ตอนที่ 2 เรียกข้าว่าหมินฉู่ฉู่!

ตอนที่ 2

เรียกข้าว่าหมินฉู่ฉู่!

หมี่เฉียนเฉียนรู้ดีว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร เธอเลยมัดอาภรณ์ของเธอกับเขาติดกันตั้งแต่ตอนแสร้งกระโจนไปกอดเขาแล้ว เพราะเธอเป็นผู้เขียนตัวละครร้ายกาจผู้นี้ออกมาเชียวนะ!

ตู้ม!

“ว้าย! ตกน้ำไปกันแล้ว” ชาวบ้านด้านบนพากันแหกปากร้องโวยวายเป็นเรื่องเป็นราว

ยามหมี่เฉียนเฉียนพ้นผิวน้ำขึ้นมาก็พ่นเสียงหัวเราะออกมาสะใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จากนั้นชายหนุ่มก็พ้นผิวน้ำขึ้นมามองนางด้วยสายตาเยือกเย็นสุดๆ

“แฮ่ๆ สหายของฉัน เอ่อ...ข้า ชวนข้ามาเล่นน้ำกลางวันแสกๆ เลยเหรอเนี่ย” ว่าแล้วก็ตบบ่าชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง

“เหลียนปู้!” เขาเรียกองครักษ์ข้างกายอีกครั้งยามขึ้นฝั่งเป็นที่เรียบร้อย

“ขอรับ”

เธอมองสองคนนี้ขานรับกันมาเป็นสามสี่ฉากได้แล้วกระมัง คนหนึ่งเรียก อีกคนตอบ

นี่พวกนายไม่มีอะไรจะพูดกันแล้วใช่ไหม?

“กลับจวน!” กล่าวเสร็จก็สะบัดปลายอาภรณ์ใส่หน้าเธอไปทีหนึ่ง

“นี่! น้ำกระเด็นใส่ตาฉัน เอ๊ย! ข้าหมดแล้ว!” เธอยกมือขึ้นมาปาดหยดน้ำออกด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

‘ซ่งหวงหลง’ เดินออกมาได้สักพักก็เหลือบหางตาไปทางสตรีบ้าบิ่นผู้นั้นอีกครั้ง ก่อนจะพบว่ามีสาวใช้ผู้หนึ่งเดินเข้ามากอดขานางไว้ไม่ปล่อย และก็ตามมาด้วยสีหน้าที่โวยวายของหญิงสาวนางนั้น

“ตรวจสอบนาง” กล่าวเสร็จก็เดินจากไปไม่เหลียวกลับมามองอีก

หมี่เฉียนเฉียนมองสาวใช้ที่ทำตัวติดเธอแจไม่ปล่อยอีกครั้ง เอาล่ะ! เธอยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้แล้วก็ได้!

ร่างเล็กมองไปทางที่ซ่งหวงหลงเดินจากไป ในใจมีเท้านับร้อยคู่กระทืบอยู่อย่างหมั่นไส้ นางตั้งชื่อเขาว่าซ่งหวงหลงก็ถือเป็นการเฉลยตั้งแต่แรกว่าเขาจะได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้แน่นอน

แต่การเป็นฮ่องเต้ของเขานั้นเป็นได้เพียงชั่วครู่ หลังจากพระเอกของเรื่องฆ่าเขาได้ เขาก็เป็นเพียงมังกรทองที่ตายไปแล้วตัวหนึ่ง

“ทำตัวยโสไปให้ได้นานๆ เถอะ เจ้าคนคลั่งรักนางเอก!” เธอแลบลิ้นใส่เขาตามทางที่ไร้วี่แววของเงาคน

ซ่งหวงหลงนั่งอยู่ในห้องหนังสือมือพลิกงานราชสำนัก แต่สองหูก็ฟังองครักษ์เข้ามารายงานไม่ขาดตกบกพร่อง

“บุตรสาวผู้ตรวจการหมิน?”

“ขอรับ” เหลียนปู้คุกเข่าก้มหน้าลงไม่ได้มองหน้าผู้เป็นนาย “ข้าน้อยไปสืบมาจึงรู้ความว่านางเพิ่งฟื้นจากอาการป่วยไข้ หลังจากตื่นมาก็เร่งเร้าอยากจะมาเดินตลาดถูหยี๋ว์แต่ชาวบ้านต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่านางปัญญาอ่อนไปแล้วขอรับ”

ในที่สุดชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมา “อืม ออกไปเถอะ”

หลังจากเงาร่างของเหลียนปู้จากไป ชายหนุ่มก็ครุ่นคิดอยู่นาน ก้มมองชายอาภรณ์ที่แห้งสนิทแล้วแต่มีเศษอาภรณ์สีแดงสดขอดเป็นปมติดอยู่ นางไม่ได้ปัญญาอ่อนเสียหน่อย...มิเช่นนั้นจะฉลาดเจ้าเล่ห์มัดอาภรณ์ของนางติดกับเขาทำไมกัน

นางมีบางอย่างแปลกๆ คราแรกไม่ได้เกรงกลัวเขาสักนิด แต่พอนางเห็นเหลียนปู้ก็มีท่าทีเปลี่ยนไป อยากจะสนิทกับเขาขึ้นมา

แปลกนัก...

เย็นวันนั้นเธอก็ได้ยอมกลับไปที่จวนผู้ตรวจการ พอได้เห็นบิดามารดาเธอก็ดีใจมาก นี่มันใบหน้าพ่อกับแม่เธอในโลกมนุษย์ชัดๆ แต่พี่ชายของเธอในโลกนั้นเขาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่เป็นคู่กัดเธอนี่นา มาในโลกหนังสือทำไมเขาถึงได้แสนดีขนาดนี้กันล่ะ!

“ฉู่ฉู่ตัวน้อย กินเนื้อนี่สิ ตั้งแต่เจ้าป่วยไปก็พ่ายผอมลงมาก บิดามารดาและพี่ชายเองเห็นแล้วก็ปวดใจ” เขากล่าวหลังจากคีบเนื้อชิ้นโตวางในถ้วยข้าวของเธอ

“พี่ชายของลูกห่วงใยลูกมากนะฉู่ฉู่ ลูกของแม่ก็กินสักหน่อยเถอะ” มารดาของนาง 'เซียวหยา' ก็อดยกมือลูบหัวบุตรสาวไม่ได้

“ฉู่ฉู่ เจ้าก็กินกุ้งนี้ด้วยสิ อ่ะ พ่อคีบให้เจ้า” 'หมินเฉียว' ผู้เป็นบิดาก็คีบกุ้งตัวใหญ่มาวางในถ้วยของเธอด้วยเช่นกัน

เธอรู้สึกอบอุ่นในใจ ทั้งที่เธอจากโลกนั้นมาแล้ว แต่เธอก็ยังได้รับรางวัลจากสวรรค์เป็นครอบครัวที่อบอุ่นเช่นเดิมของเธอ...

หมี่เฉียนเฉียนอาศัยอยู่ในจวนผู้ตรวจการจะสองเดือนแล้ว นางที่ถูกเรียกว่าหมินฉู่ฉู่จนเริ่มชินก็เริ่มรักในการเป็นคุณหนูที่สุขสบายเช่นนี้ขึ้นมา ต่างจากคราแรกที่นางบอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมกลับมายังจวนผู้ตรวจการเด็ดขาด แต่พอมาคิดดูหากนางอยู่แต่ในจวน ไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครนางก็จะอายุยืนจนจบเรื่องไม่ใช่หรือ

“หนิงเชียน!” หมินฉู่ฉู่เรียกสาวใช้ตัวน้อยก่อนที่นางจะยกพวงองุ่นขึ้นมากินหมดในคำเดียว

“บ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ”

ยามเมื่อสาวใช้ก้าวเข้าห้องมาก็พบว่าคุณหนูของนางนั่งราวกับบุรุษ ชันขาข้างหนึ่งตั้งขึ้นใช้แขนข้างหนึ่งกอดไว้เหมือนชายชาตรีนั่งก็มิปาน

ตั้งแต่คุณหนูของนางหายป่วยก็ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน จะว่านางความจำเสื่อมก็ไม่ถูก เพราะนางรู้จักทุกคน และสถานที่ทั้งจวนนางก็ยังรู้ดีเช่นเดิม

“หนิงเชียนคนงาม เจ้าไปซื้อถังหูลู่ให้ข้าหน่อยสิ ข้าอยากกินของหวานอ่ะ” นางกล่าวเสร็จก็ยกส้มที่เพิ่งปอกยัดเข้าปากไปทั้งลูก

หนิงเชียนเห็นแล้วก็อ้าปากหวอ “คะ คุณหนูมิกลัวอ้วนแล้วหรือเจ้าคะ”

“กินผลไม้จะอ้วนได้อย่างไรเล่า” นางตอบกลับทั้งที่ในปากยังเคี้ยวอยู่

“งั้นเราออกไปด้วยกันดีไหมเจ้าคะ” หนิงเชียนเอ่ยเชิญชวนนายหญิงของตน ปกติแล้วหมินฉู่ฉู่ชอบออกไปเที่ยวเล่นมากที่สุด แต่นี่นางกลับเอาแต่อุดอู้อยู่แต่ในห้อง

“ไม่ล่ะ” ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนตั่งไม้อย่างไม่กลัวเจ็บ

ถัดจากนั้นมาอีกสองวันฮ่องเต้มีราชโองการให้ใต้เท้ากับฮูหยินและบุตรเข้าร่วมงานเลี้ยงโดยห้ามปฏิเสธ!

นางลืมไปได้อย่างไรกัน! บทนี้นางเขียนไว้เพราะตัวละครจะได้เยอะๆ เลยต้องเขียนราชโองการที่เป็นการบังคับให้ทุกคนเข้าร่วมวัง!

อึ้ก!

หมินฉู่ฉู่กลืนน้ำลายดังอึกใหญ่

ขออย่าได้ตายเร็วก็พอ... นางอยากมีชีวิตยืนยาวจนจบเรื่องจะไม่ประมาทเหมือนตอนอยู่โลกนั้นอีกแล้ว

ที่สำคัญคือ อย่าแหย่ปากเจ้ามังกรทอง!