30 : ตาสว่าง

30:

ตาสว่าง

วันต่อมา

โซ่ขับรถมารับฉันที่บ้านคุณย่า ตอนแรกนางจะฝากตัวเป็นหลานเขยเลยแต่ว่าฉันขอเอาไว้ก่อนว่ายังไม่พร้อม แต่เขาก็เข้าใจนะเพียงแต่แอบงอนๆนิดนึง

"โซ่!ถ้าเกิดว่า..."

ฉันยังพูดไม่ทันจบโซ่ก็เหมือนจะรู้ว่าฉันจะพูดอะไรต่อ เขาจับมือฉันบีบเบาๆเหมือนจะบอกว่าเขาจะอยู่ข้างๆฉันเอง

"ไม่ต้องกังวล...ลี่มีโซ่อยู่นี่ทั้งคน"

"อื้อออ"

'นั่นสิ!แย่กว่านี้ก็เจอมาแล้ว'

เครียดไปก็ปวดหัวเปล่าๆเอาจริงๆก็อยากจะแก้เผ็ดคนบ้านนั้นกับยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่น แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้วิธีไหนดี

นั่งไปนั่งมาโซ่ก็พาฉันขับรถมาจอดอยู่ประตูรั้วบ้านหลังนึง ก่อนประตูเหล็กจะเลื่อนออกให้ขับรถเข้าไปได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะประหม่าเพราะดูแล้วฐานะของเราตอนนั้นก็ช่างแตกต่างกันมากจริงๆ แต่ในตอนนี้ฉันมีทุกอย่างเท่าเทียมเขาหมดแล้ว ไม่ใช่เพราะคุณย่าหรือพี่ภาคสร้างไว้ให้ แต่เพราะฉันขวนขวายหาเงินเล่นหุ้นบ้างจากตอนแรกฉันลองเล่นๆแค่แสนสองแสนผ่านมาไม่กี่เดือนฉันมีเงินเก็บในบัญชีต่างหากของเองเป็นสิบๆล้านแล้ว ไม่น่าเชื่อเนอะว่าแค่เล่นหุ้นมันจะได้ขนาดนี้เลย แต่เชื่อเถอะฉันทำมาแล้วจริงๆ

ไม่รู้ว่าเข้าไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ฉันจะอดทนผ่านมันมาให้ได้ สูดลมหายใจเข้าลึกๆเต็มปอดก่อนจะค่อยๆถอนหายใจยาวๆ

"หึหึ...ลี่แค่มาพบกับแม่เองทำเหมือนจะไปออกรบไปได้"

"ก็มันแปลกๆกลัวๆนิดหน่อยอ่ะ"

"ไม่ต้องกลัวนะโซ่เชื่อว่าแม่จะต้องรักลี่เหมือนที่โซ่รัก"

โซ่จับมือฉันบีบกระชับก่อนจะจูงมือฉันเดินเข้าบ้านไป

"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่นี่ลี่แฟนผมครับ"

"สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่"

คุณพ่อโซ่ในวัย60กว่ายังดูหนุ่มอยู่และแข็งแรงมากหันมานับไหว้ฉันในขณะที่คุณแม่โซ่มองนิ่งๆก่อนจะรับไหว้อย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก

"หวัดดีลูกมาๆนั่งลงก่อน..เมื่อวานที่โซ่โทรบอกว่าจะแฟนมาบ้านพ่อกับแม่ดีใจมากเลยจะได้มีลูกสะไภ้กับเขาสักที"

"เอ่ออ...ค่ะคุณพ่อนี่ของฝากค่ะพอดีคุณย่าท่านฝากมาให้น่ะค่ะ"

"หือ...ย่าหนูหรอ?"

ท่านถามก่อนจะรับกระเช้าของฝากที่คุณย่าท่านจัดมาให้เมื่อรู้ว่าฉันจะมาที่นี่ เพราะว่าท่านเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กับคุณย่าโซ่เช่นกันน่าเสียดายที่ตอนนี้ท่านไม่อยู่เสียแล้ว

"คุณหญิงทับทิม ราชเทวากุลหรอ?หนูเป็นหลานของคุณหญิงทับทิมงั้นหรอลูก"

"ใช่ค่ะคุณพ่อ"

"เอ้อๆโลกมันก็กลมดีจริงๆนะแต่ก่อนตอนที่ย่าเจ้าโซ่ยังอยู่นะท่านก็แวะเวียนไปมาหาสู่กันประจำ ตั้งแต่ย่าเสียไปท่านก็ไม่ค่อยได้แวะมาแล้ว...ว่าแต่ทำไมพ่อถึงไม่เคยเห็นหนูเลยล่ะลูก?"

ฉันก็เลยต้องเล่าเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตให้พวกท่านฟัง แต่เว้นเรื่องที่คุณแม่โซ่ตามไปต่อว่าฉันที่คอนโดนะเพราะมันคงจะไม่ดีแน่

"โถลูกขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกนะ...สำหรับพ่อแล้วถ้าโซ่รักใครพ่อก็รักด้วยต่อให้คนๆนั้นจะมาจากไหนหรือฐานะอะไรก็ตาม...จริงไหมคุณ?"

หลังจากเล่าจบท่านก็ลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะหันไปถามคุณแม่

"ค่ะ..."

คุณแม่ท่านลดความกระด้างลงมาหน่อยแล้วก่อนจะตอบรับคำเบาๆ ถ้าฉันมองไม่ผิดมีแวบนึงที่ท่านเหลือบมองฉันด้วยสายตาอ่อนโยนครู่นึงก่อนจะเลือนลางหายไป

"แม่บ้านตั้งโต๊ะเสร็จแล้วมั้งไปทานข้าวกันเถอะลูก"

คุณพ่อท่านลุกขึ้นยืนก่อนจะชวนไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่ตอนนี้มีกับข้าวลำเลียงมารอเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ลี่ทานได้ไหมลูก?"

คุณพ่อท่านหันมาถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ก่อนจะหันไปตักกับข้าวใส่จานให้ภรรยาของท่านแล้วหันมาตักให้ฉันอีกคน

"ลี่ทานได้ค่ะ...ขอบคุณค่ะ"

"คุณแม่ลองชิมอันนี้ดูนะครับจะบอกให้ว่าฝีมือลี่ก็อร่อยไม่เป็นรองใครเลยนะครับ"

โซ่ตักกับข้าวใส่จานให้คุณแม่บ้างก่อนจะคุยอวดเรื่องฝีมือการทำกับข้าวของฉัน

คุณแม่มองหน้าฉันนิ่งๆเนิบๆ

"หล่อนทำกับข้าวเป็นด้วยหรอ?"

"ค่ะ...แม่ครูเป็นคนสอนให้ลี่ทำเป็นทุกอย่าง"

อันที่จริงก็ต้องขอบคุณแม่ครูที่ช่วยสอนฉันเป็นทุกอย่างเลยไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานบ้านงานเรือนหรือจะงานในครัวแม่ครูเคยสอนไว้เมื่อตอนฉันเริ่มจะโตเป็นสาวว่า...

"หัดไว้ลูกเผื่อเวลามีครอบมีครัวจะได้ไม่อายใครเค้าว่าเราทำอะไรไม่เป็นวันนึงเราต้องใช้อยู่แล้ว"

"ค่ะ...แม่ครู"

จะว่าไปแล้วฉันเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมท่านหลายวันแล้วเหมือนกันคงต้องหาเวลาไปสักหน่อยจะไปดูด้วยว่าที่ฉันส่งช่างไปปรับปรุงบ้านพักเป็นอย่างไงบ้าง

"ถ้าอย่างนั้นวันหลังหล่อนก็ลองมาทำให้ฉันชิมดูสิว่าจะกินได้หรือเปล่า"

พูดอย่างนี้หมายความว่าท่าน...ชวนฉันมาที่นี่อีกงั้นหรอ?

โซ่มองหน้าฉันก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ

"ยิ้มอะไรฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าจะอร่อยจริงรึเปล่าเห็นคุยนักคุยหนา"

"ลูกก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยคุณนี่ก็ร้อนตัวจังเลยเนอะ"

คุณพ่อท่านก็หันมาแซวคุณแม่อีก

"คุณนี่เดี๋ยวเถอะๆ"

เอาจริงๆเท่าที่ดูนอกจากเหตุการณ์ตอนนั้นท่านก็ไม่ได้ดูเป็นคนเลวร้ายอะไรนี่ดูเป็นคนรักครอบครัว แต่ท่านคงจะรักโซ่มากคงจะกลัวว่าฉันจะมาปอกลอกจับลูกชายท่านกระมัง แน่ล่ะก็ท่านมีลูกชายแค่คนเดียวนี่นาไม่หวงก็คงแปลก

"สวัสดีคร้าาา..คุณพ่อคุณแม่กำลังทานข้าวกันอยู่หรอคะ?อ้าวพี่โซ่มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะแล้วๆทำไมนังเอ่ออ...ผู้หญิงคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่อ่ะ"

"มานั่งทานข้าวด้วยกันสิ...นี่หนูเพรียวรู้จักพี่ลี่เค้าด้วยหรอ?

"เอ่ออ...ค่ะก็เคยๆเจอกันโดยบังเอิญน่ะค่ะคุณพ่อ"

"อ่อ...เอาๆกินข้าวกันต่อเถอะ"

เราก็เลยได้สมาชิกทานข้าวเพิ่มมาอีกหนึ่ง ที่ตลอดเวลาก็เอาต่อพูดจาฉอเลาะคุณพ่อทีคุณแม่ทีจนน่ารำคาญ เพราะฉันดูยังไงก็รู้สึกว่ามันไม่ได้จริงใจเอาซะเลย คิดว่าคุณพ่อเองก็คงจะดูออกเหมือนกันดูท่าทางท่านก็เฉยๆกับยัยนี่อยู่นะ

หลังทานข้าวกันเสร็จฉันก็เลยช่วยป้าแม่บ้านเก็บจานเข้าไปในครัว ก่อนจะบอกให้เค้าไปทำอย่างอื่นก็ได้เดี๋ยวฉันเก็บล้างเอง สักพักยัยเด็กเพรียวก็เดินตามเข้ามายืนกอดอกมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

"มีอะไรก็พูดมา"

ฉันหันหน้าไปถามนางอย่างนึกรำคาญกับกิริยาท่าทางของหล่อน

"แกมาที่นี่ทำไม?"

"จุ๊ๆๆเป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาให้มันเพราะๆหน่อยค่ะแล้วอีกอย่างนะฉันเป็นแฟนโซ่ทำไมจะมาบ้านเค้าไม่ได้"

"แก!นังหน้าด้านไร้ยางอาย"

นี่หรอลูกผู้ดีมีสกุลเค้าเป็นกัน ยกมือชี้หน้าด่าฉันอย่างกะฉันไปเผาบ้านอย่างงั้นแหละ

"ว่าตัวเองก็เป็นเนอะถามจริงๆเถอะตามตื้อเค้ามาเป็นปีผู้ชายเค้าสนใจบ้างป่ะ?"

"กรี๊ดดด!อีบ้ากล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้อีไพร่บ้านนอก"

'โหอีเด็กนี่มันน่าโดนจริงๆนะ'

อดไว้ก่อนลี่ฮึบไว้ลูกฮึบไว้...

บอกเลยว่าถ้าเป็นพวกโซดานะมันกระโดดตบหน้าแหกไปแล้วมั้ง

"แล้วผู้ดีเค้าพูดกันแบบนี้หรอ?"

"ก็ยังดีกว่าแกแล้วกันหน้าด้าน...ครอบครัวเค้าไม่ต้องการผู้หญิงบ้านนอกแบบแกมาเป็นลูกสะไภ้อุตส่าห์ไล่ไปแล้วก็ยังหน้าด้านกลับมาอีก"

'เอ่อออ...ทำไมเจ็บอ่ะ'

"แต่อีกไม่นานท่านก็คงจะเห็นว่าใครเป็นยังไงกันแน่"

ใช่ฉันว่าเร็วๆนี้แหละ

"แล้วไง?ถ้าให้เลือกยังไงท่านก็ต้องเข้าข้างฉันอยู่แล้ว"

"มั่นใจขนาดนั้นเลย?แต่ฉันคิดว่าคุณแม่ท่านฉลาดพอที่จะดูคนออกนะว่าจริงๆแล้วใครเป็นยังไงกันแน่"

"เหอะคุณแม่หรอจะฉลาด...โง่จะตายขนาดฉันแค่ไปใส่ไฟนิดหน่อยว่าเธอมันมั่วคบผู้ชายไม่เลือกหน้าเป็นผู้หญิงหน้าเงินต้องการจะจับผู้ชายรวยๆท่านก็เชื่อเสียสนิทใจจนต้องแล่นไปด่าแกถึงที่คอนโด แต่แกก็ยังหน้าด้านกลับมาอีกจนได้"

"เธอทำแบบนี้ทำไมกัน?"

"เพราะฉันชอบพี่โซ่ไงถ้าฉันได้แต่งงานกับพี่โซ่ครอบครัวฉันก็จะมีเงินปลดหนี้อุ๊บบบ.."

"อ๋อ...อย่างนี้นี่เองได้ยินแล้วใช่ไหมคะ?

แล้วฉันก็ล้วงโทรศัพท์ที่ใส่ไว้ตรงกระเป๋าเสื้อด้านหน้ามีสายกดโทรออกไปยังเบอร์ของโซ่และตอนนี้ปลายสายก็ยังฟังอยู่ตลอดเวลา...

"ฉันได้ยินแล้ว..."

เสียงคุณแม่โซ่ตอบกลับมาเบาๆ

"มะไม่นะมันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะคะไม่ใช่ๆ"

ก่อนที่นางจะวิ่งออกไปข้างนอกที่มีทุกคนนั่งฟังอยู่ทั้งหมดละล่ำละลักบอกเสียงสั่น

"คุณแม่ขามันไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณแม่เชื่อน้องเพรียวนะคะ"

"ฉันมันโง่เองแหละที่หลงเอ็นดูเด็กอย่างเธอจนเห็นกรงจักรเป็นดอกบัวแทน...ออกไปจากบ้านฉันซะแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก"

"คุณแม่..."

"ฉันไม่เคยมีลูกแย่ๆอย่างเธอ"

"ก็ได้เพรียวไปก็ได้แล้วพวกคุณจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้"

แล้วนางก็สะบัดหน้าเดินออกไปอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ

"ลี่...มะแม่ขอโทษนะที่เข้าใจหนูผิดไป"

"ไม่เป็นไรค่ะลี่จำอะไรไม่ได้แล้ว"

ฉันหันไปยิ้มให้ท่านอย่างปลอบใจ

"ว่าแต่ที่เด็กเพรียวพูดหมายความว่าไงกันคุณ?

"เอ่อ...คือ..."

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณพ่อแค่เรื่องเข้าใจผิดกันน่ะค่ะ"

ฉันเลยตอบแทนเมื่อเห็นท่านอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะตอบยังไง

จากนั้นฉันกลับกลายเป็นว่าที่ลูกสะไภ้คนโปรดขึ้นมาทันทีเชียวล่ะ

---------------------------------------------

คอมเม้นต์บ้าง ไล้ท์บ้างเป็นกำลังใจให้กันนะคะ

ขอบคุณค่ะ...