ตอนที่ 9 แฟนกับสามีมันต่างกัน

 

กวินภพเลิกงานและกลับมาถึงบ้านราวหกโมง มินตรารอเขาอยู่ที่ห้องรับแขกตามที่ถูกฝึกมาให้พยายามเอาใจเขาให้มาก เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มทักทาย

“กลับมาแล้วเหรอคะคุณภพ เหนื่อยไหมคะ”

“ครับ จะทานข้าวเย็นเลยไหม”

“ค่ะ มิ้นต์เตรียมไว้แล้ว” เธอตอบอย่างนอบน้อม ซึ่งก็เป็นไปตามที่ลุงสันติเคยกำชับว่ามันตราในเวอร์ชันที่ปรับปรุงแล้วควรจะดูแลสามีให้ดีกว่าเดิม

บนโต๊ะอาหารเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจาน มินตรารู้สึกคุ้นชินกับความเงียบนี้มากขึ้นเล็กน้อย เธอพยายามชวนคุย แต่ก็ดูเหมือนกวินภพจะไม่ได้อยากสนทนามากนัก เธอจึงเลือกที่นั่งทานข้าวเงียบ ๆ

หลังอาหารเย็นกวินภพก็กลับขึ้นห้องทำงานทันที เขาตรงไปยังห้องทำงานที่อยู่ข้างๆ กับห้องนอน

หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้วหญิงสาวก็หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ แต่ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อหาในหนังสือเท่าไหร่ เพราะความคิดเรื่องที่ลุงสันติโทรมาก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น

ไม่นานนักเสียงประตูห้องนอนก็ดังขึ้นมินตราเงยหน้ามองแล้วยิ้ม

“ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ”

“อือ แล้วคุณทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ”

“มิ้นต์รอคุณภพค่ะ ทำงานมาทั้งวันคงเหนื่อยมาก มิ้นต์เปิดน้ำอุ่นและตัวอุณหภูมิไว้แล้วค่ะ คุณแช่ตัวสักหน่อยนะคะจะได้หลับสบาย”

เขาพยักหน้าก่อนจะเดินไปยังห้องแต่งตัวที่เชื่อมระหว่างห้องน้ำและห้องนอน

มินตรารอจนแน่ใจแล้วว่ากวินภพเข้าไปห้องน้ำแล้ว เธอเดินไปยังห้องแต่งตัวจากนั้นเตรียมชุดนอนมาวางให้เขาที่สตูลตัวยาวที่อยู่หน้าตู้เสื้อผ้า

กวินภพนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำแล้ว เขารู้สึกว่าภรรยาของเขานิสัยไม่เหมือนกับที่เขาเคยได้ยินมา มันตราเป็นสาวสังคมตั้งแต่กลับมาเมืองไทยสองเดือนเขาก็ได้ยินข่าวของเธอตลอด กลางวันเธอจะออกไปช้อปปิ้งส่วนกลางคืนก็จะออกไปเที่ยว มันต่างจากที่เขาเห็น ชายหนุ่มมองในแง่ดีว่าที่เธอเปลี่ยนไปแบบนี้เพราะเธออยากทำหน้าที่ภรรยาที่ดี

เมื่อออกมาจากห้องอาบน้ำก็ต้องแปลกใจเข้าไปอีกที่เห็นว่าหญิงสาวเตรียมชุดนอนให้เขา เหมือนกับเมื่อเช้าที่เธอเตรียมชุดทำงานแขวนไว้ให้

เขาแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องและเห็นว่าเธออ่านหนังสือแทนที่จะจับโทรศัพท์มือถือก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก แต่กวินภพก็ไม่ได้พูดอะไรเขาอยากจะสังเกตเธอไปก่อนและอยากจะรู้ว่าเธอจะทำแบบนี้ได้นานแค่ไหน

 มินตราเงยหน้าจากหนังสือ มองเห็นกวินภพเดินออกมาจากห้องแต่งตัวในชุดนอน เธอวางหนังสือลงและยิ้มให้เขา

“จะนอนเลยไหมคะ”

“ครับ” เขาตอบสั้นๆ และเดินตรงไปยังเตียงนอน มินตราใจเต้นระรัว เมื่อคืนเขานอนบนโซฟา แต่คืนนี้กวินภพคงจะนอนบนเตียงเดียวกันกับเธอแล้ว

“คุณก็นอนเถอะ เก็บหนังสือแล้วมานอนได้แล้ว” เขาเดินมาหยุดที่ฝั่งตรงข้ามของเตียง มองมาที่เธอเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอน หญิงสาวเก็บหนังสือจากนั้นก็ล้มตัวลงเว้นระยะห่าง หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอกเมื่อกวินภพปิดไฟที่หัวเตียงแต่ก็ยังมีไฟที่หน้าประตูเปิดไว้แบบสลัว พอให้มองออกว่าอะไรอยู่ตรงไหน

บรรยากาศในห้องเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน มินตรานอนหันหลังให้เขา พยายามหลับตาลง หญิงสาวไม่เคยนอนร่วมเตียงกับผู้ชายคนไหนมาก่อน ยิ่งเป็นกวินภพที่เธอต้องแสดงเป็นมันตราแล้วยิ่งทำให้เธอรู้สึกทั้งกลัวและกังวล

เวลาผ่านไปนานเกือบครึ่งชั่วโมง มินตราคิดว่ากวินภพน่าจะหลับไปแล้วเธอพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขาช้าๆ เธอมองเขาที่หลับตา ดูสงบนิ่งนี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวได้มองหน้าเขาอย่างชัดๆ เพราะทุกครั้งเธอเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาสีนิลของเขาเลย

กวินภพเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าที่หล่อ คมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักได้รูปและดวงตาที่ปกติจะคมกริบ ตอนนี้หลับปิดสนิททำให้เขาดูอ่อนโยนมากขึ้น

แล้วจู่ๆ กวินภพก็ลืมตาขึ้นมาสบกับเธอ มินตราตกใจมากแต่จะหันกลับก็คงไม่ทันแล้ว

“ทำไมยังไม่นอน” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้น

“มิ้นต์นอนไม่หลับค่ะ” เธอตอบตะกุกตะกัก

“มีอะไรให้กังวล” เขาถามต่อพร้อมกับพลิกตัวหันมามองเธอเต็มตัว

“เปล่าค่ะ ก็แค่ตื่นเต้นและยังไม่ชิน”

“ตื่นอะไร”

“ตื่นเต้นกับการนอนกับคนอื่นค่ะ” เธอพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย

“แต่เท่าที่ผมรู้ มิ้นต์ก็เคยมีแฟนมาแล้วไม่ใช่เหรอ”

มินตราหน้าแดงก่ำ เธอรู้ว่าข้อมูลของมันตราที่ลุงสันติให้มานั้นมีระบุไว้ว่ามันตราเคยมีแฟนมาแล้วหลายคน และแต่ละคนก็ไม่ใช่เล่นๆ แต่เธอจะบอกเขาได้อย่างไรว่าเธอไม่ใช่มันตรา

“ก็แค่แฟนค่ะ แต่คุณภพเป็นสามีมันไม่เหมือนกันหรอกค่ะ” เธอเลือกที่จะใช้คำว่าไม่เหมือนกันเพื่อปกปิดความตื่นกลัวของตัวเองและยังเป็นการเน้นย้ำสถานะของเขาอีกด้วย

“นอนเถอะ พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้า” เขาบอกด้วยเสียงอบอุ่น

มินตราพยักหน้าแล้วพลิกตัวหันหลังให้เขาอีกครั้ง หัวใจยังคงเต้นรัว แต่ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อยที่เขาไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น กวินภพตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อคืนเขาไม่ได้หลับสบายเหมือนเคย และคำพูดของมินตราเมื่อคืนก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

“ก็แค่แฟนค่ะ แต่คุณภพเป็นสามีมันไม่เหมือนกันหรอกค่ะ”

มันตราคนเดิมที่เขารู้จัก ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาแสดงท่าทีเขินอายแบบนี้ ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาบอกว่าตื่นเต้นกับการนอนร่วมเตียงกับสามี เธอเป็นผู้หญิงที่รักอิสระ ชอบปาร์ตี้และที่สำคัญเธอไม่เคยมีท่าทีที่แสดงออกถึงความประหม่าหรือไร้เดียงสาแบบที่มินตราแสดงเมื่อคืน

เขาเดินลงมาทานอาหารเช้า มินตรานั่งรออยู่แล้ว เธอสวมชุดเดรสยาวสีอ่อน ดูเรียบร้อยผิดจากมันตราคนเดิม เขานั่งลงตรงข้ามกับเธอ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังคงเงียบสงบ แต่ความรู้สึกของกวินภพไม่เหมือนเดิม เขามองมินตราเป็นระยะๆ พยายามหาความผิดปกติในตัวเธอ แต่เธอก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิมทุกอย่าง ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน คอยตักกับข้าวให้บ้างเป็นบางครั้ง

หลังอาหารเช้า กวินภพก็เดินออกจากบ้านเพื่อไปทำงานตามปกติแต่ระหว่างทาง เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน

“ยงยุทธ” เขาเอ่ยชื่อปลายสาย ซึ่งเป็นลูกชายของป้ากัลยาและเป็นเพื่อนกับเขาตั้งแต่เด็ก

“ว่าไงภพ มีอะไรแต่เช้า” เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยความงัวเงีย

“นายว่างไหม วันนี้อยากเจอหน่อย”

“มีเรื่องด่วนเหรอ”

“อืม เรื่องส่วนตัว”

“ได้สิ งั้นเจอกันที่ร้านกาแฟใกล้บริษัทตอนสิบโมงนะหรือจะใหฉันเข้าไปที่บริษัทล่ะ วันนี้ฉันต้องเอาเอกสารไปให้อยู่แล้ว”

“ไม่ล่ะ ขอเจอข้างนอกดีกว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้น่ะ”

“เรื่องสำคัญมากใช่ไหม”

“ก็ประมาณหนึ่ง”

กวินภพขับรถไปทำงานด้วยความคิดที่สับสนตลอดทาง เขาพยายามรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับมันตราในอดีตและเปรียบเทียบกับพฤติกรรมของมินตราในตอนนี้ มันมีหลายอย่างที่ดูไม่เข้ากัน โดยเฉพาะแววตาและรอยยิ้ม