3 ฝูงสุนัขป่า

ความรู้สึกที่ถูกจ้องมอง หนานอันรั่วรู้สึกได้ เมื่อมองไปยังฝั่งตรงข้ามสายตาของนางก็ปะทะเข้ากับสายตาคมกริบที่แฝงไปด้วยความเจ้าชู้ของเขา นางรู้สึกประหม่า คนผู้นั้นไร้มารยาทนัก จ้องมองนางอยู่ได้

หนานเจินหยางเห็นท่าทีประหม่าของน้องสาวจึงขยับเข้าไปใกล้นาง และสั่งให้นางไปนั่งด้านหลัง เขาเห็นสายตาเช่นนั้นของหยวนอ๋องก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน ถ้าเขาไม่ใช่อ๋องจากเป่ยฮั่นป่านนี้เขาจับควักลูกตาแล้ว ยังมีเมื่อตอนบ่ายที่ขี่ม้ามากับซีเอ๋อ ‘น่าจับแยกร่างจริง ๆ’ ผู้เป็นพี่กำหมัดแน่น

“รั่วเอ๋อ ดึกแล้วไปพักผ่อนดีหรือไม่” หนานเจินหยางพูดกับน้องสาว

“นั่นสินะ ข้าควรกลับไปพักเสียที” นางเห็นด้วยกับคำพูดของพี่ชาย

หนานอันรั่วรีบเร่งเดินออกจากโถงงานเลี้ยง หยวนไป๋เจียนเห็นเช่นนั้นก็แอบลุกตามออกไป หวังว่าจะได้พูดคุยกับนางอีกสักครั้ง

“ท่านตามข้ามาทำไม” คนตัวเล็กรู้ตัวว่าเขาเดินตามมา

“ข้ามีหลายเรื่องที่อยากให้เจ้าแนะนำ” หยวนไป๋เจียน ตั้งใจหาเรื่องสนทนากับนาง

“ถามคนอื่นก็ได้ ข้าไม่ใช่คนรอบรู้” นางปฏิเสธ

“พูดคุยกับผู้อื่นไม่สนุกเท่ากับเจ้า” คนตัวสูงขยับเข้าไปใกล้นาง รูปร่างของสองพี่น้องเท่ากันไม่มีผิด พวกนางสูงแค่เพียงระดับไหล่เขาเท่านั้น เมื่อลองวัดเทียบระดับตัวของนางกับไหล่ของเขา

คิ้วเรียวงามของหนานอันรั่วขมวดเข้าหากัน มองท่าทีของอ๋องจากเป่ยฮั่นคนนี้ด้วยแววตาระคนไม่เข้าใจ

“ท่านทำอะไรของท่าน”

“อยากรู้ว่าเจ้าสูงเท่าไหร่”

“แล้วได้คำตอบหรือยัง”

“ได้แล้ว”

คนตัวเล็กมองเขาอย่างงุนงงท่าทีของอ๋องผู้นี้มันอะไรกันแน่

“งั้นค่อยพูดคุยกันต่อวันพรุ่งนี้” พูดเสร็จนางก็เดินหายลับเข้าไปยังส่วนในของวังหลวงแคว้นซีตัน

การมาซีตันครั้งนี้ของหยวนไป๋เจียนมีเป้าหมายแล้ว

รุ่งขึ้นของอีกวัน หนานรั่วซีตื่นแต่เช้าทั้งที่ตอนนี้นางยังมีอาการปวดหัว พระพี่เลี้ยงมองนางอย่างสงสัย เดาว่าองค์หญิงผู้นี้ต้องมีแผนการลับที่กำลังปกปิดไม่ให้นางไม่รู้แน่ ๆ

“เหตุใดวันนี้พระองค์จึงตื่นเช้า”

“เอ่อ.... แค่ไม่อยากนอนแล้ว” นางไม่กล้าพูดความจริง “พี่อันอันท่านมีธุระอะไรก็ไปทำเถอะข้าดูแลตัวเองได้”

“ธุระของข้าก็คือองค์หญิงยังไงละเจ้าคะ” นางจ้องเจ้านายของตนอย่างไม่วางตา วันนี้นางจะไม่เผลอโดยเด็ดขาด

“อ้อ” นางพยักหน้าหงึก ๆ เอาเถอะอย่างไรเสียช่วงบ่าย นางก็จะหนีออกไปให้ได้ เผื่อว่า...คนผู้นั้นจะกลับไปที่โพรงหมาป่าของนางอีก

ตกบ่ายรั่วซีแสร้งนอนกลางวัน อันอันรอจนแน่ใจว่าองค์หญิงหลับนางจึงปลีกตัวไปทำธุระอย่างอื่น

เสียงในห้องเงียบสนิทเป็นสัญญาณว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว รั่วซีจึงลืมตาตื่น วันนี้นางไม่ใช้เสื้อคลุมขนหมาป่าสีเงินอีก แต่เปลี่ยนเป็นตัวที่เรียบและไม่โดดเด่นแทน

คนตัวเล็กค่อย ๆ เดินลัดเลาะไปตามทางที่พวกบ่าวไม่ค่อยใช้ นางแอบเดินออกไปเงียบ ๆ เพียงลำพัง แต่ก็ไม่พ้นสายตาของใครคนหนึ่ง

ขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะก้าวขาขึ้นม้า เขาก็ส่งเสียงเรียกออกมา

“องค์หญิง” อายงส่งเสียงร้องเรียกสตรีที่กำลังทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ

“อายง” นางหันไปตามเสียงเรียก “เจ้ามาได้อย่างไร”

“อันอัน คิดเอาไว้แล้วว่าท่านต้องมีแผนการนางจึงให้ข้ามาเฝ้าท่าน”

“อ้อ” นางกำลังครุ่นคิด แต่ในมือกุมบังเหียนแน่น รอเมื่อไหร่ที่เขาเผลอนางจะรีบควบม้าออกไปทันที “อายง ให้ข้าไปเถอะ พวกลูกหมาป่ารอข้าอยู่” นางอ้อนวอน

“ไม่ได้ ท่านยังป่วยอยู่เลย ดูหน้าท่านสิ ซีดเซียวเป็นไก่ต้ม”  เขาเป็นห่วงนาง

“อันรั่ว!!” นางแสร้งเรียกชื่อพี่สาว เพราะรู้ว่าอายงชอบหนานอันรั่ว

และได้ผล อายงหันขวับไปทางอื่น พอเขาเผลอรั่วซีก็รีบควบม้าออกไปในทันที

เมื่อหันไปไม่เห็นใคร อายงจึงรู้ว่าถูกหลอกรีบควบม้าอีกตัวตามออกไปทันที

โชคดีที่นางควบม้าได้ช้า อายงจึงตามทัน

“องค์หญิงระวังด้วย” ในเมื่อห้ามนางไม่ได้เขาจึงจำเป็นต้องไปพร้อมกับนาง

“อื้อ” คนตัวเล็กยิ้มตาหยี “ขอบใจนะอายง”

ที่โพรงหมาป่า รั่วซีไม่เห็นใครอื่นนอกจากเจ้าพวกตัวเล็ก เมื่อพวกมันเห็นและได้กลิ่นกายของนาง ก็รีบวิ่งกรูกันออกมาหานาง เมื่อไม่เห็นใครอื่นรั่วซีเห็นแล้วก็ผิดหวังนิดหน่อย นางจะคาดหวังอะไรกันเขาไม่ได้รับปากสักหน่อยว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง

แต่นาง....ก็เพียงอยากเห็นหน้าเขาอีกสักครั้ง

“เด็กดี” ร่างแบบบางของรั่วซีลงไปนั่งกับพื้นเพื่อเล่นกับเจ้าพวกตัวน้อย

อายงเห็นแล้วก็นิ่วหน้าที่นางแอบออกมาเพราะเจ้าลูกหมาพวกนี้งั้นหรือ

“องค์หญิง ท่านลอบออกมาเพราะลูกสุนัขพวกนี้หรอกหรือ”

“อื้อ ใช่แล้วข้าเห็นพวกมันน่าสงสารเลยอยากดูแล แต่ก็ไม่อยากพามันกลับวังด้วย ข้ากลัวว่าแม่ของมัน มาแล้วจะไม่เจอ” พูดไปนางก็ลูบพุงเล็ก ๆ ของพวกมันไปด้วย

“ข้าว่า แม่มันคงจะไม่กลับมาอีกแล้วล่ะ สู้พาพวกมันกลับไปที่วังเพื่อเลี้ยงดูให้เชื่องไม่ดีกว่าหรือ”

“ทำไมเจ้าคิดเช่นนั้น” นางเงยหน้ามองสหาย

“องค์หญิงทรงทอดพระเนตรดู พวกมันตัวผอมแห้งเหลือแต่กระดูก เพราะว่าแม่ของมันไม่เคยกลับมาดูแล โดยปกติแล้วสุนัขป่าพวกนี้จะไม่ทิ้งรังไปโดยไม่มีเหตุผล ข้าคิดว่าแม่ของมันคงตายไปแล้ว และหากไม่พาเจ้าพวกตัวเล็กกลับไปด้วยคง โดนสุนัขป่าตัวอื่นจับกินเป็นอาหาร”

อายงพูดจบรั่วซีก็ทำหน้าตาตื่น ที่เขาพูดมามีเหตุผลทุกประการ นางกลัวว่าพวกตัวเล็กตรงนี้จะโดนสุนัขตัวอื่นทำร้าย

“งั้นจะทำอย่างไรดีอายง”

“องค์หญิงรอข้าอยู่ที่นี่” ชายหนุ่มส่งยิ้มบาง ๆ ให้นาง “ข้าจะกลับไปเอากรงมารับพวกมัน"

“ได้” คนตัวเล็กพยักหน้า

พูดจบอายงก็รีบควบม้ากลับไปที่วังทันทีอย่างไม่รอช้า เห็นแววตาเศร้าสร้อยของนางแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยสบายใจนัก จึงอาสาจะพาเจ้าพวกตัวเล็กกลับไปดูแล เพื่อคลายความกังวลและเพื่อไม่ให้นางต้องแอบออกมาที่นี่อีก

รั่วซีเดินเล่นไปมา สำรวจรอบ ๆ โพรง นางพบรอยเท้าของสุนัขป่าตัวใหญ่หลายรอย เห็นเช่นนั้นคนตัวเล็กก็ยิ่งคิดว่าที่อายงพูดมามีเหตุผล พวกฝูงสุนัขป่าพวกนั้นคงมาดูลาดเลาเอาไว้แน่ ๆ อีกไม่นานพวกมันคงกลับมาทำร้ายเด็ก ๆ ที่น่าสงสารพวกนี้

โบร๋ว! โบร๋ว!

เสียงหมาหอนคำรามของหมาป่าเข้ามาใกล้นางมากขึ้น รั่วซีรู้สึกหวั่นใจนางรอคอยว่าเมื่อไหร่อายงจะมา แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่มาสักที ความรู้สึกของคนรอมันเป็นเช่นนี้นี่เอง

โฮ่ง โฮ่ง หมาป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่งกระโจนเข้าใส่คนตัวเล็กที่ไม่ทันระวัง โชคดีที่นางหลบพ้น แส้หนังในมือถูกฟาดออกไป พวกมันปราดเปรียวว่องไวหลบแส้ของนางทัน

รั่วซีกระโดดหลบอีกตัวที่พุ่งมาจากด้านหลังได้อย่างหวุดหวิด การกระทำของนางเชื่องช้าเพราะร่างกายไม่แข็งแรง สายตาก็มองไปที่ม้าที่นางควบมา เพื่อหาทางหนี แต่เจ้าม้าตัวนั้นก็กำลังถูกหมาป่าไล่ต้อน

สุนัขป่าตัวใหญ่ว่องไวปราดเปรียว รั่วซีเริ่มหมดแรง พอนึกถึงว่าต้องตายเพราะถูกหมาป่ารุมทึ้ง นางก็หน้าเสีย เหงื่อกาฬผุดเต็มหน้า

“องค์หญิงหนานรั่วซี”

เสียงคุ้นหูของใครบางคนกำลังเรียกชื่อนาง

ร่างบอบบางหันไปตามเสียงเรียก ใบหน้าของหยวนไป๋เจียนก็ปรากฏขึ้น

เป็นเขา! เขาจริง ๆ ด้วย คนตัวเล็กเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เมื่อเห็นเขา จึงขาดการระวังตัว หมาป่าที่ตัวใหญ่ที่สุดเลือกเหยื่อของมันแล้ว มันพุ่งเข้ากัดแขนเล็ก ๆ ของนางที่ยกขึ้นป้องกันตัวจนเลือดอาบ

หยวนไป๋เจียนเห็นก็รีบพุ่งตัวเข้าไปช่วยนาง กระบี่ถูกดึงออกจากฝัก ตัวที่กำลังทำร้ายนางถูกเขาบั่นคอมันทันที ส่วนตัวอื่น ๆ เมื่อเห็นว่าจ่าฝูงสิ้นชีพก็พากันตกใจวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง

รั่วซีทรุดตัวลงกับพื้น นางมองเลือดสีแดงสดอย่างตกใจ ที่นางเห็นตอนนี้ไม่รู้ว่าอันไหนเป็นเลือดของนางหรือตัวจ่าฝูง คนตัวเล็กสั่นเทาราวกับลูกนก

“องค์หญิง” หยวนไป๋เจียนวิ่งเข้าไปหานาง สองมือใหญ่จับใบหน้าเล็ก ๆ ของนางดึงมาให้สบตากับเขา

ใบหน้าหล่อเหลาของหยวนไป๋เจียนปรากฏในสายตานาง แววตาของเขามองนางอย่างดุดัน

“ท่านอ๋อง” รั่วซีเรียกเขา สติของนางเลือนรางไหนจะอาการป่วย ไหนจะความตกใจ นางแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น

“เหตุใดเจ้าถึงออกมาคนเดียว ดีนะข้ามีลางสังหรณ์จึงตามออกมาดู เมื่อวาน...” พูดไม่ทันจบคนตัวเล็กก็สลบไปทันที

หยวนไป๋เจียนเห็นเช่นนั้นก็รีบผูกนางไว้ตัวและควบม้าพานางกลับวัง ซึ่งสวนกันกับอายงที่เพิ่งย้อนกลับมา

“เจ้า ทำอะไรนาง” อายงขวางทางหยวนไป๋เจียน

อายงเห็นองค์หญิงของตนหมดสติเลือดเต็มแขนและเต็มร่างกาย

“เจ้าเป็นองครักษ์ของนางใช่หรือไม่ ข้าหยวนอ๋องมาจากเป่ยฮั่นมีอะไรค่อยไปคุยกันที่วัง”

พูดจบเขาก็เร่งรีบพานางทะยานออกไปในทันที