บทที่ 28  ความทรงจำ

เช้าวันต่อมาหญิงสาวอาการดีขึ้นจนเกือบเป็นปกติ  เธอลุกไปปลุกต้นกล้าให้ตื่น และไปดูลูกสาวเพื่อช่วยต้นข้าวแต่งตัวไปโรงเรียน

“แม่คับ พรุ่งนี้เราจะไปทะเลกันใช่ไหม”  ต้นกล้าถามแม่ไปปลุกให้ตื่นตอนเช้า

“จ้ะ อยากไปไหม”  หญิงสาวตอบ เปิดตู้เสื้อผ้าของเด็กชาย พบว่ามีชุดนักเรียนของต้นกล้าครบทุกชุด ทุกวัน จนน่าสงสัยว่ามันมาได้ยังไง ศิวัชไปเอามาตอนไหน

“อยากไปคับ แล้วพ่อไปด้วยไหม”  เด็กชายถามต่อ” 

“พ่อต้องไปทำงานค่ะลูก จะตามไปทีหลังนะคะ”  เธอจำได้คร่าวๆ ว่าศิวัชบอกเธอก่อนที่จะหลับเมื่อคืนแบบนี้ 

“คับ” เด็กชายถอดเสื้อผ้าเตรียมไปอาบน้ำ หญิงสาวจะช่วยลูกอาบน้ำแต่เขาปฏิเสธ

“ต้นกล้าทำเองได้คับ  โตแล้วต้องอาบน้ำเองได้” 

เธอไม่ขัด  “งั้นแม่ไปดูน้องนะ  วันนี้อยากกินอะไร”

“อยากกินไข่กระทะคับ”  ต้นกล้าบอก

“โอเคงั้นเราเจอกันข้างล่างเลยนะลูก”  เธอบอกก่อนจะไปดูต้นข้าวที่กำลังตื่น

“ตื่นรึยังคะคนสวยของแม่”  เธอเรียกลูกสาว

“ตื่นแล้วค่ะ” เสียงเล็กๆ ตอบ

“วันนี้เราจะกลับมานอนบ้านนี้ไหมคะแม่”  ต้นข้าวถาม เธอมองหน้าลูก

“หนูว่าไงล่ะคะ อยากมาไหม” 

“อยากค่ะ แต่ถ้าไปนอนบ้านโน้นก็ได้ถ้าพ่อไปด้วย”  ต้นข้าวตอบตามตรง

คนเป็นแม่สะท้อนใจ  เธอเคยเชื่อมาตลอดว่าความรักของเธอและครอบครัวที่มีให้เด็กทั้งคู่ มันเพียงพอที่จะทดแทนคำว่า 'พ่อ' ได้  แต่วันนี้หญิงสาวรู้แล้วว่ามันแทนกันไม่ได้

“ถ้าหนูอยากมาก็ได้ค่ะ  แล้วจะอยากไปทะเลกับแม่รึเปล่าพรุ่งนี้”  เธอถามยิ้มๆ

“อยากไปค่ะ พ่อบอกว่าให้หนูกับแม่ไปก่อน พ่อไปโรงเรียนสามวันแล้วจะตามไป”  ต้นข้าวเล่าจ๋อยๆ

“ค่ะลูก” หญิงสาวเออออ

“แม่ขา พ่อยังต้องไปเรียนเหรอคะ ทำไมแม่ไม่เห็นต้องไปเรียนล่ะคะ”  อรุณีมาลาหัวเราะเมื่อได้ยินคำถาม

“พ่อไปโรงเรียนแต่พ่อไม่ได้ไปเรียนค่ะ  พ่อหนูเป็นคุณครู” 

“หนูอยากไปเรียนกับพ่อ”  เธอบอก

“งั้นหนูก็ต้องรีบโตกว่านี้ค่ะ” หญิงสาวคุยกับลูกไปด้วย พาอาบน้ำแต่งตัวไปด้วย จนลงมาชั้นล่างจึงบอกแม่บ้านให้เตรียมไข่กระทะให้เด็กๆ  

“ออหายแล้วเหรอ”  ศิวัชนิ่วหน้าเมื่อเจอเธอที่ชั้นล่าง  เขาลงมาพร้อมกับต้นกล้า 

“ค่ะ อยากไปเคลียร์งานค้างที่โรงแรมก่อนไปกระบี่พรุ่งนี้”  เธอตอบ

“ถ้าวันนี้รีบไปทำงาน พี่ว่าวันต่อไปออคงไข้กลับไม่ต้องไปไหนกันพอดี”  เขาออกความเห็น

“คุณไม่ใช่หมอนะ” 

ประโยคนั้นของอรุณีมาลาทำให้เขามองเธอนิ่งก่อนจะพูดว่า

“พี่ไม่ได้เป็นหมอแต่พี่เป็นห่วง

          เช้านั้นศิวัชไปส่งลูกเข้าโรงเรียนและเลยไปส่งอรุณีมาลาที่บ้านเพราะเธอต้องการไปเตรียมของไปกระบี่พรุ่งนี้

“พี่เข้าม.แปบเดียว เดี๋ยวพี่มารับนะครับออ ไม่เกิน 2 ชม.” ชายหนุ่มสั่งก่อนเมื่อจอดรถหน้าบ้านของเธอ

“ค่ะ”  เธอเดินหายไปในบ้าน

อรุณีมาลาเก็บเสื้อผ้าเตรียมไปกระบี่ใส่กระเป๋าไว้  ทั้งของเธอและของเด็กๆ กะว่าน่าจะพอใช้ได้สัก 7 วันสบายๆ ระหว่างที่รื้อหากระเป๋าเดินทางเธอพบอัลบั้มรูปที่เก็บไว้  มันเป็นรูปถ่ายตั้งแต่ช่วงที่เธอตั้งครรภ์

หญิงสาวเปิดมันดูทีละภาพ  ความทรงจำเก่าค่อยๆ คืนกลับมาในความคิดตั้งแต่เธอตั้งครรภ์  ภาพอัลตราซาวน์ในแต่ละช่วงอายุครรภ์  ไปจนถึงเมื่อต้นกล้าและต้นข้าวคลอดออกมา ภาพที่เธอฉลองรับปริญญาโดยที่มีลูกฝาแฝดวัยหนึ่งขวบครึ่งร่วมอยู่ในภาพ   จนมาถึงภาพที่เธอและลูก และอรุณประภากลับมาเมืองไทยพร้อมกัน

“ออทำอะไรอยู่ครับ”  ศิวัชกลับจากมหาวิทยาลัย เขาเห็นบ้านเงียบๆ จึงเข้ามาดู พบว่าเธอนั่งพับเพียบอยู่กับพื้นพรมเปิดสมุดอัลบั้มภาพเงียบๆ

“พี่ขอดูด้วยได้ไหม”  ชายหนุ่มดึงอัลบั้มภาพนั้นจากมือเธอมาดู เขาเปิดทีละหน้าด้วยใจที่เต้นแรงแต่เมื่อดูจบ ความรู้สึกอีกส่วนก็คือความสำนึกผิด ชายหนุ่มคิดย้อนไปเมื่อ 5 ก่อน

"ช่วงนี้พี่ต้องเร่งธีสิต  พี่คงไม่มีเวลาดูแลออ เราเลิกกันเถอะ"  

หญิงสาวมองเขาอย่างตกใจ  

"พี่วัชล้อเล่นเหรอคะ ไม่พูดแบบนี้สิ"  หากแต่แววตาของเขาไม่มีแววล้อเล่น

"แต่ออกำลัง.."  เธอพูดไม่จบ  เขายกมือขึ้นบอกว่า

"พี่คิดดีแล้ว ที่ผ่านมาถ้าพี่ทำให้ออเข้าใจผิด พี่ขอโทษนะ  พี่ขอให้ออเรียนจบกลับไทยไวๆ นะครับ"  

ศิวัชเข้าใจแล้ว คำพูดที่เธอพูดค้างและเขาเป็นฝ่ายตัดบทคือเธอกำลังจะบอกว่าตัวเองท้อง  เขาเองต่างหากที่เป็นฝ่ายไม่ฟังไม่ใช่ว่าอรุณีมาลาไม่บอก  เขาไม่ได้สังเกตุด้วยซ้ำว่าเธอหน้าตาซีดเซียวเพราะกำลังแพ้ท้อง

“ออ...พี่ขอโทษ   ขอโทษที่คิดแต่เรื่องของตัวเองมองแค่ในมุมของตัวเอง  ถ้าวันนั้นพี่ฟังว่าออจะบอกอะไรเราคงไม่มีวันนี้”  ชายหนุ่มมองอรุณีมาลาที่ยืนมองไปนอกหน้าต่าง  นานมากในความรู้สึกของเขากว่าที่เธอจะตอบ

“เรื่องมันผ่านมาแล้วค่ะ มันแก้ไขอะไรไม่ได้หรอก” 

“แต่เราเริ่มกันใหม่ได้ พี่จะเป็นพ่อที่ดีให้ลูกจะเป็นสามีที่ดีของออ  ออจะให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม”

หญิงสาวหันมามองเขา 

“ฉันจะให้คำตอบคุณ หลังจากที่กลับจากกระบี่ค่ะ” 

เย็นนั้นอรุณประภาไปนอนที่บ้านของศิวัช เพื่อที่วันรุ่งขึ้นจะได้ออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืด  ชายหนุ่มช่วยอรุณประภายกกระเป๋าลงมาจากรถของเธอ

“ผมจัดห้องไว้ให้คุณพิณแล้วครับ จะให้เด็กพาไปเลยไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ พิณนอนกับออนะ”  อรุณีมาลาพูดกับพี่สาวฝาแฝด

“ออหายไข้รึยังครับ  จะติดคุณพิณรึเปล่า”  ศิวัชทักท้วง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณวัช  ไข้นิดๆ หน่อยๆ แค่นี้เองไม่มีปัญหา เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลามาทั้งชีวิตแล้ว”  อรุณประภาพูด