ตอนที่ 27 ผอ.ร้อนรัก

เมื่อกลับมาถึงคอนโด จารวีทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า ร่างกายยังคงอ่อนเพลียและมีไข้ที่ยังไม่หายดี ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็สั่นครืดคราดอยู่ข้างตัว เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วกรอกเสียงรับสายด้วยความเหนื่อยอ่อน

บทสนทนาทางโทรศัพท์ จารวี-เมย์

"ฮัลโหล ว่าไง ยัยเมย์"

"ยัยจี๊ด! อีกกี่วันแกถึงจะกลับกรุงเทพฯ เนี่ย?" เสียง เมย์ โวยวายมาตามสายอย่างอารมณ์ดี

"ฉันอยู่คอนโดแล้ว... เพิ่งจะนึกได้เหรอว่าแกลืมฉันไว้ที่เกาะ?" จารวีสวนกลับอย่างเหนื่อยหน่ายปนประชด

"เปล่านะ... ฉันไม่ได้ลืมแกสักหน่อย! ก็ พี่วายุ บอกว่าแกยังเคลียร์งานไม่เสร็จ ก็เลยพาฉันกลับมาก่อน ทำไมเหรอ?"

คำตอบนั้นทำให้จารวี นึกขึ้นได้ทันที... นี่มันเป็น แผนการของพี่เมฆอยู่แล้ว ไม่น่าถาม!

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ" จารวีรีบตอบเลี่ยง

"แล้ววันนี้แกไม่เข้าออฟฟิศเหรอ?" เมย์ถามต่อ

"ไม่ ฉันไม่ค่อยสบายนิดหน่อย กลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"

"อ้าวเหรอ... แล้วกลับมากันหมดหรือยัง? พี่เมฆ กลับมาพร้อมแกไหม?"

จารวีครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบออกไปอย่างไม่ใส่ใจนัก "ไม่รู้สิ ทีมงานบางส่วนกลับมา บางส่วนก็ยังอยู่ที่นู่น พี่ชายแก แกก็ลองโทรหาดูสิ จะมาถามฉันทำไม?"

"ไม่มีอะไรหรอก ก็เห็นแกกลับมาก็เลยถามดูเฉย ๆ จะกลับไม่กลับฉันก็ไม่รู้หรอก เพราะสุดท้ายก็คงกลับไปที่คอนโดอยู่ดี" เมย์เปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว "ว่าแต่ฉันกะจะชวนแกไปเที่ยวคืนนี้สักหน่อย เซ็ง ๆ อ่ะ แกก็ดันป่วย ริสาช่วงนี้ก็เป็นอะไรไม่รู้ ซึม ๆ เหลือฉันคนเดียวที่อยากเที่ยว ก็ไม่มีใครพาไป..."

"งั้นแกพักผ่อนต่อเถอะ"

"เดี๋ยว... เมย์" จารวีรีบแทรกขึ้นก่อนที่เมย์จะวางสาย

"ฉันมีอะไรจะ ขอร้องแกบางอย่าง"

"อะไร! ว่ามาแก"

"ถ้ามีใคร ถามเรื่องที่อยู่ของฉัน แกอย่าบอกใครนะ"

"ใครที่ว่า หมายถึงใครล่ะ?"

"ก็ใครทุกคนนั่นแหละที่ฉันไม่ได้บอก... แล้วไปถามจากแก"

"ทำไม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? หรือว่าคนที่บริษัทรังแกเหรอ? บอกฉันมา เดี๋ยวฉันไปบอกพี่เมฆจัดการให้!" เสียงเมย์ตื่นขึ้นมาทันที

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" จารวีปฏิเสธทันควัน

"แต่ถ้าแกบอกว่าห้ามบอกใคร... ในที่นี้ถ้าหมายถึงที่บริษัท เขาก็ต้องรู้หรือเปล่าว่าแกอยู่ที่ไหน? ประวัติแกก็มีตอนที่ไปฝึกงานที่นั่น..."

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ได้ใส่ที่อยู่คอนโดนี้ ฉันใส่ที่อยู่ของน้าฉันไว้"

"อ้าว ทำไมแกทำงั้นล่ะ?"

"ก็ไม่ทำไมหรอก..."

"โอเค ๆ เข้าใจนะว่าแกเป็นผู้หญิง อย่างว่าแหละ จะให้ใครรู้ที่อยู่ ง่าย ๆ อันตราย คนทุกวันนี้ไว้ใจไม่ได้เน๊อะ แกว่าไหม?" เมย์รัวเร็วเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

"แกพักผ่อนเถอะ ฉันวางสายแล้ว"

"โอเค"

หลังจากวางสาย จารวีก็ครุ่นคิด... ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าต้องไปฝึกงานที่บริษัทของเขา ในตอนนั้นเธอต้องการหลบหน้าเขาอยู่แล้ว การไม่ให้ใครได้รู้ที่อยู่จึงเป็นเรื่องสำคัญ แม้เรื่องราวจะกลายมาเป็นแบบนี้ ก็ยังดีที่เธอไม่ได้ใส่ที่อยู่ปัจจุบันไว้ในประวัติ

ในความคิดที่วกวน เสียงโทรศัพท์ก็ดังเข้ามาอีกครั้ง ครั้งนี้เป็น เมฆินทร์ ที่โทรเข้ามา เธอเห็นเบอร์... ใจหนึ่งอยากจะกดรับ อีกใจก็ไม่อยากจะคุย เธอจึงตัดสินใจปิดเสียง แล้ววางโทรศัพท์ไว้

เสียงข้อความดังขึ้น ข้อความแสดงโชว์ก่อนเปิดอ่าน: "ทำไมไม่รับสายพี่ รีบกลับไปไหน"

แต่เธอก็ไม่เปิดอ่าน เธอถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า แล้วทิ้งตัวลงนอน

ที่บริษัท

เช้าวันถัดมาในวันทำงาน จารวีพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เธอตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ก้มหน้าก้มตาเงียบ ไม่พูดไม่จา ไม่สบตาใคร

เมฆินทร์ เดินเข้ามาในแผนกด้วยท่าทางสง่างาม ใบหน้าคมคร้ามดูเหมือนอยากจะพูดคุยด้วย แต่ด้วยเป็นเวลาทำงาน เขาจึงเลือกที่จะไม่ถามอะไร จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาพักเที่ยง

"น้องจี๊ด! วันนี้ออกไปทานข้าวข้างนอกกับพวกพี่ไหม?" วารินรุ่นพี่ในแผนกเอ่ยชวน

"อ๋อ ไม่ดีกว่าค่ะ พี่ริน เดี๋ยวจี๊ดไปที่ฟู้ดคอร์ทดีกว่า ขอบคุณนะคะ"

"โอเค งั้นพวกพี่ไปก่อนนะ"

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานก็ดังขึ้น เป็นสายตรงจากห้อง ผอ.

"คุณจารวี เข้ามาพบผมในห้องทำงานตอนนี้ด้วยครับ" เสียงทุ้มเข้ม สั่งมาสั้น ๆ

"แต่... ผอ. คะ อีก 5 นาที มันจะถึงเวลาพักเที่ยงแล้วนะคะ " จารวีตอบอย่างลังเล

เธอถอนหายใจด้วยความอ่อนแรงและเหนื่อยล้าจากร่างกายที่ยังไม่หายดี รุ่นพี่ในแผนกก็กำลังเก็บโต๊ะเตรียมตัวจะไปพักเที่ยง ขณะที่เธอ... ต้องเดินเข้าไปในห้อง ผอ. เพื่อรับมอบหมายงาน

เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป ร่างก็ถูกกระชากดึงเข้ามากอด พร้อมกับมือหนาที่รีบไป ล็อกประตู

"ทำไมไม่รับสายพี่? พี่บอกให้รอพี่กลับมา ทำไมถึงหนีกลับไปก่อน?" เมฆินทร์ถามเสียงต่ำ แฝงด้วยความไม่พอใจ

"จี๊ดแค่อยากกลับไปพักผ่อนที่ห้องค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?" แล้วทำไมถึงไม่อ่านไม่ตอบแชทพี่คะ?” เมฆินทร์ถามต่อ

"พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ? ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วค่ะ"

"ไม่น่าล่ะ... ถึงว่าทำไมพี่ถึงรู้สึกหิว" สิ้นคำพูด เขาก้มลงสูดดมซอกคอหอมกรุ่นของเธออย่างจงใจ

"พี่เมฆ อย่าค่ะ! นี่มันที่ทำงานนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็น..."

"ใครจะมาเห็น? นี่มันห้องทำงานส่วนตัวพี่ แล้วตอนนี้พนักงานก็กำลังพักเที่ยง..."

"ใช่ค่ะ... กล้อง! กล้องวงจรปิด!"

"ไหน!" เมฆินทร์พูดพลางชี้ไปที่ ปลั๊กซึ่งถูกดึงออกมาก่อนหน้านี้…

จารวีถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าซีกแก้มซบลงกับอกแกร่งของเขา เธอรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี แม้ร่างกายจะยังอ่อนเพลีย ไข้ก็ยังรุมเร้า พยายามดิ้นรนและดันแผงอกของเขาออกไปให้พ้นตัว

"ปล่อยจี๊ดนะคะ! พี่เมฆ! ... นี่มันที่ทำงาน!" จารวีพูดเสียงสั่นเครือ พยายามเบี่ยงหน้าหลบสัมผัสร้อนผ่าวที่ซอกคอ

เมฆินทร์เหมือนได้สติเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงต้านอันอ่อนแรงและร่างกายที่สั่นเทาของเธอ เขายอมผ่อนแรงแขนที่โอบรัดออก

จารวีใช้จังหวะนั้นผลักตัวเองจนหลุดพ้นและรีบถอยหลังไปสองสามก้าว หอบหายใจถี่ด้วยความเหนื่อยล้าและความตื่นตระหนก

เมฆินทร์ยืนนิ่ง มือข้างหนึ่งเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น ใบหน้าคมคร้ามเต็มไปด้วยความขัดใจแต่ก็พยายามข่มอารมณ์ เขาสูดหายใจลึกแล้วปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ แม้ดวงตาจะยังคงฉายแววไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ

"ขอโทษ... พี่แค่อารมณ์เสียที่จี๊ดหนีกลับมาก่อนโดยไม่บอก และยังไม่รับสายพี่อีก "

จารวีก้มหน้าลง จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ พยายามทำใจให้สงบ

"พี่เรียกเข้ามาเพราะมีเรื่องจะคุยเรื่องงาน" เมฆินทร์เข้าเรื่อง "เย็นวันศุกร์นี้ พี่จะไปร่วมงานเลี้ยงเปิดตัวโครงการใหม่ของวิน จำวินได้ใช่ไหม? ที่ไนท์คลับคืนนั้น..."

จารวีพยักหน้าเบา ๆ ใบหน้าแดงก่ำ

"จี๊ดไปกับพี่นะ" เมฆินทร์กล่าว

"คะ? แต่... ทำไมจี๊ดต้องไปด้วยคะ? จี๊ดไม่ได้เกี่ยวข้องกับโครงการนี้ซักหน่อย" จารวีถามกลับด้วยความสงสัย

เมฆินทร์เดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีกก้าว ทอดสายตาลงมาที่เธออย่างจริงจัง "เพราะพี่อยากให้ไป... และมีเรื่องบางอย่างที่จี๊ดต้องรู้..." เขาเว้นจังหวะ "เย็นนี้เลิกงานอย่าเพิ่งกลับนะ พี่จะพาไปซื้อชุด"

ในช่วงบ่ายของการทำงาน

เสียงจอแจของพนักงานในออฟฟิศยามบายดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของการทำงาน จารวี ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ในแผนกเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินบทสนทนาที่เกี่ยวกับ การแข่งขันกีฬาภายในบริษัท ซึ่งปีนี้จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ มีการแบ่งทีมตามสีแผนก พร้อมเงินรางวัลและทริปเที่ยวเป็นเดิมพัน

"น้องจี๊ด!" เสียง นาริน พี่ในแผนกเอ่ยขึ้นพร้อมแววตาเป็นประกาย

"รูปร่างสูงเพรียวแบบนี้ เล่นกีฬาเป็นไหมคะ? แผนกเราคนน่าจะไม่พอ... กว่าจะถึงวันแข่งน้องก็ยังฝึกงานอยู่นี่นา พี่ขอใส่ชื่อน้องไว้เป็นตัวสำรองให้มันเต็มจำนวนเลยแล้วกัน เอาให้คนครบ โอเคไหม?"

จารวีลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ "พอได้ค่ะ" เธอไม่ได้คิดอะไรมาก แค่มาตามหน้าที่ให้คนครบเท่านั้น