อย่าคิดเกินเลย (1)

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่ผิงถิงลืมตาตื่นพร้อมกับความหนักอึ้งของศีรษะ ร่างทั้งร่างเจ็บระบมราวกับถูกเหล็กร้อนทุบกระดูกนับพันครั้ง บริเวณหว่างขาปวดหนุบหนับ เพียงขยับขาก็เจ็บจี๊ดที่จุดอ่อนไหว

นี่นางเป็นอะไรไป ร่างอรชรพลิกตะแคงมาอีกฝั่ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าด้านข้างมีคนตัวโตนอนอยู่ แผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

ลู่ผิงถิงอ้าปากหวอ พร้อมกับนำมือเรียวยาวมาปิดปากไว้

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนแล่นเข้าสมองเป็นฉาก ๆ ไม่น่าเชื่อว่าตนเองจะมีพฤติกรรมน่าหวาดกลัวแบบนี้

ไม่จริงหรอกมั้ง? ลู่ผิงถิงยังไม่เชื่อและคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคือความฝัน

หลังจากที่บุรุษคนนั้นจู่โจมจุมพิตมาแบบที่นางไม่ทันตั้งตัว ซึ่งทำให้นางรู้สึกดีราวฝันหวาน นางจึงส่งคืนเขาด้วยจูบที่ร้อนแรงยิ่งกว่า

นางทั้งกัดไหล่ทั้งข่วนหลังเขา แล้วยังเรียกร้องให้เขาใช้แรงให้มากกว่านี้ เมื่อเขาไม่ได้ดังใจนางก็เป็นฝ่ายกระทำซะเอง

ไม่เพียงเท่านั้นนางยังบอกว่าเขาอ่อนหัด และเรียกร้องให้เขากระทำกับนางอีกครั้งและอีกครั้ง ทำให้เมื่อคืนนางจำไม่ได้เลยว่า นางและเขาผลัดกันรุกผลัดกันรับไปกี่ครั้ง

ลู่ผิงถิงอับอายอย่างมาก อยากมุดแผ่นดินหนีไปจากตรงนี้

ต่อไปนางจะไม่ดื่มของมึนเมาอีก สุรานี้ร้ายกาจนักทำให้นางกลายเป็นจิ้งจอกราคะไปได้

คนข้างกายพลิกตัวตะแคงหันมา เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากของเขามีรอยแผล คงไม่ใช่นางกัดเขาอีกหรอกนะ แล้วร่องรอยม่วงจ้ำพวกนั้นบนกายเขา เป็นนางทำอีกแล้วหรือ

ลู่ผิงถิงใช้ผ้าห่มคลุมศีรษะตัวเองไว้ นางไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนั้น

ยังดีที่คนผู้นี้เป็นสามีของนาง ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีหน้าอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป

“เหตุใดมาอยู่ที่ห้องของอู่เหยียน” มู่เซียวเซ่อเอ่ยปากถาม

ย้อนไปตอนอยู่ในวังหลวง ในตอนที่ได้ยินเสียงกงกง มู่เซียวเซ่อก็นึกขึ้นได้ ว่าตำหนักเติ้งอันมีทางลับ

ช่วงอายุแปดขวบเสด็จแม่ชอบพาเขาแอบออกจากวัง มาเที่ยวเล่นที่ตลาดด้วยเส้นทางลับนี้ พระนางสั่งคนให้ขุดอุโมงค์ใต้ดิน จากตำหนักเติ้งอันไปถึงเขตนอกพระราชวัง ซึ่งมีเพียงเขาและเสด็จแม่ที่รู้เส้นทางลับนี้ แม้แต่เสด็จพ่อก็ยังไม่รู้

เขาจึงหนีออกมาก่อนที่เสด็จพี่ของเขาจะเข้ามาพบ และได้วกกลับไปด้วยวิชาตัวเบา หลบหลีกองครักษ์ไปยังสถานที่จัดเลี้ยง แล้วเดินออกจากที่นั่นอย่างผ่าเผย เพื่อให้คนในพระราชวังเห็นเวลาเขาออกจากวังหลวง

พอออกจากพระราชวังได้เขาก็กระอักเลือดออกมา เขาอดกลั้นจนเลือดลมตีกลับ แกนกายของเขาขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายทรมานด้วยความร้อนของไฟปรารถนา เขาต้องการปลดปล่อยออก

กัดฟันทนเพื่อมาหาสหายที่เป็นหมอ รู้ว่าสหายต้องรักษาพิษกำหนัดนี้ได้ แต่พอเข้ามาในห้อง ที่อู่เหยียนพักประจำยามมาเมืองหลวง กลับพบเจอกับลู่ผิงถิงชายาตนเอง และในตอนนั้นเขาอดกลั้นไม่ไหวแล้ว เพียงต้องการให้นางช่วยเขาแบ่งเบาไฟร้อนในกายออกไปบ้าง

นึกไม่ถึงว่านางจะเร่าร้อนยิ่งกว่าไฟในอกเขาเสียอีก

คิดมาถึงตรงนี้มู่เซียวเซ่อก็ยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

“หม่อมฉันมาหาหมอเทวดาเหยียน”

รอยยิ้มของอ๋องหนุ่มหุบลงทันใด “พวกเจ้ารู้จักกัน?”

ลู่ผิงถิงไม่ชอบที่โดนสอบสวนเหมือนนักโทษ นางยังไม่ถามเรื่องส่วนตัวเขาเลย แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมาถามเรื่องส่วนตัวของนาง “แล้วท่านอ๋องเล่าเพคะ เหตุใดมาที่หอเฟิ่งหวง หรือมาหาสตรีอุ่นเตียงของท่านคนนั้น ขออภัยด้วยที่หม่อมฉันไม่ใช่นาง”

“.....” นี่เขาถามนางอยู่นะ เหตุใดนางถามกลับมาโดยไม่ตอบคำถามเขาเล่า หรือว่านาง...อ๋องหนุ่มยิ้มกว้าง “เจ้าหึงข้ารึ”

“เปล่าเพคะ” ลู่ผิงถิงลดผ้าห่มเหนือศีรษะมาไว้ตรงใต้ตา แล้วเหลือบมองสามี

เขานอนตะแคงมือเท้าศีรษะมองนางอยู่ ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมศีรษะอีกครั้ง “ท่านอ๋องลุกขึ้นไปยืนให้ไกลจากหม่อมฉันหน่อย”

อ๋องหนุ่มเลิกคิ้ว “ร่างกายข้ายังปวดระบมลุกไม่ไหว” ยิ้มมุมปาก ไม่คาดคิดว่านางจะน่ารักแบบนี้

“เช่นนั้น เช่นนั้น ท่านก็หันไปอีกฝั่งหม่อมฉันจะใส่เสื้อผ้า”

“ได้” อ๋องหนุ่มตะแคงไปอีกฝั่งตามคำขอของนางด้วยรอยยิ้มมีความสุข

ลู่ผิงถิงลุกขึ้นนั่งใช้ผ้าห่มพันลำตัวแล้วก้าวขาลงจากเตียง แม้จะรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัว แต่นางอยากออกไปจากตรงนี้ เดี๋ยวนี้

เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเต็มพื้น ภาพที่นางถอดอาภรณ์เขาเหวี่ยงทิ้งทีละชิ้นก็ลอยเข้ามาในหัว

......................

น้องลู่ลูก แม่เสือสาว

คุณนักอ่านขา ฝากติดตามด้วยนะงับ