บทที่ 30

บทที่ 22 บทลงโทษดิบเถื่อน

ฉันตื่นเช้ามาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เพราะโดนไอพี่สงครามตามตัวไปที่ห้องของเขาแต่เช้าตรู่ ไม่ต้องทำงานบ้านอย่างที่ควรทำประจำ แต่เชื่อไหมว่าฉันไม่ได้ดีใจเลย สู้ให้ฉันถูบ้านขัดบ้านทั้งหลัง ยังดีกว่าเสียกว่าไปคุยกับไอบ้านั้นให้ปวดประสาท

ก็อก ๆ

แต่ลูกหนี้จน ๆ อย่างฉันเลือกไม่ได้หรอ