บทยี่สิบ

บทยี่สิบ

สวรรค์เมตตา

เจินจิ่วหรงสวมอาภรณ์สีฟ้าครามไร้ลวดลาย เรือนผมเกล้าเป็นมวยประดับปิ่นหยก แม้นจะดูเรียบร้อย แต่รูปร่างหน้าตาอันโดดเด่นทำให้นางกลายเป็นที่สะดุดตาคนทั้งหมู่บ้าน

บ้านของผู้ใหญ่บ้านอยู่ตรงหัวมุมของถนนสายหลัก ตัวเรือนมิได้กว้างใหญ่อะไร แต่ถือว่ามีอยู่มีกินพอสมควรเมื่อเทียบกับชาวบ้านธรรมดา

หัวเมืองแดนใต้สุขสงบ ไร้สงครามมาระยะหนึ่ง ซ้ำยังไม่ค่อยมีโรคระบาด ทำให้ความเป็นอยู่ของชาวเมืองค่อนข้างดี ไม่ค่อยมีคนอดตายเฉกเช่นหัวเมืองอื่นที่กำลังทำสงครามกับแคว้นฝูเยว่

นางหยุดปลายเท้าลงหน้าประตูเรือนของผู้ใหญ่บ้าน แลเห็นกู้เจิงหนานนั่งอยู่ในนั้นล้อมรอบด้วยครอบครัวของผู้ใหญ่บ้าน อาการของเขากำลังดีขึ้นตามลำดับ หลังหนีความตายมาได้หนหนึ่ง

“ไม่ทราบว่าท่านเป็นใคร”หนึ่งในคนของครอบครัวผู้ใหญ่บ้านตะโกนถามเสียงดัง หลังเห็นเจินจิ่วหรงยืนมองอยู่พักใหญ่

วันนี้นางมิได้สวมผ้าคลุมหรือถือพัดด้ามหยกปิดบังดวงหน้า ทำให้คนมากมายเห็นใบหน้าอันงดงามของนาง เจินจิ่วหรงระบายยิ้ม เผลอสบเข้ากับดวงตาของกู้เจิงหนานที่มองมา

“ข้ามาขอความช่วยเหลือจากท่านหมอกู้”เจินจิ่วหรงตอบกลับด้วยตนเอง ยกมือห้ามมิให้รั่วซินเอ่ยอะไรออกมา กู้เจิงหนานได้ยินคำตอบก็ขมวดคิ้ว ยามสังเกตเห็นรั่วซินก็นึกอีกฝ่ายเคยมาขอความช่วยเหลืออยู่หนหนึ่ง แต่คำพูดเต็มไปด้วยการใช้เงินฟาดหัว เขาเลยปฏิเสธนางไป

มีม้านั่งอยู่สองตัวหน้าเรือน เจินจิ่วหรงทิ้งตัวลงนั่ง พลางตบมือให้รั่วซินนั่งข้าง ๆ พร้อมเอ่ยเสียงราบเรียบ “ข้าจะรอท่านหมอกู้อยู่ตรงนี้อย่างสงบ ไม่รบกวนทุกคน”

และใช่ กว่ากู้เจิงหนานจะออกมาตะวันก็ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที

ช่างเย่อหยิ่งและถือดีเหลือเกิน

“ตื่นได้แล้ว”

เสียงเรียกไม่คุ้นหูทำให้เจินจิ่วหรงลืมตาขึ้นอย่างหวาดระแวง ก่อนแลเห็นกู้เจิงหนานยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกวาดสายตามองมาด้วยความสงสัย ขณะรั่วซินรีบเคลื่อนกายมาบดบังนาง

”ท่านจะช่วยรักษาข้าหรือไม่” เจินจิ่วหรงถามอย่างตรงไปตรงมา ทำเอากู้เจิงหนานขมวดคิ้ว เขาจำได้ว่าเคยพบพวกนางที่โรงเตี๊ยม แต่คนระดับนางไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากหมอพเนจรเช่นเขา

เจินจิ่วหรงลูบหน้าท้องนู้นเด่นของตนเอง “ข้านอนไม่หลับมาหลายสิบวัน ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว”

กู้เจิงหนานหลุบตาต่ำลง หากสังเกตดี ๆ จะเห็นสีหน้าอิดโรยของหญิงสาวอย่างชัดเจน ก่อนเอ่ยถาม “สามีของแม่นางไปไหน ไยปล่อยแม่นางไว้เช่นนี้”

รั่วซินเริ่มไม่พอใจในการละลาบละล้วงของกู้เจิงหนาน นางสบมองเขาด้วยความเกรี้ยวโกรธ แต่เจินจิ่วหรงกลับใจเย็นอย่างน่าประหลาด

“ข้ากับเขาแยกกันอยู่น่ะ”

กู้เจิงหนานพยักหน้าไม่ถามอะไรต่อ “ไปที่เรือนของแม่นางเถอะ ข้าจะตรวจดูอาการให้ ข้างนอกนี่อากาศเริ่มเย็นแล้ว ไม่ดีกับแม่นางและเด็กในท้อง”

เจินจิ่วหรงพยักหน้า พลางแนะนำตัวด้วยเสียงราบเรียบ “ข้ามีนามว่าจิ่วหรง หลังจากนี้ท่านหมอกู้จะเรียกข้าว่าจิ่วหรงก็ได้”

ผู้หญิงคนนี้ มิใช่ประเภทที่อยากจับกู้เจิงหนานแต่งงานแน่นอน นางเพียงแค่รู้สึกอยากเชื่อมสัมพันธ์กับผู้คน แต่ยังแฝงความเย่อหยิ่งเอาไว้ ด้วยการไม่บอกนามสกุล

กู้เจิงหนานระบายยิ้มตอบ เริ่มอยากรู้แล้วจริง ๆ ว่าสตรีตรงหน้าเป็นใครมาจากไหน และเมื่อไปถึงจวนของนาง ก็ต้องตกตะลึงในความหรูหราและสิ้นเปลือง โดยเฉพาะต้นท้อมากมาย

ด้วยฐานะนาง การจะหาหมอฝีมือดีสักคนย่อมมิใช่เรื่องยากอะไร หากไม่อับจนหนทางจริง ๆ คนระดับนางไม่มีทางมาอ้อนวอนเขาแน่ ๆ

จิ่วหรง นางช่างน่าสนใจ

“ข้าใช้เครื่องหอมของท่านหมอกู้จนเกือบหมดแล้ว มันใช้ดีจริง ๆ”เจินจิ่วหรงกล่าวเสียงนุ่มนวล พลางหยิบยาบำรุงที่ไท่หย่งเสียนส่งมาให้มากองตรงด้านหน้า “นี่เป็นยาบำรุงที่ข้ากินเป็นประจำ”

เพียงสัมผัสด้วยมือและดมกลิ่น กู้เจิงหนานก็รู้เลยว่ายาพวกนี้เป็นของดีและหายาก ราคาของพวกมันแพงพอ ๆ กับราคาที่ดินหนึ่งผืน

“ยาพวกนี้เป็นของดีมาก ท่านกินต่อไปเรื่อย ๆ จะส่งผลดีเอง ส่วนอาการนอนไม่หลับ จากที่ข้าตรวจร่างกายเป็นผลมาจากการวิตกกังวล ข้าจะปรุงยาคลายเครียดให้ท่านจะได้นอนหลับ เด็กในท้องก็จะแข็งแรงยิ่งขึ้น“

เจินจิ่วหรงพยักหน้า พลางเอ่ยซ้ำอีกหนหนึ่ง “หากไม่อยากเรียกข้าว่าจิ่วหรง ก็เรียกแม่นางแทน ข้าไม่อยากคนอื่นต้องยุ่งยาก”

“อือ…”

ยามมองออกไปนอกเรือน กลีบดอกท้อร่วงหล่นไม่ยอมหยุด ดวงจันทร์กลมโตเด่นสง่ากลางท้องฟ้า เส้นผมดำขลับถูกสายลมพัดคลอเคลียดวงหน้างดงาม กู้เจิงหนานค่อย ๆ ตกตะลึงในความงามนั้น หัวใจพลันเต้นระรัว

เจินจิ่วหรงเลื่อนปลายนิ้วเกี่ยวเส้นผมทัดข้างหู “หัวเมืองแดนใต้ช่างสงบสุขเสียจริง”

จนเกือบลืมไปเลยว่านางคือองค์หญิงเก้า

กลางดึกคืนนั้น เจินจิ่วหรงนอนหลับสนิทในที่สุด มิรู้ตัวเลยว่ากู้เจิงหนานกลับออกจากจวนไป แต่กลับทิ้งหัวใจของเขาไว้ที่นาง

พระสนมเสียนเฟยถูกพลิกป้ายในคืนหนึ่ง

ป๋ายอวี้หลันค่อย ๆ เอาตัวลงไปแช่ในอ่างน้ำ มีนางกำนัลสองคนโปรยกลีบดอกท้อลงมา นางเอนตัวพิงด้านหลังอ่าง ดวงหน้างดงามไร้รอยยิ้ม ก่อนลุกขึ้นจากน้ำเพื่อแต่งกายให้เรียบร้อย

วันนี้นางสวมอาภรณ์สีขาวสะอาด ปักลายดอกโบตั๋น เรือนผมปล่อยสยายไร้ปิ่นประดับ แลเห็นดวงหน้าที่ระยะหลังเริ่มมีริ้วรอยเพราะความเครียด ป๋ายอวี้หลันทิ้งตัวนั่งบนตั่งหินอ่อน แลเห็นดวงจันทร์กลมโตลอยเด่น แต่พยายามเท่าไหร่ก็มิอาจไขว่คว้า

เพราะนางคือพระสนมเสียนเฟย สนมผู้ถูกกักขังภายในกำแพงวังหลวงสูงชัน และต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตระกูลป๋าย

เจินเซียหยางฮ่องเต้ยกมือห้ามมิให้ขันทีประกาศขานการมาเยือนของตน ยามเห็นพระสนมเสียนเฟยกำลังเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย นานเท่าไหร่แล้ว ที่เขามิได้เห็นสีหน้าเลื่อนลอยของนาง

ท่าทางกำลังวิตกกับเรื่ององค์หญิงเก้าและองค์ชายสิบสามอีกตามเคย ไม่ก็เรื่องของพวกตระกูลป๋าย

ในหัวของป๋ายอวี้หลันมีแต่เรื่องพวกนี้มาเนิ่นนาน ห่างไกลจากคำว่าภรรยาของเขา

หม่อมฉันจะเป็นภรรยาที่ดี มีลูกชายลูกสาวให้แก่ท่าน เราจะรักใคร่กลมเกลียว

นั่นก็นานมากแล้ว ตั้งแต่นางยังเป็นเพียงพระชายารอง

“นางกินยาหรือยัง”เจินเซียหยางฮ่องเต้ถามนางกำนัลข้างกายของเสียนเฟย ก่อนได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้าเบา ๆ

“ระยะหลังพระสนมไม่ค่อยกินยาเลยเพคะ พระสนมเป็นห่วงองค์หญิงเก้ากับองค์ชายสิบสามอย่างมาก”

สุดท้ายป๋ายอวี้หลันก็เลือกถวายชีวิตทั้งหมดแก่ตระกูลป๋าย หักหลังเขาอย่างเลือดเย็น…

“แล้วหมอหลวงที่มาตรวจบอกว่าอย่างไรบ้าง ?”

เหมือนการสนทนาจะดังขึ้นจนป๋ายอวี้หลันหันมามอง นางผลิรอยยิ้มอ่อนหวาน ขยับลุกขึ้นทำความเคารพโอรสสวรรค์ “ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ”

เจินเซียหยางฮ่องเต้ยกยิ้มจอมปลอม พลางพยุงนางขึ้นอย่างอ่อนโยน ขณะนางกำนัลค่อย ๆ ถอยออกไปนอกตำหนักอย่างรู้หน้าที่ จนเหลือกันอยู่แค่สองคน ท่ามกลางความเงียบสงบ

“ทำไมถึงไม่ยอมกินยา”

ป๋ายอวี้หลันหลุบตาต่ำลง ปลายนิ้วมือเย็นเยียบสัมผัสลงบนดวงหน้างดงามไร้สีเลือด “คงเพราะหม่อมฉันเริ่มเหนื่อยกับการทะเยอทะยานเต็มที”

“…”

“ตอนท่านดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาท หม่อมฉันยินยอมดื่มยาพิษแทนท่าน จนร่างกายต้องเป็นเช่นนี้ สุดท้ายท่านกลับตอบแทนหม่อมฉันโดยการแต่งตั้งหว่านเหลียงตี้เป็นหว่านกุ้ยเฟย”นางกล่าวเสียงราบเรียบ พลางถอนหายใจ “บางสิ่งบางอย่างทุ่มเทมากไปก็เท่านั้น ตอนนี้ท่านก็คงคิดแต่งตั้งโอรสของหว่านกุ้ยเฟยเป็นองค์รัชทายาท”

“…”

“หม่อมฉันนอกจากสุขภาพร่างกายย่ำแย่ ก็ไม่เคยได้รับอะไรกลับมา ซ้ำยังมีวี่แววจะถูกกำจัดเสียด้วย”

รอยยิ้มของเจินเซียหยางฮ่องเต้เลื่อนหายไป เขากับป๋ายอวี้หลันเคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กด้วยกัน เลยกล่าวอย่างตรงไปตรงมา หากเป็นหว่านกุ้ยเฟยทำคงโดนลงโทษไปแล้ว

“ข้าก็มอบความโปรดปรานมากมายแก่เจ้าแล้ว เท่านี้ยังไม่พออีกหรือ ?”

ป๋ายอวี้หลันเปล่งเสียงหัวเราะร่วน พลางหยิบจอกสุราจรดริมฝีปาก “สงสัยหม่อมฉันจะโลภมากเกินไป แต่มันก็คือเรื่องปรกติ ในเมื่อหม่อมฉันเป็นเพียงสนมเสียนเฟย จำต้องแย่งชิงความโปรดปราน”

“ข้าไม่มีฮองเฮา ตำแหน่งของเจ้าก็เป็นรองเพียงหว่านกุ้ยเฟย สนมอื่นส่วนมากล้วนต่ำต้อยเกินกว่าจะมีตำหนักเป็นของตนเอง ไม่อาจนับว่าเป็นคู่แข่งของเจ้า”

ปลอกเล็บสีทองครูดลงบนชายอาภรณ์ขาวบริสุทธิ์ พร้อมเอ่ยเสียงเย็นชาและปวดร้าว “ท่านเคยสัญญากับหม่อมฉันว่าจะแต่งตั้งหม่อมฉันเป็นฮองเฮา หลังหม่อมฉันยินดีดื่มยาพิษแทน จนท่านมีชีวิตมาเป็นฮ่องเต้ สุดท้ายท่านกลับหลอกลวงหม่อมฉัน นอกจากไม่แต่งตั้ง ซ้ำยังให้หว่านกุ้ยเฟยเหยียบหัวหม่อมฉัน”

หลังกล่าวจบป๋ายอวี้หลันหอบหายใจถี่รัว ร่างกายค่อย ๆ ร่วงหล่นบนผืนพรม ท่ามกลางความตื่นตระหนกของเจินเซียหยางฮ่องเต้ เขารีบรับร่างนางเอาไว้ ก่อนเปล่งเสียงตะโกนออกไปนอกตำหนัก

“ไปตามหมอหลวงมา เดี๋ยวนี้ !”

ป๋ายอวี้หลันเหยียดยิ้ม เปลือกตาปิดลงอย่างสงบ “ชีวิตของข้า ช่างน่าเวทนาเสียจริง…”

หลงเชื่อคำลวงแสนร้ายกาจ สุดท้ายก็ตกอยู่ในอ้อมกอดอันเย็นชืดนี่

หนึ่งวันหลังจากนั้น พระสนมเสียนเฟยล้มป่วยหนัก

สามวันหลังจากนั้น เจินเซียหยางฮ่องเต้เข้าพระอารามหลวงสวดมนต์ขอพร

เจ็ดวันหลังจากนั้น สวรรค์เมตตาเจินเซียหยางฮ่องเต้ในที่สุด