บทที่ 27  ป่วย

 

“พี่เคยคิดว่าพี่ลืมออได้ แต่พอเรามาเจอกันพี่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่  พี่ไปตามหาออในปีแรกที่เราเลิกกัน ก็ไม่ได้เกี่ยวกับต้นกล้าต้นข้าวเลยเพราะฉะนั้นจะมีลูกหรือไม่ ก็ไม่ได้ทำให้พี่รักหรือไม่รักออ  แต่การมีลูกทำให้พี่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เหมือนตอนปีแรกที่เราไม่เจอกัน”

อรุณีมาลาไม่ได้ตอบ  เวลาที่ผ่านมาเนิ่นนาน มันนานจนเธอไม่รู้ว่าตัวเองยังต้องการเขากลับเข้ามาในชีวิตอีกหรือเปล่า

“ไม่ว่าออจะทำอะไร  พี่ก็จะไม่ไปไหน  ถ้าอออยากให้พี่เจ็บ พี่ก็จะเจ็บจนออพอใจ  แต่อย่าขอให้พี่ออกไปจากชีวิตออกับลูกเลยนะ”  ในนาทีนั้นศิวัชรู้ว่าไม่ว่าอะไรที่เขามี ก็ซื้อใจอรุณีมาลาไม่ได้  จนกว่าเธอจะยอมอภัยให้เขาจริงๆ 

“คุณกำลังขอร้องผู้หญิงที่คุณเคยบอกเลิกให้อยู่กับคุณเหรอ”  เธอย้อนถาม

“ออ  ทุกคนทำผิดได้พี่เองก็เป็นคนนะ  ประโยคเดียวที่พี่ผิดพลาด เราจะลืมมันไปไม่ได้เหรอ” 

“ก็เพราะฉันลืมไม่ได้ไง  คุณคิดว่าฉันไม่อยากลืมเหรอ”  หญิงสาวพูดเสียงดังจนต้นข้าวตื่น

“แม่ขา แม่มาแล้ว”  เด็กหญิงเรียก  เธอรีบเช็ดน้ำตาแล้วไปดูลูก

“ค่ะ แม่มาแล้วนอนต่อนะคะ”  อรุณีมาลาตบก้นลูกสาวที่นอนคว่ำให้หลับต่อ  สักพักเด็กหญิงก็หลับสนิท

หญิงสาวลุกจากเตียงเดินผ่านศิวัชที่ยังอยู่ที่เดิม

“ออ”  ชายหนุ่มจับต้นแขนเธอไว้

“ถ้าคุณยืนยันจะไม่ไปไหน ฉันก็จะรอดูว่าคุณจะอยู่ได้นานเท่าไหร่”  หญิงสาวปลดมือเขาออก ศิวัชยอมปล่อยแต่โดยดี 

คืนนั้นหญิงสาวเข้าห้องนอนแต่นอนไม่หลับ  เธอพลิกไปพลิกมาจนต้องหาใครสักคนคุยด้วย และในเวลาที่ดึกมากเธอจึงเลือกโทรหาไอยวรินทร์ซึ่งอีกฝ่ายก็รับฟังเธออย่างดี

สองพี่น้องคุยกันราวครึ่งชม. ไอยวรินทร์สามารถทำให้น้องสาวสงบใจลงมากพอที่จะหลับได้

พี่สาวคนที่สามทิ้งท้ายประโยคก่อนที่จะวางสายว่า

“ถ้าถึงจุดที่เราไม่รู้จะทำอะไรเพื่อตัวเองแล้ว  ก็ขอให้ทำเพื่อคนอื่น  ถ้าออไม่รู้ว่าจะยอมรับดร.เข้ามาในชีวิตเพื่ออะไร  ก็ขอให้คิดในมุมที่ว่าถ้ายอมรับเขาเพื่อลูก คำว่าพ่อยังมีความสำคัญอยู่ไหมนั่นล่ะคือคำตอบ 

พี่รู้ว่าออไม่ได้เกลียดเขาถ้าเขากลับเข้ามา  มันไม่ได้แย่ถึงขนาดต้องฝืนความรู้สึกตัวเอง  แค่ว่าตอนนี้ออยังไม่เห็นเขาเจ็บเท่าที่เราเคยรู้สึกเท่านั้น”   

คืนนั้นเธอหลับไปพร้อมความคิดที่ชนกันในหัวมากมาย  และศิวัชเองก็ไม่ต่างกัน

สายวันต่อมาหญิงสาวมีอาการป่วยเป็นไข้ เจ็บคอ  ศิวัชเปิดประตูเข้ามาในห้องเพราะเห็นว่าสายแล้วเธอยังไม่ลงไปข้างล่าง  เมื่อเปิดเข้ามาพบว่าหญิงสาวตัวร้อนจี๋  หน้าแดงด้วยพิษไข้

“ออ  ตื่นไหวไหม ออเป็นไข้ทานข้าวทานยาไหวไหม”  ศิวัชปลุกเธอเบาๆ 

อรุณีมาลาลุกไม่ไหว ศิวัชจึงเช็ดตัวให้เธอ ให้ทานยาลดไข้จนไข้เริ่มลงในช่วงเย็น ต้นกล้าและต้นข้าวมาเกาะประตูห้องมองดูแม่ที่นอนซมเพราะพิษไข้

“อย่าเข้ามานะลูก เดี๋ยวติดไข้” ชายหนุ่มบอกเด็กๆ ซึ่งสองคนก็เข้าใจดี

หญิงสาวเริ่มลุกขึ้นนั่งได้ในช่วงเย็น  ศิวัชเปิดประตูห้องเข้ามาเขายกถาดข้าวต้มและยามาให้  

“ออดีขึ้นรึยัง พี่เอาข้าวกับยามาให้” 

“ไม่หิวค่ะ”  เสียงเธอแหบจนตัวเองก็ตกใจ

“ไม่หิวก็ฝืนใจกินสักหน่อยจะได้กินยา  ลูกอยากเข้ามาหาออ แต่พี่ยังไม่ให้เข้ามากลัวจะติดไข้” ศิวัชลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง เขายกถ้วยข้าวต้มขึ้นมาคนคลายร้อนให้ตักข้าวทำท่าจะป้อน

“จะกินเองค่ะ” 

“พี่ป้อนให้ดีกว่า  ออมีแรงแล้วเหรอถ้าทำข้าวหกใส่ตัวใส่ที่นอนจะเป็นไง” 

คำพูดนั้นของเขาทำให้เธอฝืนใจพยายามกินข้าว จนหมดไปครึ่งถ้วยหญิงสาวก็ส่ายหน้าไม่กินแล้ว  ศิวัชจึงให้เธอทานน้ำและยา

“ยังหนักหัวไหมครับ  ให้พี่เรียกหมอได้นะ” เขาถามแต่อรุณีมาลาส่ายหน้า

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ดีขึ้นมากแล้วลูกล่ะคะ”  

“กินข้าวกันแล้วดูการ์ตูนกันอยู่  คืนนี้ก็อยู่นี่ล่ะทั้งแม่ทั้งลูก อย่าเพิ่งกลับบ้านเลยนะออ พี่เป็นห่วง” 

หญิงสาวไม่ตอบ เธอเลื่อนตัวลงนอนหันหลังให้  ชายหนุ่มจึงเก็บถ้วยข้าวออกไปข้างนอก ปิดประตูลง

ช่วงหัวค่ำต้นข้าวกับต้นกล้าเข้ามาหาแม่ในห้องนอน

“แม่ขา”  เด็กหญิงเรียก

“คะลูก”  เธอขานรับ พยายามยันตัวขึ้นนั่ง ผมยาวรุ่ยร่ายลงมาเด็กหญิงและเด็กชายปีนขึ้นมานั่งบนที่นอนกับเธอ

“เดี๋ยวติดไข้แม่นะคะ”  เธอบอก

“ต้นกล้าจะไม่ไปโรงเรียน จะดูแลแม่” เด็กชายบอก

“หนูด้วย”  ต้นข้าวบอก ทำให้หญิงสาวหัวเราะ

“ไปเถอะลูก เดี๋ยวไม่สบายต้องกินยา ต้องไปให้คุณหมอฉีดยานะ”  เธอบอก

“ม่ายเอา ไม่ฉีดยาต้นกล้าไม่เป็นอะไร”  เด็กชายส่ายหน้าหวือ

“ไม่อยากฉีดยาก็ไปนอนได้แล้วลูก”  ศิวัชเข้ามาในห้อง  “เดี๋ยวพ่อดูแม่เอง”  เด็กสองคนรีบวิ่งออกจากห้อง  ชายหนุ่มหันมาบอกเธอก่อนจะเดินตามลูกออกไป

“พี่พาลูกเข้านอนก่อนนะครับออ  เดี๋ยวพี่มาหา” 

คืนนั้นหญิงสาวรู้สึกตัวตื่นกลางดึก เมื่อมีแขนแข็งแรงวางลงบนเอวท่ามกลางแสงไฟสลัวจากไฟหัวเตียง  เธอขยับตัวจะถอยออกห่าง

“นอนเถอะออ พี่เป็นห่วงเฉยๆ” กลิ่นสบู่จากตัวศิวัชโชยมาจนเข้าจมูก

อรุณีมาลาทำตัวแข็งอยู่นาน  ก่อนจะผ่อนตัวลงนอนตามสบายเมื่อเขาไม่มีที่ท่าอันตรายมากกว่านั้น

“พรุ่งนี้ออไม่ต้องไปทำงานนะ  พี่โทรบอกคุณพิณแล้ว”  หญิงสาวไม่ตอบ แต่ศิวัชเห็นเธอกระพริบตาในความมืดบอกว่ารับรู้คำพูดของเขา เขาจึงพูดต่อ

“รถที่แม่ส่งมารับออไปกระบี่คงจะมาถึงช่วงบ่ายๆ พรุ่งนี้พี่ไม่มีสอน ตอนเช้าพี่ไปส่งลูกกับเข้าไปเซ็นรับงานนักศึกษาแล้วจะมาอยู่ดูแลออ  แต่วันอังคารพุธพฤ.พี่มีสอน  ออกับคุณพิณกับเด็กๆ ล่วงหน้าไปก่อนนะครับ  เราไปเจอกันที่บ้านพี่เลยก็ได้”

คำพูดของเขาทำให้เธอสบายใจขึ้น

“ค่ะ”

จากนั้นไม่มีคำพูดอะไรอีก  หญิงสาวขยับตัวพลิกตัวหันหลังให้ นอนในท่าที่สบายตัวจนหลับลงไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยา