บทที่ 17  After party

 

“พิณได้คุยกับเขาบ้างรึเปล่า”  อรุณีมาลาถามระหว่างที่พวกเธออยู่ในห้องรับรอง มีพนักงานโรงแรมจากห้องอาหารด้านล่างขึ้นมาเตรียมกาแฟและขนมไว้แล้วรีบลงไป เนื่องจากคณะผู้บริหารต้องการความเป็นส่วนตัว

อรุณประภาส่ายหน้า  “ยังเลยทำใจไม่ไหว”   

“แล้วเรื่องคืนนี้ล่ะ”  แฝดน้องถามต่อ

“ก็คงต้องโทรไปชวนเขา  แต่เรื่องนอกบ้านเป็นเรื่องของจนท. พี่อิงบอกแบบนี้ให้พวกเราอยู่แค่ในบ้าน”  อรุณประภาตอบ

“ถ้าเราจัดงานเลี้ยง  เขาจะไม่ล้มเลิกแผนเหรอ”  อรุณีมาลาคิดตาม

“ไม่หรอก คนที่มากันเยอะจะทำให้พวกเขาไม่เป็นที่สังเกตต่างหาก”  ศิวัชตอบแทน  เขาวางถ้วยกาแฟลงกับโต๊ะและนั่งลงที่เก้าอี้ว่าง

“ขอบคุณนะคะดร.  ได้นอนบ้างไหมคะ”  อรุณประภามองว่าที่น้องเขยด้วยมุมมองที่ดีขึ้น  เอ..จะเรียกว่าที่น้องเขยหรือน้องเขยดี หญิงสาวไม่แน่ใจ

“ได้นอนอยู่ครับ คุณพิณไม่ต้องกังวลถึงเป็นคนอื่นขอความร่วมมือมาแบบนี้ผมก็ต้องให้ข้อมูล” 

ศิวัชพูดให้อรุณประภาสบายใจ และหันมาพูดกับแม่กับลูกว่า

“เดี๋ยวเราจะไปรับเด็กๆ ที่โรงเรียนสักตอนเที่ยงแล้วไปตราดกัน ฉลองอาฟเตอร์ปาร์ตี้หน้าที่ของออคืออยู่กับลูกพอ เรื่องนอกเขตบ้านฉัตรอรุณให้เจ้าหน้าที่จัดการไป  ส่วนคุณพิณนอกจากโทรไปชวนคุณแทน  อาจจะต้องเชิญคุณชัยพลด้วยบอกว่าเป็นการขอโทษอะไรทำนองนั้นครับ”  ตอนท้ายเขาหันไปคุยกับอรุณประภา  ซึ่งฝ่ายนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เราไปทำสมาธิแปบนะ ก่อนโทรหาแทน” อรุณประภาลุกไปนอกห้อง  แฝดน้องมองตามด้วยความเป็นห่วง

“แปลกจัง บางทีก็น่าสงสัยว่าฉันกับพิณทำกรรมอะไรมา  ถึงเจอแต่ผู้ชายแย่ๆ”  อรุณีมาลาพูดขึ้นมา  ผู้ชายแย่ๆ คนที่หนึ่งทำหน้าสำนึกผิดทันที

“ออ  พี่รับผิดทุกอย่างเลยนะแต่อออยู่กับพี่เถอะ  ลูกก็อยากอยู่ที่บ้านเรา เสร็จเรื่องนี้พี่จะให้พ่อแม่มาคุยกับคุณอัญเรื่องแต่งงานของเรานะ” 

อรุณีมาลามองหน้าเขา  “ฉันจำได้ว่าตกลงแค่เรื่องลูกที่จะให้อยู่บ้านคุณสัปดาห์ละวัน  ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องแต่งงานเลย  ตอนนี้ถ้ามันมีเหตุฉุกเฉินที่เด็กๆ จำเป็นต้องอยู่บ้านคุณสักพักฉันก็เข้าใจได้  แล้วก็หวังว่าคุณคงเข้าใจตรงกันด้วย” 

หญิงสาวลุกขึ้นยืน  “ฉันจะไปรับลูกเอากุญแจรถฉันคืนมา”  เธอทวงกุญแจรถที่ชายหนุ่มเก็บไปตั้งแต่ตอนขึ้นมาบนโรงแรม

“จะไปก็ไปด้วยกัน  แต่ก่อนไปรับลูกเราไปม.ที่พี่สอนก่อนสักแปบนะครับ” 

ศิวัชมีเอกสารที่ต้องไปเซ็นให้นักศึกษาทำโปรเจ็ค   เขาจึงพาอรุณีมาลาแวะไปที่มหาวิทยาลัยที่เขาสอนก่อน   ท่ามกลางเสียงแซวของนักศึกษาที่ค่อนข้างสนิทกับดร.หนุ่มว่า

“แฟนอาจารย์สวยมาก...” 

“มิน่าจารย์ไม่สนใจสาวคนไหนเลย” ฯลฯ

ด้านทางที่โรงแรม  จนท.ทยอยกันกลับโดยออกไปทางด้านหลัง เมฆาและอัญญากลับบ้านพักเก็บของเตรียมไปตราด  อิงควัตสแตนบายรอที่โรงแรมเผื่อมีข่าวทางไหนมา เขาจะไปตราดพร้อมกับอรุณประภาในช่วงบ่าย   

ส่วนไอยวรินทร์ตรวจดูไฟล์ที่ยังดูไม่หมดกับจนท.นอกเครื่องแบบที่ยังอยู่เพื่อตรวจสอบหลักฐานหนึ่งคน  ส่วนคิรินทร์   คมกริชกับคนของศิวัชกำลังเดินทางตรงไปตราด  และคนที่รับหน้าที่ประสานงานและสั่งการคือเมฆาคนเดียวเท่านั้นในฐานะเขยใหญ่ของฉัตรอรุณ

ทุกคนมีนัดกันว่าจะไปพบกันที่ตราดในเวลา 17:00 น.

ต้นกล้าและต้นข้าวมีความสุขที่พ่อแม่มารับจากโรงเรียนด้วยกัน และบอกว่าจะพาไปงานเลี้ยงที่ตราด  เด็กชายบอกแม่ว่า

"ต้นกล้าอยากไปเที่ยวเกาะของพ่อที่ใต้ แม่ไปด้วยนะคับ" 

"เจ้าแสบวันๆ มีแต่อยากเที่ยว  ไม่เห็นมีบอกว่าอยากไปโรงเรียนบ้างเลย" อรุณีมาลาแกล้งพูด

ต้นกล้าหัวเราะเด็กชายซุกหน้าลงกับอกแม่ ส่วนพ่อนั้นมองด้วยความอิจฉา ศิวัชอุ้มตัวลูกชายจากตัวมารดา ลอยในอากาศต้นกล้าหัวเราะร่วน

ต้นข้าวบอก "หนูอยากไปดูปะการังค่ะแม่"

"เดี๋ยวแม่พาไปปะการังที่ตราดก็มี ไปเกาะกูดกันไหมลูก  เรามีบ้านพักบนเกาะด้วยนะ" หญิงสาวหมายถึงทะเลเกาะกูด  หาดทรายขาวมีแนวประการังสวยจนได้รับฉายามัลดีฟส์เมืองไทย

"จริงนะคุณแม่" ต้นกล้าหูผึ่ง  

ศิวัชฟังแม่ลูกคุยกันยิ้มๆ เขารู้ว่าเธอตั้งใจจะดึงลูกชายให้ออกห่างจากเขา แต่คงไม่สำเร็จง่ายๆ แน่ อย่างน้อย 2-3 วันที่ผ่านมาเขาก็สามารถทำให้อรุณีมาลาอยู่ใกล้เขาได้ตลอดเวลา  

เมื่อทั้งหมดไปถึงตราด มันเพิ่งเป็นเวลาบ่ายสามเมื่อไปถึงชายหนุ่มได้พบคนที่คาดไม่ถึง

"พ่อ" ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ที่หน้าตึกใหญ่ เด่นจนชายหนุ่มเบรกรถกระทันหัน อรุณีมาลาและเด็กๆ มองตามสายตาเขา  ศิวัชจอดรถชายคนนั้นมองเขานิ่ง

"นายหัวภาคย์" ยืนกอดอกมองลูกชายที่เดินเร็วๆ มาหา

"ว่าไงไอ้ด็อก ไม่คิดจะเล่าอะไรให้พ่อฟังเลยเรอะ"  

"พ่อมาได้ไง" 

ร้อยวันพันปีคนแบบนายหัวภาคย์ไม่เคยออกจากเกาะ  ขนาดงานแต่งหลานรักแบบเมฆายังไม่มาแล้วอะไรทำให้พ่อเขามาอยู่ตรงนี้ได้  ศิวัชคิดอย่างมึนงง

"ข้ามาดูหลานๆ แม่เอ็งโทรไปบอกว่าน่ารักมาก"  นายหัวเฉลยจนลูกชายหัวเราะ  ชายหนุ่มหันกลับไปที่รถบอกอรุณีมาลาที่กำลังก้าวลงมา

"พ่อพี่มาจ้ะออท่านบอกว่าอยากมาเจอหลาน  ต้นกล้าต้นข้าวไปไหว้คุณปู่กันก่อนลูก"  

หญิงสาวรู้สึกเกร็ง เธอไม่คิดว่าจะได้พบผู้ใหญ่ฝ่ายศิวัชจนครบภายในสามวันแบบนี้ แต่จะวิ่งหนีก็ใช่ที่  

"พ่อครับนี่ออเมียผมกับลูกๆ ผมต้นกล้ากับต้นข้าว"  ชายหนุ่มแนะนำ  หญิงสาวพนมมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า ถึงในใจจะเดือดปุดกับคำแนะนำของเขา

"ไหว้พระลูก แต่ข้าได้ข่าวว่าแม่หนูยังไม่ยอมรับแกเป็นผัวไม่ใช่เรอะ"  คำพูดของนายหัวภาคย์ทำให้อรุณีมาลาหัวเราะได้ 

ชายวัยกลางคนย่อตัวลงคุยกับเด็กน้อยทั้งสองคนที่ยกมือสวัสดีคุณปู่

"น่ารักน่าชังหลานปู่  เดี๋ยวปู่ยกเกาะให้เกาะนึงเป็นของรับขวัญเลยดีไหม"  ต้นกล้าตาโตเมื่อได้ยิน

"จริงเหรอคับปู่  อยู่ไกลไหมคับ"  เด็กชายถาม 

"ไกลลูก นั่งรถไปวันนึงแต่ถ้าไปเครื่องก็แปบเดียว"  คนเป็นปู่ตอบท่านหันมาหาต้นข้าวอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา

"ส่วนคนนี้ต้องสร้อยไข่มุกสวยๆ หนูชอบไหมคะ"  เธอพยักหน้า 

"ชอบค่ะ บ้านคุณปู่มีปะการังให้ดูไหมคะ"  เธอถามยังไม่ลืมเรื่องปะการัง

นายหัวภาคย์หัวเราะถูกใจ  "มียาวเป็นกิโลเลยลูก  ปู่จะพาลงเรือกระจกไปดูเอาไหมคะ"