บทที่สามสิบสาม

ในวันนี้มู่ฟ่านปิงจะพาแม่เสิ่นซ้อนท้ายจักรยานเข้าเมืองไปก่อนสองหนุ่มหลังจากที่กินมื้อเช้าด้วยกันอิ่มแล้วและบอกให้พี่ชายกับสามีจะตามไปด้วยหรือจะรอที่บ้านก็ได้ เพราะสองหนุ่มต้องขึ้นเขาไปหาบปลาลงมาอีกสองรอบและที่หาบลงมาก่อนหน้านั้นฟ่านปิงใส่ถังแยกเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

พอรถที่ร้านอาหารของพี่ชายจื่อเซิ้นมาก็ขนขึ้นรถไปได้เลยฟ่านปิงจึงใส่และชั่งเอาไว้ให้เรียบร้อยทุกถังเท่าๆกันในทุกๆวัน เพราะมีตาชั่งใหญ่ฟ่านปิงซื้อมาใช้เองที่ฝากพี่ชายจื่อเซิ้นใส่รถมาให้ส่งที่บ้านให้เพียงเท่านั้น

วันนี้จะไปส่งผ้าที่ปักเสร็จแล้วหลายผืนของแม่เสิ่นส่วนฟ่านปิงเน้นวาดแบบมากกว่าส่วนผ้าเธอแค่หยิบเอาในมิติในห้องทำงานที่มีแทบจะทุกลายและพอเธอเอาออกมามันก็จะมีของใหม่มาทดแทนตลอดซึ่งมันทำให้ดีต่อใจของฟ่านปิงมากๆขอบคุณท่านเทพที่ไม่ทอดทิ้งเธอ ที่นำเอาดวงจิตของเธอมาเข้าร่างใหม่ผิดที่ผิดทางและชดเชยให้ด้วยการมอบมิติที่มาพร้อมสามีหน้าโหดคือของแถมของสาวโสดจากภพเดิมที่ยังไม่มีสามีนั้นเอง

ฟ่านปิงจะเอาแบบที่วาดไปส่งที่ร้านให้ทั้งสองร้านของพี่สาวเจียงหยู่กับพี่ชายเจียงห่าวจากนั้นจะพาแม่เสิ่นไปเที่ยวซื้อของที่ห้างดังในตัวเมืองเพื่อซื้อของที่สวยๆงามๆตามประสาสาวคนละวัย ถึงแม้สามีจะไม่ยินยอมเพราะอยากไปพร้อมกันกับภรรยา

แม่เสิ่นจึงพูดว่า

"แม่จะดูแลฟ่านปิงเป็นอย่างดีลูกอย่าได้เป็นห่วงเลยซานเอ๋อร์ถ้าอยากตามไปก็ได้แม่จะรอที่ร้านอาหารของจื่อเซิ้นในรอบเที่ยง"  เฉินซานจึงยอมส่วนมู่หยางได้แต่ส่ายหัวที่น้องเขยนับวันยิ่งจะติดน้องสาวของเขาไม่ให้ฟ่านปิงคาดสายตาได้เลย

หลังจากที่ส่งสองหนุ่มขึ้นเขาไปแล้วฟ่านปิงจึงปิดประตูล๊อคบ้านเรียบร้อยจึงปั่นจักรยานให้แม่เสิ่นซ้อนท้ายกันเข้าไปในตัวเมือง แต่ต้องผ่านหมู่บ้านเข้าไปสองข้างทางมีคนนั่งเล่นประปรายส่วนมากก็คนแก่ที่เฝ้าบ้านและเลี้ยงหลานคนหนุ่มสาวก็ไปทำงานในเมืองบ้างลงทุ่งนาบ้างตามแต่ละครอบครัวจะทำกันในแต่ละวัน

ทุกคนที่มีลูกหลานได้ไปทำงานที่บ้านมู่ของสองพี่น้องต่างก็ทักทายฟ่านปิงด้วยรอยยิ้มเพราะลูกหลานได้เงินมาให้ครอบครัวทุกวัน คงมีแต่สองครอบครัวอดีตคู่หมั้นของฟ่านปิงกับเฉินซานเท่านั้นที่ไม่ได้รับเลือกจากลุงผู้ใหญ่บ้านเพราะไม่อยากให้นางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรูไปตามวุ่นวายกับสองพี่น้องบ้านมู่อีก

สร้างความโกรธเกลียดให้นางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรูสองคนไม่น้อยจึงชอบพูดจากระแทกแดกดันเวลาเห็นคนที่ได้รับเข้าทำงานในพี่น้องบ้านมู่ แต่ทุกคนที่ไปได้แต่หัวเราะเยาะนางสองคนและยังพูดให้ทั้งสองเจ็บใจอีกคือได้รับค่าแรงทุกวันและมีเงินซื้อของตุนเตรียมเข้าหน้าหนาวอีกไม่ถึงสองเดือนดี

สองคนลูกสะใภ้กับแม่สามีปั่นจักรยานผ่านชาวบ้านไปเรื่อยๆ ทุกคนทักทายแม่เสิ่นกับฟ่านปิงด้วยรอยยิ้มจนมาผ่านต้นไม้ใหญ่ก่อนจะเลยในตัวหมู่บ้านออกไปสู่ตัวถนนเข้าตัวอำเภอก็เจอเข้ากับอริเก่าเข้าพอดีนางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรูที่วันนี้ไม่ได้ไปลงทุ่งนากับครอบครัวจึงพากันมานั่งเล่นรวมกับชาวบ้านสี่ห้าคนใต้ต้นไม้ใหญ่ประจำหมู่บ้าน พอเห็นมู่ฟ่านปิงปั่นจักรยานผ่านหน้าต้นไม้ใหญ่ไปจึงตะโกนตามหลังไปอย่างขี้อิจฉาตามนิสัยแและสันดานเดิมของทั้งสองคน   

"เหอะนึกว่าใครที่ไหนแม่ผัวลูกสะใภ้จอมขี้โรคคงจะพากันเข้าเมืองไปหาหมอนะสิ ได้ยินข่าวว่าร่ำรวยจ้างคนงานไปช่วยงานเยอะแยะทุกวันใช้เงินไม่คิดไปถึงวันข้างหน้าระวังจะได้นั่งขอทานกินในหมู่บ้านนะ" นางเสี่ยวหลันพูดกระทบแม่เสิ่นหนาน

"อ้อและมีเหลือเอาไว้รักษาตัวด้วยละได้ยินข่าวว่าขี้โรคทั้งแม่ผัวลูกสะใภ้นี้นะจริงไหมพวกเธอ" นางหันไปถามเพื่อนที่นั่งเล่นด้วยกัน นางอี้หรูรีบร้องรับเพื่อนของตัวเองทันทีที่นางเสี่ยวหลันพูดจบ

"จริงฉันเห็นด้วย" นางอี้หรูตอบและมองแม่เสิ่นหนานกับมู่ฟ่านปิงด้วยความเกลียดชังขี้หน้า

ฟ่านปิงหยุดจักรยานและหันมาหาแม่เสิ่นและพูดขึ้นเสียงดังว่า 

" แม่คะได้ยินเสียงเปรตที่ไหนมันร้องโหยหวนหรือขอส่วนบุญแถวนี้หรือเปล่าคะวันนั้นหนูก็เจอกับพี่ชายวันนี้ก็ยังเจอ เสียงของมันดังตามหลังเรามาเหมือนจะอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่นะคะหนูว่าสงสัยเราต้องไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พวกมันนะคะจะได้เลิกร้องโหยหวนเวลาที่เราผ่านทางมาทางนี้สักทีสงสัยอยากได้บุญว่างๆจะไปกรวดน้ำให้นะ" เจอฟ่านปิงพูดเสียงดังแม่เสิ่นได้ยินลูกสะใภ้ตอบกลับอย่างเจ็บแสบก็ยิ้ม

"แม่ก็ว่าได้ยินเหมือนกันกับลูกนะปิงเอ๋อร์" นางเสิ่นก็รับลูกสะใภ้เช่นเดียวกัน ส่วนชาวบ้านที่ได้ยินสองคนนางปากปีจอที่ชอบหาเรื่องสองงพี่น้องบ้านมู่ ก็รีบลุกขึ้นเดินหนีไปจากนางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรู เพราะว่าสามีของพวกเธอไปทำงานที่สวนของบ้านมู่ทุกวันได้รับเงินมาทุกวัน จึงพากันรีบออกห่างจากสองคนเพื่อนรักอดีตคู่หมั้นของเฉินซานกับฟ่านปิงเพราะไม่อยากถูกเลิกจ้างเหมือนที่บ้านของสองครอบครัวนางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรูนั้นเอง

"แกว่าใครเป็นเปรตนังเด็กขี้โรค" นางเสี่ยวหลันตะโกนตอบฟ่านปิงด้วยความโกรธหน้าดำหน้าแดงรวมทั้งนางอี้หรูด้วย ฟ่านปิงหัวเราะเสียงดังและตอบอย่างไม่กลัว

"ว่าป้านั้นแหละเป็นเปรตมาขอส่วนบุญอยูได้ อ้ออีกอย่างไม่ต้องมาออกความคิดเห็นเรื่องของคนอื่นหรอกนะป้าถึงฉันจะขี้โรคก็ไม่ได้ไปสบายบนหัวของป้าทั้งสองคนนะ และไม่ต้องห่วงเรื่องเงินทองของคนอื่นหรอกนะถึงไม่มีก็ไม่เคยบากหน้าไปยืมป้าทั้งสองคนแน่นอนค่ะมีปัญญาหาเงินใช้เองไม่ต้องเสนอหน้ามาออกความคิดเห็นหรอกนะคะ ห่วงครอบครัวของป้าก่อนไหมหาเงินเอาไว้ให้ลูกชายกับลูกสะใภ้ที่รักของป้าเถอะค่ะ หรือป้าทั้งสองคนจะลืมเรื่องหนังสือสัญญาที่ลุงผู้ใหญ่บ้านเขียนขึ้นเมื่อเดือนก่อนหรือเปล่า ถ้าเงินเยอะตรียมค่าปรับเอาไว้นะคะเย็นนี้ฉันจะไปบอกลุงผูใหญ่บ้านว่าป้าสองคนหาเรื่องฉันกับแม่ก่อน เราปั่นจักรยานมาดีๆเป็นป้าตะโกนหาเรื่องฉันก่อนนะพยานของฉันอีกสามคนที่ยืนอยู่โน้นไงละลองไหมละและอาจจะได้ใบหย่าเป็นของแถมจากสามีของป้าเองอีกด้วยนะบอกไม่เคยจำดักดานจริงๆ ถ้าพร้อมก็เจอกันเย็นนี้นะคะตอนนี้ไม่ว่างจะพาคุนแม่ไปหาใช้เงินเดี๋ยวมันจะทับตัวก่อนจะไม่ได้ใช้" ฟ่านปิงตอบเสียงเย็น

สองป้ามหาภัยเงียบสนิทไม่กล้าต่อปากรีบพากันวิ่งหนีไปไม่เหลียวหลังชาวบ้านยืนหัวเราะไล่ตามหลังของทั้งสองคนไปรวมทั้งฟ่านปิงกับแม่เสิ่นด้วย

แม่เสิ่นหัวเราะอย่างถูกใจที่ลูกสะใภ้ของนางซัดนางป้าสองคนวิ่งจนไม่เหลียวหลังเพราะว่ากลัวจะเสียค่าปรับอีกคนละห้าร้อยหยวน แถมมีพยามยืนอยู่อีกสามสี่คนด้วยครานี้คงเข็ดไปอีกนานนางคิดและมองหน้าลูกสะใภ้แล้วยิ้มให้ฟ่านปิง

"ไปค่ะคุนแม่เดี๋ยวจะสายเอาเราต้องไปหลายที่" ฟ่านปิงบอกกับแม่เสิ่นก่อนจะเริ่มปั่นจักรยานอีกครั้งเสียเวลาหลายนาทีแล้วเมื่อสักครู่กับสองป้ามหาภัยคู่อริเก่าของฟ่านปิง

"จริงลูกอย่าเสียเวลามาคิดให้เสียสุขภาพจิตของเราเลย" แม่เสิ่นตอบบอกกับลูกสะใภ้ของนาง

ครึ่งชั่วโมงก็มาถึงในตัวออำเภอฟ่านปิงปั่นมุ่งหน้าไปที่ร้านของพี่สาวเจียงหยู่เลยแล้วค่อยเอาไปให้พี่ชายเจียงห่าวต่อ พอมาถึงหน้าร้านเด็กในร้านรีบมารับเอาจักรยานของฟ่านปิงกับแม่เสิ่นไปจอดในที่ปลอดภัย

ส่วนอีกคนก็เข้ามาเชิญทั้งสองคนเข้าไปที่ห้องทำงานของพี่สาวเจียงหยู่ด้วยรอยยิ้มที่เห็นน้องสาวบุญธรรมของเจ้าของร้านสาวเข้ามาที่ร้านก่อนวันนัด