1 : ความลับรั่วไหล

1:

ความลับรั่วไหล

“เฮ้อเรียนเสร็จสักทีแม่งงง..ปวดหัวจะตายอยู่แล้วโว๊ยยย”  ยัยโซดาแหกปากตะโกนอย่างคนอัดอั้นมานาน ตามมาด้วยเสียงปรอทแตกของนังแจสซี่

“กรี๊ดดด!!!!พวกมึงวันนี้ไปตี้กันนะนะ...” นางออดอ้อนตามด้วยกระพริบตาปริบๆอ้อนวอน

“กูไป...” เจ้าแม่สายย่ออย่างโซดานางไม่เคยพลาดอยู่แล้วบอกเลย

“กูไปด้วยก็ได้” กันต์ นายคนนี้ชอบออกไปหาล่าเหยื่อสาวๆไปกินตอนเลิกประจำไม่เคยพลาดอยู่แล้ว

“เออไปก็ไปวะยิ่งเซ็งๆอยู่” น้ำหอมที่ช่วงนี้ก็เริ่มระหองระแหงกับแฟนหนุ่มหล่อมาสักพักอยากจะไปปลดปล่อยกับเค้าบ้าง

“กูไป...แต่ขอชวนลูกหยีไปด้วยนะ?” โซ่เอ่ยถามแต่ปรายตามาทางฉันทำไมเล่า ฉันไม่ได้ไปด้วยสักหน่อย

“วันนี้กูต้องทำงานอ่ะ..ขอบายนะแหะๆ” ทันทีที่ปฏิเสธออกไปปุ้บทุกสายตาแทบจะกินหัวฉันคนเดียวทันที

“โหยยย..อีลี่มึงตลอดเลยผลัดกูหลายรอบแล้วนะ...ไปกับพวกกูเถอะนะๆงานนี้ฟรีตลอดคืนนะมึงนะ?” แจสซี่อ้อนจนฉันเริ่มหนักใจ ฉันไม่อยากไปนั่งมองให้ใจตัวเองต้องเจ็บนักหรอก แต่ก็ผิดนัดพวกมันมาหลายครั้งแล้ว สุดท้ายจำต้องพยักหน้าอย่างจำยอมก่อนจะโทรไปลางานอย่างจำใจ

“เออๆไปก็ไปวะ”  เห้อสู้สิวะแค่นี้สิวๆ

“เย้ๆๆๆไปๆเดี๋ยวไปแต่งตัวห้องกูนะ...เห้ย!!!พวกมึงอ่ะเดี๋ยวไปเจอกันที่ร้านเลยตอนสามทุ่มนะห้ามเลทห้ามสายห้ามตายกันนะพวกมึงงง” โซดาว่าพลางลากแขนฉันไปขึ้นรถนาง

~คอนโดโซดา~

ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ห้องโซดาแล้ว ห้องโซดาใหญ่มากทั้งใหญ่ทั้งหรูกว่าห้องพักรูหนูของฉันเกือบ3เท่าแหน่ะ อันที่จริงฉันก็เคยมาที่นี่หลายครั้งแล้วล่ะแต่ก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดีเพราะไม่ค่อยได้มีโอกาสไปเห็นห้องสวยๆแบบนี้บ่อยๆนัก เฟอร์นิเจอร์ครบชุดทีวีจอแบนขนาด60นิ้วติดผนัง ห้องนอน ห้องรับแขกจัดสรรปันส่วนกันอย่างลงตัว อย่างที่บอกโซดาเองก็เคยชวนฉันมาอยู่ด้วยบอกว่าให้อยู่ฟรีๆเลยแต่ฉันเกรงใจมันไม่อยากรบกวนจึงปฏิเสธมาตลอด

“มึงๆนั่งก่อนๆกูมีเรื่องอยากจะถามมึงหน่อย” โซดาลากฉันมานั่งที่โซฟาก่อนจะเปิดปากถาม

“ถามอะไรวะ...ทำไมมึงดูมีลับลมคมในจัง” เอาซะฉันตะหงิดๆกลัวมันจะถามในเรื่องที่ฉันไม่อยากให้ใครรู้

“มึงกับกูก็เป็นเพื่อนกันนานแล้วนะ...มึงรู้ใช่ไหมว่ามึงไว้ใจกูได้?” โซดาค่อยๆตะล่อมถาม

“มันก็ใช่” โซดาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงในชีวิตของฉันเท่าๆกับฉันไว้ใจมันเหมือนเป็นคนในครอบครัวฉันคนนึงได้

“มึงตอบกูมาตามตรงนะ”

“อื้อออ”

“ลี่!!!มึงชอบไอ้โซ่ใช่ไหม??”

“..............………………”

“กูไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดเหมือนกูไหม แต่กูดูออกว่ามึงชอบมันแน่ๆ”

“อื้อ” ฉันพยักหน้ารับอย่างเดียว

“ตั้งแต่เมื่อไหร่??”

“เมื่อไหร่อะไร?”

“ก็ที่มึงรู้สึกกับมันเกินเพื่อนไง”

“เอ่อออ...ก็ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วอ่ะ”

“ห๊ะ!!!อิลี่นี่มึงแอบชอบมันมาเกือบสามปีเลยอะนะ?” เออเหลือเชื่อมันเลยจริงๆเก็บความรู้สึกมาได้ไงตั้งสามปี

“แต่กูควรจะห้ามใจได้มากกว่านี้..อีกอย่างมันเองก็มีแฟนแล้วด้วย” ฉันรู้สึกแย่นะที่แอบคิดไม่ซื่อกับเพื่อนตัวเองโดยที่เขาไม่เคยรู้เลยและเห็นฉันเป็นเพื่อนมาตลอด

“มึงไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น...มึงไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ที่สำคัญนะมึงรู้ไหมว่าอีเด็กลูกหยีน่ะมันกำลังนอกใจไอ้โซ่ด้วย”

“อะไรนะ!!!ลูกหยีน่ะหรอมึงนอกใจโซ่มันจำคนผิดหรือเปล่า” เด็กหน้าตาหน้ารักดูซื่อๆใสๆน่ะหรอจะนอกใจผู้ชายอย่างโซ่ไปมีคนอื่นได้ไม่น่าเป็นไปได้

“จริงและมันเป็นไปแล้วถ้ามึงไม่เชื่อมึงก็ดูนี่สิ”

โซดาเปิดวิดีโอที่ถูกแอบถ่ายไว้ได้โดยบังเอิญในผับแห่งหนึ่งในภาพมีลูกหยีที่กำลังนั่งตักผู้ชายคนนึงที่ดูยังไงก็ไม่ใช่โซ่แน่ๆและเขาทั้งคู่กำลังจูบกันอยู่อย่างดูดดื่มจนฉันเองยังอดหน้าแดงแทนไม่ได้

“พะ..พอแล้วมึงปิดเถอะ” ฉันรีบให้มันปิดก่อนอายไปมากกว่านี้

“ทีนี้มึงเห็นรึยังว่ามันไม่ได้รักไอ้โซ่จริงๆ?”

ลิลลี่มันคนซื่อมักน้อยเธอก็เลยอยากกระตุ้นให้มันทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างถ้าเทียบกับนังลูกหยีชะนีน้อยแล้วต่อให้ลิลลี่ไม่มีอะไรเลยแต่มันก็เหมาะสมและคู่ควรกับไอ้โซ่มากกว่าซะอีก วันที่เธอไปเจอนังลูกหยีวันนั้นเธอนัดกับผู้ไว้ไปแอ่วได้จากในผับเมื่อคืนก่อนนั้น แต่ผู้งานดีเธอก็เลยว่าจะสานต่อแต่บังเอิญไปเจอแฟนเพื่อนที่กำลังนั่งขย่มผู้ชายในผับซะก่อนจึงแอบอัดคลิปเอาไว้เป็นหลักฐาน ตอนแรกเธอก็ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นนางจริงๆเพราะตอนที่เจอนางแอ๊บใสซื่อดูบริสุทธิ์ดุจน้ำแร่ยังไงยังงั้นเลย แต่พอแอบดูจนเห็นชัดแจ้งแดงแจ๋ก็อดโมโหแทนเพื่อนไม่ได้ แต่เธอก็ไม่อยากกระโตกกระตากเดี๋ยวเหยื่อรู้ตัวซะก่อน

“เอาเป็นว่าเดี๋ยววันนี้กูจะแปลงร่างให้มึงเองเอาให้สวยกว่าอีลูกหยีไปเลย” เธอจะทำให้ไอ้โซ่มันตะลึงกับความสวยของอิลี่เลย

“มันจะดีหรอมึง...กูอาย” ปกติฉันไม่ค่อยแต่งตัวอยู่แล้วไง ถ้าอยู่ดีๆลุกขึ้นมาแต่งตัวสวยเดี๋ยวเพื่อนๆจะตกใจแย่

“อายเหี้ยไร...เอาน่าเชื่อกูจริงๆมึงก็สวยอยู่แล้วนะแต่งนิดเติมหน่อยก็โอเคแล้ว”

จากนั้นยัยโซดาก็จับฉันแต่งหน้าแต่งตัวกว่าจะเสร็จเรียบร้อยได้ดั่งใจมันก็ปาไปเกือบสองชั่วโมงเต็มแล้ว

.

.

.