Dipaksa Menikahi CEO Kejam

Limang taon ng lihim na ikinasal sina Mrs. Lydia at Mr. Winston Martinez, mag-asawa sa papel pero walang pag-ibig na nag-uugnay sa kanilang dalawa. Mas tamang sabihin na si Lydia ay may nararamdaman para sa kanyang asawa, pero tinago niya iyon at hindi nag-iwan ng anumang bakas.

Gabi ng bagong taon, kasiyahan ang bumalot sa buong lungsod, masaya at maingay ang paligid at may mga fireworks sa kalangitan. Ngunit sa napakalaking mansyon ng mga Martinez, si Lydia lamang ang mag-isa.

Nagpakulo siya ng isang mangkok ng simpleng pansit, pero ni hindi niya ito natikman. Sa ibabaw ng mesa, maririnig sa kanyang cellphone ang isang live video mula sa internet.

Sa video, makikita ang kamay ng isang lalaki, mahaba at matikas ang mga daliri. Hawak nito ang isang singsing na may disenyong kumikinang na perlas, at dahan-dahang isinuksok sa payat na palasingsingan ng isang babae.

Sumunod ang malambing na boses ng babae, “Winston, sa natitirang panahon ng ating buhay, pakialagaan mo ako.”

Nakatitig si Lydia sa mamahaling relo sa pulso ng lalaki sa video, isa itong limited edition na isang tanda ng kanyang pagkakakilanlan, at may umusbong na kirot sa kanyang dibdib. Nakapause na ang video pero hindi niya maalis ang tingin. Para bang pinaparusahan niya ang sarili sa paulit-ulit na panonood.

Anim na buwan na ang nakalipas mula nang kusang idinagdag siya ng babae sa social media account. Simula noon, madalas na niyang makita ang kanyang asawa sa mga post ng babae sa social media.

Limang taon na ang lihim nilang kasal at ngayon lang nalaman ni Lydia na kaya rin palang maging malambing, romantiko at maingat ang kanyang asawa. Tuluyang lumamig ang mainit pa sanang pansit sa harap niya. Hindi na iyon pwedeng kainin, pero hinawakan pa rin niya ang kutsara at inangat ang mga ito, parang wala na siyang lakas.

Ganoon din ang kanilang sirang relasyon, hindi na dapat pakialaman pa.

Pumikit si Lydia, tumulo ang kanyang mga luha. Tumayo siya, nagpunta sa kuwarto, naghugas at saka pinatay ang ilaw para humiga.

Malalim na ang gabi, at bagaman mainit ang silid dahil sa heater, narinig niya ang marahang paghuhubad ng damit.

Nakatalikod si Lydia sa malaking kama. Alam niyang bumalik na si Winston pero nanatili siyang nakapikit at nagkunwaring natutulog. Lumulubog ang kama sa bigat ng bagong dating.

Maya-maya, dumagan sa kanya ang matangkad at matipunong katawan ng lalaki. Bahagyang kumunot ang noo ni Lydia..

Sa susunod na saglit, bahagyang itinaas ang laylayan ng kanyang pantulog at dumampi sa kanyang balat ang mainit at tuyo niyang palad. Napakagat-gilid si Lydia at biglang iminulat ang mga mata.

Malapit na malapit sa kanya ang matikas at matalim na mukha ng lalaki. Sa matangos nitong ilong, nakapatong pa rin ang manipis niyang salamin. Bukas ang maliit na lampshade sa tabi ng kama, at ang malambot na kulay kahel na liwanag ay sumasalamin sa lente.

Sa ilalim ng lente, makikita sa makikitid na mga mata ng lalaki ang halatang pagnanasa.

“Bakit ka biglang umuwi?” Natural na malambot at pino ang kanyang tinig.

Nakatitig ang lalaki sa mapupulang gilid ng kanyang mga mata at bahagyang tinaas ang makakapal nitong kilay. “Hindi ka ba natutuwa na makita ako?”

Diretso siyang tumingin sa madilim na mga mata nito na malalim ang tingin sa kanya at marahang sumagot, “Hindi naman, nagulat lang ako.”

Dumampi sa kanyang makinis at maputing pisngi ang mahahaba at mainit na daliri ng lalaki. Dumilim ang tingin nito at nagsalita sa malalim at buo nitong tinig, “Tanggalin mo ang salamin ko.”

Bahagyang kumunot ang noo ni Lydia. Habang hinahaplos ng mga daliri nito ang kanyang pisngi, tinitingnan niya ang mukhang minahal niya nang matagal, ngunit biglang pumasok sa isipan niya ang eksenang nakita niya kanina sa cellphone.

Palagi niyang hinahayaang masunod ang gusto nito, ngunit sa unang pagkakataon, malamig siyang tumanggi. “Hindi maganda ang pakiramdam ko.”

“May regla ka ba?”

“Wala, kaso…”

“Huwag mo nang sirain ang sandali.”

Malamig niyang pinutol ang paliwanag nito, at lalo pang lumalim ang dilim sa mga mata ng lalaki. Alam ni Lydia na hindi siya basta nito pakakawalan. Sa kanilang kasal, siya palagi ang nagpapakumbaba at nagpapasensya.

May kirot sa kanyang dibdib at nagsimulang manubig ang kanyang mga mata. Inalis ng lalaki ang salamin at inilapag iyon sa mesa sa tabi ng kama. Hinawakan nito nang mahigpit ang kanyang makinis at maliit na bukung-bukong.

Napundi ang maliit na ilaw sa tabi ng kama at binalot ng dilim ang buong silid. Lalong naging malinaw ang bawat pandama.

Isang buwan silang hindi nagkita, at ngayon ay nakakatakot ang pagiging mapusok ni Winston.

Sinubukan ni Lydia na lumaban ngunit wala siyang nagawa, kaya’t kinailangan niyang tiisin.

Sa labas ng bintana, unti-unting bumagsak ang ulan at humahampas ang malamig na hangin. Hindi niya alam kung gaano katagal iyon tumagal. Nang matapos, naliligo sa pawis ang buong katawan ni Lydia.

May bahagyang kirot sa kanyang tiyan.

Naalala niyang hindi pa dumarating ang kanyang buwanang dalaw kaya nagsalita siya, “Winston..h-hindi—”

Ngunit hindi natuwa ang lalaki sa kanyang pag-iisip sa ibang bagay at lalo pang naging marahas ang galaw nito. Ang bawat putol-putol niyang ungol ay tinatakpan ng mapang-angkin nitong mga halik. Nang matapos, hindi pa sumisikat ang araw.

Pagod na pagod si Lydia, kaya’t halos malabo na ang kanyang ulirat. May mabigat na kirot sa kanyang tiyan—hindi ito matindi, pero mahirap ipagsawalang-bahala. Nang marinig niya ang tunog ng cellphone, pinilit niyang idilat ang mga mata.

Sa malabo niyang paningin, nakita niya ang lalaki na lumapit sa bintana upang sagutin ang tawag. Tahimik ang buong silid, kaya’t bahagya niyang narinig ang malambing na boses mula sa kabilang linya. Maingat at may pasensya niya itong inaalo, ngunit walang pakialam sa asawang natutulog sa tabi.

Maya-maya, narinig mula sa ibaba ang tunog ng umaandar na sasakyan. Umalis na si Winston.

Kinabukasan, paggising ni Lydia, malamig pa rin ang bahagi ng kama sa kanyang tabi. Pumihit siya at hinaplos ang kanyang tiyan. Nawala na ang kirot.

Muling tumunog ang cellphone sa gilid, tumatawag ang ina ni Winston, si Leonora. “Pumunta ka rito ngayon din,” malamig at matigas ang boses nito. Dahil walang puwang para tumanggi, mahinang tumugon si Lydia at ibinaba ni Madame Leonora ang tawag.

Limang taon na silang kasal nang palihim ni Winston, ngunit hindi kailanman nagpakita ng magandang pakikitungo si Leonora sa kanya. Sanay naman din siya dito.

Sa huli, isa sa apat na pinakamalalaking angkan sa hilagang lungsod ang pamilya Martinez. Bagama’t mula rin siya sa mayamang pamilya ng mga Diaz, isa lamang siyang anak na itinakwil at hindi minahal.

Ang kasal nila ni Winston ay nagsimula sa isang kasunduan. Limang taon na ang nakalilipas, napatay ng kanyang ina ang kanyang ama dahil sa sobrang pagdepensa sa sarili sa isang matinding pananakit.

Ngunit ang kanyang kapatid na lalaki, kasama ang kanilang lola at iba pang kamag-anak sa pamilya Diaz, ay nagsanib-puwersa upang akusahan ang kanyang ina at humiling ng hatol na habang buhay na pagkakakulong.

Ang pamilya Gomez, ang pamilya ng kanyang ina at isa ring kilalang angkan sa lungsod ay agad na kumalas sa kanila matapos ang insidente. Nang ipinaglaban ni Lydia ang kanyang ina, nagkaisa ang mga Gomez at Diaz upang siya’y pabagsakin.

Sa puntong wala na siyang mapuntahan, ni-rekomenda ng kanyang kakilala na lapitan niya si Winston Martinez. Sa kapangyarihan, ang impluwensya ng pamilyang Martinez ay hindi kayang galawin kahit ng pinagsanib na puwersa ng pamilya Diaz at Gomez.

Sa batas, wala pa ni isang kasong hinawakan ni Winston Martinez ang natalo. Nakumbinsi ni Winston na gawing limang taon lang ang sentensiya ng kanyang ina. Ayon sa napagkasunduan, lihim silang ikinasal ni Lydia Diaz.

Ayon kay Winston, namatay sa isang aksidente ang mga tunay na magulang ng kanyang ampon na si Stephen. Malapit na magkaibigan sina Winston at ang ama ni Stephen kaya inampon niya ang sanggol na si Stephen noon.

Lumipas ang limang taon at sa loob ng isang buwan ay lalaya na ang kanyang ina. Mula pa noong simula, malinaw na may kapalit ang kasunduang kasal nila ni Lydia. Pareho silang may nakuhang kapakinabangan, kaya hindi lugi si Lydia.

Ang malas lang, sa kabila ng pagkakaalam niyang wala itong kinalaman sa pag-ibig at maaaring matapos anumang oras, unti-unting nahulog ang kanyang loob sa lalaki.

Naputol ang iniisip ni Lydia at tumayo siya para pumasok sa banyo. Habang naliligo, muling sumakit nang kaunti ang kanyang puson. Muling umangat ang hindi mapakaling pakiramdam sa kanyang dibdib.

Palagi naman silang gumagamit ng proteksyon ni Winston, maliban na lang noong isang buwan nang malasing ito. Kinabukasan, uminom siya ng gamot, pero alam niyang may mga pagkakataong pumapalya rin ang ganitong paraan.

Para makasiguro, habang papunta sa bahay ng pamilya Martinez, huminto siya sa tapat ng isang botika, bumaba ng sasakyan at bumili ng pregnancy test.