CHAPTER ONE

“ANO na naman bang hindi mo maintindihan sa sinabi ko? I said I want the whole new report about sa sales natin last month! About sa sinasabi n’yong palpak na bagong launch! Akin na! Give it to me-”

“Sir hindi pa raw po tapos ng Audit team. Ibibigay ko nalang po sa inyo agad as soon as possible pag natapos na po nila. Late nyo lang po kasi nasabi na gusto nyo po pala makita-”

“Is it my fault? Kasalanan ko bang hingiin ‘yong report? It should be done anytime lalo na’t last month pa ‘yon ano ka ba naman Lawrence!” nanggigil na sigaw ni Jolo sabay hagis ng mga papel sa harapan niya.

“Call the Audit team! Lahat sila papalayasin ko pag hindi naibigay sa akin ang report within thirty minutes!”

Nagkukumahog namang sumunod ang sekretarya niyang si Lawrence. He is John Louis Raymundo, at mas gusto niyang tawagin siya sa kanyang nickname na Jolo dahil para sa kaniya, masyadong pambabae ang pangalang Louis. Nakatingin siya sa ibabang parte ng mataas niyang gusali nang pumasok na naman si Lawrence.

He owns the biggest manufacturer of technologies here in Philippines. May ilan na rin siyang building sa ibang bansa at ang karamihan ay dito sa Asya. Cellphone, Laptop, speaker and even personal computer gumagawa ang kompanya niya. Sa ngayon ay nag iisip pa siya kung kukunin ang inaalok ng isang Japanese businessman na makipag partnership sa kanya. Ang major product ng mga ito ay mga robot. Mostly ay mga robot na nakakatulong to lessen the work of human. Kaunti na lamang ay mapapa-oo na siya. Ngunit sa ngayon ay sosulusyunan na muna niya ang mga hinaing ng ibang Filipino investor niya patungkol nga sa hindi raw magandang feedbacks at sales ng nakaraang launch nilang bagong model ng smartphone.

“Sir, si Ma’am Angel po. She’s on the line.” wika lang nito sabay balik sa ginagawang trabaho sa labas.

Naglakad siya sa kanyang malaking office table at sinagot ang tawag ng nobya.

“Hey honey, bakit sa office line ka tumatawag?” tanong niya sa babae habang hinihilot ang kanyang sentido.

This month is sucks. Daig ko pa ang nagtrabaho ng doble dahil sa mga stress at pagod na binibigay ng kompanya ko.  

“Mabuti na nga lang at nasagot agad ni Lawrence. Don’t tell me you forgot?” nang hindi siya sumagot ay naging sagot na ito kay Angel na nalimutan niya nga talaga.

“I’m sorry honey. Nakalimutan ko. Ang dami kasing problema ngayon sa kompanya. Nagtatanong ‘yong mga investor bakit daw bagsak ang sales natin last month samantalang lahat naman ng way to promote the product is nagawa naman and such. I’m really sorry honey. Tell me how I can make it up to you. Again?”

“Don’t bother yourself-”

“Tell me where you are. Papasundo nalang kita kay Vincent.”

After she tells to him where she are, agad naman niyang tinawagan ang matalik na kaibigan. Ilang ring lang ay sumagot na rin ito sa kabilang linya.

“Hey pare, what’s up? Napatawag ka. Problem?” tanong agad nito sa kanya.

Vincent is his friend mula pa noong college siya at ganoon din ang kanyang nobya. Kaya malaki ang tiwala niya rito, tanging iyong dalawa lang ang masasabi niyang kumukumpleto sa buhay niya. Everyone could leave him but not his best friend, nor his fiancée.

“Oo pare eh. Okay lang ba ikaw muna sumundo kay Angel? Di kasi ako makaalis dito ngayon sa building. I have to sort some things.”

Agad namang sumang- ayon ang kaibigan at sinabing pupuntahan agad ang kanyang nobya sa lugar kung nasaan ito.

“Maraming salamat Vincent ha. You are really the best.”

“’Sus oo na pare baka mabakla ka na niyan sa akin.” saad nito sabay humagalpak ng tawa.

“Tarantado!” sagot niya bago binaba ang tawag.

Habang hinihintay ang report na hiningi niya sa sekretarya ay saglit ulit siyang napahawak sa maliit na kahon na nasa kanyang bulsa. Binili niya ito noong nasa Singapore siya three months ago. It is an engagement ring. And yes, plano na niyang alukin ng kasal ang kanyang kasintahan. They are almost five years. Their relationship started when they are in second year college. At sa tingin naman niya ay sapat na ang mga lumipas na taon para masabing si Angel na ang gusto niya makasama hanggang sa pagtanda. Tinitigan niya ang singsing bago binalik ito sa kanyang bulsa.

‘Sakto namang kumatok ulit si Lawrence bitbit ang mga papeles na hinihingi niya kanina pa.

“Finally! Akala ko kakailanganin ko pang bawasan ang mga empleyado ko bago ko makuha ‘yong mga hinihingi ko eh.”

“Pasensya na daw Sir, apologies from the Audit team especially from Mrs.Domingo. She’s also asking how to make it up to you to lessen your annoyance to them.”

“Tell them gawin nila nang maayos at maaga ‘yong mga trabaho nila. Hindi iyong kung kailan ko lang hiningi ay doon lang sila kikilos at magmamadaling gawin. I am paying them six digit, especially the seniors. ‘Wag nilang hintayin na mawalan sila ng trabaho bago magtino!” naiinis niyang turan bago binasa ang mga papeles na inilapag ng sekretarya.

“Yes sir. I'm going to tell them exactly what you said,” sagot nito bago dahan-dahang lumabas at sinarado ang pinto ng kanyang opisina.

Nakakailang papel pa lamang ang nababasa niya nang kumatok na naman si Lawrence. Dire-diretso itong lumapit sa kanya at inabot ang isang kontrata. Nang basahin ito ay nalaman niyang ito pala ‘yong kontratang nakaraan pa nagpaparamdam sa kanya.

“Mukhag hindi na sila makapag hintay at minamayat maya ang pag papadala ng mga business letters at contracts ah. How about you Lawrence, what do you think about the Fujiko proposal? Should I give it a try?” tanong niya para na rin malaman ang saloobin ng sekretarya.

“For me sir, yes sure why not. After all malaki naman na talaga ang kinikita ng kompanya natin additional nalang pag pumatok iyong product na inooffer nila sa atin. And besides, kilala ang kompanya natin because of our materials na dekalidad. What more kung maglalabas tayo ng robot na nakakatulong mostly sa mga common residents with low-priced yet high-quality,” proud na sagot ni Lawrence.

And that is what he likes to Lawrence. Straight- forward talaga kung sumagot. Kaya nga’t mangha rin siya dito dahil kahit ilang beses na niya ito nasigawan ay hindi ito nangingimi at nag iisip iwan siya at ang kaniyang kompanya.

“Okay! Because of what you’ve said, papayag na ako. Tell them now that I want to see t Mr.Fujiko personally to talk about the agreements and contracts.”

“Yes sir! I will send an email to them right away!” saad nito bago nagmamadaling lumabas at sinara ang pinto.

Nakapikit siya habang iniisip ang nabasang report. Iniintindi niya kung saan nagkulang o sumobra ba kung bakit nagkaganoon ang nangyaring sales last month. Nang ilang sandali lang ay kumatok na naman ang sekretarya niya.

“What is it again Lawrence?” naaasar na siya sa pabalik balik at paulit ulit na pagkatok nito.

“Sir, Mr. Fujiko’s secretary called. They are currently in Baguio. They said that tonight, his boss will have a meeting with other business that is related to technologies just like ours. At kung ayaw po raw natin maunahan is pumunta kayo roon ngayon.”

“What? Hindi ba’t sila ang nagpupumilit na makuha ang pangalan at oo ng kompanya?” aniya sabay tayo at nagmamadaling mag ayos ng kanyang gamit.

“Ano pong plano nyo Sir?” nag-aalalang tanong nito sa kanya

“Ano pa ba. Eh di pupunta ako doon sa kanila ngayon. My company will never be an option to anyone and I won’t let it be set aside. Ipapakita ko sa kanila kung bakit.”

“Wait sir, aayusin ko lang ang passport niyo-”

“No need, dahil hindi naman kailangan ng passport para makapagpabook ng plane to go to Baguio, besides from that,  maaga pa naman I’m sure makakarating ako doon bago a magstart ang meeting nila, I will just take my car. And you, should stay here. Let me know if there will be any problem or such. Did you get it?”

“Y-yes sir,” nauutal na sagot nito.

I will let you see how monstrous I could be if you go against me and my company. This company will never be an option and I won’t let it be set aside. I'm John Louis Raymundo, and I'm the CEO as long as I'm standing.