บทที่ 17 มู่จื่อชิว

มู่น่าหลิงเองยังไม่มีความกล้าเท่าไหร่ในการที่จะต่อรองกับมู่ซงหยวน เพราะพึ่งจะเจอหน้าค่าตากันวันนี้วันแรกหลังจากห่างเหินกันไปหลายปี

"อ้าว ก็นึกว่าใครยืนอยู่ ยังต้องใช้ไม้คล้ำช่วยพยุง"มู่จื่อชิวรู้จากภรรยามู่ซินอี๋ว่าวันนี้มู่ซงหยวนจะกลับมาบ้าน เขาจึงเลือกที่จะกลับมาในตอนเย็น เพราะยังไม่อยากที่จะเจอมู่ซงหยวนในเวลานั้น

"พี่รอง"

"ใช่ ข้าพี่รองของเจ้าเองไม่ได้เจอกันนานเจ้าดู…เปลี่ยนไปในทางที่…ดีขึ้น"

"เจ้ารองทำไมถึงพึ่งกลับมาล่ะ ช่วงนี้กลับบ้านมาไม่เย็นก็ดึกดื่น"มู่น่าหลิงสังเกตช่วงหลังมานี้มู่จื่อชิว กลับบ้านดึกดื่นอยู่บ่อยครั้ง ในใจนางก็แอบคิดไปในทางที่ไม่ดีกลัวว่ามู่จื่อชิว จะกลับไปเล่นการพนันอีก หากครั้งนี้นางกลัวว่าจะไม่มีเงินมากพอที่จะช่วยเหลือลูกและอีกอย่างมู่ซงหยวนนั้น กลับมาแล้วเงินส่วนใหญ่ก็มาจากมู่ซงหยวนส่งกลับมาและเงินที่ได้จากไร่

"ท่านแม่ลูกก็ต้องมาธุระข้างนอกบ้านกันบ้างนะขอรับ"

"ธุระหรือไปเล่นพนันมากันแน่"มู่ฉวนไม่ละสายตาที่มู่จื่อชิวมองมู่ซงหยวนนั้น เป็นสายตาที่ไม่ได้หวังดีกับน้องชายเลยสายตาดูถูกเช่นนั้นท่านพ่อไม่เคยสอนลูกทุกคนในบ้าน แต่เจ้ามู่จื่อชิวไปเอาพฤติกรรมเช่นนี้มาจา