31 : คืนถิ่นเก่า

  

31:

คืนถิ่นเก่า

ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับโซ่ก็ดีขึ้นมาระดับหนึ่งแล้วหลังจากที่กลับจากบ้านโซ่วันนั้น วันนี้ฉันตั้งใจว่าจะกลับไปเยี่ยมแม่ครูที่บ้านเด็กกำพร้า ฉันก็เลยชวนเพื่อนๆไปด้วยซึ่งทุกคนก็ตอบตกลงที่จะไปก็มียัยโซดาแจสซี่ น้ำหอมกับกันต์ที่วันนี้พ่วงลูกชายตัวแสบที่วัยกำลังซนมาด้วย นิดหน่อย แล้วก็มีฉันกับโซ่ ส่วนพี่ภาคจะตามมาทีหลังขอเคลียร์งานก่อน

พวกเราไปกันด้วยรถตู้สุดหรูของที่บ้านโซ่ที่มีคุณแม่จัดหามาช่วยอำนวยความสะดวกให้อย่างดี พร้อมข้าวของเครื่องใช้ที่จะนำไปแจกให้เด็กๆอีกเยอะมาก

เดือนที่แล้วฉันจ้างให้ช่างมาต่อเติมบ้านพักและตกแต่งใหม่เพื่อให้พอที่จะรองรับเด็กๆได้ทุกคนโดยที่พวกเขาจะอยู่ได้โดยไม่ต้องอึดอัด

ขับรถไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงแล้วพวกเราทุกคนต่างก็ช่วยกันขนของคนละไม้คนละมือเข้าบ้านพัก เด็กๆดีใจกันใหญ่ที่ได้เจอฉันแต่ก็ยังมีเด็กๆที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็มีอีกหลายคนเหมือนกัน ฉันก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมบางคนถึงกล้าใจดำถึงขนาดที่จะหอบลูกตัวเองมาทิ้งได้ลงคอง่ายๆเลย ในเมื่อไม่พร้อมทำไมถึงไม่รู้จักป้องกันให้ดีกันนะ

บางคนอาจจะมีเหตุผลที่ต้องเอาลูกมาทิ้งอย่างเช่นที่ฉันเคยเป็น แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นปัญหามีลูกโดยที่ไม่พร้อม ตั้งท้องในวัยเรียนคลอดแล้วแอบเอามาทิ้ง โดนกระทำชำเราจนตั้งท้องบ้างก็มี แต่ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าฉันจะไม่มีวันทอดทิ้งพวกเขาเด็ดขาด

เด็กๆที่นี่จะต้องเติบโตมาเป็นเด็กที่ดีมีอนาคตแน่ๆ แม่ครูเองก็ลำบากมาหลายปีแล้วฉันก็เลยหาคนมาช่วยดูแลแบ่งเบาให้แม่ครูได้พักผ่อนบ้างหลังจากที่ทนลำบากมาหลายสิบปี

ตอนนี้ฉันกำลังเดินดูรอบๆบ้านดูความเรียบร้อยต่างๆที่ได้ให้ช่างมาทำ โดยรวมแล้วก็น่าพอใจมาก

จากบ้านพักเด็กเล็กอยู่กันแบบแออัดบ้างก็กลายมาเป็นศูนย์เด็กกำพร้าขนาดใหญ่ มีการเรียนการสอนเตรียมความพร้อมสำหรับเข้าโรงเรียนตั้งแต่เล็กๆให้เด็กๆได้เรียนรู้กันก่อน จ้างแม่ครัวประจำมาทำกับข้าวในแต่ละวันหมุนเวียนเปลี่ยนเมนูกันไปในแต่ละวัน

จากที่เคยนอนกับเสื่อผืนหมอนใก็ได้เปลี่ยนระดับมานอนบนที่นอนบ้างจัดเป็นห้องๆแยกหญิงชาย นอนห้องละ10คนแยกเป็นเตียงเดี่ยว ตอนนี้บ้านพักมีเด็กทั้งหมดเกือบร้อยกว่าชีวิตจากที่เมื่อก่อนตอนฉันเคยอาศัยอยู่มีแค่20

-30คนเอง**

"ลี่...เป็นยังไงบ้างล่ะลูก?"

แม่ครูเดินเข้ามากอดฉันลูบหน้าลูบผมฉันเบาๆ

"ลี่สบายดีค่ะแม่ครูล่ะคะเป็นยังไงบ้าง?"

ฉันผละออกจากอ้อมกอดแม่ครูหันมามองสำรวจท่านบ้าง

"ดูสิเนี่ยผอมลงไปตั้งเยอะลี่บอกแล้วว่าให้ทานข้าวเยอะๆบ้างไงคะ"

แม่ครูหัวเราะเบาๆก่อนจะหันมาสำรวจฉันบ้าง

"ลี่ก็เหมือนกันนะลูกเราน่ะผอมลงไปมากหนูก็หักโหมทำงานมากนักสิลูก...แม่ครูบอกแล้วไงว่าพวกเราอยู่กันได้สบายมากไม่ต้องทำให้มันเปลืองเงินขนาดนั้นก็ได้ที่ผ่านมาหนูก็ทำเพื่อพวกเรามามากพอแล้ว"

แม่ครูพูดพร้อมทั้งแอบปาดน้ำตาออกอย่างเร็วๆแม่ครูท่านเป็นคนที่เข้มแข็งมาก ที่ผ่านมาไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็ตามท่านไม่เคยแม้แต่จะปริปากบอกฉันเลยสักครั้ง ไม่เคยเรียกร้องให้ฉันต้องทำอะไรให้มีแต่จะห้ามเพราะไม่อยากทำให้ฉันลำบาก

แต่เพราะแม่ครูที่ทำให้ฉันได้มีชีวิตได้เป็นผู้เป็นคนขนาดนี้ก็เพราะท่านที่รับเลี้ยงเด็กที่ถูกทิ้งอย่างฉันเข้ามาคอยสอนขัดเกลาให้ฉันเป็นคนดี แล้ววันนึงถ้าฉันมีชีวิตที่ดีขึ้นจะให้ฉันทิ้งท่านให้ลำบากฉันก็ไม่ควรจะมีหน้าอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว

"ต่อให้ต้องเสียเงินเยอะอีกแค่ไหนลี่ก็จะทำถ้ามันจะทำให้น้องๆมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นแล้วแม่ครูก็ไม่ต้องลำบากเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป...แม่ครูไม่ต้องห่วงลี่นะอย่าลืมสิว่าตอนนี้ลี่น่ะรวยแล้วนะจะบอกให้คริคริ..ลูกของแม่ครูตอนนี้มีทุกวันนี้ก็เพราะแม่ครูนะคะ"

แม่ครูปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุดเลยทีนี้...

"โอ๋ๆไม่ร้องนะคะคนดีของลี่เราไปหาอะไรอร่อยๆทานกันดีกว่าวันนี้ลี่ซื้อของที่แม่ครูชอบมาเยอะเลยนะคะ"

"ขอบใจมากนะลูกขอบใจจริงๆนางฟ้าของแม่ครู"

"ลี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณที่แม่ครูเลี้ยงดูคอยอบรมสั่งสอนลี่ให้เป็นเด็กดีมาตลอดขอบคุณมากนะคะ...แม่"

หลังจากทำซึ้งจนน้ำตาคลอแล้วพวกเราก็มาทานข้าวกันจนอิ่มหนำก็ถึงทีช่วยกันจัดเก็บข้าวเก็บของให้เข้าที่เครื่องครัวของใช้ต่างๆช่วยกันเก็บให้มันเป็นที่เป็นทาง ตกแต่งภายในบ้านให้ดูน่าอยู่มากยิ่งขึ้น พวกเราตกลงกันว่าจะนอนค้างที่นี่คืนนึงพรุ่งนี้ค่อยกลับกัน คืนนี้เราจะมีปาร์ตี้รอบกองไฟโดยจะให้เด็กๆมาร่วมเล่นสนุกด้วย งานนี้โนแอลกอฮอล์นะจ้ะเพราะมีเด็กๆด้วย

อาหารคาวหวานขนมนมเนยมากมายน้ำอัดลมน้ำผลไม้มีให้เลือกทานเยอะแยะจนเด็กๆต่างยิ้มแก้มปริกันเลยทีเดียว แม่ครูเองก็ยิ้มไม่หุบเหมือนกันดูเหมือนท่านกำลังรู้สึกว่ามีความสุขที่สุดในตอนนี้เลยก็ว่าได้

มีกิจกรรมดีดกีตาร์ร้องเพลงกันสองหนุ่มนั้นรับหน้าที่ดีดกีตาร์ส่วนโซดากับอิแจสซีรับหน้าที่เป็นนักร้องโดยมีน้องๆเป็นนักเต้น ส่วนฉันกับนิดหน่อยก็ยืนเชียร์อยู่ข้างๆส่วนอิหอมกินเสร็จก็ขอตัวพาลูกไปนอนล่ะนี่แหละนะการเป็นแม่คนลูกต้องมาก่อนเสมอ

"อิลี่ๆมึงมาร้องเพลงให้กูฟังหน่อยเดี๋ยวกูให้5บาท"

'อิโซดามันดูถูกฉันมากจะร้องเพลงทั้งทีให้ฉันแค่5บาท'

"มึงงง...อย่าให้มันร้องเลยกูสงสารเด็กๆกัน"

ไอ่กันต์มันหมายความว่าไงวะน่ะ?

"ได้ๆเดี๋ยวกูจะร้องให้ดูจะได้รู้ว่ามืออาชีพเค้าร้องกันยังไง"

(เบอร์โทรอื่น จะได้ยินเสียงรอสาย)

(แบบ แบบ แบบ ว่าให้รอ)

(แต่เบอร์นี้ จะได้ยินเสียงใจบอกว่า...)

(ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก หัวใจ)

(ลงทะเบียนฝากไว้ตัวเอากลับไป ใจให้เก็บรักษา)

(ยอมจำนนเธอแล้ววันนี้แค่แรก เห็นหน้า)

(ฝากไว้กับฉันนะหัวใจของเธอ แลกเบอร์โทร โอ๊ะ โอ โอย)

"โอ๊ยยยยแก้วหูจะแตกไหมเนี่ยยยย!"

อิแจสซี่มันแหกปากร้องเสียงดังลั่น

"ลี่...โซ่ว่าลี่ไม่เหมาะจะเป็นนักร้องหรอกจริงๆนะฮ่าๆๆๆๆ"

'ขนาดว่าที่แฟนยังไม่เข้าข้างเลยอ่ะ'

"หึ่มมม!อิโซ่!!!เดี๋ยวเถอะ"

"โอ๋ๆๆๆหยอกๆนะจ้ะคนสวย"

ร้องเล่นเต้นรำกันอย่างสนุกสนานเด็กๆก็มีความสุขกันใหญ่จนถึงเวลาต้องเข้านอนแล้วเด็กๆก็ต่างพากันแยกย้ายเข้านอนห้องของตัวเองกัน ส่วนพวกฉันนอนรวมกันหมดคนละเตียงเตียงใครเตียงมันตอนแรกฉันก็นอนติดกับยัยนิดหน่อยนะ ตามมาด้วยโซดา แจสซี่ โซ่ แล้วก็น้ำหอมกับกันต์ที่นอนด้วยกัน3คนพ่อแม่ลูก

แต่พอตอนเช้ารุ่งขึ้นตื่นมาอีกทีก็มีอ้อมแขนอุ่นๆมาตระกองกอดฉันไว้หลวมๆพอลืมตาดูก็เลยหรอว่ามีคนฉวยโอกาสแอบมานอนกอดฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทุกคนลุกไปตั้งแต่ตอนไหนกันนะ เหลือแค่ฉันกับโซ่เท่านั้นที่ยังนอนกอดกันอยู่สองคน

ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อเลยสักทีนอนหลับตาพริ้มหายใจเข้าออกเป็นจังหวะลมหายใจร้อนๆเป่ารดซอกคอฉันจนรู้สึกหวิวๆแปลกๆ

"โซ่ๆตื่นได้แล้วโซ่"

"อื้อออ...เช้าแล้วหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิแล้วใครใช้ให้มากอดเนี่ย"

"อ้าวววก็ลี่ไงเห็นละเมอบอกว่าโซ่กอดหน่อยๆก็เลยสงสารอุตส่าห์สละตัวเองมาให้ลี่แต๊ะอั๊งเลยน่ะเนี่ย"

"ต้องขอบคุณด้วยไหมคะ?"

"ก็ดีนะ...แหะๆ"

มีหัวเราะกลบเกลื่อนด้วย

แยกย้ายกันอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันเสร็จออกมาสมทบกันก็พบว่าพี่ภาคตามมาถึงแล้วกำลังคุยกับแม่ครูอยู่

"ผมต้องกราบขอบพระคุณแม่ครูมากนะครับที่ช่วยดูแลน้องสาวผมมาเป็นอย่างดีแล้วยังช่วยสอนสิ่งๆดีๆให้เธออีกด้วยชาตินี้ผมไม่รู้จะตอบแทนแม่ครูยังไงดี?"

"ไม่เป็นไรค่ะลิลลี่เองก็เป็นเด็กดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

"นี่เป็นเช็คเงินสิบล้านบาทที่ผมตั้งใจนำมามอบให้เพื่อให้น้องๆที่นี่ได้มีชีวิตที่ดีขึ้นนะครับ"

"ครูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะมันเยอะมากไปจริงๆ"

"รับไว้เถอะค่ะแม่ครูพี่ภาคเค้าตั้งใจนำมามอบให้อยู่แล้ว"

ฉันช่วยพูดเสริมให้แม่ครูยอมรับเช๊คเอาไว้

"นะคะแม่ครูรับไว้เถอะนะคะ"

"ก็ได้จ้าแม่ครูรับไว้ก็ได้"

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวกลับกันเลยนะคะ คราวหน้าจะมาหาใหม่นะคะ"

"โชคดีนะลูกเดินทางปลอดภัยทุกคนนะแล้วก็ขอบใจมากๆสำหรับทุกๆอย่างเลย"

"ไม่เป็นไรคร้าาา"

"พี่ไปก่อนนะเด็กๆไว้จะมาหาใหม่นะ"

พวกอิแจสซี่พากันหันไปโบกไม้โบกมือลาน้องๆกัน

ก่อนจะแยกย้ายกันไปขึ้นรถกลับ โดยที่นิดหน่อยนั่งกลับไปพร้อมพี่ภาค ส่วนฉันก็โดนโซ่ลากตัวกลับไปด้วยกัน

----------------------------------------------