ตอนที่11 หลงกลคนแก่

ตอนที่​ 11​ หลงกลคนแก่

#มุก

มหาวิทยาลัย​xxx

นั่งฟังอาจารย์​สอนอย่างตั้งใจ​ เกือบจะมาเข้าเรียนไม่ทันเพราะสองหนุ่มนั่นแหละ​ ฉุดยื้อฉันเหมือนเป็นตุ๊กตาไปได้​ สุดท้ายฉันต้องหนีไปขึ้นแท็กซี่เพื่อกลับมามหา’ลัย

มองอาจารย์​หญิงวัยกลางคนกำลังพูดบรรยายเกี่ยวกับบทความที่จะมีในข้อสอบ​ เธอพูดจาน่าฟัง​ ทำให้นักศึกษา​แต่ละคนตั้งใจเรียนเกือบจะหมด​ แต่มีหนึ่งคนที่นั่งข้างๆ​ แล้วคอยมองมาที่ฉันอย่างไม่ลดละ

เธอคือนลิน​ ปกติยัยนี่จะนั่งห่างเป็นวา​ แต่วันนี้ดันมานั่งข้างฉัน​ สงสัยคงจะแค้นที่วันนั้นคุณเตย์ตามฉันมาน่ะสิ

“จบคาบแล้วคุยกันหน่อยสิ” นลินบอกกับฉัน

“อืม” ฉันตอบกลับห้วนๆ

ใต้ตึกคณะxxx

ฉันยืนอยู่ใต้ตึกของคณะ​ ส่วนนลินเองก็ยืนข้างๆ​ เธอยื่นถุงผ้าใบหนึ่งมาให้ฉัน

“ฝากคืนแฟนเธอหน่อยดิ”

“แฟนเหรอ​ ใครแฟนฉัน?” ฉันยังไม่มีแฟนนะ​ ยัยนี่ชอบพูดเพ้อเจ้อ

“พี่เตย์ไง”

“เขาไม่ใช่แฟนฉัน” ฉันกับผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

“แต่เขาขอเลิกยุ่งกับฉันเพราะเธอนะ​ ถ้าไม่ใช่แฟนเธอแล้วจะเป็นอะไร?”

“...” อันนั้นเขาทำเองล้วนๆ​ ฉันไม่ได้ไปร้องขอ​

“ฉันไม่อยากเจอหน้าผู้ชายใจร้ายคนนั้นอีกแล้ว​ รบกวนหน่อยสิ”

“ฉันเองก็ไม่ได้เจอเขาบ่อยๆ​ หรอกนะ​ เธอเอาไปคืนเองจะดีกว่า”

“แต่เขาก็มาหาเธอหนิ​ นู่นไง​ ยืนอยู่นั่น​ ยังจะปฏิเสธ​ว่าไม่ใช่แฟนอีกเรอะ”

“…” เบื่อจะตอบยัยนี่จัง

ฉันหันไปมอง​ ร่างสูงที่คุ้นเคยยืนรอห่างๆ​ เขายิ้มและโบกมือทักทายให้ฉัน

ให้ตายเถอะ!

นี่คุณเขาตามฉันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย​

“ฝากหน่อยนะ” นลินยัดเยียดถุงผ้าใส่ในมือฉันแล้วเธอเดินกลับขึ้นไปบนตึกหน้าตาเฉย

อะไรวะ?

ช่วงนี้ฉันเจอแต่คนแปลกๆ

เดินตรงไปหาคุณเตย์​ เมื่อไปถึงฉันก็ยื่นของที่นลินฝากมาคืนให้เขา​ “นลินฝากมาคืนค่ะ”

“คืนอะไรเหรอ” เขารับถุงไว้

“ไม่รู้สิคะ” ฉันจะไปรู้ได้ยังไง​ เคยให้อะไรกันไว้ล่ะ

“…” เขาเปิดดูของในถุง​ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันก่อนจะคลายออก​ “ของไร้สาระ”

“…” ฉันตีเนียนแอบมองบ้าง​ แอบเห็นว่ามันเป็นพวกเครื่องสำอางแบรนด์​ดังและน้ำหอมมียี่ห้อ รวมอีกทั้งยังมีกระเป๋าสตางค์แบรนด์​เนมใบเล็กใบน้อย

คุณเตย์เดินไปที่ถังขยะ​ เขาทิ้งของพวกนั้นลงในถึงแบบไร้เยื่อใย​ก่อนจะเดินกลับมาหาฉัน​ “เลิกเรียนยังคะ”

“เลิกแล้วค่ะ…” แต่ประเด็นคือฉันอึ้งที่เขาทิ้งกระเป๋าสตางค์​แบรนด์​เนมแบบไม่รู้สึกเสียดายอะ​

“พี่ไปส่งที่บ้านนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ​ มุกกลับเองได้”

“พี่อยากไปส่ง”

“ไม่มีงานมีการทำรึไงคะ” มาตามฉันเป็นพ่อหวงลูกสาวไปได้​ พี่มินที่เป็นพี่ชายแท้ๆ​ ยังไม่ตามฉันขนาดนี้เลย​ เหลือจะเชื่อ

“ทำเสร็จแล้ว​ค่ะ​ พี่ก็รีบมาหาน้องมุกเลย​ กลัวไอ้หน้าจืดนั่นมันจะมาเต๊าะหนูอีก​ พี่ไม่ชอบ”

“หวงเหรอคะ”

“อื้ม”

“เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

“หมายถึงไอ้นั่น?”

“หมายถึงคุณค่ะ​ มุกกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย​ แฟนก็ไม่ใช่”

“ก็เป็นสิคะ​ เรามามีอะไรกัน​ เอ้ย! เป็นอะไรกันสิ​”

หมกมุ่นเรื่องอย่างว่าจริงๆ​ เลยลุงเตย์

“มุกให้ไปส่งก็ได้ค่ะ” ฉันไม่มีทางเลือก​ ถ้าบอกว่ากลับเองเขาก็คงตื๊อจะไปส่งไม่เลิกแน่นอน​ “ส่งแล้วกลับเลยนะคะ​”

“ได้ค่ะ​ น้องมุกน่ารักที่สุดเลย” เขายิ้มดีใจก่อนจะจูงมือฉันเดินไปลานจอดรถของมหาวิทยาลัย​

ภายในบ้าน

นั่งมองอีกฝ่ายอย่างมึนงง​ พอมาถึงบ้านเขาก็หาทำนู่นทำนี่​ เก็บกวาดทำความสะอาดให้ในจุดที่มันรกและสกปรกอย่างคล่องแคล่ว​

ไม่น่าเชื่อ​ว่าคนรวยอย่างเขาจะทำความสะอาดเองเป็นด้วยเหรอ​

“พอเถอะค่ะ​ เดี๋ยวมุกทำเอง” ฉันเข้าไปแย่งไม้กวาดมาจากมือเขา​

“เดี๋ยวพี่ทำเองค่ะ​ น้องมุกไปนั่งรอสวยๆ​ ดีกว่านะคะ” เขาแย่งไม้กวาดกลับไป​ ก่อนจะจับตัวฉันให้ลงที่โซฟา

??

ฉันงงยกใหญ่​ คุณเตย์เขามาไม้ไหนกันนะ​

“ปกติน้องมุกทำงานบ้านเองเหรอ”

“ค่ะ​ มุกทำเอง”

“ไอ้มินล่ะ”

“พี่มินก็ทำบ้างบางครั้ง​ค่ะ”

“เหนื่อยแย่เลย​ ให้พี่จ้างแม่บ้านให้เอามั้ยคะ”

“ไม่ต้องค่ะ​ แค่นี้เอง​ มุกทำได้”

“โอเคค่ะ​ แต่ถ้าต้องการบอกพี่ได้เสมอนะ​” พูดจบเขาก็ยกยิ้มจนตาปิด

จะว่าไปแล้วหน้าตาของคุณเตย์ก็ดีมากทีเดียวนะ​ หล่อ​ คิ้วหนา​ ตาคม​ ปากรับกับใบหน้า​ อายุสามสิบห้าแต่ถ้าไม่บอกก็ดูเหมือนยี่สิบกลางๆ

“เสร็จแล้ว”

“เอ่อ​” ฉันดึงสติกลับมาแล้วลุกขึ้นยืน​ “เดี๋ยวมุกเอาไม้กวาดไปเก็บเองค่ะ​ คุณเตย์นั่งรอที่โซฟาก่อนนะคะ​”

“ไม่…”

“ไปนั่งรอเถอะค่ะ​ มุกจะเอาน้ำเย็นๆ​ มาให้ดื่ม”

“โอเค” เขาเดินไปนั่งที่โซฟาตามคำบอก

ส่วนฉันเอาของไปเก็บที่หลังบ้าน​ จากนั้นก็เปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำเปล่าติดมือมาหนึ่งขวด​เพื่อเอาไปให้คุณเตย์ดื่ม

“น้ำค่ะ” ยื่นน้ำให้อีกฝ่าย

“ขอบคุณนะคะคนสวย” เขารับน้ำไปจากมือ​ แต่แอบมีเนียนจับมือฉันไปในตัว

ร้ายจริงๆ​

“คุณเตย์จะกลับเลยมั้ยคะ”

“ไล่เหรอคะ”

“…” จะให้ฉันพูดตรงๆ​ เลยหรือไงลุง

“ขออยู่อีกนิดได้มั้ย” คุณเตย์วางขวดน้ำเปล่าลง​ เขาดึงแขนฉันแล้วดึงให้ไปนั่งลงบนตักแกร่งอีกที​ สองมือใหญ่โอบเอวคอดไว้

“ทำอะไรคะเนี่ย​ ปล่อยเลย” พยายามผลักแขนเขาออก​ แต่ดูแล้วคงจะยาก​

“คนอะไรใส่ชุดนักศึกษา​แล้วยังสวย​ น่ารัก​ น่าฟัด​ น่ากอด​ น่สไปหมดเลย​ ฮืม”

“ขอบคุณที่ชมนะคะ​ แต่ถ้าเบ้าหน้าสวย​ก็มีชัยค่ะ” ฉันไม่ถ่อมตัวแต่อวยตัวเองเสริมไปอีก​

“มุกไม่ได้ชอบพี่เลยเหรอคะ?” เขาถามเสียงแผ่วแล้วจูบลงบนต้นแขนฉัน

“ฉวยโอกาสเหรอคะ”

“เปล่านะคะ​ พี่ก็แค่อยากรู้ว่าตัวหอมมั้ย”

“แล้วหอมมั้ย”

“มาก​ ผิวนุ่มด้วย”

คนหื่นเอ้ย​

“โอะ! อะไรเข้าตา” คุณเตย์ตาปิดทั้งสองข้าง

ด้วยความเป็นห่วงฉันเลยเอามือประคองใบหน้าเขาไว้​ “ลืมตาสิคะ​ เดี๋ยวมุกช่วยดูให้”

“…” อีกฝ่ายลืมตาแล้วกะพริบ​ถี่ๆ ทว่าริมฝีปากหนากับยกยิ้ม​ตามหลัง “ไม่มีอะไร​ แค่ความรักมันเข้าตา”

เฮ้อ

ฉันถึงกับลอบถอนหายใจหนัก​ ปล่อยมือออกใบหน้าอีกฝ่ายทันที

คนแก่มักจะเล่นมุกเสี่ยวๆ​ สินะ

“น้องมุกคะ”

“…” ฉันมองหน้าเขา​ รอฟังว่าอีกฝ่ายมีอะไรจะพูด

“ชอบพี่บ้างรึเปล่า”

“ทำไมเหรอคะ”

“มีใจให้กันบ้างมั้ย”

“คุณเตย์ถามอะไรคะเนี่ย” ฉันถือโอกาสลุกออกจากตักของเขา​ “เดี๋ยวมุกเดินไปส่งที่หน้าบ้าน”

“พี่ยังไม่อยากกลับ” เขาดึงตัวฉันให้ไปนั่งลงที่ตักตามเดิม​ “ขออยู่ต่ออีกนิดได้มั้ย”

“นี่มันก็เย็นมากแล้วนะคะ​ อีกอย่างพี่มินใกล้จะกลับแล้ว”

“คงดึก​ เพราะมันต้องพาพ่อพี่ไปส่งที่สนามบิน”

“เหรอคะ” พี่ชายฉันเนี่ยแปลกอย่าง​ จะกลับดึกกลับช้าไม่เคยบอกน้องเลย​ ไอ้เราก็ชอบเป็นห่วงไง

“ใช่​ ทางสะดวกนะคะว่ามั้ย” เขามองฉันแล้วยิ้มกริ่มเหมือนมีอะไร​

“ยิ้มแบบนี้มีอะไรในใจรึเปล่าคะ​” ฉันรู้หรอกนะว่าลุงเตย์นี่คิดอะไร​ คิดจะแอ้มฉันน่ะสิ

“…”

“แปลกๆ​ นะคะ” ดูไม่น่าไว้ใจเลยลุงเตย์เนี่ย

“…” คุณเตย์ไม่ตอบ​ เขาจับหน้าฉันกดลงไปให้ใกล้หน้าของเขา​ ก่อนจะประกบริมฝีปากจูบแบบที่ฉันนั้นไม่ทันตั้งตัว