ตอนที่4.สัมผัสของคนเลว

ก๊อก~ก๊อก~

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อคนในห้องน้ำยังไม่ยอมเปิดออกมา อรอมลใจเสียเมื่อประตูยังถูกเคาะอย่างต่อเนื่อง ในหัวขบคิดไปต่างๆนานาว่าคนที่อยู่ข้างนอกเป็นใคร ถ้าลองว่ากล้าทำเรื่องน่าอายแบบนั้นได้ เขาก็คงไม่ใช่คนดี ในขณะที่อัคนีนึกสนุกที่แกล้งเธอได้ ร่างสูงยืนรออย่างใจเย็น เขาไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะอยู่ในนั้นได้นาน เขาเองก็มีเวลารอเธอทั้งคืน ถ้าเธอไม่ออกมาเขาก็จะรออยู่อย่างนี้ 

เวลาผ่านไปพักใหญ่จนคนที่อยู่ในห้องน้ำเริ่มอยู่ไม่สุข ไม่มีใครมาเข้าห้องน้ำกันเลยหรือไง ความหวังที่รอว่าใครสักคนจะนึกสงสัยว่าทำไมประตูห้องน้ำถึงล็อกจากด้านใน แล้วมีคนเปิดมาช่วยเธอ เป็นอันต้องดับลง เมื่อนึกได้ว่าที่นี่คือโรงแรมห้าดาว มีห้องน้ำไว้บริการลูกค้ารอบทิศทาง หญิงสาวมองหาอุปกรณ์ที่ใช้เป็นอาวุธ แต่โชคร้ายไม่มีอะไรให้เธอถือติดมือออกไปสักอย่าง นอกจากกระเป๋าเครื่องสำอางที่หยิบติดมือมา 

“เป็นไงเป็นกัน” กลั้นหายใจเมื่อตัดสินใจเปิดประตูออกไป ภาพที่อยู่เบื้องหน้าทำให้หญิงสาวต้องเบิกตาขึ้น ผู้ชายที่ยืนพิงขอบอ่างล้างมืออย่างสบายอารมณ์นั่น คือคนที่คุณพิมพ์แขแนะนำให้เธอรู้จัก ใบหน้าหล่อเหลายิ้มเย็นเมื่อสบตากับเธอ

“ผมนึกว่าคุณจะนอนในนั้นซะแล้ว” อัคนีทักทายพร้อมกับหยัดกายขึ้นเต็มความสูง มือแกร่งแกะกระดุมแขนเสื้อแล้วถกขึ้นไปไว้ที่ข้อศอก ท่าทางของเขาไม่ต่างจากราชสีห์รอขย้ำเหยื่อ อรอมลไม่เสียเวลาร่างบางเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างเร็ว ผู้ชายลามกแบบนี้เธอไม่เสวนาด้วยเด็ดขาด

“ว้าย!!!” ทันทีที่หญิงสาวเดินผ่านมือหนาก็คว้าลงที่แขนเล็ก ออกแรงดึงจนคนตัวเล็กเซมาปะทะอกกว้างแขนข้างที่ว่าง

ล็อกช่วงเอวเธอเอาไว้

“ปล่อยนะ!”

“คุยกันก่อนสิผมรอคุณตั้งนาน” เสียงแหบห้าวกระซิบชิดใบหู เมื่อใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมาหา

“ปล่อย! ฉันไม่มีอะไรคุยกับคุณ”

“แต่ผมมี!” ไม่พูดเปล่าแขนข้างที่รัดอยู่ตรงช่วงเอว

ยังกระชับขึ้นจนหน้าอกอวบเบียดชิดไปกับอกแกร่งของเขาเป็นเนื้อเดียวกัน

“ปล่อยนะ! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วย” อรอมล

ดิ้นรนต่อสู้เมื่อถูกกอดรัดจนแทบหายใจไม่ออก เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับเธอ

“ร้องเลยครับ ร้องดังๆ ผมก็อยากรู้เหมือนกันถ้าเกิดมีใครมาเห็นเราอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ มันจะเป็นยังไงนะ ผมน่ะไม่ยากหรอกอย่างมากก็แค่มีนางบำเรอเพิ่ม คุณเถอะพร้อมจะมีผัวแล้วหรือยัง”

เพียะ!

“เลว! เลวที่สุดปล่อยฉันนะ ฉันเกลียดคุณ!” ใบหน้า

หล่อเหลาหันไปตามแรงตบ ลิ้นร้อนรับรู้รสเลือดที่มุมปาก จากที่ตั้งใจจะหยอกเล่น เมื่อเธอเอาจริงเขาก็จะไม่ใจดีกับเธออีก

ไม่ชอบใจตั้งแต่เห็นสายตาที่เธอมองในห้องจัดเลี้ยงแล้ว คนอย่างนายอัคนีไม่เคยมีใครมองด้วยหางตามาก่อน

“เก่งนักใช่ไหม ดูสิจะเอาตัวรอดได้ยังไง ถ้าเก่งจริงก็หนีผมให้ได้ก็แล้วกัน!” ตาคมเข้มมองใบหน้าสวยด้วยสายตาที่

อรอมลเห็นแล้วต้องขนลุก และก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ปากร้อนก็กระแทกลงมาบนปากอิ่มอย่างแรง ใบหน้าสวยส่ายหนีเมื่อถูกบดจูบ ลิ้นเล็กรับรู้รสเลือด เมื่อฟันคมๆของเขากระทบกับผิวเนื้ออ่อนในปากอย่างแรง ร่างบางดิ้นหนีทั้งเตะทั้งถีบสารพัด แต่ก็หยุดอัคนีไม่ได้ เมื่อรำคาญมากขึ้นมือหนาก็รวบมือบางเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วดันคนตัวเล็กไปจนชิดผนัง อกแกร่งเบียดกับอกอวบเมื่ออัคนีจงใจใช้หน้าอกยึดเธอเอาไว้ ปากร้อนบดขยี้ไปตามอารมณ์ ก่อนจะค่อยๆผ่อนจังหวะ เมื่อสัมผัสกับความอ่อนหวานในปากนุ่ม ลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปหยอกเย้าลิ้นเล็กที่เอาแต่จะถอยหนี มือแกร่งจับยึดท้ายทอยเธอเอาไว้ เพื่อจะได้จูบเธอได้อย่างถนัด หนูเอยอายุเท่าไรแล้วสาบานเถอะว่าเธอไม่ได้แสดง ผู้หญิงอายุปูนนี้จูบไม่เป็นอมพระมาพูดเขาก็ไม่เชื่อ สัมผัสที่เปลี่ยนไปของเขา ทำให้คนอ่อนประสบการณ์เคลิ้มตาม ร่างกายเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน ท้องน้อยขมวดเกร็งหัวสมองขาวโพลน ยามเมื่อลิ้นร้ายเกี่ยวกระหวัดกับเรียวลิ้นของเธอ

ปากร้อนถอนออกอย่างอ้อยอิ่งเมื่อจูบจนพอใจ หัวแม่มือใหญ่ไล้ไปบนกลีบปากอิ่มบวมเจ่อ รสจูบของเขาทำให้อรอมลหมดแรงจนแทบล้มทั้งยืน ดีที่ได้แขนแกร่งยึดช่วงเอวเอาไว้ แต่เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวก็ขัดขืนอีกครั้ง เพื่อจะได้หลุดออกจากวงแขนของเขา ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมา ก่อนจะซุกไซ้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น มือแกร่งเลื่อนขึ้นไปตามแผ่นหลัง ออกแรงดึงชุดสวยจนมันหลุดลุ่ยลงมากองอยู่ที่เนินอก แล้วฝังหน้าเข้าหาความอ่อนนุ่มบริเวณนั้น อรอมลยังคงดิ้นหนีแต่กลับไม่ช่วยอะไรเลย ยิ่งเธอดิ้นชุดสวยเนื้อผ้าบางเบาก็ยิ่งหลุดออกพ้นตัว ลิ้นร้อนดูดกลืนยอดอกสีหวาน เมื่อกำจัดสิ่งกีดขวางออกไปจนหมด ชุดราตรีมันก็ดีแบบนี้ เขาไม่ต้องเสียเวลาถอดชุดชั้นใน เพราะสาวๆมักจะไม่ใส่มัน

“อย่าค่ะ!” อรอมลร้องห้ามร่างบางบิดส่าย เมื่อความเสียวซ่านเข้าเล่นงาน ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเธอมาก่อน สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร เธอเกลียดเขา แต่กลับรู้สึกพอใจยามเมื่อเขาสัมผัสเนื้อตัวของเธอ

“หนูเอย...” เสียงแหบพร่าเอ่ยชื่อเธออย่างคนละเมอ ตาคู่คมมองสบกับตาคู่สวย ที่มีแววตื่นกลัวอยู่ในนั้น ผู้หญิงคนนี้ภายนอกดูแข็งแกร่งจนเกือบจะเป็นก้าวร้าว แต่พอเอาเข้าจริงๆเธอก็ไม่ต่างจากเด็กที่ไร้เดียงสา ท่าทางที่เธอแสดงออกมานั้นคงเป็นเกราะป้องกันตัวเอง เพราะฟังจากที่คุณพิมพ์แขเล่า เธอก็แค่เด็กที่ขาดความอบอุ่นเท่านั้นเอง