บทที่ 1.1

“จากงานประกาศรางวัลที่จบลงไปเมื่อวันก่อน ผู้ที่ได้รางวัลนักแสดงดาวรุ่งยอดนิยมแห่งปี จะเป็นใครไปไม่ได้หากไม่ใช่ หวังอวี้เฟิง นักแสดงชายยอดนิยมที่ยังคงครองตำแหน่งอันดับสูงสุดบนยอดพีระมิดมาห้าปีซ้อน…”

        เสียงบนจอ LCD ยักษ์ฉายภาพผู้ประกาศข่าวกำลังรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานกับงานประกาศรางวัลครั้งใหญ่แห่งปี  บนจอใหญ่ยักษ์ฉายภาพช่วงหนึ่งที่หวังอวี้เฟิงเดินไปรับรางวัลบนเวที ใบหน้าหล่อจัดเมื่อต้องแสงไฟนับพันดวงยิ่งเสริมทำให้เขาดูเปล่งประกายเหมือนดาวจรัสแสงที่อยู่บนฟ้าสมรางวัลที่ได้

หวังอวี้เฟิงยิ้มมุมปากเล็กน้อยโค้งตัวขอบคุณทุกคนที่คอยสนับสนุนเขาก่อนเดินลงเวทีอย่างสง่างาม  เพียงแค่ยิ้มเล็ก ๆ บนมุมปากก็ทำให้แฟนคลับกรี๊ดดังลั่นได้ยินถึงดาวอังคาร นอกจากหล่อดั่งเทพบุตรที่แฟน ๆ ตั้งให้ ฉายาเสือยิ้มยากก็เป็นอีกฉายาที่ได้รับมาเช่นกันรอยยิ้มของอวี้เฟิง จึงเป็นดั่งขุมทรัพย์ที่แฟน ๆ ทั้งประเทศต่างก็โหยหา

        หลี่เหลียนฟางยืนมองดูจอยักษ์และยิ้มดีใจไปพร้อม ๆ กับผู้คนที่ยืนแออัดสายตาจับจ้องไปยังจุดหมายปลายทางเดียวกัน เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ นับร้อยดังขึ้นพร้อมกันไม่ได้นัดหมาย เหลียนฟางเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ส่งเสียงยินดีในใจ เขาอยากจะตะโกนเรียกชื่อหวังอวี้เฟิงดัง ๆ สักครั้ง แต่ทำได้แค่เก็บเสียงนั้นไว้ตรงอกข้างซ้าย

         หลี่เหลียนฟางก้มมองนาฬิกาสีน้ำตาลเรือนเก่าบนข้อมือที่บิดาซื้อให้พลางถอนหายใจสลับเงยหน้ามองใบหน้าของ  หวังอวี้เฟิงบนจออีกครั้ง ยิ้มให้เขาทั้งที่เขาไม่รับรู้ก่อนเดินออกมาจากฝูงชนคลาคล่ำเหล่านั้นเพื่อไปทำงานแลกกับเงินเลี้ยงชีพ

        คล้อยหลังจอยักษ์เหลียนฟางอมยิ้มกับตัวเองเพียงลำพังที่ยังคงเห็นหวังอวี้เฟิงประสบความสำเร็จพาตัวเองไปอยู่จุดสูงสุด กลายเป็นดาวจรัสฟ้าที่ส่องแสงระยิบระยับบนท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่ 

        เหมือนที่เขาเคยฝันไว้ในครั้งนั้น

❅

        ปลายเดือนตุลาคมอุณหภูมิลดลงเรื่อย ๆ กำลังเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวเต็มตัวในไม่ช้า เหลียนฟางซุกมือเข้ากับเสื้อโค้ทตัวใหญ่พาตัวเองวิ่งเข้าด้านหลังภัตตาคารที่ตัวเองทำงานอยู่ที่นั่น

เหลียนฟางทำงานที่นี่มาได้สามปีแล้ว อย่างว่า...คนที่เรียนจบมีวุฒิแค่ชั้นมอต้นจะไปทำงานอะไรดี ๆ ได้นอกจากงานที่ใช้แรงงานแลกเงิน เหลียนฟางรู้ดีเลยจำนนกับชะตาชีวิตทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่นี่โดยไม่รู้สึกท้อแท้ อย่างน้อยงานที่ทำอยู่ก็พอเลี้ยงชีพประทังชีวิต อีกทั้งเงินทิปบางส่วนที่เจียดแบ่งมาถึงเขาก็ยังเป็นค่าขนมให้อี้ถิงติดตัวไปโรงเรียนเมื่อคิดถึงหน้าลูกสาวเหลียนฟางก็ยิ้มออกมา

        งานที่เหลียนฟางทำก็ไม่มีอะไรยาก เขาเป็นพนักงานเสิร์ฟในภัตตาคารห้าดาวที่เปิดตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยงคืน ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการต้องเป็นพวกคนรวย กระเป๋าหนัก มีอันจะกิน เพราะนอกจากที่นี่จะใช้วัตถุดิบชั้นเลิศแล้ว ราคาอาหารก็สูงลิ่วตามเช่นกัน หน้าที่ส่วนใหญ่ของเหลียนฟางคืองานเสิร์ฟอาหารและเก็บจานที่ลูกค้ากินแล้วไปยังหลังครัว เหลียนฟางได้ทำกะบ่ายเข้างานตั้งแต่เที่ยงวันเลิกงานอีกทีสี่ทุ่ม หากอยากได้เงินเพิ่มก็ต้องทำโอทีเพิ่มเอา แต่เหลียนฟางก็ยอมเหนื่อยต่ออีกสองชั่วโมงเพื่อแลกกับเงินที่ได้มาเป็นราคาเหมาจ่ายเพียงแค่สามสิบหยวนเหลียนฟางก็ยินดี

        “ขอบคุณเถ้าแก่” เหลียนฟางก้มหัวขอบคุณเถ้าแก่พร้อมกับรับเงินค่าล่วงเวลาสองชั่วโมงแม้จะเป็นเงินแค่สามสิบหยวนซื้ออะไรไม่ได้มาก แต่หากรวมกันหลาย ๆ วันแล้วก็กลายเป็นเงินก้อนเล็ก ๆ ได้เหมือนกัน

        “ข้าวผัดกุนเชียงเป๋าฮื้อกับปลากะพงต้มซีอิ๊ว” หยุนปิงเพื่อนร่วมงานยกถุงสีดำที่บรรจุอาหารยื่นให้เหลียนฟาง เขารับมันมาพร้อมรอยยิ้มแน่นอนว่าอาหารที่ยื่นมาให้นั้นเป็นอาหารที่ลูกค้ากินเหลือ

        “ลูกค้าสงสัยไดเอทสั่งมาไม่ค่อยกิน เหลือซะเต็มจานเลย อร่อยจะตายแพงก็แพงเสียดายแย่”

        หยุนปิงเสียดายเงินแทน พวกคนรวยกินทิ้งกินขว้างไม่รู้จักคุณค่าของเงิน น่าเสียดาย เหลียนฟางอมยิ้ม

        “แล้วนายได้อะไรไปกินล่ะ?”

        “ผัดถั่วมะม่วงหิมพานต์น่ะ”

        “แบบนี้จะอิ่มเหรอเอาของฉันไปไหม?” เหลียนฟางทำท่าจะแบ่งข้าวให้แต่หยุนปิงส่ายหน้าไปมา

        “ไม่เป็นไร ฉันท้องเดียวกินแค่นี้ก็อิ่มแล้วแต่นายตั้งสองท้องเอาไปแบ่งอี้ถิงกินเถอะ”

        “แน่ใจนะ?”

        “อื้อ” หยุนปิงยิ้ม

        “ดึกแล้ว ฉันกลับก่อนนะ อี้ถิงคงเป็นห่วงแล้ว”

        หยุนปิงมองร่างของเหลียนฟางเดินออกไปท่ามกลางอากาศที่เย็นลงก็พลางถอนหายใจ ทั้งที่ตัวเล็กเพียงแค่นั้น มือเล็ก ๆ ของเหลียนฟางก็บอบบางยิ่งกว่าเขาแต่ทำไมหัวใจถึงได้แกร่งแบบนี้นะ หยุนปิงชื่นชมในใจ

❅