แต่ถึงกระนั้น คำตอบจากปากของเจ้าตัวถือเป็นที่สิ้นสุด เธอยังคงยืนหยัดในคำตอบแรกของเธอ ผู้เป็นเจ้าของผับจึงได้แต่ทำใจยอมรับแล้วปล่อยให้เธอกลับทั้งที่เสียดายเหลือเกิน
“ญา...มาทำงานที่นี่เถอะ ผับนี้ ไม่ใช่ว่าใครก็ได้นะที่จะได้เป็นดีเจประจำ ถึงขนาดที่คุณเพชรเขามาขอให้แกทำงานที่นี่ด้วยตัวเอง ฉันเชื่อเลยว่าไม่มีใครได้โอกาสนี้แน่ ๆ”
หลังจากที่เจรจากับเพชรเรียบร้อยและได้ข้อสรุปแล้ว ญาณินก็ขอตัวกลับทันที เมื่อเป็นแบบนั้นเก้าก็ไม่พลาดที่จะมาส่งเธอกลับด้วยตัวเอง และไม่วายที่จะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หวังเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมมาทำงานที่นี่ตามความต้องการของทุก ๆ คน
“พอได้ยินแบบนี้ ฉันก็เริ่มจะลังเลซะแล้วสิ ตอนเห็นลูกค้าเรียกร้องให้กลับขึ้นไป ก็ว่าหนักใจแล้ว เจ้าของผับกับแกมาพูดแบบนี้อีก ฉันก็ยิ่งหนักใจ”
“ฉันไม่ได้อยากกดกันแกนะ แต่ว่าโอกาสแบบนี้ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้จริง ๆ นะ ฉันแค่ไม่อยากให้แกพลาดน่ะ เพราะฉันเองก็เห็นมาตลอดว่าแกรักในงานนี้เอามาก ๆ”
“ฉันก็เข้าใจทุกคนแหละ แต่สิ่งรอบข้างมันก็ไม่ได้เป็นใจให้ฉันขนาดนั้น ไว้จะลองเอากลับไปคิดดูนะ แล้วจะกลับมาให้คำตอบ”
“อื้ม ไม่ว่าแกจะตัดสินใจยังไง ฉันก็เคารพมันเสมอ เอาที่ตัวเองไหว ยังไงทุกคนก็เข้าใจ ถึงจะเสียดายสุด ๆ เลยก็เถอะ”
เก้าหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ใจหนึ่งก็เข้าใจเพื่อนรักและอีกใจก็นึกเสียดาย เพราะรู้ว่าคำตอบของญาณินค่อนข้างที่จะเด็ดขาด เธอคงไม่ยอมเปลี่ยนใจง่าย ๆ แต่ตราบใดที่เธอยังขอเอากลับไปคิด ก็ยังมีหวังอยู่ดี...
“ถ้าอย่างนั้นฉันกลับแล้วนะ ขอบคุณมากที่ชวนฉันมา แล้วก็เรื่องนั้นไว้ฉันจะให้คำตอบนะ”
“โอเค กลับดี ๆ นะ ถึงแล้วบอกด้วย ฉันจะได้ต้องห่วง”
“บ๊ายบาย”
“บาย...”
ทั้งสองโบกมือลา ก่อนที่จะต่างคนต่างแยกย้ายกัน เก้ายังคงต้องทำงานที่ผับต่อ ส่วนญาณินก็มุ่งหน้ากลับหอไปพักผ่อนตามปกติ
ประตูห้องถูกเปิดออกก่อนจะเผยให้เห็นหญิงสาวเจ้าของห้องเดินเข้ามาด้วยความอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด ญาณินเหน็ดเหนื่อยกับงานในวันนี้
เธอโน้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างหมดสภาพ แต่ภายในหัวก็คิดเรื่องที่เก้ามาเกลี้ยกล่อมไปด้วย ถ้าหากว่าเธอเข้าไปเป็นดีเจที่นั่น ก็คงจะมีเงินใช้โดยที่ไม่ต้องขอพ่อกับแม่ไปวัน ๆ เหมือนตอนนี้...
ญาณินพรูลมหายใจออกมาจากริมฝีปากบางด้วยความหนักใจ เธอไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงกับชีวิตของตัวเองดี นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
เมื่อวานญาณินผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ฟ้าสว่างเสียแล้ว เธอตื่นขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไว ก่อนจะมานั่งเล่นเช็กมือถือตามปกติเหมือนอย่างทุก ๆ วัน เวลาที่เธอไม่มีเรียนคลาสเช้า
ทว่าในเวลานั้น อยู่ ๆ เสียงเรียกเข้าก็พลันดังสวนขึ้นมาพอดิบพอดี ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเก้าเพื่อนสนิทสมัยมัธยมของญาณิน
“ฮัลโหล ว่าไงเก้า”
“ญา...คือตอนนี้ที่ร้านหาดีเจที่มีฝีมือจริง ๆ มาแทนไม่ได้เลย แกได้คำตอบหรือยัง”
จริง ๆ แล้วเก้าเองก็ไม่ได้อยากโทร.มากดดันถึงขั้นนี้ หากแต่เจ้าของร้านที่เขาทำงานอยู่กดดันมาอีกที เธอเลยมีความจำเป็นที่จะต้องโทร.มาทวงคำตอบแบบนี้
“เอ่อ...คือว่า...”
“เราเองก็ไม่ได้อยากกดดันแกหรอกนะ แต่ว่าเราอยากให้แกมาทำงานนี้จริง ๆ”
“โอเค ฉันจะทำงานนี้ แกตอบตกลงคุณเพชรไปได้เลยนะ แล้วเดี๋ยวคืนนี้ฉันเข้าไปที่ผับเพื่อพูดคุยกับเขาอีกที”
“จริงนะญา อย่าหลอกกันนะเว้ย”
“จริงสิ ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าถ้าไม่ทำตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะทำตอนไหน เอาเถอะ ทำก็ทำ”
“อย่างนั้นดีเลย คืนนี้เจอกันนะ ฉันจะรอ”
หลังจากนั้นสายก็ถูกตัดไปทันที ไม่ใช่แค่เก้าที่ตื่นเต้น แต่ตัวของญาณินเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เธอเพียงแค่รู้สึกว่าทุกคนคงไม่ได้มีโอกาสดี ๆ แบบนี้ เมื่อเธอได้รับมันมาแล้วหากจะปล่อยไปง่าย ๆ วันหน้าก็คงจะต้องมานั่งเสียดายแน่ ๆ
เพราะฉะนั้นคำตอบนี้ ถือว่าเป็นที่สิ้นสุดแล้วสำหรับการเจรจาในครานี้...
เมื่อตอบตกลงที่จะทำงานประจำที่ผับแล้ว ช่วงบ่ายหญิงสาวก็มาเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติ มาถึงก็เจอกับแตงกวาก่อนเลยเป็นคนแรก
“ญา...วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าตาดูไม่สดใสเลย”
เพื่อนสนิทที่นั่งเรียนอยู่ข้าง ๆ กัน เอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงเบาบาง เมื่อความสงสัยพรูขึ้นมา หลังจากที่สังเกตเห็นความผิดปกติของญาณิน
“เหรอ...ก็ปกตินะ”
“ไปทำอะไรมา เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ ฉันไม่เห็นแกตอบข้อความกลับมา ก็นึกว่าหลับไปตั้งแต่ช่วงหัวค่ำแล้วซะอีก”
“อ๋อ เก็บห้องน่ะ เลยไม่ได้จับโทรศัพท์เลย แต่ก็ได้นอนอยู่นะ มันดูออกง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอแตงกวา?”
ญาณินถามเพื่อนสาวกลับ เธอกลัวว่าจะถูกคนรอบข้างจับได้ที่กลายไปเป็นดีเจสุดแซ่บของผับดัง เธอเพียงแค่ยังไม่พร้อมที่จะบอกใครก็เท่านั้น
ตอนพิเศษ 5เขาว่ากันว่าเวลาของความสุขมักผ่านไปไวเสมอ ญาณินเองก็เพิ่งมาเจอกับตัวเองเอาก็วันนี้ จากวันที่คลอดลูกชายออกมาจนถึงตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆ สี่ปีแล้ว หลังจากที่ลูกชายรู้เรื่องและเข้าโรงเรียนแล้ว ความวุ่นวายก็ทวีคูณขึ้นเป็นเท่าตัว“แม่ครับ พ่อไม่ยอมแวะร้านค้าให้เหนือ ทั้งที่สัญญาเอาไว้แล้วว่าถ้าเหนือสอบได้คะแนนดีจะให้ซื้อของเล่นได้” เด็กชายวิ่งดุ่มๆ เข้ามาหาผู้เป็นแม่ทันทีที่กลับมาถึงบ้านและมีเรื่องผิดใจกับนอร์ทมาตลอดทาง“แล้วพ่อบอกว่าอะไรครับ ทำไมถึงไม่แวะ”“ก็เพราะว่าเหนือสอบได้คะแนนดี แต่ครูประจำชั้นแจ้งว่าเล่นแรงๆ กับเพื่อนจนเขาเป็นแผล ไม่รู้ว่าเป็นแบบนั้นแล้วแม่ญาจะปลอบหรือว่าดุกว่าพ่อกันแน่” นอร์ทที่เดินตามเข้ามาติดๆ ได้ยินลูกชายตัวแสบฟ้องภรรยาก็อดไม่ได้ที่จะพูดบอกความจริงให้แก่ญาณินได้รับรู้ ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ กันกับเธอ“แต่เพื่อนทำเหนือก่อน เหนือแค่ป้องกันตัว แต่พ่อไม่เข้าใจเหนือเลย”“เหนือ...แล้วลูกทำเพื่อนกลับจนเป็นแผลเลยเหรอครับ?” ญาณินซักถามความจริงจากปากของเหนือด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดูเข้มงวดกับเรื่องแบบนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว“จริงครับ”“ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าเหนือผ
ตอนพิเศษ 4เมื่อเข้าเดือนที่แปดของการตั้งครรภ์ ญาณินก็เริ่มเดินเหินได้ยากมากขึ้น แน่นอนว่าการช่วยเหลือตัวเองในแต่วันยากกว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก แล้วก็รู้สึกได้ทันทีเลยว่าการที่มีสามีคอยดูแลอยู่ตลอดเวลาช่วยให้เธอเหนื่อยได้น้อยลงมากเลยทีเดียวอีกอย่างช่วงห้าเดือนก่อนหน้านี้ นอร์ทได้พาญาณินได้ตรวจดูเพศของลูกในท้องก่อนได้รับข่าวว่าลูกน้อยของทั้งสองคนนั้นเป็นเพศชาย ซึ่งก็เป็นไปตามที่พวกเขาคาดเดากันเอาไว้อยู่แล้ว จึงดีใจกันมากที่ได้ลูกชายตามที่หวังเอาไว้...เนื่องจากอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะถึงกำหนดคลอดแล้ว เหล่าเพื่อนๆ ทั้งนอร์ทและญาณินจึงพากันมาเยี่ยมหา และพูดคุยถึงสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาเพื่อนในวัยเรียนที่ปัจจุบันยังคงสนิทสนมและติดต่อกันอยู่“เป็นไงบ้างแก เห็นว่าช่วงแรกๆ แพ้ท้องหนักมาเลยใช่ไหม? ขอโทษทีนะที่เพิ่งมา ฉันเองก็เพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศ แต่พอมาถึงก็รีบมาหาแกเป็นคนแรกเลยนะ”คราวนี้แตงกวาเองก็ไม่พลาด หลังจากวันที่เรียนจบ เธอเองก็มีทางของตัวเอง ย้ายไปเรียนต่อเฉพาะทางที่ต่างประเทศ กลับมาอีกทีก็ได้ทราบข่าวว่าญาณินกำลังจะคลอดลูกน้อยออกมาแล้วในอีกไม่ช้า เมื่อเป็นเช่นนั้นเธอก็เลยชวนวีแ
ตอนพิเศษ 3สองปีต่อมา...ขณะที่นอร์ทกำลังขนของที่ไปซื้อมาจากห้างเข้าบ้าน จู่ๆ ญาณินก็มีอาการแปลกประหลาด อ่อนเพลียคล้ายจะเป็นลม เธอเดินลงจากรถแล้วมาจับรถไว้หวังไม่ให้ตัวลงล้มลง“ญา หนูเป็นอะไร พี่เห็นหน้าซีดๆ ตั้งแต่ที่ห้างแล้วนะ” ชายหนุ่มรีบวางของในมือลงบนพื้นแล้วรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างบางให้เดินเข้าไปพักในบ้าน และไม่ลืมที่จะถามอาการจากปากของเจ้าตัว“ญาเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่มันรู้สึกเพลียๆ แล้วก็เวียนหัวตลอดเวลาเลย”“โอเคๆ งั้นเข้าไปพักข้างในก่อนดีกว่า แล้วถ้ายังไม่ดีขึ้นเดี๋ยวพี่จะพาไปโรงพยาบาล”จากนั้นนอร์ทก็รีบพาภรรยาของเขาเข้ามานั่งพักที่โซฟาทันที แต่ทว่าระหว่างที่นั่งพักเอาแรง อาการของญาณินกลับไม่ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย มีแต่จะหนักขึ้นตลอดเวลาเลยก็ว่าได้“ญา พี่ว่าเราไปหาหมอกันเถอะ”“ไม่เป็นไรค่ะ พักอีกนิดก็น่าจะดีขึ้น”“ญา...อย่าดื้อสิ เดี๋ยวไปจะเตรียมรถ แล้วเดี๋ยวพี่มาช่วยพยุง ห้ามเดินไปไหนเองนะ รอพี่ เข้าใจไหม”ญาณินได้แต่พยักหน้ารับรู้ อาการของเธอเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่อาจต้านทาน เกรงว่าหากยังดื้อดึงไม่ยอมทำตามคำแนะนำของสามี อาจจะเกิดข่าวร้ายขึ้นก็ได้...ทว่าในตอนที่น
ตอนพิเศษ 2หลังจากที่เลือกชุดสำหรับวันแต่งงานกันเสร็จสรรพ ทั้งคู่ก็มีแพลนที่ต้องไปหาร้านทำของชำร่วยเพื่อเป็นของตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ให้แก่แขกผู้มาร่วมยินดีในงานสำคัญของทั้งสอง ซึ่งกว่าที่ทุกอย่างจะเรียบร้อย ก็ทำเอาพวกเขาหมดเรี่ยวแรงไปตามๆ กันขณะนี้เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มตรง ด้วยความที่ออกไปทำธุระเรื่องงานแต่งงานมาทั้งวัน ญาณินรู้สึกอ่อเพลียเอามากๆ จึงตัดสินใจหนีว่าที่สามีลงแช่น้ำในอ่างอยู่คนเดียว ทว่าไม่นานก็มีคนถอดเสื้อผ้าตามเข้ามา...“พี่นอร์ท...ญาแช่อยู่นะคะ”“แล้วพี่แช่ด้วยไม่ได้เหรอ?”“ก็พี่ตัวใหญ่ กินที่ญาหมดแล้วเนี่ย” เธอเอ่ยปากบ่นก็จริง แต่ก็ยอมขยับให้นอร์ทลงมาแช่น้ำด้วยกันแต่โดยดี“งั้นหนูก็มานั่งกับพี่สิ” พูดจบได้ยังไม่ทันไร คนอายุมากกว่าก็พลันอุ้มร่างของหญิงสาวเบื้องหน้าให้มานั่งยู่บนตักของตัวเอง ก่อนจะเกยค้างวางไว้บนไหล่ กระทั่งลมหายใจแผ่วเบาของเขาส่งผลให้ญาณินถึงกับต้องเบนหน้าหนีออกไปอีกทาง“วันนี้ไม่ได้นะคะ พรุ่งนี้ญาต้องไปหาพ่อกับแม่”“พี่ก็ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย แค่ขอแช่น้ำด้วยเอง หรือว่าญา...คิดอะไรกับพี่ อย่างนั้นเหรอ?” นอร์ทถามด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ ทั้งสองใกล้ชิดกั
ตอนพิเศษ 1หลังจากที่ญาณินถูกนอร์ททำเซอร์ไพรส์ให้ เมื่อกลับมาถึงห้องเธอก็เอาแต่ร้องไห้จนนอร์ทใจไม่ดี คิดว่าตนทำเรื่องผิดมหันต์เอาไว้ แต่ที่ไหน...“ญา หนูเป็นอะไร พี่ทำอะไรผิดจนหนูไม่พอใจหรือเปล่า?” นอร์ทตัดสินใจเอ่ยถามเธอออกไปตามตรง แม้จะแอบหวั่นใจ กลัวคำตอบที่จะได้รับกลับมาอยู่ไม่น้อยเลยก็ตาม“เปล่าค่ะ...หนูแค่ดีใจ ไม่คิดว่าพี่จะมีมุมนี้เหมือนคนอื่นเขาด้วย...” ญาณินเอ่ยขณะเดียวกันก็ยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด เธอเพียงตื้นตันใจ ไม่คิดว่าแฟนหนุ่มที่ในอดีตเคยเป็นคู่กัดกันมาก่อนจะมีมุมโรแมนติกเหมือนกับคนอื่นๆ“อ๋อ เรื่องนี้เองเหรอ ที่ทำให้แฟนพี่ร้องไห้หนักขนาดนี้ พี่ก็นึกว่าซุกกิ๊กไว้ไม่เนียนซะอีก”“ห๊า...กิ๊กไหน ใครคะ?” หญิงสาวร่างบางถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ซ้ำยังปาดน้ำตาบนแก้มจนแห้งสนิททันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายตอบสวนกลับมาเช่นนั้น“ล้อเล่นครับ จริงจังอะไรขนาดนั้น”“พี่นอร์ท! ใครให้เล่นแบบนี้ ญาใจหายหมดเลย” ญาณินถึงกับถอนหายใจแรง ตอบกลับแฟนหนุ่มด้วยน้ำเสียงเจือแววตำหนิอยู่ไกลๆ ทั้งที่เธอกำลังตื้นตันใจอยู่กับเซอร์ไพรส์ก่อนหน้านี้ แต่ทว่านอร์ทกลับเอาเรื่องมือที่สามมาเป็นเรื่องล้อเล่น ญาณินคิดแ
ตอนที่ 99ในที่สุดช่วงเวลาที่คู่รักหนุ่มสาวรอคอยก็มาถึง จริง ๆ แล้วยังไม่ถึงเวลาที่พระอาทิตย์จะตก แต่ด้วยความเบื่อหน่าย นอร์ทจึงไปถามรายละเอียดพนักงานโรงแรมเกี่ยวกับกิจกรรมที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ ก่อนจะได้รู้ว่าช่วงหกโมงเย็นจะมีม้าออกมาเดินเล่นที่ริมหาดซึ่งพวกเขาสามารถขึ้นขี่แล้วเดินเล่นได้หนึ่งรอบถ้วน แต่ก่อนที่จะลงไป นอร์ทกลับรู้สึกไม่สบายใจกับการแต่งตัวของญาณินเท่าไรนัก“ไหนว่าพี่รอดูไง พอญาแต่งออกมาแล้ว จะมาทำหน้างอทำไมคะเนี่ย”“มันโป๊ไป ตอนแรกพี่นึกว่ามันจะปิดเยอะกว่านี้ แต่นี่คือ...”ขณะที่เอ่ยสายตาก็พลางลอบมองร่างบางตั้งแต่หัวจดเท้า ชุดว่ายน้ำที่อยู่บนตัวของญาณินงดงามเกินคำบรรยายแต่ทว่าสิ่งเดียวที่เขาไม่พึงพอใจก็คงจะหนีไม่พ้นชุดที่โป๊จนเผยให้เห็นเนื้อหนังมังสาเกือบทุกส่วนของร่างกาย ทั้งส่วนเว้าส่วนโค้งและรวมไปถึงก้นเนียน ๆ ของเธอนั่นก็ด้วย“นาน ๆ ทีจะได้มาเที่ยวทะเล เว้นไว้สักครั้งนะคะ”“โอเค พี่ไม่เถียงด้วยแล้ว หนูอยากใส่อะไรก็ใส่ แต่ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ เสร็จแล้วก็รีบลงไป เดี๋ยวจะไม่ทันพระอาทิตย์ตกดินเอานะ”“รับทราบค่ะ”เมื่อได้รับคำอนุญาตจากว่าที่สามีเป็นที่เรียบร้อย ญ