ตามรังควานไม่เลิกรา

“กินๆๆ พวกเจ้ามันรู้จักแต่กินหัดรู้จักทำงานซะบ้าง กินเนื้ออะไรเมื่อเดือนก่อนก็ได้กินไปแล้วไม่ใช่หรือไง”

แม่เฒ่าจางตะคอกเด็กสองคนเสียงดังจนพวกเขาหยุดร้องไห้เพราะตกใจ หลังจากที่หลิวตงจวิ้นตัดขาดกับบ้านหลิวพวกเขาก็ไม่ได้มาทำงานที่นี่อีก งานทั้งหมดจึงตกเป็นของจางซานเหนียงสะใภ้ใหญ่และจางลี่ฉุนสะใภ้เล็ก

จางลี่ฉุนเองก็เป็นหลานสาวห่างๆ ที่มาจากบ้านเดิมของแม่เฒ่าจางเช่นกัน แต่นางค่อนข้างฉลาดต่างจากจางซานเหนียงที่ต้องสั่งจึงจะทำงานได้ จางลี่ฉุนรู้ว่าแม่เฒ่าจางชอบคนทำงานนางจึงแสร้งทำงานเฉพาะตอนที่แม่เฒ่าจางอยู่เท่านั้น

“เด็กๆ จ๊ะอยากกินเนื้อก็ไปขอท่านลุงรองสิ”

จางลี่ฉุนพูดเสียงไม่เบาเพื่อให้แม่เฒ่าจางได้ยิน แม่เฒ่าจางที่กำลังโมโหเด็กแฝดก็ตบเข่าฉาดทันที นางเดินออกจากเรือนเดินตรงไปที่เรือนของหลิวตงจวิ้นอย่างรวดเร็ว เสียงตะโกนเรียกชื่อหลิวตงจวิ้นดังอยู่หน้าเรือน ทุกคนกำลังทานอาหารเช้าอยู่ต่างก็มองหน้ากันไปมา เจิ้งซูอี้เป็นคนเดินออกมาเปิดประตูเห็นแม่เฒ่าจางยืนอยู่นางก็เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามาที่นี่ทำไม

“ท่านพ่อของเจ้าไปไหนเหตุใดข้าเรียกจึงไม่ออกมา”

เจิ้งซูอี้ยังคงยืนบังประตูไม่ให้แม่เฒ่าจางมองเข้าไปในเรือนของนาง

“แล้วท่านเป็นใครถึงต้องมาเรียกท่านพ่อของข้า”

เจิ้งซูอี้รู้เหตุผลที่แม่เฒ่าจางมาที่เรือนของนางแต่เช้าเช่นนี้ ย่อมต้องเป็นเรื่องของหมูป่าตัวเมื่อวานแน่นอน

“นางเด็กไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่หลีกไปนะข้าจะหาอาจวิ้น”

แม่เฒ่าจางพยายามจะเข้าไปในเรือนของเจิ้งซูอี้ แต่นางยังยืนขวางอยู่อย่างนั้นแม่เฒ่าจางจึงเข้าไปข้างในไม่ได้

“อาจวิ้นอย่างนั้นหรือ ไม่คิดว่าตนเองจะหน้าด้านไปหน่อยหรือยายเฒ่าที่เรียกชื่อบิดาของข้าออกมาอย่างนั้น ท่านรู้สึกละอายบ้างหรือไม่”

เจิ้งซูอี้โมโหจนหัวเราะออกมา นางไม่เคยเจอใครที่หน้าทนเช่นแม่เฒ่าผู้นี้มาก่อน

“หลีกไปนะนางเด็กปีศาจหากไม่อยากโดนข้าตีจนตาย”

คำว่าตีจนตายกระตุ้นให้เจิ้งซูอี้รู้สึกตื่นตัวนางยืดหลังตรงมองไปที่แม่เฒ่าจางเขม็ง นั่นสินะหลิวอันอันโดนตีอย่างหนักจึงทำให้วิญญาณของนางออกจากร่างไปแล้วนางก็มาสิงร่างนี้แทน ทั้งหมดนี่ก็เป็นเพราะยายเฒ่าคนนี้ทั้งนั้น

“รีบไสหัวไปซะยายเฒ่าก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน”

เจิ้งซูอี้เอ่ยเสียงเย็นด้วยความรำคาญ กลิ่นอายอำมหิตที่อยู่ในสนามรบมานานของนางแผ่ออกมาทำเอาแม่เฒ่าจางขนลุกด้วยความหวาดกลัว นางถอยออกห่างจากเจิ้งซูอี้เล็กน้อยแล้วตะโกนเข้าไปในเรือนเสียงดัง

“อาจวิ้นข้าเองท่านแม่ของเจ้าข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกับเจ้า ตอนนี้ ออกมาพบแม่หน่อยได้หรือไม่”

หลิวตงจวิ้นเดินออกมาหน้าเรือนเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“อาจวิ้นมาแล้วหรือแม่มีเรื่องพูดกับเจ้า”

หลิวตงจวิ้นมองดูบุตรสาวของตนว่านางถูกแม่เฒ่าจางรังแกหรือไม่ เมื่อเห็นว่านางยังเป็นปกติดีเขาจึงหันมาถามแม่เฒ่าจาง

“ท่านป้าสะใภ้มาที่นี่มีธุระอันใดกับข้า”

หลิวตงจวิ้นไม่เรียกนางว่าท่านแม่อีกต่อไป เพราะพวกเขาได้ตัดความสัมพันธ์กันไปเมื่อวันก่อน แม่เฒ่าจางกัดฟันด้วยความโมโห แต่นางมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำให้สำเร็จ เรื่องเนื้อหมูป่าอย่างไรเล่า

“อาจวิ้นข้าได้ยินว่าเจ้าจับหมูป่ามาได้อย่างนั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าจะแบ่งให้ท่านพ่อกับแม่ของเจ้าทานสักหน่อยได้หรือไม่”

แม่เฒ่าจางขอเนื้อหมูป่าจากหลิวตงจวิ้นอย่างหน้าไม่อาย เจิ้งซูอี้รู้สึกโมโหจนอยากจะทุบตีคนขึ้นมา นางไม่รู้ว่าแม่เฒ่าผู้นี้ตั้งแต่เกิดมาเคยรู้จักคำว่ามารยาทหรือไม่

“ไม่มีข้าขายไปหมดแล้ว”

หลิวตงจวิ้นปฏิเสธออกไปตรงๆ เพราะหลังจากนี้เขาจะไม่ยอมก้มหัวให้คนสกุลหลิวอีกแล้ว

“เป็นไปได้อย่างไรข้าได้ยินว่าหมูป่าตัวใหญ่มาก ต่อให้ขายให้คนทั้งหมู่บ้านก็น่าจะมีเหลืออยู่ไม่ใช่หรือ”

แม่เฒ่าจางเถียงเอาเนื้อหมูป่าที่ไม่ใช่ของตนเองอย่างหน้าไม่อาย

“หมดแล้วก็คือหมดหากท่านไม่เชื่อนั่นก็เป็นเรื่องของท่าน ไม่มีอะไรแล้วก็เชิญท่านกลับไปเถอะ”

หลิวตงจวิ้นเอ่ยปากไล่แม่เฒ่าจางตรงๆ ตอนนี้นางโมโหจนอยากฆ่าพวกเขาทิ้ง ตั้งแต่ตัดขาดกันพวกเขาก็ปีกกล้าขาแข็งถึงกับกล้าไล่นางไปเชียวหรือ แม่เฒ่าจางนั่งลงตรงหน้าเรือนของหลิวตงจวิ้นจากนั้นจึงแหกปากตะโกนเสียงดัง ทั้งแสร้งร้องไห้ให้ชาวบ้านเข้ามามุงดู

“สวรรค์เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายกับข้าเช่นนี้ ข้าจางกุ้ยฮวาเลี้ยงเขามาจนโตป้อนข้าวป้อนน้ำให้เขา ข้าขอแค่เนื้อหมูป่าไม่กี่ชั่งให้ข้ากับตาเฒ่ากินเขากลับขับไล่ข้าเหมือนหมูเหมือนหมา”

ชาวบ้านที่กำลังเดินไปดูไร่นาของตนต่างก็แวะดูว่าเกิดอะไรขึ้น หมู่บ้านตระกูลสือเป็นหมู่บ้านเล็กๆ มีห้าหกสิบหลังคาเรื่อนเท่านั้น เมื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้นทุกคนมักจะรู้กันทั่ว ยิ่งแม่เฒ่าจางแหกปากตะโกนอย่างไม่อายใครยิ่งทำให้ชาวบ้านมามุงดูมากกว่าเดิม

“สวรรค์ สวรรค์ มาเอาชีวิตแก่ๆ ของยายเฒ่าผู้นี้ไปเถอะข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว”

เจิ้งซูอี้ใช้เท้าสะกิดก้อนหินที่อยู่บนพื้นพุ่งตรงไปที่หน้าผากของแม่เฒ่าจางอย่างพอดิบพอดี นางร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดพลางใช้มือกุมหัวของตนเอาไว้ จากนั้นนางจึงมองไปรอบๆ เพื่อหาว่าใครกันที่ปาหินใส่นาง

“ใครกัน ใครปาหินใส่หัวข้าออกมาเดี๋ยวนี้นะเจ้าหมาลอบกัด”

เจิ้งซูอี้ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาง

“ท่านกลับไปเถอะข้าบอกว่าขายหมดแล้วก็คือขายหมดแล้ว หากว่าท่านไม่เชื่อก็ไปถามหัวหน้าหมู่บ้านได้เลย ข้าขายให้เขาเป็นคนสุดท้าย”

หลิวตงจวิ้นทำท่าจะผละจากไป แม่เฒ่าจางจึงคิดใช้ไม้ตายสุดท้ายคือล้มตัวกอดขาเขาเอาไว้ แต่เจิ้งซูอี้รู้ทันเมื่อเห็นแม่เฒ่าจางล้มตัวพุ่งมาที่พวกเขาพ่อลูก นางก็ใช้เท้าสะกิดก้อนหินพุ่งไปที่หน้าผากของแม่เฒ่าจางอีกก้อน

“โอ๊ย!!”

เสียงเหมือนหมูถูกเชือดของแม่เฒ่าจางที่ร้องออกมาดังก้องสะเทือนหุบเขา ชาวบ้านต่างมองอย่างตกใจว่านางเป็นอะไร

“ใครปาก้อนหินใส่หัวข้าออกมานะ เจ้าลูกหมาตัวไหนกล้าลอบทำร้ายข้าลับหลัง”

แม่เฒ่าจางไม่ได้นึกสงสัยสองพ่อลูกเลยสักนิดเพราะพวกเขายืนเฉยๆ อยู่ต่อหน้านาง นางเห็นว่าในมือพวกเขาก็ไม่ได้มีก้อนหิน จะต้องเป็นชาวบ้านคนใดคนหนึ่งที่ไม่ถูกกับนางแน่จึงถือโอกาสคนมุงเยอะๆ เช่นนี้แล้วแอบลอบทำร้ายนาง แม่เฒ่าจางกลอกตามองชาวบ้านที่มามุงดูไปรอบๆ เจิ้งซูอี้นึกขำในใจ

“ยายเฒ่าท่านไม่คิดหรือว่าอาจเป็นสวรรค์ก็ได้ที่ปาหินใส่ท่าน ไม่ใช่ว่าท่านพึ่งจะคร่ำครวญให้สวรรค์พาท่านไปอยู่ด้วยหรอกหรือ คราวนี้ท่านได้ไปอยู่กับสวรรค์สมใจอยากแล้ว”

แม่เฒ่าจางเมื่อได้ฟังสิ่งที่เจิ้งซูอี้พูดนางก็นึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที

“นางเด็กบ้าเจ้ากำลังพูดเหลวไหลอันใด”

แม่เฒ่าจางเลิกนั่งคร่ำครวญบนพื้นรีบลุกขึ้นวิ่งจากไปทางเดิมที่นางพึ่งมา ทุกคนต่างส่ายหน้าให้กับอาการเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของแม่เฒ่าจาง ชาวบ้านสองสามคนเอ่ยปลอบหลิวตงจวิ้นว่า อีกไม่นานนางเบื่อนางคงจะเลิกมารังควานพวกเขาไปเองให้พวกเขาอดทนหน่อย