13

เสียงหัวเราะชื่นชมจากบรรดาสนมดังระงมไปทั่วลาน เมื่อ ซูกุ้ยเฟย ยกกลอนที่เพิ่งแต่งเสร็จขึ้นถวายไทเฮา ท่วงทำนองอ่อนหวาน เปรียบดอกโบตั๋นเป็นสัญลักษณ์แห่งเกียรติยศ สละสลวยจนแม้แต่ขุนนางฝ่ายในที่นั่งอยู่ด้วยยังพยักหน้ารับ ซูกุ้ยเฟยยกยิ้มบาง ก่อนหันไปทางซินเยว่พลางเอื้อนเอ่ยเสียงใส

“กลอนของหม่อมฉันหาได้พิเศษอันใดไม่… ผู้ที่มีความสามารถแท้จริงด้านบทกวีคือฮองเฮาต่างหากเพคะ” ทันใดนั้นสายตาทุกคู่ก็หันมาจับจ้องยัง อวิ๋นซินเยว่ หัวใจเธอกระตุก เพราะตัวเองแต่งกลอนไม่เป็นแม้แต่นิดเดียว!

[ติ๊ง! สถานการณ์อันตรายระดับ 95%! หากตอบไม่ได้ = ค่าศักดิ์ศรีฮองเฮาลดฮวบ! ถูกผู้คนหัวเราะเยาะทั้งงาน และไทเฮาจะผิดหวังในตัวท่านมากขอรับ]

“เอ่อ…หม่อมฉันกลัวว่า หากแต่งกลอนออกมา…จะไปไม่ถึงครึ่งของกุ้ยเฟยเพคะ” เสียงกระซิบดังระงม หลายคนชะงักนึกว่าฮองเฮาจะถอยหนี แต่เธอกลับหันไปยิ้มกว้างต่อหน้าทุกคน ไทเฮาเลิกพระขนงเล็กน้อย คล้ายสนใจอยากฟัง

อวิ๋นซินเยว่สูดหายใจลึก แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงใส

“ดอกไม้อาจงดงามเพราะฤดูกาล

แต่ก็เหี่ยวเฉาไปเพราะฤดูกาลผันผ่านเช่นกัน

หากคนเรายิ้มได้แม้วันที่โศกเศร้าที่สุด

แม้ฤดูกาลใดก็ไม่มีผล"

คำพูดนั้นเรียบง่าย ไม่ใช่กลอนโบราณสลับซับซ้อน แต่กลับมีจังหวะและสัมผัสพอให้ทุกคนฟังแล้วเข้าใจทันที

เสียงหัวเราะเบา ๆ จากเหล่าสนมดังขึ้นไม่ใช่หัวเราะเยาะ แต่เป็นหัวเราะด้วยความเอ็นดู บางคนถึงกับกระซิบกับคนข้างตัว “เป็นกลอนที่เรียบง่ายแต่กลับตรงใจจริง ๆ” อวิ๋นซินเยว่วางท่าเอาพัดปิดใบหน้าเล็กน้อยคล้ายเจินอาย

“เห็นไหมเพคะ หม่อมฉันเตือนแล้วว่าหามีความสามารถเทียบใครไม่…กลอนแบบนี้แม้แต่เด็ก ๆ ในบ้านนอกยังแต่งได้เลยเจ้าค่ะ”

เสี่ยวหลิงแจ้งเตือน

[ติ๊ง! แต้มความเอ็นดูจากผู้ฟัง +15!

แต้มความอบอุ่นจากไทเฮา +8!

กุ้ยเฟย: ความหงุดหงิด +20!]

ไทเฮากลับแย้มพระโอษฐ์ ยกถ้วยชาจิบช้า ๆ พลางตรัส

“บางครั้ง ความงามของกลอนอยู่ที่ความจริงใจ ไม่ใช่ความวิจิตร”

เพียงประโยคเดียวจองพระนาง ทุกคนก็ก้มศีรษะเห็นด้วย

ซูกุ้ยเฟยที่ตั้งใจจะดันฮองเฮาให้ขายหน้า กลับต้องยิ้มรับอย่างสงบ แต่ดวงตาเป็นประกายวาวคล้ายถูกหักหน้าโดยไม่รู้ตัว

........

หลังเหตุการณ์นี้ เหตุการณ์ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ไทเฮามีรับสั่งให้ทุกคนตามสบาย บรรดาสนมทั้งหน้าใหม่หน้าเก่าพากันจับกลุ่มแยกย้ายกันเดินชมดอกไม้ กลุ่มละสามคน ห้าคน กระจายไปทั่วบริเวณสวนดอกไม้ บ้างก็นั่งจิบชากินขนมพูดคุยกันเบา ๆ ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่ารื่นรมย์

ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกันอยู่นั้น เสียงดนตรีจากพิณยังบรรเลงคลอเคล้าสร้างบรรยากาศอยู่นั้น ร่างของสตรีผู้หนึ่งกลับล้มฟุบลงตรงเบื้องหน้าโต๊ะอาหาร เต๋อผิน พระสนมรูปงามผู้เป็นที่เอ็นดูของเหล่าสนมชั้นรองต่างหวีดร้องตกใจ

“เต๋อผิน! เต๋อผินเป็นอะไรไป!”

“รีบพาไปพักเดี๋ยวนี้!”

ความโกลาหลเกิดขึ้นทันที เสียงหวีดร้องของนางกำนัลดังระงมทั่วลานชมบุปผา ทุกคนวิ่งกรูกันเข้ามา ใบหน้าหวาดหวั่นกับเหตุไม่คาดคิดกลางงาน ทว่าท่ามกลางความสับสน ซูกุ้ยเฟยกลับเป็นผู้เดียวที่ลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง ริมฝีปากบางสั่งการเสียงชัดถ้อยชัดคำ

“รีบไปตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้! จัดการนำเต๋อผินไปยังศาลาริมน้ำเพื่อให้อากาศถ่ายเท อย่าให้ใครแตะต้องสิ่งที่นางกินหรือดอกไม้รอบตัวนางเด็ดขาด จงเก็บไว้ทั้งหมด! ส่วนคนที่อยู่ใกล้ตัวนางให้ควบคุมตัวเอาไว้!” เสียงนั้นเด็ดขาดจนเหล่านางกำนัลต่างก้มศีรษะรับคำสั่งทันที ผู้คนพากันถอย เปิดทางให้นางกำนัลคนสนิทของกุ้ยเฟยรีบวิ่งออกไป แต่ก่อนจะไป นางกำนัลคนนั้นแอบเหลือบตามองเจ้านายเพียงเสี้ยววินาทีเป็นแววตาที่เข้าใจตรงกันที่ไม่พ้นสายตาเงียบ ๆ ของผู้สังเกตการณ์บางคน ไม่นานนัก หมอหลวงก็เร่งรุดมาถึง ตรวจชีพจรและลมหายใจ ก่อนขมวดคิ้วเข้ม

“พระสนมเต๋อผินมิได้เป็นลมธรรมดาพ่ะย่ะค่ะ…แต่เป็นอาการแพ้ดอกไม้ชนิดหนึ่งอย่างรุนแรง หากช้ากว่านี้เกรงว่าชีวิตจะตกอยู่ในอันตราย” คำวินิจฉัยจองหมอหลวงนั้นทำให้เสียงซุบซิบดังระงมไปทั่วทั้งงาน สนมบางนางที่คุ้นเคยกับเต๋อผินรีบโพล่งออกมาอย่างลนลาน

“งานชมบุปผาครั้งนี้ ฮองเฮาเป็นผู้จัดการทุกอย่างมิใช่หรือเพคะ!?”

“ใช่แล้ว หากจัดดอกไม้ผิดจนทำให้สนมป่วยถึงเพียงนี้ ย่อมเป็นความบกพร่องของฮองเฮาโดยแท้!”

"บังอาจนัก! กล้าดีอย่างไรมากล่าวโทษฮองเฮา" นางกำนัลคนสนิทของกิ๋นซินเยว่รีบก้าวออกมาปกป้องเจ้านาย

บรรยากาศร้อนระอุทันใด สายตาหลายคู่หันมาจ้องยัง อวิ๋นซินเยว่ ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงสุดรองจากไทเฮา สีหน้าเธอชาวาบแต่ยังพยายามรักษารอยยิ้มบางไว้ ไม่ยอมให้ความหวาดกลัวเผยออกมา

ไทเฮา ซึ่งทอดพระเนตรเหตุการณ์ทั้งหมดเพียงเงียบมาตลอด บัดนี้เอ่ยพระสุรเสียงเรียบแต่ทรงอำนาจ

“ตลอดงานที่ผ่านมา ฮองเฮาจัดการงานได้เรียบร้อย ไม่เคยบกพร่อง ข้าย่อมไม่ตัดสินด้วยคำครหาเพียงอย่างเดียว… รอให้หมอหลวงตรวจสอบให้แน่ชัดก่อนว่าเหตุแท้จริงคืออันใดแน่” คำพูดนั้นทำให้แรงกดดันรอบตัวซินเยว่เบาลงเล็กน้อย ทว่าความกังวลยังอัดแน่นอยู่ในอก เพราะเธอรู้ดีว่านี่คือ กับดักที่ซูกุ้ยเฟยปูเอาไว้อย่างแนบเนียน

เสี่ยวหลิงโผล่ขึ้นมาเป็นแสงเล็ก ๆ ข้างหู รีบกระซิบเสียงสั่นรัว

[ติ๊ง! สถานการณ์อันตรายระดับ 99%! หม่าม๊ากำลังโดนโยนบาป! ถ้าไม่หาทางพลิกเกม มีสิทธิ์ถูกริบอำนาจได้เลยครับ!]

หัวใจอวิ๋นซินเยว่เต้นแรงรัว… คราวนี้เธอจะรอดพ้นไปได้อย่างไร?