ขู่ให้กลัว

หลังจากปลดปล่อยจนรู้สึกสบายตัว จางอวิ๋นอวี้ก็พูดคุยกับเยว่เส้าอยู่สักพักก่อนจะโบกมือให้เขาออกไปพักผ่อน

เยว่เส้าจึงเดินไปกระซิบ พูดข้างหูจางอวิ๋นอวี้ประโยคสั้นๆ “หากอยากให้สตรีหลีกหนี ต้องทำให้พวกนางจุกและรู้ว่ารับไม่ไหว”

“ข้าเข้าใจล่ะ” จางอวิ๋นอวี้พยักหน้าน้อยๆ

อาวุธคู่กายขนาดใหญ่สามารถทำให้สตรีเพ้อหาและก็ทำให้สตรีหวาดผวาได้เช่นเดียวกัน แล้วแต่ว่าสตรีผู้นั้นร่างกายเป็นแบบไหน

ค่ำคืนนั้น จางอวิ๋นอวี้นอนหลับสนิทบนเตียง ปล่อยให้ตู้ชิงชิงทำสมาธิฝึกปราณ

นางได้รับน้ำรักที่เต็มไปด้วยพลังหยางจากจางอวิ๋นอวี้ จึงทำให้ร่างกายคล้ายมนุษย์เพิ่มมากขึ้น ทั้งมีพละกำลังเพิ่มขึ้นอย่างมาก

เรียกได้ว่าร่วมรักกับจางอวิ๋นอวี้นางมีแต่ได้ไม่มีเสีย

.......

วันถัดมา จางอวิ๋นอวี้พาตู้ชิงชิงไปที่จวนกั๋วกง เมื่อเข้าไปยังโถงรับรองแขกก็พบว่าเฉินชิงเหลียงผู้เป็นมารดาเรียกสตรีมาด้วยสองนาง

จี้นั่วและเหมียวอี้หลิง

พวกนางเป็นธิดาตระกูลใหญ่ จี้นั่วเป็นบุตรีสายตรงของเจ้ากรมคลัง ส่วนเหมียวอี้หลิงเป็นบุตรอนุที่เกิดกับเจ้ากรมโยธา

เฉินชิงเหลียงตั้งใจจะให้พวกนางแต่งให้จางอวิ๋นอวี้พร้อมกัน คนหนึ่งเป็นเอก ส่วนอีกคนเป็นอนุ

จะได้มีหลานให้นางเลี้ยงไวๆ

จางอวิ๋นอวี้เข้าไปนั่งเก้าอี้ตำแหน่งของตน ให้ตู้ชิงชิงยืนด้านข้าง เขาไม่สนใจสตรีสองนางแม้เพียงนิดเดียว

“ท่านแม่เรียกข้ามามีเรื่องอันใด” เขาเอ่ยถามทั้งที่รู้เจตนาของมารดาตนอยู่แล้ว

“ในเมื่อเจ้ามีสาวใช้อุ่นเตียงแล้ว” เฉินชิงเหลียงเกริ่น สายตาเหลือบมองไปที่ตู้ชิงชิงพลางถอนหายใจโล่งอกเบาๆ

เดิมคิดว่าบุตรชายไม่สนใจสตรี ในเมื่อเขาสนใจสตรี ตอนนี้อายุยี่สิบสี่แล้ว ก็ควรเร่งผลิตทายาทออกมาเยอะๆ

“ก็สมควรแต่งภรรยาเอกกับอนุเข้าจวนได้แล้ว เจ้าต้องมีบุตรกับภรรยาเอกก่อนมีกับอนุหรือสาวใช้” เฉินชิงเหลียงพูดจาเป็นการเป็นงานกับบุตรชายของตน

จางอวิ๋นอวี้นั่งสีหน้าเรียบเฉยก่อนเอ่ย “สาวใช้อุ่นเตียงของข้าไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ดังนั้นข้าไม่จำเป็นต้องรีบแต่ง อีกอย่างมีนางที่รับเรื่องบนเตียงของข้าได้ ส่วนสตรีนางอื่นคิดว่าคงไม่ไหว”

นัยน์ตาหงส์มองหน้ามารดาตัวเองปราดเดียว ไม่สนใจแววตาที่ฉายแววแปลกใจของจี้นั่วและเหมียวอี้หลิง

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” เฉินชิงเหลียงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เยว่เส้า” จางอวิ๋นอวี้ไม่อธิบาย เขาเรียกลูกน้องคนสนิทหนึ่งคำ เยว่เส้าที่แนะนำเรื่องนี้เมื่อคืนก็สั่งให้คนยกฉากกั้นเข้ามา

ฉากกั้นนี้สามารถมองผ่านได้ แต่ว่าจะเห็นเป็นเงาสลัว รายละเอียดไม่ชัดเจน ทว่ารูปร่างและขนาดไม่มีทางผิดเพี้ยน

“เจ้ามานี่” จางอวิ๋นอวี้เรียกตู้ชิงชิงก้าวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เขาส่งสายตาบอกให้นางงัดอาวุธประจำกายของเขาออกมา

ตู้ชิงชิงเลิกคิ้วทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ นางคิดว่าบุรุษผู้นี้เป็นคนโรคจิตดีๆ นี่เอง คนปกติที่ไหนจะอวดของลับของตนอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

นางคุกเข่าแล้วค่อยๆ แหวกผ้า จากนั้นก็ใช้ฝ่ามืออ่อนนุ่มคว้าแก่นกายที่ใหญ่ยาวพอๆ กับคทาสมประสงค์ออกมา

เฉินชิงเหลียงเห็นเงาที่ปรากฏตรงหน้าก็สะดุ้งตกใจ นางรู้ว่าบุตรชายมีของดีอยู่กับตัว แต่ไม่รู้เลยว่าพอโตขึ้นมันกลับขยายขนาดได้ถึงเพียงนี้

“อุ้ย” นางอุทานก่อนเก็บอาการให้ดูสำรวม

หากบรรพชนมาเห็นคงบ่นพลางทอดถอนใจแทนที่จะดีใจ

ใหญ่ขนาดนี้จะทำใครท้องได้บ่อยๆ กันเล่า

ส่วนจี้นั่วและเหมียวอี้หลิงก็ตกตะลึง พวกนางตะลึงที่ได้เห็นอาวุธคู่กายของจางอวิ๋นอวี้ แม้จะมองเห็นไม่ชัด แต่ก็ถือว่ามีบุญตาที่ได้เห็น ถึงกระนั้นพวกนางก็ไม่รู้เลยสักนิดว่ากระบองใหญ่ยาวของจางอวิ๋นอวี้นั้นจะส่งผลอย่างไรต่อตัวนางบ้าง

“พวกเจ้าคิดว่ารับไหวอย่างนั้นหรือ ถูกสอดใส่ แทงเข้าออก จะไม่สลบหรือขาดใจตายไปเสียก่อน”

จางอวิ๋นอวี้พูดจนจี้นั่วและเหมียวอี้หลิงคิดตาม

พวกนางประเมินขนาดพลางคิดตามก็ได้แต่หวาดผวา

“ตะ แต่ท่านแม่ข้าบอกว่า แท่งหยกของบุรุษไม่ใหญ่เท่าไหร่ ในเมื่อเด็กออกมาได้ เหตุใดแท่งหยกของบุรุษจะเข้าไปไม่ได้” เหมียวอี้หลิงพูดตะกุกตะกัก

“ข้าไม่ต้องการฟังการเปรียบเทียบหรือเปรียบเปรย หากเจ้าบอกว่ารับไหว อยากจะลองดูก็ได้ แต่ถ้าลองแล้วไม่ไหว เกรงว่าอยู่กับข้าก็คงจะไม่ได้ และจะแต่งงานกับผู้อื่นอีกก็คงไม่ได้เช่นกัน”

จางอวิ๋นอวี้พูดพร้อมยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่ม เขาไม่ได้ใช้น้ำเสียงขู่เข็ญ เพียงแต่พูดให้พวกนางยอมรับสภาพตามความจริง

“ข้าคิดว่าข้ารับไหว” จี้นั่วพูดเสียงไม่ดังนัก แค่เห็นของลับของจางอวิ๋นอวี้ลางๆ ช่วงล่างของนางก็เสียวจนเริ่มแฉะแล้ว

“ข้าให้โอกาสพวกเจ้ากลับไปคิดดีๆ ก่อน อีกสามวันค่อยมาตอบข้า” จางอวิ๋นอวี้พูด เขาสั่งตู้ชิงชิงเก็บแท่งหยกใหญ่ของตนให้เรียบร้อย จากนั้นจึงลาเฉินชิงเหลียงผู้เป็นมารดากลับจวน

.......

ผ่านไปสามวัน จี้นั่วและเหมียวอี้หลิงก็พากันมาที่จวนของจางอวิ๋นอวี้ตั้งแต่เช้า พวกนางรอที่ศาลาริมน้ำเกือบหนึ่งชั่วยามไม่เห็นว่าจางอวิ๋นอวี้จะออกมาพบ จึงจวนกันเดินเล่นภายในจวน

ขณะที่เดินผ่านห้องหนังสือของจางอวิ๋นอวี้ พวกนางก็ได้ยินเสียงครางที่ฟังดูเจ็บปวดและสุขสมในเวลาเดียวกัน

“อ้า อ้า อ้า อ้า”

เสียงที่ดังขึ้นนั้นย่อมเป็นเสียงของตู้ชิงชิง

“ม่ะ แม่นาง สอง คน นั้น ก็มา ล่ะ แล้ว จะ เจ้าก็ไป อะ เอา พวกนาง สิ อ๊ะ อ๊ะ” ตู้ชิงชิงพูดออกมาทีละคำสองคำ เพราะร่องรักกำลังถูกเสียบและแทงเข้าออกรัวๆ

จี้นั่วและเหมียวอี้หลิงชะงักฝีเท้า พวกนางค่อยๆ ย่องไปทางหน้าต่างด้านข้างที่เปิดกว้างอยู่ สายตาทั้งสี่ดวงเห็นตู้ชิงชิงนั่งอ้าขากว้างบนโต๊ะหนังสือ จางอวิ๋นอวี้แทรกอยู่ตรงกลางหว่างขาของนาง ท่อนเอ็นลำใหญ่สาวเข้าออกจนเกินเสียงดัง

ตับ ตับ ตับ ตับ

วันก่อนเห็นแค่เงาลางๆ แต่วันนี้เห็นของจริงแถมยังเห็นตอนที่ขยายใหญ่เต็มที่ ทำให้พวกนางยืนนิ่งก้าวเท้าไม่ออก

ภาพดังกล่าวทำให้ใจสั่น เสียววาบท้องน้อย บอกไม่ถูกว่าอยากลองหรืออยากหนี

ช่วงที่พวกนางยืนดูอยู่นั้น จางอวิ๋นอวี้ก็จับร่างอวบอัดของตู้ชิงชิงคว่ำลงบนโต๊ะ โดยที่ส่วนล่างของพวกเขายังสอดใส่ไม่หลุดออก

“อื้ม แน่นดีเหมือนเดิม” จางอวิ๋นอวี้ยกมือตบแก้มก้นของตู้ชิงชิงจนแดงทั้งสองข้าง ขณะเดียวกันก็กระแทกใส่อย่างเมามัน

“ครางให้ดังกว่านี้” จางอวิ๋นอวี้สั่งตู้ชิงชิงจนนางร้องครางออกมาดัง ไม่กลัวว่าจะมีใครได้ยิน

“อ้า ซีด อ้า อ้า”

...

“แม่นางทั้งสองอย่ามาแอบดูอยู่เลย” เยว่เส้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พูดกับจี้นั่วและเหมียวอี้หลิง

“ส่วนมากสตรีที่ดูแบบนี้ หากไม่อยากลองก็จะหวาดกลัว แต่ข้าน้อยว่าจากขนาดอาวุธของนายท่าน สตรีนางอื่นคงจุกตอนถูกกระแทก อาจจะเสียวจนหัวใจวายตายก็เป็นได้ หรือไม่ก็แหก แหกแน่นอน”

บุรุษปล่อยคำพูดที่ดูเหมือนธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาให้สตรีทั้งสองคนได้ครุ่นคิด

“หากเป็นขนาดของบุรุษที่นับว่าใหญ่อย่างปกติคงทำให้สุขสมมากกว่า”

  

พูดจบเยว่เส้าก็อมยิ้มแล้วขยิบตาให้สตรีทั้งสองก่อนเดินจากไป

ทำตามแผนที่เตี๊ยมไว้กับนายท่านแล้ว รอดูว่าพวกนางจะล่าถอยดีๆ หรือไม่

“พะ พวกเรากลับกันก่อนเถอะ” เหมียวอี้หลิงพูดกับจี้นั่ว จี้นั่วพยักหน้าแล้วจับมือเหมียวอี้หลิงพากันออกจากจวนโดยไม่บอกลาผู้ใด

...

หลังจากพวกจี้นั่วไปกันแล้ว จางอวิ๋นอวี้ก็ดึงเสื้อของตู้ชิงชิงออกจนเต้าอวบทั้งสองแกว่งไปมาไร้ผ้าผืนบางพันธนาการ

เดิมนางแค่ถูกถอดแค่ท่อนล่าง จะได้ไม่ดูอนาจารมากเกินไป แต่ในเมื่อตอนนี้ไม่มีผู้ใดแล้ว จางอวิ๋นอวี้จึงไม่จำเป็นต้องทนฝืนไว้อีก

เขาจึงถอดเสื้อผ้าของตนเองและตู้ชิงชิง จนเปลือยกายล่อนจ้อนทั้งสองคน

“วันนี้ข้าไม่ได้สั่งให้ใครเข้ามาทำงานในจวน เยว่เส้าก็ไปแล้ว พวกเราเอาไปเดินชมสวนในจวนไป ดีหรือไม่” บุรุษถามสตรีไปงั้นๆ เพราะถึงตู้ชิงชิงจะปฏิเสธ แต่เขาก็จะพานางไปโดยรอบอยู่ดี

“ข้าจะพาเจ้าไปลองรับแสงดู เจ้าดูดพลังข้าไปหลายรอบแล้ว ตอนนี้น่าจะมีพลังพอที่จะโดนแดดได้”

จางอวิ๋นอวี้กล่าวพร้อมกับอุ้มนางเข้าบั้นเอวเหมือนผู้ใหญ่อุ้มเด็ก

ต่างกันตรงที่แก่นกายยาวใหญ่ยังเสียบคาอยู่