ่ยเรียกชื่ออีกคนเพียงเพราะเห็นเขากำลังจะเดินกลับออกไป คนตัวสูงหันมองกันเล็กน้อยพร้อมคิ้วเลิกสูงรอคำถาม“พี่ผาจะนอนอีกห้องเหรอ”“อื้ม มีอะไรล่ะ หรือว่าเรานอนคนเดียวไม่ได้ พี่จะได้นอนด้วย”“มะ…ไม่ เหนือนอนคนเดียวได้ ก็แค่ถามดูเฉยๆ” เพราะเสียงลนลานของฉันทำให้เขายกยิ้มอย่างนึกขำ“ดูทำหน้าเข้า ถึงยังไงเราก็เป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมาย จะกลัวอะไรอีก”“เ

บทนำเสียงร่ำไห้โศกเศร้าเคล้าน้ำตาของคนมาร่วมงานขาวดำ รวมไปถึงควันสีทะมึนที่ลอยอ้อยอิ่งจากปล่องเมรุสู่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ต่อให้เป็นวันที่อากาศดี ไม่ร้อนแผดเผาทุกสิ่งให้แห้งกรอบอย่างเช่นทุกวัน ทว่าบรรยากาศในงานศพกลับดูอึมครึมเต็มไปด้วยความเสียใจจากเหล่าบรรดาญาติสนิทมิตรสหายของผู้ที่ล่วงลับไปแล้วน้ำเหนือกอดรูปของคุณลุงผู้เป็นที่รักไว้อย่างแนบแน่น เธอสะอื้นและสั่นคลอนเป็นบางจังหวะที่คิดถึงใบหน้าของคุณลุง โดยที่มีคนข้างกายคอยลอบมองเป็นระยะอย่างเป็นห่วง“ท่านไปสบายดีแล้ว อย่าคิดมาก” น้ำเสียงเจือความอบอุ่นทำให้ดวงตากลมสวยรื้นหยาดน้ำตาเงยมองกันเพียงชั่วครู่ ใบหน้าของเขายังคงดูราบเรียบเป็นปกติ ยากต่อการคาดเดาใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ทั้งที่เธอควรเป็นคนพูดคำนั้นแท้ๆ“เหนือสงสารคุณลุง ฮึก..”“เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันคือสัจธรรมชีวิต พ่อพี่ไปแบบไม่ต้องทุกข์ทรมาน ไม่ต้องทนเจ็บออดๆ แอดๆ อีก ท่านไปสบายแล้วน้ำเหนือ” ภูผาปรายตามองหญิงสาวข้างกาย ใบหน้าหวานสวยเปื้อนเปรอะไปด้วยหยาดน้ำตา เธอกลืนก้อนสะอื้นลงคอก่อนเบนสายตาที่มีแต่ความโศกเศร้ามองดูวิวข้างทางเขาเองก็เสียใจไม่ต่างจากเธอ แต่ถ้าไม่เข้มแข็งเข้าไว้แล้วจ

“อย่ามายุ่งกับหนู!” ฉันสะบัดตัวจนหลุดออกมาจากไอ้ผู้ชายคนนั้นได้ เขาคงไม่พอใจที่ฉันไม่ยอมให้ความร่วมมือเลยลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมก้าวสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ“เล่นตัวแบบนี้คิดจะเพิ่มค่าตัวรึไง!”“ใจเย็นกับเด็กมันหน่อยโว้ยไอ้กิต”“นั่นสิ น้องเค้ากลัวมึงแล้วนะ”“ถ้าไม่ยอมก็ปล้ำเลยพี่”โอ้โห คำพูดคำจาแต่ล่ะคน เกิดมาจากหลุมไหนกันเนี่ยฉันก้าวถอยหลังเรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็โดนเขาตะครุบสำเร็จ ร่างใหญ่โตฉุดกระชากลากถูฉันไปยังโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากเพื่อนเขา โดยที่เสียงร้องด่าของฉันก็ดังอย่างไม่ลดละ“ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้! อย่าเข้ามานะ!”“ขอดีๆ ไม่ให้ก็ต้องใช้กำลังกันหน่อย”เขาแสยะยิ้มให้ก่อนจะผลักจนฉันล้มกระแทกใส่โซฟา ร่างกายเจ็บระบมไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็จะขอสู้ตายเมื่อเขาก้าวเข้ามาประชิดตัวตั้งใจจะยัดเยียดสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ พอเขายื่นหน้ามาใกล้ฉันถึงใช้มือข้างที่ผลักอกเขาอยู่ ชกใส่หน้าเสียจนเต็มแรงจนเขาเซแถดๆ ออกจากตัวฉันไป“โอ้ย! อีนังเด็กบ้า! มึงกล้าดียังไงมาต่อยกู” สรรพนามอ่อนหวานก็เปลี่ยนไปตามอารมณ์โกรธฉันไม่รอตอบคำถามเขาหรอก พออีกฝ่ายตั้งท่าจะกระโจนเข้ามาอีกครั้งฉันก็ลุกวิ่งเท

พายัพมองแผ่นกระดาษในมือด้วยสีหน้านึกสนุก แววตาสีเข้มจ้องลายเซ็นของเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่วางตา เอกสารยินยอมทางร่างกายเมื่อเธออายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ “นายครับ นายไม่ได้คิดจะเอาน้องเขามาเป็น…เอ่อ ไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ” องอาจถามผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “เอาเด็กนั่นมาเป็นเมียน่ะเหรอ” พายัพหัวเราะอย่างนึกขันกับความคิดลูกน้อง “เด็กกะโปโลแบบนั้นฉันไม่มีทางเอาขึ้นเตียงหรอก ถ้าขึ้นเขียงน่ะไม่แน่” องอาจยิ้มแหยให้ผู้เป็นนาย เขาก็ขอให้สิ่งที่พายัพพูดเป็นจริงด้วยเถอะ เพราะเท่าที่เห็นสายตานายตอนมองเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วมันไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ต้นหยง | part ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันทำอย่างนี้ ไม่อยากจะเชื่อ! “ยูนิฟอร์มที่นี่สวยจังเลยอะหยง” เห็ดที่ตามฉันมาทำงานที่คลับดูจะตื่นเต้นออกนอกหน้านอกตาไปมาก วันนี้คือวันแรกที่ฉันต้องเริ่มงาน หลังกลับจากโรงเรียนฉันก็รีบรายงานแม่ทันทีว่าคงไปช่วยขายขนมไม่ได้แล้วล่ะ เพราะต้องไปทำพาร์ทไทม์ที่เคยบอกเอาไว้ จริงๆ พาร์ทไทม์ที่ว่าคืองานที่ร้านของแม่พี่บูม เป็นร้านคาเฟ่เบเกอรี่น่ารักๆ ไม่ใช่คลับซึ่งเป็นแหล่งรวมอบายมุขที่ฉันอยู่อย่างในตอนนี้

“คะ…คุณ” กว่าจะพูดคำแรกได้เล่นเอากลั้นหายใจจนเหนื่อยเลยล่ะ “คุณจับฉันมาทำไม แล้วนี่…ฉันอยู่ที่ไหนวะเนี่ย”“ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าฉันจับเธอมาทำไม” น้ำเสียงเข้มขรึมมีแววไม่พอใจต่อท่าทางของฉันอันที่จริงฉันรู้อยู่แก่ใจแต่แค่ตีบทเด็กสาวที่ถูกกระทำก็เท่านั้น“เธอเอาอะไรไปจากฉันล่ะ” สายตาคมดุทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายตาม หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะความหวาดหวั่น“อะ…เอาอะไรไปเหรอคะ” ฉันตีหน้าซื่อถามกลับก่อนจะได้รับยิ้มเหี้ยมเกรียมจากเขาตึง!“กรี๊ดดดด!”“เลิกทำเป็นไม่รู้สักที! เธอขโมยกระเป๋าตังค์ฉันไปไม่ใช่เหรอ”เสียงร้องเสียขวัญของฉันกับเสียงตะคอกของเขาที่ยืนมองอยู่เบื้องล่างดังพร้อมๆ กัน ไอ้บ้านั่นมันกดปุ่มอะไรสักอย่างทำให้กรงเหล็กที่ขังฉันอยู่เนี่ย ลดระดับลงมาอีกนิดหนึ่ง เห็นน้องๆ จระเข้ชัดกว่าเดิมอีกฉันคิดว่าถ้าตัวเองยังแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ต่อไปเรื่อยๆ เขาก็จะต้องกดปุ่มบ้าๆ นั่นจนในที่สุดกรงก็หย่อนจ๋อมลงน้ำ ฉันก็จะกลายเป็นอาหารของจระเข้ชัวร์ล้านเปอร์เซ็นต์!“นะ…หนูขอโทษ หนูเป็นคนเอาเงินของคุณไปเองค่ะ”“นั่นไง เธอจริงๆ ด้วย” สายตาเคืองโกรธของเขาราวจะฆ่าฉันให้ได้“หนูก็ไม่ได้อยากขโมยเงินคุ

ต้นหยง | partแท็กซี่คันคุ้นตาของลุงประพจน์จอดเทียบหน้าบ้าน ฉันลงไปเปิดประตูรถให้ยายก่อนจะค่อยๆ พยุงท่านเข้ามานั่งพักด้านใน แม่และน้องชายที่เห็นว่าพวกเรากลับมาจากโรงพยาบาลแล้วต่างกุลีกุจอเข้ามาช่วยขนของ“เป็นยังไงบ้างจ๊ะแม่ หมอว่ายังไงบ้าง” แม่ถามไถ่การของยายอย่างเป็นห่วงเป็นใย ตอนที่ยายต้องแอดมิทนอนโรงพยาบาล ช่วงกลางวันไม่มีคนคอยเฝ้าเพราะแม่ต้องทำงาน ส่วนฉันและน้องชายไปโรงเรียนเพราะช่วงนี้ใกล้ปิดเทอมแล้ว ฉันที่พอมีเงินอยู่บ้างจึงจ้างคนรู้จักที่สนิทกันในซอยบ้านเราให้มาดูแลยาย ส่วนกลางคืนฉันขอเป็นคนเฝ้าเองยายมีโรคประจำตัวหลายอย่าง โรคที่คนแก่ชอบเป็นกันนั่นแหละ เข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ก็เพราะความดันต่ำจนเป็นลมหมดสติ ค่ารักษาอื่นๆ ก็ตามมาด้วยที่ฉันพึ่งบอกไปว่าพอมีเงินอยู่บ้าง จริงๆ แล้วจำนวนเงินเยอะใช้ได้เลยล่ะ แค่มันไม่ใช่เงินของฉันนี่สิย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน ฉันปวดท้องหนักมากจนต้องวิ่งจู๊ดๆ หาห้องน้ำ ไม่รู้เป็นความบังเอิญ โชคชะตากลั่นแกล้ง หรือเพราะเป็นคนดวงซวยอยู่แล้ว ฉันจึงได้เจอกับเหตุการณ์คนทะเลาะชกต่อยกันในห้องน้ำไอ้เราพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดเพราะไม่อยากมีเอี่ยวด้วย แต่เพราะท้อ

บทนำห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมืองกลายเป็นแหล่งนัดเจอกันของต้นหยงและเพื่อนสนิทที่วันนี้ไม่ได้มาทานไอศกรีมหรือเดินเอ้อระเหยลอยชายตากแอร์เฉยๆ แต่พวกเธอนัดกับรุ่นพี่ที่สนิทมากๆ ไว้ต่างหาก“พี่บูมบอกว่ารอเราอยู่ที่ร้านซูชิ” คนพูดมองดูนาฬิกาข้อมือด้วยสีหน้าร้อนรน“งั้นก็รีบไปกันเถอะ เลทมาหลายนาทีแล้ว” ต้นหยงดันหลังเพื่อนพากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนเป็นที่จับตามองของเหล่าผู้คนหลายสายตาต่างก็สงสัยว่าสาวน้อยสองคนนี้มีเรื่องเร่งด่วนอันใด ถึงได้รีบร้อนวิ่งสุดกำลังราวกับโดนหมูป่าไล่กวดเช่นนั้นจ่อก!ต้นหยงชะล่าฝีเท้าช้าลงเมื่อร่างกายประสบพบเจอปัญหาบางอย่างทำให้เรี่ยวแรงวิ่งลดลงตามลำดับ ใบหน้าสวยซีดเผือด เม็ดเหงื่อผุดโผล่ตามกรอบหน้าเพราะท้องไส้เริ่มปั่นป่วนอย่างหนัก“เป็นอะไรไปหยง” เห็ดหันมาถามเมื่อเห็นอาการไม่สู้ดีของเพื่อน“ปวดท้องว่ะแก” พูดพลางย่อตัวลงเล็กน้อยเหมือนจะทรุดนั่งลงกับพื้นให้ได้ มือที่กุมหน้าท้องแบนราบลูบเบาๆ หวังให้อาการปวดทุเลาลง“ปวดมากมั้ย ปวดแบบไหน”“ปวดมาก…ปวดขี้อะ” ต้นหยงที่หน้าซีดปากเซียวเงยหน้าบอกกับเพื่อนสาว ขนแขนพร้อมใจกันแสตนอัพประกอบคำพูด“จะบ้าตายกับแก มาปวดอะไรตอนนี้เน

ในขณะที่มุกดาอึกอักพยายามคิดหาทางแก้ปัญหาเอาตัวรอดจากคำถามกระอักกระอ่วน ราวกับสวรรค์มาโปรดก็มิปาน ส่งเจ้าชายรูปงามขี่ม้าขาวมาช่วยเธอคิเรย์ผู้ซึ่งยืนมองเห็นเหตุการณ์นานสองนานรู้สึกขัดหูขัดตาจนทำเพียงแค่ยืนดูเฉยๆ ไม่ได้ เขาเดินเข้ามากระชากตัวมุกดาออกจากเพื่อนสนิท“ทำอะไรกันไม่ยอมออกไปสักที มึงนี่เมาแล้วอาการหนักตลอดนะไอ้ติน เอางี้เดี๋ยวกูไปส่งมึงเอง มีหวังให้มุกดาไปส่งคงไม่ถึงโรงแรมหรอก” รัวใส่เป็นประโยคจนมันร้องโวยวายตามประสาคนเมาเอาแต่ใจ จะให้มุกดาไปส่งให้ได้ คิเรย์รำคาญเสียงเพื่อนเป็นอย่างมาก เขาผลักหัวมันจนล้มหงายกับเบาะจากนั้นปิดประตูรถตามไปสายตาคมกล้าหันมาตวัดมองดุคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งแก้ไขสถานการณ์ไม่ถูกจนต้องให้เขายื่นมือมาจัดการเอง“มัวทำอะไรอยู่ทำไมไม่รีบไปส่งมัน”“ก็เฮียตินเขา…”“เฮ้อ ช่างเหอะ เอากุญแจรถมาแล้วจะไปไหนก็ไป เธอคงหาทางกลับเองได้ใช่ไหม” มุกดาหน้าเจื่อนแต่ก็ยอมส่งกุญแจรถให้คิเรย์“แต่มุกยังหาที่พักไม่ได้” ฟังแล้วคิเรย์นึกในใจ มุกดาทำงานที่คลับของพายัพ ซึ่งอยู่ห่างไกลจากผับเขามาก แล้ววันนี้เป็นวันหยุดของเธอ เธอก็นั่งรถมาหาเขาตั้งแต่เช้า พอจะกลับที่พักไอ้ตินก็คงขอให้

“มุกกลับแล้วนะคะเฮีย”“อืม”“…” แม้แต่หางตายังไม่หันมองแล แล้วเธอจะคาดหวังไปทำไมว่าเฮียคิเรย์จะต้องเดินลงไปส่งข้างล่าง มันก็เหมือนทุกครั้งอยู่แล้วที่เขาปฏิบัติต่อเธอราวธาตุอากาศ ไร้ตัวตน จะมีเลือดเนื้อและความรู้สึกบ้างก็แค่ตอนอยู่บนเตียงมุกดาเรียกรถแท็กซี่มาลงร้านอาหารตามสั่งร้านประจำไม่ไกลจากคอนโดเฮียนัก เป็นร้านที่เธอมาฝากท้องบ่อยๆ เวลามาหาเฮียที่คอนโด ซึ่งวันนี้เป็นวันหยุดงานและมุกดาไม่มีแพลนไปเที่ยวไหนหรือทำธุระอะไรอยู่แล้วเอาจริงๆ เธอรอข้อความของเฮียคิเรย์แค่คนเดียว พอเขารู้ว่าเธอได้วันหยุดก็เรียกให้ไปหา มุกดาไม่แม้แต่อิดออดคิดเสียเวลาเพราะต้องการอยู่กับเฮียตามลำพัง แม้รู้เต็มอกว่าที่เขาต้องการตัวเธอก็แค่เรื่องอย่างว่าขลุกตัวใช้แรงในห้องกันตลอดทั้งวัน ข้าวปลาไม่ตกถึงท้อง ซ้ำตอนออกจากห้องเฮียไม่ได้ถามไถ่เกี่ยวกับปากท้องเธอสักคำ ต้องเข้าใจคอนเซ็ปท์น้ำแตกแล้วแยกย้าย เธอถึงได้ลงเอยด้วยการนั่งกินข้าวคนเดียวเหงาๆ นี่ไงครืด! ครืด!สมาร์ตโฟนเคสสีดำตัดกับเล็บเรียวยาวสีแดงสดของเจ้าของยามยกขึ้นแนบใบหู กรอกน้ำเสียงหวานคุยกับปลายสาย“เฮียตินโทรมามีอะไรคะ”(จะมีอะไรอีกคะ เฮียคิดถึงน้องมุกน

บทนำร่างกายชื้นเหงื่อ บรรยากาศรอบห้องเร่าร้อน สองอย่างนี้คือของคู่กันยามเมื่อสิ่งที่เรียกว่ากิจกรรมเข้าจังหวะกำลังโหมกระหน่ำใส่อย่างดุเดือดความร้อนผ่าวขยับเข้าออกกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ริมฝีปากอุ่นเร่าประทับทำรอยไม่รู้กี่หน มือสากบีบขยำสะโพกนุ่มตั้งแต่เปลี่ยนท่าเมื่อยี่สิบนาทีก่อน บ้างก็ฟาดให้เป็นรอยจนทั้งเสียวทั้งเจ็บ หากแต่ก็ชอบ แอ่นสะโพกสวนกลับให้ฟาดซ้ำๆ“อ๊ะ เสียว~” เสียงครางสั่นพร่าร้องบอกเป็นรอบที่เท่าไรไม่อาจนับได้ สมองต้องประมวลผลให้ทันตามแรงส่งกระแทกที่ทำเอาร่างเล็กสั่นคลอนทุกจังหวะ มันพร้อมช่วงชิงสติที่เหลือน้อยนิดของเธอไปได้ทุกเมื่อแรงขยับรุนแรงขึ้นทุกครั้ง คนคลานสี่ขาแทบตัวไถลนอนราบจมไปกับเตียง สองแขนค้ำยันสั่นหงึกหงัก ร่างกำยำของเขาทำเธอหัวสั่นหัวคลอนทุกครั้งไป“เฮีย เอามุกแรงๆ” พร่ำขอในสิ่งที่เขาก็มอบให้ถึงอกถึงใจอยู่แล้ว เสียงอ่อนเสียงหวานกระทบโสตประสาทอีกคนเมื่อไร จัดให้เธอลึกสุดใจจนถึงสวรรค์มันดีจนไม่อยากนับว่าเสร็จสมไปกี่ครั้ง คงต้องให้กล่องถุงยางเป็นพยาน“ระ..แรงอีก อ๊า!” กลายเป็นคนเสพติดรสชาติเซ็กส์ของเขา รุนแรงถึงใจแบบนี้เธอชอบนัก“ร่าน” เพียงเสียงแหบซ่านหลุดจากป