ตอนที่50ลงดาบเซิ่งซื่อ

"ไม่ใช่ว่าท่านมีจุดประสงค์อื่นหรอกหรือ"

เสียงของอวี้หลันเอ่ยดังขึ้นชัดถ้อยชัดคำ ทุกถ้อยคำหนักแน่นดุจคมดาบ นางก้าวออกมาหนึ่งก้าว ดวงตาคมกริบฉายแววกร้าว ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงเรียบเย็น

"สิ่งที่ท่านทำไปทั้งหมด ก็เพื่อเปิดทางให้หลานชายของท่านย่ำยีข้า... คงไม่ต้องให้ข้าบอกกระมังว่าเพื่อสิ่งใด"

สิ้นถ้อยคำนั้น บรรยากาศพลันเงียบงัน หนักหน่วงจนผู้ใดก็ไม่กล้าเอ่ยอันใด บ่าวไพร่ที่ยืนอยู่ด้านข้างต่างหน้าถอดสี ร่างสั่นระริก บางคนถึงกับหายใจติดขัดราวอกจะระเบิด

ดวงตาคมกริบของอวี้หลันสบกับผู้เป็นบิดา ก่อนจะตวัดไปยังร่างไร้สติของเซิ่งกงซุนที่ถูกองครักษ์คุมตัวลากเข้ามา ร่างนั้นนอนแน่นิ่งไร้เรี่ยวแรงบนพื้น ดูน่าสังเวชยิ่งนัก

"นี่... นี่มันหมายความเช่นไร"

อวี้จิ้งใบหน้าดำคล้ำ ตวัดสายตามองใบหน้าซีดเผือดของเซิ่งซื่ออย่างดุดัน

คำพูดนั้นของบุตรสาวที่ดังก้องกังวานในห้องหนังสือ ราวกับฟ้าผ่าลงมากลางใจอวี้จิ้ง เขาคล้ายจะมองเห็นความผิดหวังวูบหนึ่งในดวงตาของนาง ใช่ เขาเกือบจะใจอ่อนเพียงคำพูดไม่กี่คำของเซิ่งซื่อ

ดวงตาคมวาววับของอวี้จิ้งจ้องมองภรรยาที่เขาเคยไว้ใจมานาน ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนในความทรงจำ ยามนี้กลับปรากฏเพียงหญิงผู้โฉดชั่วที่คิดทำลายบุตรของเขา

"เซิ่งซื่อ! นี่เจ้า... ชั่วช้านัก"

เสียงของอวี้จิ้งดังก้องกังวาน เขาลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยโทสะ ใบหน้าที่เคยสงบนิ่งกลับดำคล้ำไปด้วยความโกรธ ดวงตาคมกริบตวัดมองใบหน้าซีดเผือดของเซิ่งซื่อด้วยสายตาดุดัน แววตานั้นทั้งผิดหวัง ทั้งเกรี้ยวกราด 

ในชั่วขณะนั้น ไม่มีใครในห้องกล้าแม้แต่จะกะพริบตา ความจริงที่ถูกตีแผ่ทำให้บรรยากาศอึมครึมจนแทบหายใจไม่ออก

"ไม่ใช่… ไม่ใช่นะเจ้าคะ!"

เสียงของเซิ่งซื่อสั่นเครือ นางรีบปฏิเสธใบหน้าซีดเผือดราวกับถูกดึงเลือดออกไปจนสิ้น ทุกคำของสามีเหมือนค้อนหนักทุบลงกลางอกของนาง ดวงตากลอกไปมาหาทางรอด แต่แววหวาดหวั่นกลับฉายชัด

"พวกเขา เป็นอวี้หลันกับองค์ชายใหญ่ที่ใส่ร้ายข้า อวี้หลัน นาง นางคิดจะยึดอำนาจในจวนไว้เพียงผู้เดียว"

"เจ้ากำลังกล่าวอันใด!" 

อวี้จิ้งตวาดเสียงต่ำแฝงโทสะ ดวงตาคมดั่งคมมีดจ้องนางไม่กะพริบ 

"เจ้าคิดว่าข้าโง่งมจนไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว เจ้าทำทั้งหมดเพราะความทะเยอทะยานของตนเองกระนั้นหรือ"

อวี้หลันก้าวออกมาอีกก้าว ดวงตาของนางสงบเย็นทว่าเด็ดขาด 

"ท่านพ่อ หากไม่ใช่เพราะองค์ชายใหญ่ช่วยข้าไว้ ข้าเกรงว่ายามนี้ชื่อเสียงของข้าคงถูกเหยียบย่ำไปแล้ว"

นางปรายตามองร่างไร้สติของเซิ่งกงซุนที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ราวกับตอกย้ำทุกคำกล่าวหา

เสียงหอบหายใจหนักๆ ของอวี้จิ้งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ใบหน้าของเขาบึ้งตึง ดวงตาทอประกายกร้าวดั่งเพลิงโทสะที่ลุกโชน

"เซิ่งซื่อ"

เขาเอ่ยช้าๆ ทุกคำกดลึกลงไปถึงกระดูก 

"เจ้ายังมีสิ่งใดจะกล่าวแก้ตัวอีกหรือไม่"

เสียงหายใจหนักหน่วงของอวี้จิ้งขาดห้วงไปครู่หนึ่งยามมองหน้าภรรยา ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะตวัดลงบนใบหน้านางอย่างแรงจนนางหน้าหันเลือดกบปากฟุบลงกับพื้น

ทุกคนในห้องสะดุ้งเฮือก บ่าวไพร่บางคนที่ติดตามเซิ่งซื่อมาตัวสั่นเทิ้ม

"จวนอวี้นี้มิใช่ที่ให้เจ้าแสดงอำนาจบาตรใหญ่จนเหยียบย่ำชีวิตเลือดเนื้อของข้าได้"

เสียงของอวี้จิ้งดังสะท้อนก้อง ทั้งกร้าวหนักและเด็ดขาด 

"เซิ่งซื่อ! เจ้ากล้าลอบสังหารบุตรของข้าครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วยังคิดยกบุตรสาวข้าให้หลานชายของเจ้าเหยียบย่ำเกียรติ ความผิดเช่นนี้ไม่อาจละเว้น"

ใบหน้าของเซิ่งซื่อซีดเผือดจนไร้สีเลือด นางตัวสั่นระริก สายตาตื่นตระหนกเมื่อสบเข้ากับดวงตาเปี่ยมเพลิงโทสะของสามี

"ลากนางกับหลานชายส่งให้กรมอาญา" 

อวี้จิ้งออกคำสั่งเสียงกร้าว 

"ให้กรมอาญาสืบสวนและตัดสินโทษ"

"ขอรับ"

ซูถัวก้าวออกมารับคำสั่งทันที ก้มศีรษะต่ำแล้วพยักหน้าให้บ่าวผู้ชายสองคนเข้ามาจับตัวเซิ่งซื่อ

"ไม่! ไม่เจ้าค่ะ ท่านพี่! ข้าถูกใส่ร้าย" 

เสียงกรีดร้องของนางสั่นเครือ แต่ไร้ใครใส่ใจ

บ่าวทั้งสองกึ่งลากกึ่งฉุดลากนางออกจากห้องไป เสียงร้องไห้โหยหวนค่อยๆ แผ่วหายไปตามระยะทาง ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่กดดันยิ่งกว่าเดิม

ส่วนเซิ่งกงซุนที่ถูกควบคุมตัวไว้แน่นหนา แม้ร่างกายอ่อนแรงไร้กำลังจะต่อต้าน แต่สติของเขากลับรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างชัดเจน แววตาที่เขาใช้มองอวี้หลันยามถูกลากผ่านหน้านางเต็มไปด้วยความเคียดแค้นปนหลงใหล ราวกับจะจารจำสตรีผู้นี้ไว้จนถึงวันตาย

ทว่าอวี้หลันกลับไม่เหลียวแลแม้เพียงเสี้ยวสายตา นางยืนนิ่งสงบ ราวกับสายตาและความรู้สึกของเขาไร้ค่าเกินกว่าจะรับรู้

ในยามรุ่งสางของวันถัดมา ข่าวคราวในจวนอัครเสนาบดีคนใหม่แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง ราวกับไฟลามทุ่ง ทั้งขุนนางและราษฎรต่างซุบซิบถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนกลายเป็นหัวข้อใหญ่ในทุกตรอกซอกซอย

หนึ่งวันหลังจากนั้นหลังจากการสืบสวนเสร็จสิ้น บรรยากาศภายในกรมอาญาแน่นขนัด ผู้คนหลั่งไหลมาร่วมเป็นสักขีพยาน เหล่าขุนนางผู้ใหญ่ยืนเรียงรายด้วยสีหน้าขรึมเคร่ง ขณะที่ชาวเมืองจำนวนมากเบียดเสียดกันอยู่ด้านนอก คอยเฝ้ามองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เสียงกระซิบกระซาบดังระงมเมื่อทหารลากร่างสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งเข้ามา สภาพของนางดูน่าเวทนา เส้นผมรุงรังกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ใบหน้าซีดเซียวปราศจากสีเลือด แต่ดวงตากลับเบิกกว้างราวกับยังไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นความจริง

นางคือ เซิ่งซื่อ ผู้ที่เคยเชิดหน้าสง่าภายในจวนอัครเสนาบดี ทว่าบัดนี้กลับถูกลากมาในฐานะนักโทษ

เซิ่งซื่อถูกกดให้นั่งคุกเข่าลงกับลานหินเย็นเฉียบ ข้อมือทั้งสองข้างถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กหนัก กลิ่นสนิมคละคลุ้งผสมกับไอเย็นของน้ำค้างยามเช้าแผ่วแตะปลายจมูก นางหอบหายใจแรงด้วยความอับอายและตื่นตระหนก

ทันใดนั้น ขุนนางผู้หนึ่งก็ก้าวออกมากลางลาน คลี่ผืนแพรสีเหลืองขึ้นเบื้องหน้า เสียงทุ้มหนักแน่นดังขึ้นชัดถ้อยชัดคำ

"เซิ่งซื่อ ฮูหยินจวนอัครเสนาบดีฝ่ายพิธีการ มีความผิดฐานวางยาพิษหมายเอาชีวิตบุตรเลี้ยง ความผิดปรากฏชัด พยานหลักฐานครบถ้วน โทษตามกฎหมายคือโบยสามสิบไม้แล้วจำคุกตลอดชีวิต และถูกปลดจากตำแหน่งทั้งหมด"

สิ้นคำประกาศ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นรอบลานราวกับคลื่นซัด บางคนส่ายหน้าอย่างสมเพช บางคนถึงกับหัวเราะเย้ยหยันอย่างเปิดเผย ราวกับนางกลายเป็นเพียงตัวตลกในสายตาผู้คน

ดวงตาเซิ่งซื่อแดงก่ำด้วยทั้งหวาดกลัวและอับอาย นางกัดฟันแน่นจนกรามสั่นสะท้าน สายตาที่เคยเชิดหยิ่งบัดนี้เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง นางกวาดมองไปรอบทิศ คล้ายจะมองหาใครสักผู้หนึ่งที่จะยื่นมือช่วยเหลือ แต่สิ่งที่พบกลับมีเพียงสายตาเย็นชาของเหล่าขุนนาง และแววรังเกียจจากผู้คนที่เคยยำเกรง

ยามนั้นหัวใจของนางราวถูกตอกตรึงด้วยความจริงอันโหดร้าย นางไม่เหลือใครอีกแล้ว

กลองไม้สำหรับลงทัณฑ์ดังขึ้นสามครั้ง 

ตึง ตึง ตึง

ความเงียบในลานกรมอาญาถูกแทนที่ด้วยแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามา

เซิ่งซื่อถูกกดให้นอนคว่ำลงบนม้านั่งไม้หนา ปากถูกอุดด้วยผ้ากลิ่นเหม็นสาป ข้อมือและข้อเท้าถูกตรึงแน่นด้วยเหล็กแข็ง 

"ลงโทษโบยสามสิบไม้" 

เสียงประกาศดังก้อง

ไม้โบยหนาหนักฟาดลงมาไม่ออมแรง  เสียงไม้กระทบเนื้อดังสะท้อนไปทั่วลาน ตามด้วยเสียงครางต่ำที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอเซิ่งซื่อ

ครั้งที่สอง…ครั้งที่สาม… เสียงหวดและเสียงร้องสลับกันจนผู้คนรอบด้านสะท้านใจ

เสื้อผ้าด้านหลังฉีกขาด เลือดแดงไหลซึมผ่านรอยแผลสดใหม่ทีละเส้น ใบหน้าของนางที่เคยเชิดหยิ่งกลับบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ดวงตาแดงก่ำมองไปข้างหน้าด้วยความคับแค้นและไม่ยอมรับชะตา

บนระเบียงด้านข้าง อวี้หลันยืนมองภาพนั้นด้วยแววตานิ่งสงบ ไม่แม้แต่จะสะทกสะท้าน ริมฝีปากโค้งเพียงเล็กน้อย คล้ายกำลังดูละครฉากหนึ่งที่ดำเนินไปตามครรลองของมัน

เสียงหวดไม้ยังคงดังต่อเนื่อง จนกระทั่งครบสามสิบครั้ง ร่างของเซิ่งซื่อแน่นิ่งไปกับม้านั่ง เสื้อผ้าชุ่มโชกเลือด

อวี้หลันยังคงยืนมองนิ่งอยู่เช่นนั้น อาภรณ์สีอ่อนเรียบหรูพลิ้วไหวตามแรงลม ใบหน้างามเย็นชาดุจน้ำแข็ง ไม่มีแม้ร่องรอยเวทนาปรากฏในแววตา 

เสียงโซ่เหล็กกระทบพื้นหินดังสะท้อนทุกครั้งที่ทหารลากร่างไร้สติของเซิ่งซื่อออกไปจากลาน ภาพนั้นประหนึ่งตรึงตราไว้เป็นฉากแห่งความพ่ายแพ้ของเซิ่งซื่อที่ไม่อาจลืม

บรรยากาศรอบกายอบอวลด้วยกลิ่นแห่งชัยชนะ ทว่าดวงตาของอวี้หลันยังคงสงบนิ่งไร้ความลำพอง เพราะนางรู้ดีว่าเมื่อคนหนึ่งล้มลง อีกคนก็ย่อมเริ่มขยับ

และไม่นานหลังจากที่เสียงโซ่เหล็กและฝีเท้าทหารค่อยๆ เลือนหายไป ความสงบในลานก็กลับคืนมา ทว่าความเงียบสงบนี้กลับไม่ใช่ความราบเรียบ หากแต่คล้ายพายุที่กำลังก่อตัวรอเวลาโหมกระหน่ำ

อวี้หลันหลุบตาลงเล็กน้อย แววตาเรียบนิ่งไร้ร่องรอยความหวาดหวั่น เตรียมรับมือกับการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น

ภายในวังหลวง ฮองเฮาเองก็ได้รับข่าวความพ่ายแพ้ของเซิ่งซื่อเช่นเดียวกัน สีพระพักตร์พลันหม่นคล้ำ ความโกรธและความกังวลตีรวนในพระทัย การสูญเสียเซิ่งซื่อเท่ากับการสูญเสียหมากสำคัญ ซ้ำเซิ่งกงซุนยังตกอยู่ในกำมือขององค์ชายใหญ่

"เห็นที... คงถึงเวลาแล้ว"

พระสุรเสียงแผ่วต่ำดังขึ้นในห้องอันเงียบสงัด

ขณะที่ภายนอก ลมเย็นของยามสายแผ่วพัด ใบไม้เสียดสีกันคล้ายเสียงกระซิบจากเงามืด ว่าการนองเลือดครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น