เรื่องรักฉบับร้อน (คุณใหญ่/คุณคิงส์/คุณยักษ์)

เรื่องรักฉบับร้อน (คุณใหญ่/คุณคิงส์/คุณยักษ์)

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-22
โดย:  เพลงมีนาจบแล้ว
ภาษา: Thai
goodnovel18goodnovel
10
1 คะแนน. 1 ทบทวน
59บท
4.5Kviews
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

3 หนุ่ม 3สไตล์กับความรักร้อนแรงที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ครอบครอง "คุณใหญ่ " มีแต่โคแก่เคี้ยวหญ้าอ่อนแต่เธอเป็นหญ้าอ่อนที่อยากอ่อยโคแก่ ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้ จะลองจีบผู้ชายรุ่นพ่อดูสักครั้งดีไหม "คุณคิงส์" นักมวยหนุ่มที่ตกหลุมรักม่ายสาวพราวเสน่ห์

ดูเพิ่มเติม

บทที่ 1

Chapter 1. เธอเป็นใคร

Nina a découvert que son mari, Louis, la trompait.

Avec une étudiante.

Aujourd’hui, c’était son anniversaire. Elle avait passé l’après-midi à préparer un bon dîner pour lui. Mais alors qu’elle s’affairait encore en cuisine, une notification a retenti sur le téléphone qu’il avait laissé à la maison.

Ding.

Un message d’une certaine étudiante :

« Je me suis cognée en récupérant le gâteau... Ça fait trop mal. »

En pièce jointe, une photo.

Pas de visage, juste une paire de jambes.

Des bas blancs légèrement remontés, des petites chaussures noires à bout rond, et une jupe d’étudiante bleu et blanc retroussée juste assez pour révéler des cuisses longues et fines, d’une sensualité indécente.

Les genoux, blancs et délicats, sont bel et bien rougis par un choc.

Une jeunesse éclatante. Une peau lisse et parfaite. Un ton mi-enfantin, mi-séducteur.

On disait que les hommes d’affaires, une fois qu’ils réussissaient, raffolaient de ce genre de femmes...

Nina a serré le téléphone si fort que ses phalanges ont blanchi.

Ding.

Un autre message.

« M. Bernard, retrouvons-nous à l’Hôtel Rodolphe ce soir... Je veux fêter ton anniversaire. »

L’anniversaire de Louis.

Et sa maîtresse lui préparait une surprise.

Nina a attrapé son sac et est sortie en trombe.

Elle devait voir ça de ses propres yeux.

Elle voulait savoir... qui était cette fille.

Lorsqu’elle est arrivée devant l’Hôtel Rodolphe, elle s’apprêtait à entrer quand elle a aperçu... ses parents.

Surprise, elle s’est approchée :

« Papa, Maman ? Qu’est-ce que vous faites ici ? »

Pascal et Marie Leroy ont échangé un regard furtif, visiblement mal à l’aise.

« Euh... Nina, ta sœur est rentrée au pays. On l’a accompagnée ici, » a expliqué son père d’un ton hésitant.

Chloé ?

Un mauvais pressentiment lui a tordu les entrailles.

Instinctivement, Nina a tourné la tête vers la grande baie vitrée de l’hôtel... et son cœur s’est figé.

De l’autre côté de la vitre, dans le hall illuminé, Chloé était là.

Portant exactement la même tenue que la fille sur la photo.

Un frisson glacial a parcouru son échine.

Ainsi donc, l’étudiante qui couchait avec Louis... n’était autre que sa propre sœur.

Chloé Leroy, la "rose de Merville", la fille que toute la ville admirait. Son corps parfait, ses jambes légendaires, qui faisaient fantasmer des centaines d’hommes...

Et maintenant, ces mêmes jambes avaient séduit son propre beau-frère.

Nina aurait voulu rire. C’était grotesque.

Elle a tourné la tête vers ses parents et a lancé d’une voix froide :

« J’imagine que je suis la dernière à l’apprendre. »

Pascal a eu un sourire gêné :

« Nina... Louis ne t’a jamais aimée. »

Marie a renchéri aussitôt :

« Oui, ma chérie. Tu sais combien de femmes rêveraient d’être à ta place ? Plutôt que de le laisser à une inconnue, autant qu’il revienne à ta sœur. »

Les poings de Nina se sont crispés.

« Papa, Maman... Je suis votre fille moi aussi ! »

Elle a brusquement fait demi-tour, prête à s’en aller, mais la voix tranchante de Marie l’a retenue :

« Nina, dis-moi la vérité. Est-ce que Louis t’a déjà touchée ? »

Ses pas se sont arrêtés.

Pascal, lui, a enfoncé le clou sans la moindre hésitation :

« Ne te fais pas d’illusions, Nina. Louis et Chloé ont toujours été faits l’un pour l’autre, tout le monde le savait. S’il n’avait pas eu cet accident qui l’a laissé dans le coma, vous ne seriez jamais mariés. On t’a juste placée là pour la remplacer. »

Marie l’a toisée de la tête aux pieds, le regard empli de mépris :

« Regarde-toi. Trois ans de mariage, et tu n’es rien d’autre qu’une femme au foyer, collée aux basques de ton mari. Pendant ce temps, Chloé est devenue danseuse étoile. Une véritable étoile contre un vilain petit canard... Avec quoi comptes-tu rivaliser ? Tu devrais juste rendre Louis à Chloé. »

Chaque mot s’est enfoncé dans le cœur de Nina comme une lame acérée.

Les yeux brûlants de larmes, elle a tourné les talons et s’est éloignée sans un mot.

Lorsqu’elle est rentrée à la villa, la nuit était déjà tombée.

Elle avait donné congé à Sophie pour la soirée, et la maison était plongée dans le noir, froide et vide.

Dans la pénombre, elle s’est assise seule à la table du dîner.

Les plats qu’elle avait préparés avec amour étaient déjà froids.

Devant elle, le gâteau d’anniversaire qu’elle avait soigneusement décoré.

Sur le glaçage, quelques lettres tracées à la main :

« Joyeux anniversaire, mon amour. »

Les mots lui ont soudain paru si absurdes.

Tout comme elle. Tout comme ce mariage. Un immense... et cruel... mensonge.

Louis et Chloé ont toujours été considérés comme le couple parfait du milieu mondain. Tout le monde savait que la "rose rouge de Merville", Chloé, était la femme que Louis chérissait le plus.

Mais il y a trois ans, un terrible accident de voiture a laissé Louis dans le coma... et Chloé a disparu du jour au lendemain.

C’est à ce moment-là que la famille Leroy a ramené Nina de la campagne pour la forcer à épouser cet homme plongé dans un état végétatif.

Quand elle a appris qu’il s’agissait de Louis, son Louis, celui qu’elle avait toujours aimé, elle a accepté ce mariage sans la moindre hésitation.

Pendant trois ans, elle l’a soigné sans relâche. Elle ne sortait pas, ne voyait personne, n’avait plus de vie sociale. Toute son existence tournait autour de lui.

Et finalement, grâce à elle, il s’est réveillé.

Nina a sorti un briquet et allumé une bougie.

À travers la faible lueur, son reflet est apparu dans le miroir en face d’elle.

Elle a vu une femme terne, enfermée dans une robe noire et blanche, austère et sans éclat. Une épouse effacée, dépourvue du moindre attrait.

Et pendant ce temps, Chloé était devenue danseuse étoile, rayonnante, magnifique, vivante.

Elle était le vilain petit canard. Chloé était le cygne blanc.

Maintenant que Louis s’était réveillé, il était retourné auprès de son cygne blanc, la femme qu’il avait toujours aimée. Et il avait laissé derrière lui le vilain petit canard.

Trois ans... pour rien.

Elle s’était sacrifiée, mais au final, ce n’était qu’un délire sentimental de sa part.

Louis ne l’a jamais aimée. Mais elle, elle l’a aimé de tout son être.

On dit toujours que, dans une relation, celui qui aime en premier est toujours le perdant.

Aujourd’hui, Louis lui a infligé une défaite totale.

Les yeux embués de larmes, Nina a soufflé la bougie.

L’obscurité a englouti la villa une fois de plus.

Soudain, dehors, deux phares ont illuminé la nuit.

Une Rolls-Royce Phantom a traversé l’allée à toute vitesse avant de s’arrêter sur le gazon.

Les cils de Nina ont légèrement tremblé. Il était revenu.

Elle avait cru qu’il ne rentrerait pas ce soir.

Très vite, la porte de la villa s’est ouverte. Une silhouette élancée, imprégnée de l’air frais et humide de la nuit, a fait irruption sous ses yeux.

Louis était rentré.

La famille Bernard a toujours été une lignée de prestige à Merville. En tant qu’héritier, Louis possédait un talent commercial hors du commun. À 16 ans, il avait déjà obtenu deux diplômes de l’Université Havré. Plus tard, il a fondé sa première entreprise et l’a introduite en bourse sur la Rue Valadon, faisant sensation dans le monde des affaires. Puis il était rentré au pays pour prendre les rênes de l’empire familial, devenant le plus puissant magnat de Merville.

Il a traversé la pièce d’un pas assuré, sa voix grave et magnétique résonnant dans le silence :

« Pourquoi tu n’as pas allumé la lumière ? »

Clac.

Sans attendre sa réponse, il a tendu la main et a allumé l’interrupteur mural.

La lumière soudaine a agressé les yeux de Nina, qui les a fermés une fraction de seconde avant de les rouvrir pour le regarder.

Louis portait un costume noir sur-mesure, élégant et parfaitement ajusté. Son visage sculpté, sa prestance froide et hautaine, son charisme inné... Il était l’homme qui hantait les rêves de toutes les jeunes filles de l’élite.

Nina l’a fixé.

« Aujourd’hui, c’est ton anniversaire. »

Mais le visage de Louis n’a montré aucune émotion. Il a simplement jeté un regard désinvolte à la table dressée avant de lâcher froidement :

« La prochaine fois, ne perds pas ton temps. Je ne fête pas ce genre de choses. »

Nina a esquissé un sourire, ses lèvres rouges s’étirant doucement :

« Tu ne fêtes pas ces choses-là... ou tu ne veux pas les fêter avec moi ? »

Louis a tourné la tête vers elle, mais son regard est resté distant, indifférent.

« Pense ce que tu veux. »

Puis il a repris sa marche et s’est dirigé vers l’escalier.

Il avait toujours été comme ça avec elle.

Peu importe à quel point elle essayait... elle n’arrivait pas à réchauffer son cœur glacé.

Nina s’est levée et l’a observé, son dos droit et majestueux, sa silhouette froide qui s’éloignait encore une fois.

Alors, elle a parlé d’une voix claire et posée :

« Aujourd’hui, c’est ton anniversaire. Je voulais t’offrir un cadeau. »

Louis n’a pas ralenti, ne s’est pas retourné.

« Je n’ai pas besoin de cadeau. »

Nina a ri doucement.

Ses lèvres se sont légèrement étirées dans un sourire presque imperceptible.

Puis, elle a prononcé d’une voix tranquille :

« Louis, divorçons. »

Son pied venait de fouler la première marche de l’escalier... Mais soudain, il s’est arrêté net.

Il s’est retourné lentement. Ses yeux sombres et profonds se sont braqués sur elle, la fixant intensément.

แสดง
บทถัดไป
ดาวน์โหลด

บทล่าสุด

บทอื่นๆ

ความคิดเห็น

user avatar
PooPoo
สนุกมาก แซ่บมาก
2024-10-08 21:18:07
0
59
Chapter 1. เธอเป็นใคร
“อลังการ” เดินโซเซล้วงมือหากุญแจบ้านหน้าบ้านพักริมทะเล ถ้ามีใครสักคนอยู่ตรงที่เขายืนอยู่...จะเห็นทะเลสีครามอยู่ตรงหน้า นกนางนวลโผบินอย่างเสรี ริ้วคลื่นแตกกระจายยามเมื่อจูบหาดทรายที่ทอดตัวยาวไปไกลสุดสายตา...อลังการขยับตัวมองนาฬิกาที่ข้อมือ เมื่อคืนฉลองกับให้กับคนงานที่เพิ่งได้ลูกชายคนแรก เขาเป็นคอเหล้าก็จริงแต่ไม่ค่อยกับพวกคนงาน แต่นานๆจะสังสรรค์กันทีก็เลยได้เมายาวจนเพิ่งจะได้กลับเอาตอนนี้ ชายหนุ่มไขกุญแจเข้าบ้านแล้ว ถอดรองเท้าออกง่ายๆ แตะรองเท้าไปให้พ้นปลายเท้าแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟา “น้าสารภีอยู่มั้ยครับ” เขาส่งเสียงออกไป “ขอน้ำให้ผมสักแก้ว”เงียบไปอึดใจใหญ่ๆ อลังการยกมือนวดขมับและหลับตาอย่างเหนื่อยล้า นานแค่ไหนที่ไม่ได้เมามายขนาดนี้ เขารับรู้การเคลื่อนไหวตามมาด้วยเสียงวางแก้วน้ำเบาๆ เขาลืมตาขึ้นเห็นเพียงแก้วน้ำเย็น เขายันกายขึ้นนั่ง ยื่นมือไปคว้าแก้วน้ำดื่มไปจนหมดแล้วทิ้งตัวลงนอนต่อ“ถ้าน้าสารภีจะกลับแล้วล็อกประตูให้ด้วยนะครับ วันนี้ผมไม่ออกไปไหน” เขาพูดทั้งที่หลับตา ครู่หนึ่งผ้าขนหนูชุบน้ำเจือกลิ่นหอมเย็นวางบนหน้าผากของเขาเบาๆ มันสบายเสียงจนเขาเผลอครางออกมา“ขอบคุณครับ”
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter 2.รู้ว่าไฟยังเข้าใกล้
บัวชมพูถอนหายใจเบาๆ ยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อหลังจากถูบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอกวาดตามองดูความเรียบร้อยอีกครั้ง เมื่อไม่พบอะไรที่ต้องทำเพิ่มอีกจึงเก็บอุปกรณ์เข้าที่ ล้างมือแล้วปลดผ้ากันเปื้อนออก เตรียมตัวกลับบ้าน หญิงสาวลังเลอยู่เล็กน้อย ควรบอกเจ้าของบ้านก่อนดีไหมว่าเธอจะกลับแล้ว หรือออกไปเลยไม่ต้องบอกเขา สองสามครั้งที่เคยมาทำงานก่อนหน้านี้ เธอไม่ได้พบกับเขาตรงๆ ปกติคุณใหญ่หรือคุณอลังการ จะยุ่งกับงานในฟาร์มไข่มุก เธอมาทำงานแทนแม่ มือเล็กพับผ้ากันเปื้อนใส่ถุงผ้า ในถุงมีกล่องอาหารที่เธอทำมาจากบ้านด้วย ตั้งแต่จำความได้ พ่อทุบตีทำลายแม่อยู่เสมอ จนกระทั่งแม่ทนไม่ไหว อาศัยช่วงจังหวะที่พ่อเมาหลับหอบหิ้วเสื้อผ้าติดตัวมาไม่กี่ชิ้นแล้วจูงแขนเธอออกมาจากบ้านหลังนั้น แม่เคยพาเธอไปไหว้ตากับยายแต่ทั้งสองก็ไม่พอใจที่เห็นแม่กลับมาในสภาพนี้ ผัวทิ้ง ไม่มีเงิน มีลูกติด แม่พยายามทำงานหลายอย่าง ทำข้าวแกงขายตลาดนัด รับจ้างซ่อมแซมเสื้อผ้า จนแม่ตัดสินใจจะไปทำงานที่โรงงาน เธอกับแม่จึงได้ย้ายบ้านกันอีกหน เธอเองก็ช่วยแม่ทำงานมาตลอด งานเล็กๆ น้อยๆ พอได้เงินห้าบาทสิบบาทก็เอาทั้งนั้น การเรียนของเธอแค
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter3.เธอต้องเป็นเมียฉัน!
บัวชมพูยังคงมาทำงานบ้านแทนมารดาที่บ้านคุณอลังการตามปกติ เขาไม่ร้องเรียนกับบริษัทของแม่ นั้นแสดงว่ายอมรับให้เธอมาทำงานแทนแม่ได้ เธอได้กุญแจสำรองจากรปภ.ไขเข้าบ้านของอลังการเพื่อทำความสะอาดบ้าน หญิงสาวผงะไปเล็กน้อย ในห้องรับแขกอย่างกับมีสงครามเกิดขึ้น ขวดเบียร์เกลือนพื้นห้อง แก้วที่ล้มคว่ำน้ำเจิ่งนอง ข้าวของกระจัดกระจาย หรือว่า “ขโมยขึ้นบ้าน...” บัวชมพูพึมพำพอได้สติก็หันซ้ายหันขวาหาอาวุธ จะหยิบมีดก็กลัวเลยคว้าไม้กวาดขึ้นมาชูไว้ เสียงกุกกักดังจากชั้นสองของบ้าน เธอคิดจะโทรศัพท์แจ้งตำรวจ แต่เสียงเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้ทำให้ไม่กล้าส่งเสียง ได้แต่กำไม้กวาดแน่น จนกระทั้งร่างสูงใหญ่เดินลงบันไดผ่านหน้าเธอ ชายหนุ่มถึงกับชะงัก ดวงตาคมจ้องมองไม้กวาดในมือหญิงสาวที่ชูขึ้นเหนือศีรษะทำท่าจะฟาดลง เขารีบยกมือกำด้ามไม้กวาดไว้ก่อน “เฮ้ย! จะทำอะไร! จะฆาตกรรมเจ้าของบ้านเรอะ!” “คุณใหญ่!” บัวชมพูตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ในบ้านเวลานี้ อลังการไม่วางใจ กระชากไม้กวาดออกจากมือของหญิงสาว แต่เพราะเธอไม่ทันตั้งตัวยังไม่ได้ปล่อยมือจากด้ามไม้กวาดร่างบางจึงเซถลาเข้าไปปะทะก
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter 4. ยินดีที่ได้ร่วมงาน
“โรงแรม” ปกรณ์ตอบห้วนๆ “มาประชุมกับลูกค้าแล้วแม่แกฝากดูด้วยว่าลูกชายคนเดียวยังหายใจอยู่หรือเปล่า”“แม่ก็พูดเกินไป ผมก็โทรหาอยู่บ่อยๆ”“เออ แต่ใครจะไปรู้ว่าแกทำอะไรอยู่ที่นี่เล่า”“ผมก็ทำมาหากินไงครับอา ฟาร์มไข่มุกของผมไง”“ก็ไม่ได้มีใครเขาอยากวุ่นวายกับแกหรอกนะไอ้ใหญ่ แต่แกก็อายุไม่น้อยแล้ว ชีวิตก็จะเข้าโค้งสุดท้ายแล้ว จะมีเมียหรือมีผัวก็เอาสักอย่างเถอะ คนเขาเป็นห่วง”พรวดดดอลังการถึงกับสำลักน้ำที่กำลังดื่ม“นี่...นี่คิดว่าผมเป็นเกย์เหรอ”“เฮ้ย! ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนี้” ปกรณ์ตบไหล่หลานชาย “ยุคนี้แล้ว ใครๆ เขาก็เปิดใจยอมรับได้แล้ว คนที่กรุงเทพฯ เป็นห่วงไม่อยากเห็นแกต้องใช้ชีวิตคนเดียว นี่พ่อกับแม่แกเป็นห่วงแกมากนะเว้ย ถึงได้จ้างเอ๊ย! ไหว้วานให้อามาดู”“ไร้สาระ” อลังการยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำที่มุมปาก“ถ้าไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน แล้วมีเมียซ่อนไว้ที่นี่หรือไง บ้านที่กรุงเทพฯ ถึงไม่กลับ” ปกรณ์ทำหน้ามุย “อันที่จริง ก็มีคนอยากได้แกไปเป็นลูกเขยอยู่นะ จำหนูเนยลูกสาวของคุณน้ารำเพยได้ไหม”“เดี๋ยวนะ หนูเนยที่ว่าคือหนูเนยที่อายุสามสิบหกนะเหรอ”“จะพูดเรื่องอายุทำไม แกมันก็สี่สิบกว่าแล้ว คบคนอายุใกล
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter 5.ทำงานพิเศษ
หญิงสาวปั่นจักรยานกลับมาบ้านเช่า แม่ยังคงหลับพักผ่อนอยู่ นับวันร่างกายยิ่งดูอ่อนแอลงมาก รุ่งรวีกำลังเตรียมเครื่องผัดไทเพื่อไปขายที่ตลาด บัวชมพูล้างมือแล้วเข้าไปช่วยหั่นหัวปลีแช่น้ำเกลือไม่ให้ดำ เธอลอบมองไปยังเตียงที่แม่หลับอยู่แล้วเอียงตัวเข้าใกล้รุ่งรวี กระซิบพูดเสียงเบา “น้ารวีค่ะ หนูมีเรื่องขอร้องให้น้าช่วย” “เรื่องอะไร มีอะไรว่ามาได้เลย” “เรื่องที่หนูบอกน้า น้าอย่าให้แม่รู้นะคะ” คราวนี้รุ่งรวีนิ่งไปอึดใจก่อนพยักหน้ายอมรับ บัวชมพูสูดลมหายใจลึกแล้วค่อยพูดออกมา “หนูจะไปทำงานพิเศษกับคุณใหญ่ค่ะ” “งานพิเศษ? งานอะไร” ยิ่งไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยว ก็มีเรื่องให้เกี่ยวพัน “ถ้าเป็นห่วงเรื่องเงินก็ไม่ต้องคิดมาก น้ายังพอไหว หนูบัวต้องใช้เงินเท่าไหร่ น้าเอารถไปเข้าไฟแนลให้เอง” บัวชมพูรู้สึกแสบจมูกขึ้นมา เธอไม่มีพ่อมาคอยใส่ใจ แต่กับรุ่งรวีแล้วราวกับคนในครอบครัวกันจริงๆ แม่ของเธอล้มป่วยก็ไม่เคยทอดทิ้ง คอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เธอที่เป็นลูกยังทำหน้าที่ลูกที่ดีไม่ได้เลย “หนูรับปากคุณใหญ่ไปแล้วค่ะ” “งานอ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter 6. เป็นเมียฉันนะ กล้าๆ หน่อยสิ
แปลก แปลกจริงๆ ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน หรืออาจจะเคยเป็น แต่ก็นานมากแล้ว อลังการประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เขาไมได้เสียดายเงินสามหมื่นที่โอนให้ยัยเด็กบัวชมพู แต่เพราะตัวเองกลับรู้สึกแปลกๆ กับเด็กคนนี้เสียเอง แรกที่เดียวแค่ต้องการตัดปัญหาเรื่องอาปกรณ์และไม่อยากมีเมียเป็นแม่ชี เลยคว้าเอาผู้หญิงที่อยู่ใกล้มือมาเป็นเมียชั่วคราวไว้ก่อน แต่หลังจากนั้นเขาลองสอบถามกับคนสนิท พอจะรู้ได้ว่าร้านที่บัวชมพูพูดถึงคือร้านผัดไทเล็กๆ ที่แต่เดิมเปิดโต้รุ่ง แต่เพราะทางการมีคำสั่งเรื่องเคอร์ฟิวทำให้ต้องเปลี่ยนมาขายรอบบ่ายไปถึงเย็นแทน เขาแอบขับรถไปจอดซุ่มดู เห็นยัยเด็กหน้าใสเป็นลูกมือช่วยผู้หญิงอีกคน ถ้าจำไม่ผิกคือรุ่งรวี คนรักของสารภี แม่ของบัวชมพูนั้นแหละ นั่งมองอยู่บนรถดีๆ ทำไมมองไปมองมาถึงรู้สึกว่ายัยเด็กนั้นน่ามองนักนะ มีหน้ากากผ้าปิดครึ่งใบหน้าแต่รู้สึกเหมือนเธอยิ้มตลอดเวลา ร้านขายไม่ดีเท่าไหร่ แน่นอนว่าที่ไหนๆ ก็เป็นอย่างนี้ แต่เห็นบัวชมพูถือกล่องผัดไทไปแจกนักท่องเที่ยวที่เดินทางกลับไม่ได้ บางคนเงินหมด บางคนต้องเซฟเงิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่มีใค
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter 7. หลงเมีย
รถกระบะคันใหญ่ขับตรงไปที่โรงแรมไม่ไกลจากบ้านพักของเขานัก ปกติบ้านของเขาก็ไม่ได้มีไว้เพื่อรับรองใครอยู่แล้ว เขาเน้นอยู่คนเดียว ดูแลสะดวก เวลาใครไปใครมา เขาก็ถีบส่งให้พักโรงแรมหมดนั้นแหละ นิสัยเขาเป็นแบบนี้ คนในครอบครัวก็ชินแล้ว จึงไม่แปลกใจที่ปกรณ์มาถึงก็ตรงดิ่งไปที่โรงแรมเลย ปกรณ์นั่งรอที่ล็อบบี้ ตอนนี้จะให้สั่งอาหารได้แต่นั่งกินในห้องอาหารไม่ได้ เขาเลยคิดจะสั่งขึ้นไปกินบนห้องแทน แต่อยู่ๆ จะนั่งรอบนห้องก็เกรงใจ ‘เมีย’ ของอลังการ ก็เลยมานั่งรออยู่ข้างล่างแทน ถ้าบอกว่าไม่แปลกใจถ้าหลานคนนี้จะมีเมีย แต่ที่แปลกใจคือ ‘เมียเด็ก’ ต่างหาก หรือหลงเด็กจนไม่อยากกลับกรุงเทพฯ ก็ไม่รู้ ครู่หนึ่งเขาเห็นคนที่รอเดินเข้ามา ปกรณ์อธิบายคราวๆ แล้วเดินตรงไปที่ลิฟต์ เขาลอบมองเมียของอลังการอยู่บ่อยๆ แต่หญิงสาวก็แค่ส่งยิ้มเล็กน้อย ไม่มีสีหน้าผิดแปลกอะไร หรือเป็นเขาที่คิดมากไปเอง อลังการมองมือเรียวเล็กที่แตะแขนของเขา เธอสงบปากสงบคำไม่มีลับฝีปากแต่อย่างใด ปกรณ์ถามอะไรก็ตอบไปน้ำเสียงเป็นปกติไม่กระด้างและไม่มีท่าทีขี้เล่น จนเขานึกประหลาดใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นนักแสดงหรือเปล่ามีองค์เจ้าแม่ม
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter 8.มือยังไม่ได้จับ ยังจะมาเรียกเพิ่มอีกเรอะ!
เขาเลื่อนกระจกลงแล้วถาม “ทำไมไม่อ่านไลน์” “หนูเรียนออนไลน์อยู่ค่ะ” บัวชมพูเบ้ปากใส่ “มีธุระอะไรคะ” “ไปทำกับข้าวให้อาฉันกินหน่อย” “เอ๊ะ? ยังไงคะ หนูงง” “อาปกรณ์อยากกินข้าวเย็นฝีมือเธอ” เขาขึงตาใส่แต่ไม่ได้ทำให้เด็กสาวกลัวเลยสักนิด “อ้อ! ได้ค่ะ วันนี้ไม่มีเรียนแล้ว หนูเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวออกมานะคะ” “เดี๋ยวก่อน” “คะ” “ฉันต้องไปกรุงเทพฯ เธอไปกับฉันด้วย” “ไปกรุงเทพฯกับคุณใหญ่? ให้หนูไปทำอะไรคะ” “ไปเป็นเมียฉันไง!” “ออกต่างจังหวัดขอค่าแรงเพิ่มค่ะ” “เฮ้ย! ฉันให้ไปสามหมื่น มือยังไม่ได้จับนี่ยังจะมาเรียกเพิ่มอีกเรอะ” เธอหงายฝ่ามือขึ้นแล้วพูด “ขอมือค่ะ” ดวงตากลมเป็นประกายวาววับจนอลังการตะลึงไป ทำตามที่เสียงหวานใสพูดอย่างลืมตัว บัวชมพูมืองฝ่ามือใหญ่ที่ว่างบนฝ่ามือเธอแล้วก็ยกมืออีกข้างขึ้นลูบคางที่เพิ่งโกนหนวดออกไปเบาๆ “เก่งมาก” “เฮ้ย!” เขาร้องอย่างนึกได้ ปัดมือหญิงสาวออก อีกฝ่ายหัวเราะคิ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter 9.จูบไม่มัดใจ?
เกินคาดคิด ยัยเด็กปากร้ายนี้แท้จริงแล้วหวานฉ่ำจนเขาไม่อยากหยุด ฝ่ามือเลื่อนมาลูบไล้แผ่นหลัง ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะปั่นปวนอารมณ์เขาได้มากถึงเพียงนี้ “พอ...พอแล้ว..” บัวชมพูเบือนหน้าหนีก็พูดออกมาด้วยเสียงสั่น “พอได้แล้ว”“พอแล้วจริงๆ เหรอ” เขายั่วแล้วงับติ่งหูของเธอเล่น ทำให้หญิงสาวย่นคอเหมือนเต่าตัวน้อย บัวชมพูพยายามเรียกสติของตัวเอง เธอเคยคิด เคยจินตนาการเรื่องระหว่างชายหญิงกับผู้ชายที่เธอปลื้มนั้นก็คือเขา แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้จริง ไม่ว่าอย่างไร คนอย่างอลังการไม่มีวันสนใจผู้หญิงอย่างเธอแน่นอน มันเหมือนเธออยู่ผิดที่ผิดเวลา หากวันนั้นเธอไม่ได้ยืนอยู่ในระยะเอื้อมมือคว้า เขาจะโอบไหล่เธอแล้วบอกว่าเป็นเมียอย่างนั้นเหรอ “คุณเล่นเลยเถิดไปแล้วนะ” อลังการเลิกคิ้วประหลาดใจกับน้ำเสียงเย็นชาของหญิงสาว คราวนี้เธอไม่ได้แสดงสีหน้าหวั่นไหวใดๆ อีก ด้วยท่าทางของเธอเป็นอย่างนี้ทำให้ความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองหายไปหมด ไม่จริงน่า! นอกจากจูบไม่มัดใจแล้วยังยั่วผู้หญิงไม่สำเร็จอีกเหรอ? “หนูต้องทำกับข้าวนะคะ ประเดี๋ยวเตรียมไม่ทันคุณอาปกรณ์มากินข้าว คุณใหญ่ไ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
Chapter 10. เล่นเป็นผัวเมียจริงๆดีไหม
“อ้าว! ผมเป็นหลานอานะครับ”ปกรณ์หัวเราะแล้วเดินออกไป อลังการตามไปส่งที่หน้าบ้าน พูดคุยกันอีกเล็กน้อย เขายืนมองรถของอาปกรณ์เคลื่อนออกไปสุดสายตาแล้วจะเดินกลับเข้ามาในบ้าน บัวชมพูเคลียร์ห้องครัวเสร็จพอดี เมื่อเห็นมาก็เห็นอลังการยืนยกมือขึ้นกอดอกจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว “มีอะไรหรือคะ” “ฉันน่าจะถามเธอมากกว่าว่าไปทำอะไรให้อาปกรณ์ชื่นชอบถึงขนาดนี้” “คุณใหญ่คิดอย่างนั้นเหรอคะ” เธอเอียงคอมองเขา “หนูมีเสน่ห์ขนาดนั้นเชียว” “เฮอะ! อย่างเธอเนี้ยนะ ใครจะมาสนใจ” เขาเบ้ปากใส่ “อ้าว! ก็คุณใหญ่พูดเหมือนอาปกรณ์หลงเสน่ห์หนูเองนี่” เธอแสร้งทำเป็นงุนงง “นั้นอาของฉัน แต่งงานมีเมียมีลูกแล้ว ห้ามยุ่งเด็ดขาด!” บัวชมพูเช็ดมือกับผ้าสะอาดแล้วปลดผ้ากันเปื้อนออก “หนูไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย มีแต่คนเข้ามาหาเอง” “นี่ๆ อย่ามาเถียงนะ” “หนูไม่ได้เถียง” เธอเบ้ปากใส่ “หนูเหนื่อยแล้ว ขอไปพักผ่อนก่อนนะคะ” “เดี๋ยวสิ! จะเดินหนีกันแบบนี้ไม่ได้” “คุณใหญ่! หนูบัวเหนื่อยแล้วค่ะ! อยากอาบน้ำพักผ่อน”
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-21
อ่านเพิ่มเติม
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status