ตอนที่ 6 เสพสุข 1

ตอนที่ 6 เสพสุข 1

หลังจากที่หวงลู่กลับมาจากเมืองหยางปิน หวงลู่ก็ไม่เคยไปพบกับแม่นางซูเจียวอีกเลย เขาไม่สามารถลบภาพแห่งความฝันนั้นออกไปจากห้วงความคิดได้ จึงได้แต่ทำตัวยุ่งวุ่นวายกับการค้าขาย

"คุณชายหวง คุณหนูให้ข้าน้อยนำของสิ่งนี้มาให้ท่านเจ้าค่ะ" ชิงเถา สาวใช้ประจำกายของคุณหนูซูเจียว ยื่นจดหมายขนาดเล็กให้หวงลู่ ก่อนจะรีบเดินออกมาจากร้านของชายหนุ่ม 

หวงลู่ได้แต่มองตามนางเดินออกไปอย่างหนักใจ ก่อนจะเปิดจดหมายอ่านใจความว่า

" คืนนี้ยามจื่อ ข้าจะรอท่านที่เดิม"

หวงลู่กำลังคิดหนัก เขาเข้าหน้านางไม่ติด เป็นเขาที่ผิดเอง เขาควรจะไปหานางดีหรือไม่ พรุ่งนี้จะต้องรีบเดินทางแต่ฟ้ามืด อีกหลายวันกว่าจะได้พบกัน เขาจึงตัดสินใจไปพบนางอีกครั้ง หากครั้งนี้เขาร่วมรักกับนางไม่ได้เช่นเดิม ก็จะได้รู้เสียทีว่าควรปล่อยนางไปดีหรือไม่

ยามจื่อ หวงลู่กลับมาหาซูเจียวเช่นเดิม เขาแอบปีนหน้าต่างเข้ามา เมื่อมาถึงก็พบซูเจียวนั่งรออยู่บนเตียงก่อนแล้ว เขาจึงเดินไปหานางและนั่งลงบนเตียง

"ไม่พบหน้าเจ้าหลายวัน เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง" หวงลู่ถามพลางยกมือลูบใบหน้าขาวนวล

"ข้าจะสบายได้เช่นไร ในเมื่อคนรักของข้าไม่เหลียวแล" นางกล่าวด้วยความน้อยใจ แล้วจึงหันใบหน้าหนีฝ่ามือหนาที่กำลังลูบแก้มของนางอยู่

"ใครบอกเจ้าเล่า ช่วงนี้ข้ากำลังยุ่งๆ เรื่องจัดเตรียมสินค้าไปส่งที่เมืองหยางปิน คราวนี้ข้าคงไปหลายวันหน่อยนะ เพราะสินค้ารอบนี้มีจำนวนมาก ต้องใช้เกวียนในการขนสินค้าด้วย พออิงเถาไปแจ้งข้า ข้าก็รีบมาหาเจ้าทันที" หวงลู่กล่าวปลอบนาง พลางจับคางของนางให้หันใบหน้ากลับมามองตน

หวงลู่ก้มลงหอมแก้มนุ่มของนาง ก่อนจะผละออกมาจ้องสบตากับนาง แล้วจึงโน้มใบหน้าลงไปจูบกลีบปากสวย เขาค่อยๆ จูบริมฝีปากบางของนางนุ่มนวล ก่อนจะขบเม้นริมฝีปาก แล้วจึงส่งลิ้นร้อนเข้าไปในปากของนาง และดูดดึงลิ้นเล็ก จ๊วบ..จ๊วบ เสียงจูบดังขึ้นทำให้ซูเจียวเกิดความอายขึ้น คืนนี้นางพร้อมจะรองรับอารมณ์ของหวงลู่ แม้เขาจะรุนแรงก็ตาม

ซูเจียวจึงยกมือขาวนวล ทาบบนอกแกร่งของหวงลู่ ทำให้หวงลู่เริ่มร้อนรุ่ม เขาจึงจับมือของนางมาวางตรงแก่นกลางกายที่กำลังแข็งขึงดุนดันอยากจะออกมาจากกางเกง

หวงลู่จึงถอนจูบออกมาจากริมฝีปากบาง เขาแล้วจ้องใบหน้าที่ขึ้นสีของนาง แม้แสงสลัวของตะเกียงก็ยังทำให้เห็นใบหน้าแดงๆ คล้ายลูกตำลึงสุกได้

ซูเจียวตกใจ แต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์นางเตรียมใจไว้แล้วว่าจะตามใจหวงลู่

หวงลู่เห็นนางไม่ขัดขืน จึงจับมือของนางล้วงเข้ามาในกางเกงของเขา แล้วให้นางชักรูดแก่นกายของเขา

หวงลู่รู้สึกถือมือบางที่กำลังเกร็งอยู่ ที่ผ่านมาเขาเป็นฝ่ายปรนเปรอนางมาตลอด แต่เมื่อเขาถูกสตรีผู้ลึกลับเป็นฝ่ายปรนเปรอเขา เขาก็เกิดความรู้สึกถึงความสุขอย่างแท้จริง

"ซูเจียว" เขาเรียกนางเสียงกระเส่า "อันที่จริง เจ้าไม่ต้องใช้มือให้ข้าก็ได้นะ  เจ้าใช้นี่.." เขาเอานิ้วชี้ไปแตะริมฝีปากบางของนางก่อนจะพูดจนจบ " แทนได้นะ"

ซูเจียวตกตะลึง ทำให้ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นขาวซีด นางไม่เคยเรื่องแบบนี้ ที่ผ่านมาเป็นหวงลู่กระทำมาตลอด แต่จะให้นางกระทำ..นางคงทำไม่ได้ นางเป็นคุณหนูในห้องหอ จะให้กระทำเรื่องน่าอายพรรค์นี้เห็นทีคงจะไม่ได้ นางจึงหยุดชะงัก แล้วจ้องมองสบตากับใบหน้าคมสันของคนตรงหน้า

"ท่าน...นี่ท่าน กล่าวเกินไปแล้ว จะให้ข้าทำเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร" นางจ้องมองพลางหันหน้าหนี

หวงลู่เห็นนางมีท่าทีโกรธจึงลุกขึ้นยืน แล้วหันหลังเดินไปจนถึงหน้าต่างที่เขาปีนเข้ามา "ข้าคิดว่า เจ้าคงยังไม่พร้อม เอาไว้ข้ากลับมาแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ก็แล้วกัน" เขาหันกลับมามองนางที่บัดนี้ใบหน้าของนางยังคงหันไปทางอื่นไม่ยอมสบตากับเขา "หรือเจ้าคิดเห็นเช่นไร รอข้ากลับมาเจ้าค่อยให้คำตอบแก่ข้าก็แล้วกัน" แล้วเขาก็กระโจนออกจากหน้าต่างไป ทิ้งให้ซูเจียวร้องไห้เสียใจอยู่บนเตียงผู้เดียว

ยามเหม่าของวันรุ่งขึ้น หวงลู่ออกเดินทางในรอบนี้การเดินทางค่อนข้างล่าช้า เนื่องจากมีเกวียนขนสินค้ามาด้วย เขาควบขี่ม้าเดินนำขบวนอยู่ด้านหน้า มีเกวียนสินค้าอยู่ด้านหลังโดยมีลูกจ้างสองคนคอยบังคับอยู่ และท้ายขบวนมีน้องชาย และ น้องเขย ขนาบหลังปิดท้ายขบวน

"พี่ใหญ่ รอบนี้สินค้าหนักมากทำให้เราเดินทางล่าช้า นี่ก็ยามเซินแล้ว เราจึงรีบไปให้ถึงเมืองหยางปินหรือหาที่พักแรมข้างหน้าดีขอรับ" ลู่ฉีถามผู้เป็นพี่ชาย

"อืม..กว่าจะเดินทางไปถึงเมืองหยางปินก็คงเลยยามอิ่วแล้ว น่าจะไม่ทันเข้าเมือง ประตูเมืองคงจะปิดแล้ว เจ้าคิดเห็นเป็นเช่นไร หยางมู่" หวงลู่หันไปถามน้องเขยที่เพิ่งจะมาร่วมขบวนด้วยครั้งแรก น้องสาวของเขาเพิ่งจะแต่งงานกับหยางมู่เมื่อไม่นานมานี้ 

"พี่ใหญ่ ข้าแล้วแต่พวกท่าน ข้ายังไม่ค่อยชำนาญในเรื่องนี้" หยางมู่เพิ่งเคยมาร่วมคาราวานสินค้าเป็นครั้งแรก  เนื่องจากเขาเพิ่งแต่งงานกับลู่ชิง น้องสาวคนเล็กของพวกเขา จึงยังไม่ค่อยชำนาญ

"ถ้าเช่นนั้นเราพักโรงเตี๊ยมข้างหน้าก็แล้วกัน ข้าเคยมาพักครั้งหนึ่ง" พลันภาพหญิงสาวที่แผ่นหลังขาวนวลเปลือยเปล่าก็ผุดขึ้นมา ทำให้เขารู้สึกถึงแก่นกายของเขาที่กำลังจะผงาดขึ้นมา อ่า..ข้าจะต้องพิสูจน์ให้ได้

"งั้นเราก็ไปกันเถอะ ข้างหน้าก็หุบเขาหยางจีแล้ว เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน" ว่าแล้วเขาก็หันหลังกลับ แล้วควบม้านำขบวนเช่นเดิม

ทั้งสามจึงมุ่งหน้าเข้าสู่เขาหยางจี

ในที่สุดยามซวี คาราวานขบวนขนสินค้าของหวงลู่ก็มาถึงโรงเตี๊ยมหลิวฟู

"พี่ใหญ่เหตุใดในหุบเขาลึกเช่นนี้ถึงมีโรงเตี๊ยมอยู่เล่าขอรับ" ลู่ฉีเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชายด้วยความสงสัย ในป่าเขาเช่นนี้เหตุใดถึงได้มีโรงเตี๊ยมได้

"คงสำหรับนักเดินทางเฉกเช่นพวกเรา เข้าไปข้างในกันเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว" หวงลู่ลงจากหลังม้าก็รีบเดินเข้าไปหาเสี่ยวเอ้อน้อยข้างในโรงเตี๊ยมทันที

"คุณชาย อ้าว..คุณชายนั่นเอง เชิญๆๆ ขอรับ" เมื่อเสี่ยวเอ้อน้อยเห็นแขกผู้มาใหม่ก็รีบวิ่งไปต้อนรับ

"ไม่ทราบว่าคุณชายจะเข้าพักที่นี่ หรือว่าทานอาหารหรือขอรับ" เสี่ยวเอ้อน้อยถามหวงลู่ที่บัดนี้นั่งลงตรงโต๊ะพร้อมกับบุรุษอีกสองคน

"ข้ากับพวกน้องๆ ต้องการทั้งสองอย่าง เอาอาหารมาให้พวกเราชุดหนึ่ง กับที่พัก 2 ห้อง และจัดอาหารอีกชุดหนึ่งให้ผู้ติดตามข้าด้วย" หวงลู่สั่งเสี่ยวเอ้อน้อยที่ยืนรออยู่

"ได้ขอรับ รอสักครู่นะขอรับ ข้าน้อยจะไปจัดอาหารสำหรับพวกท่านเดี๋ยวนี้" เสี่ยวเอ้อน้อยรีบเดินเข้าไปในครัว ราวๆ หนึ่งเค่อ เสี่ยวเอ้อน้อยก็ยกสำรับอาหารมาให้หวงลู่และน้องชาย

"ขอให้ท่าน ทานให้อร่อยนะขอรับ ข้าน้อยจะไปจัดเตรียมห้องพักให้พวกท่าน" เสี่ยวเอ้อน้อยขอตัวก่อนไปจัดเตรียมที่พัก

หลังจากพวกหวงลู่ ทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยก็ให้ลูกจ้างไปนอนเฝ้าที่เกวียนสินค้า ส่วนตัวเขาและน้องๆ ก็ขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องพัก

"เจ้าสองคนนอนห้องนี้ก็แล้วกัน ข้าจะไปนอนห้องนู้นเอง พรุ่งนี้ยามเหม่า เริ่มออกเดินทางนะ" หวงลู่สั่งพวกน้องๆ เสร็จเขาก็ไปยังห้องพัก เขาจัดการเก็บสัมภาระเรียบร้อยเสร็จแล้วก็ครุ่นคิด จะทำเช่นไรถึงจะได้พบนางอีกสักครั้ง หรือว่าต้องไปตามหานางที่เดิม ว่าแล้วเขาก็ค่อยๆ ย่องออกไปทางประตู เดินด้วยฝีเท้าที่เบาผ่านหน้าห้องของลู่ฉี และ หยางมู่

"เอะ พี่ลู่ฉี นั่นเงาใครนะขอรับ เดินผ่านหน้าประตูห้องเราไป" หยางมู่ที่หันมาทางประตูพอดี ก็เห็นเงาคล้ายๆ คนเดินผ่านจึงถามลู่ฉีด้วยความแปลกใจ

"ไหนเล่า หยางมู่" ว่าแล้วเขาก็เดินไปเปิดประตูเห็นข้างหลังหวงลู่แวบ "เอ๊ะ นั่นพี่ใหญ่นี่นา จะรีบไปที่ไหนดึกดื่นป่านนี้นะ" ลู่ฉีหันมาถามความเห็นของหยางมู่ ผู้เป็นน้องเขย

"หรือว่าพี่ใหญ่จะไปตรวจตราความเรียบร้อยที่เกวียนสินค้าขอรับ" หยางมู่ออกความคิดเห็น

"อืม เป็นไปได้" งั้นเราไปดูพี่ใหญ่กันเถอะ เผื่อเกวียนมีปัญหาจะได้ช่วยกันแก้ไข" ลูฉีนึกเป็นห่วงผู้เป็นพี่ชายที่ออกไปตรวจตราเกวียนสินค้าตามลำพัง จึงชักชวนหยางมู่ให้ไปด้วยกัน