บทที่ 1 เจ้าสาวของอสูร10

“อย่าไปสนเลยครับ ก็แค่ผู้หญิงหิวเงินคนหนึ่ง ยังไงก็ฝากดูด้วยนะครับ ผมขอไปดูที่ไร่ส้มก่อน” พูดจบ รามันก็เดินจากไป ปล่อยให้ลุงชอบงงงวยกับเรื่องทั้งหมด

เมื่อรถจี๊ปถูกขับออกไป ลุงชอบก็หันมาหาคนงานใหม่ที่มีดีกรีเป็นถึงภรรยาเจ้าของไร่ แววตาคมนั้นสงสัยและไม่เข้าใจในหลายๆ เรื่อง แต่ก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยนี้ไว้ ก่อนที่จะเดินไปคว้ารองเท้าบูตคู่โตแล้วยื่นส่งให้คนที่ล้มคะมำไปที่พื้น

“คุณ เอารองเท้าบูทของลุงไปใส่ก่อน จะได้ไม่ลื่นล้มแบบเมื่อกี้อีก”

“ขอบคุณจ้ะลุง แล้วไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหรอกจ้ะ เรียกหนูว่านางเฉยๆ ก็พอ”

“งั้นเดี๋ยวลุงจะเรียกว่า หนูนางละกัน มาเดี๋ยวลุงจะบอกวิธีทำความสะอาดโรงเรือน ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่โรงเรือนพักโค แต่เราต้องทำความสะอาดให้สะอาด เพื่อที่จะได้ไม่มีเชื้อโรค และที่สำคัญ แม่พันธุ์โคของเราจะได้สุขภาพดี” ลุงชอบพร้อมกับอธิบายโน่นนี่ให้ฟัง

ช้องนางนั้นตั้งใจทำงาน ไม่ปริปากบ่นสักคำ จนลุงชอบยังทึ่ง ไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะมีความอดทนสูงขนาดนี้ ที่สำคัญไม่ได้เรื่องมากอย่างเช่นผู้หญิงคนก่อนๆ ที่เสนอตัวมาเป็นคุณนายฟาร์มอิศรเวช แต่ต่างเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ ได้แต่คุยโวโอ้อวด พอเจองานหนักเข้าจริงๆ ก็หนีหายกันไปหมด

“เหนื่อยก็พักก่อนได้นะหนูนาง คุณรามันยังไม่มาหรอกครับ คงจะเข้ามารับหนูนางตอนเย็นๆ โน่น ปกติคุณรามันแกจะกลับออกจากไร่ก็เกือบหกโมงแล้วครับ” ลุงชมร้องบอกเมื่อเห็นว่าเหงื่อเม็ดโตผุดเต็มใบหน้านวล

“หนูยังไม่เหนื่อยเลยค่ะ ลุงไปนั่งพักก่อนเถอะค่ะ หนูทำต่อเองได้” เธอยิ้มตอบก่อนบอกกับลุงผู้ใจดี

“งั้นเดี๋ยวลุงไปดูโรงเรือนหลังอื่นๆ ก่อน แล้วเดี๋ยวลุงจะกลับมาช่วย” ลุงชราเดินเกาศีรษะอย่างงงๆ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเจ้านายถึงให้เมียตัวเองมาทำงานแบบนี้ แถมทำไมถึงทำทีท่าที่ไม่พอใจแบบนั้น ซึ่งถ้าไม่พอใจ ไม่รักไม่ชอบในตัวของผู้หญิงคนนี้ แล้วจะแต่งงานด้วยทำไม แล้วที่ว่าเป็นผู้หญิงหิวเงินนั่นหมายความว่าอย่างไร ยิ่งคิดลุงชอบก็ยิ่งสงสัย

มือหนึ่งถือแปรงขัดพื้นด้ามโต ขัดๆ ถูๆ ส่วนอีกมือก็คอยตักน้ำราดสิ่งสกปรก ไม่นานมากนักงานที่คนใจร้ายสั่งไว้ก็เสร็จสิ้น สองเท้าก้าวออกจากโรงเรือน มาหย่อนก้นนั่งลงที่หน้าโรงเรือนเพื่อคลายเหนื่อย ช้องนางพ่นลมหายใจดังฟู่กับเรื่องที่เกิดขึ้นมากมายในวันนี้ และเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเหี้ยมดังขึ้น

“มัวมานั่งทำอะไรตรงนี้ จะมาอู้งานหรือไงฮะ ทำไมไม่ไปทำงาน”

“นางทำเสร็จแล้วค่ะ” เธอตอบเสียงเหนื่อยๆ

“แล้วทำไมไม่ไปช่วยคนงานคนอื่นฮะ”

“นางแค่มาพักเหนื่อยเท่านั้นค่ะ” ช้องนางลอบถอนหายใจอีกหน ทำไมเขาถึงชอบตะคอก ชอบดุหล่อนนัก แถมสายตาที่มองก็มีแต่ความเหยียดหยาม

“ถอนหายใจทำไม หนักใจมากหรือไง รู้ไว้ด้วย คนที่หนักใจต้องเป็นฉันไม่ใช่เธอ” ว่าพลางฉุดแขนขาวให้เจ้าหล่อนมาเผชิญหน้า

ช้องนางน้ำตาคลอเมื่อรามันทำเสมือนเธอเป็นสิ่งของ อยากจะฉุดจะกระชากตอนไหนก็ทำ ไม่คิดบ้างเลยหรือไงว่าเธอจะเจ็บ พลันทำใจกล้าเอ่ยอธิบายถึงความจำเป็น