บทที่สามสิบห้า

หลังจากจบธุระเรื่องซื้อบ้านที่สำนักงานของรัฐแม่ผัวลูกสะใภ้ก็เดินตามหลังกันตัวปลิวไปที่ร้านอาหารของพี่ชายจื่อเซิ้น ซึ่งตอนนี้ทุกคนมาถึงกันพร้อมหน้าและอาหารก็ทยอยขึ้นโต๊ะจนเต็มหลังจากทักทายทุกคนเรียบร้อยที่ขาดไม่ได้คือเฉินซานกับมู่หยางมานั่งรอก่อนทุกคน

พอส่งของให้รถที่ไปรับกุ้งกับปลาเสร็จเฉินซานติดรถส่งปลาเข้าเมืองมาก่อน ส่วนมู่หยางปั่นจักรยายตามหลังน้องเขยมาทีหลังเขาได้แต่ส่ายหัวให้กับน้องเขยที่ใจร้อนตามภรรยาเข้าเมืองก่อนเขาเบื่อพวกคลั่งรักเหลือเกิน

หลังจากทานมื้อเที่ยงอิ่มกันทุกคนก็นั่งพูดคุยกันอีกครึ่งชั่วโมง พี่ชายเจียงห่าวกับพี่สาวเจียงหยู่ก็ขอตัวกลับไปสั่งงานกับลูกน้องตามลายแบบที่ฟ่านปิงให้มา

ทุกคนเอ่ยลากันด้วยความสุขและรอยยิ้มและแสดงความดีใจกับแม่เสิ่นกับฟ่านปิงที่ไปหาซื้อบ้านกับตึกแถวกันได้สมใจ หลังจากนั้นในห้องจึงมีแค่ครอบครัวของฟ่านปิงกับพี่ชายจื่อเซิ้นที่นั่งคุยกันในห้องด้วยเสียงหัวเราะ

ของที่ห้างมาส่งให้กับแม่เสิ่นและของฟ่านปิงจนครบตามที่สั่งหลงจู๊เอาไว้ก่อนจะกินข้าวกันว่าให้เอาของมาส่งทางหลังร้าน ฟ่านปิงเป็นคนเดินออกไปรับของเองทุกอย่างกับมือโดยมีสามีหน้าโหดเดินตามหลังภรรยาตัวน้อยไม่ห่างและช่วยถือของช่วยภรรยา

ฟ่านปิงเดินเข้าครัวไปสอนเมนูให้พ่อครัวใหญ่อีกสี่เมนูทุกคนยิ้มแก้มปริเพราะทุกเมนูที่ขึ้นป้ายหน้าร้านจะขายดีทุกอย่างตามที่ฟ่านปิงบอกพี่ชายและพ่อครัวปรุงตามที่จดสูตรให้

ฟ่านปิงขอให้พี่ชายจื่อเซิ้นหารถให้หนึ่งคันเพราะเวลาเข้าเมืองเธอจะซื้อของเยอะมาก จื่อเซิ้นก็รับปากจะสั่งมาจากเมืองปักกิ่งให้ร้านเดียวกันกับที่ใช้ที่ร้านของเขา ของที่ซื้อทุกอย่างจึงเป็นพี่ชายจื่อเซิ่นให้คนขับรถไปส่งให้กับฟ่านปิงถึงหมู่บ้าน

เป็นแม่เสิ่นจึงนั่งรถกลับไปที่บ้านพร้อมกันกับมู่หยางส่วนเฉินซานจะปั่นจักรยานให้ภรรยาซ้อนท้ายกลับบ้านสองคนแทน หลังจากลาพี่ชายจื่อเซิ้นก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้วแม่เสิ่นกับมู่หยางล่วงหน้ากลับไปพร้อมรถก่อนเฉินซานปั่นจักรยานออกจากร้านอาหารของพี่ชายจื่อเซิ้นมาตามทางเรื่อยๆ

ยังไม่ออกนอกเมืองเขาจึงถามภรรยา

"อยากซื้ออะไรเพิ่มอีกหรือเปล่าปิงเอ๋อร์น้องอยากได้อะไรเพิ่มไหมพี่จะได้พาไปซื้อแล้วกลับบ้านของเราเลย" เฉินซานถาม

"พี่พาฉันไปแวะตลาดรอบค่ำหน่อยสินี้ก็เกือบจะสี่โมงเย็นแล้ว จะได้ซื้ออาหารกลับบ้านไปทานได้เลยก็ได้วันนี้เหนื่อยไม่อยากทำอาหารเย็นเราซื้ออะไรง่ายๆไปกินดีไหมคะ" ฟ่านปิงตอบสามีตาก็มองสองข้างทางว่ามีอะไรน่าสนใจบ้าง

"อือได้สิถ้าน้องเหนื่อยก็ไม่ต้องทำพี่จะทำให้น้องกินเองขอแค่น้องบอกพี่ก็พอถึงมันจะไม่อร่อยเท่าน้องทำก็ตาม" เฉินซานบอกภรรยาสาว

"ค่ะเข้าใจแล้วค่ะ" ฟ่านปิงตอบสามีกลับ จากนั้นเสิ่นเฉินซานจึงปั่นจักรยานพาภรรยาไปที่ตลาด ตอนนี้พ่อค้าแม่ค้ากำลังเตรียมของกันอย่างคึกคัก ก็มีที่ขายแล้วก็มีฟ่านปิงจึงไปซื้อเอาอาหารที่ทำเสร็จแล้วสี่ห้าอย่างจากนั้นก็ซื้อเอาหมูเนื้อแดงกับซี่โครงหมูไปต้มจืดและทอดกินกับข้าวสวยร้อนๆ

ได้กระเพาะหมูและใส้อ่อนอีกอย่างละสองโลจึงชวนสามีกลับบ้านก่อนจะมืดค่ำเดี๋ยวพี่ชายกับแม่เสิ่นจะเป็นห่วงเอาได้

สองผัวเมียปั่นมาถึงหน้าหมู่บ้านห้าโมงเย็นเกือบจะครึ่งตลอดเวลาที่ปั่นจักรยานมาตามทางเฉินซานพูดคุยกับภรรยาสาวตลอดทาง

เรื่องซื้อที่ทางในเมืองฟ่านปิงก็บอกเล่าให้สามีฟังทุกอย่างเขาก็ไม่ได้ห้ามภรรยาที่ใช้เงินไปเป็นแสนหยวน เพราะตลอดเกือบสองเดือนครอบครัวของเขาทำเงินจากจื่อเซิ้นมากมายเรียกได้ว่าฟ่านปิงร่ำรวยกว่าทุกคนในบ้านและหาเงินเก่งกว่าทุกคนเช่นเดียวกัน

ผ่านหน้าต้นไม้ใหญ่มีคนนั่นเล่นสามสี่คนแต่ไม่เห็นสองเพื่อนรักอริคู่เก่าของฟ่านปิงมานั่นเสนอหน้าให้เห็นอีก

คงจะกลัวได้เสียค่าปรับและใบหย่าจากสามีทั้งสองคนจึงไม่กล้าเดินออกมาหาเรื่องฟ่านปิงได้อีก เฉินซานกับฟ่านปิงมาถึงบ้านหกโมงเย็นแม่เสิ่นทำอาหารง่ายๆรอทั้งสองคนผัวเมีย

ทั้งยังบ่นเฉินซานที่พาฟ่านปิงกลับบ้านมามืดค่ำส่วนลูกชายไม่เถียงแม่สักคำเขายอมรับความผิดแต่เพียงคนเดียว

"แม่คะอย่าดุพี่เขาเลยหนูนี้ละชวนพี่เขาไปซื้ออาหารเพราะเห็นว่าทุกคนเหนื่อยมาทั้งวันแล้วจึงไปหาซื้ออาหารที่ทำเสร็จแล้วมาให้สำหรับทุกคนได้กินกันค่ะ หนูขอโทษนะคะคุณแม่พี่ใหญ่" ฟ่านปิงบอกทั้งสองด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้คนที่รักตัวเองเป็นห่วง

 "ถึงอย่างนั้นก็เถอะเฉินซานโตแล้วก็ควรจะพาน้องกลับมาเร็วกว่านี้" แม่เสิ่นยังโทษว่าเป็นความผิดของลูกชายเช่นเดิม

เฉินซานก็ได้แต่ขอโทษมารดาแทนภรรยาดูสิขนาดพี่ออกตัวแทนขนาดนี้ต่อหน้าแม่พี่ท่านก็ยังรักลูกสะใภ้มากกว่าตัวเขาไปแล้วเฉินซานคิด

หลังจากกินมื้อค่ำอิ่มทั้งสี่คนต่างก็มานั่งเล่นดูข่าวในทีวีที่ฟ่านปิงอ้างว่าพี่ชายจื่อเซิ้นซื้อให้

สองแม่ลูกก็ไม่สงสัยที่จริงเธอเอาออกมาจากมิติและเอารุ่นเก่าออกมาเพราะทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะหาซื้อไม่ได้แล้วทุกอย่างเปิดขายเสรีแล้วนั้นเอง

 

 

เหอะจากนางร้ายต้องมาทำตัวเป็นคนดีแถมอ่านมาแค่เริ่มต้นเรื่องตัวนางร้ายก็ตาย ตัวของเธอจึงมาเข้าร่างแทนแต่ทุกอย่างอาจจะนำเนินไปตามบทที่ตัวของฟ่านปิงคนใหม่มาเปลี่ยนแปลงไปแล้วก็ได้

ในเมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้วตัวของฟ่านปิงคนใหม่ขอพลิกชะตาของนางร้ายอย่างเจ้าของร่างเก่าที่น่าสงสารเองใครช่างตั้งชื่อให้นางร้ายที่โดนกระทำตลอดมาเป็นตัวร้ายแต่แม่ดอกบัวขาวอย่างเสี่ยวชิงชิงต่างหากสมควรจะได้รับตำแหน่งนางร้ายตัวจริงฟ่านปิงคิดในใจ

ในเนื้อเรื่องที่เปลี่ยนไปของตัวละครที่เธอสิงร่างอยู่ในตอนนี้แต่ถึงอย่างนั้นเธอจะไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อนางดอกบัวขาวอย่างแน่นอน เห็นได้ข่าวว่าตอนนี้แทบจะกระอักเลือดตายทั้งแม่และลูกที่ได้ยินข่าวงานแต่งของเธอกับค่าสินสอดที่แม่สามียกให้กับลูกสะใภ้อย่างฟ่านปิงแม้แต่ตัวของอี้เหิงยังอยากกลับมาขอคืนดีกับฟ่านปิงหลานสาวของลุงผู้ใหญ่บ้านเล่าให้แม่เสิ่นฟังและฟ่านปิงก็รู้มาจากแม่เสิ่นอีกทีเหมือนกัน

นี้ละนะคนที่ไม่รู้จักพอมาเห็นค่าก็ตอนที่สายไปแล้วจะหวนคืนก็อับอายแต่สำหรับคนหน้าด้านของสองครอบครัวฟ่านปิงคิดว่าจะหาวิธีมาเข้าหาแม่เสิ่นหรือเฉินซานสามีของเธออย่างแน่นอน

ถ้าไม่ติดใบสัญญาที่ลุงผู้ใหญ่บ้านที่นางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรูรอโอกาสเข้าหาสองแม่ลูกเสิ่น

หลังจากที่พูดคุยกันว่าอีกสองอาทิตย์บ้านหลังที่สองจะเสร็จเรียบร้อยเราก็ย้ายเข้าอยู่และขึ้นบ้านใหม่พร้อมกันทั้งสองหลังเลย

"เราจะเชิญแค่ครอบครัวของลุงผู้ใหญ่บ้านกับลูกหลานของท่านและคนที่ดีกับสองครอบครัวเท่านั้น" แม่เสิ่นบอกทุกคนที่นั่งดูทีวีด้วยกันในห้องโถงจนถึงเวลานอนจึงแยกย้ายเข้าห้องใครห้องมันทั้งสี่ชีวิตยังคงใช้วิถีเรียบง่ายเช่นเคย