ตอนที่ 3    

          “สวัสดีครับคุณบัว วันนี้กลับเร็วนะครับ แล้วนี่เอ่อ...” นายพงษ์หัวหน้ารปภ.ปรี่เข้ามายืนข้างรถเมื่อเห็นรถของบัวแล่นเข้ามาจอดในซอง พร้อมเอ่ยทักทายแต่กลับต้องชะงักไปเมื่อคนที่ลงมาจากตำแหน่งคนขับเป็นหนุ่มน้อยคราวลูก

          “อ้อ ยังไม่กลับบ้านเหรอคะพี่พงษ์ นี่รั้นซ์ค่ะ บัวว่าจะให้มาพักที่ห้องสักพัก เดี๋ยวค่อยขยับขยาย พรุ่งนี้พี่พงษ์ช่วยให้นิติทำคีย์การ์ดให้ด้วยนะคะ” ระหว่างที่บัวแนะนำรั้นซ์ก็ยกมือไหว้ทักทายชายหนุ่มรุ่นใหญ่ตรงหน้าแล้วจึงเดินไปหยิบของท้ายรถเพราะไม่มีเรื่องให้สนทนา

          “ทำคีย์การ์ดห้องไหนเหรอครับคุณบัว” นายพงษ์ทำหน้างง เพราะห้องในคอนโดมิเนี่ยมสุดหรูที่บัวเป็นเจ้าของตึกนี้มีผู้เข้าพักเต็มหมดทุกห้องแล้ว

          “ทำของห้องบัวสิคะ บัวจำได้นะคะว่าตอนนี้ห้องเช่าเต็มหมดทุกห้องแล้ว เร็วสุดก็น่าจะอีก 6 เดือนถึงจะว่าง”

          “ครับคุณบัว งั้นผมลาเลยนะครับพรุ่งนี้จะได้เข้ามาจัดการให้คุณบัวแต่เช้า” นายพงษ์ขอตัวลาก่อนที่จะมองตามสาวใหญ่และหนุ่มน้อยที่เดินตามกันไปเงียบๆ จนทั้งสองคนเข้าลิฟท์ไป

          “พี่บัวครับ ทำคีย์การ์ดให้รั้นซ์จะดีเหรอครับ”

          “รั้นซ์ไม่สะดวกเหรอคะ หรือว่ามีที่พักแล้วงั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

          “เอ่อ ไม่มีหรอกครับแต่รั้นซ์เกรงใจพี่บัว แล้วก็คนเค้าจะมองพี่บัวยังงัยครับพาผู้ชายมาพักที่ห้องแบบนี้”

          “ใครจะมองยังงัยก็ช่างเค้าเถอะค่ะ ตราบใดที่เราไม่ได้อยู่ในอำนาจของเค้าก็ไม่เห็นต้องแคร์ พี่ 45 แล้วนะคะ ไม่ใช่เด็ก 15 ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ว่าแต่เราเถอะเรื่องน่าจะยาว ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่าเดี๋ยวพี่เตรียมน้ำให้”

          “น้ำอะไรเหรอครับ” รั้นซ์งงกับปลายประโยคที่บัวทิ้งไว้ก่อนเดินเข้าไปในห้องนอน เมื่อไม่ได้รับคำตอบก็หันมองรอบตัว คืนนี้ไม่แคล้วคงต้องนอนโซฟา แต่โซฟาที่ห้องพี่บัวนี่ก็ขนาดไม่เล็กเลยท่าทางน่าจะนอนสบาย

          “พี่เปิดน้ำอุ่นไว้ให้แล้วค่ะ คืนนี้คงต้องนอนในห้องพี่ไปก่อนนะคะ พอดีโซฟาเบดมันมีปัญหากางออกมานอนไม่ได้”

          “จะดีเหรอครับ”

          “เข้าไปดูก่อนเถอะค่ะ”

          “โอ้โห พี่บัวครับนี่เตียงแน่เหรอครับ” รั้นซ์ตาโตเกือบเท่าไข่ห่านหลังเห็นเตียวนอนหลังใหญ่ที่คาดว่าน่าจะเกิน 10 ฟุต ในห้องนอนส่วนตัวของบัว

          “เตียงสิคะ ไม่ใช่เขียงเชือดแน่นอน พี่ชอบนอนเตียงกว้างๆ น่ะค่ะ แม้ว่ามันจะอ้างว้างบ้างในบางทีก็เถอะ หึหึ” ระหว่างที่พูดไปก็ดันหลังชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำที่ใหญ่เกินขนาดมาตรฐานไปมาก พร้อมยัดผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ใส่มือ

          “ขอบคุณครับพี่บัว” รั้นซ์หันมาขอบคุณก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ในห้องน้ำอ่างจากุซซี่ใบเขื่องมีน้ำอุ่นกำลังดีอยู่ครึ่งอ่าง และยังไหลต่อเนื่องจากก๊อกไม่ขาดสาย

          “จะนอนเลยมั้ยคะ ถ้ายังไม่ง่วงดูทีวีไปก่อนนะคะ พี่อาบน้ำเดี๋ยวออกมาคุยด้วย” พี่บัวในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยื่นรีโมทให้รั้นซ์ก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ

          ตายล่ะ ไม่ได้เปิดน้ำไว้ให้พี่บัวซะด้วยสิ แต่พี่บัวเข้าห้องน้ำไปแล้วเดี๋ยวออกมาคงต้องขอโทษแทนละกัน รั้นซ์คิดในใจก่อนจะเปิดเพลงจากแอปฯบ้านแดงฟังแก้เงียบ

          “ชอบฟังเรกเก้เหรอคะ” พี่บัวที่อยู่ในชุดนอนผ้าต่วนมันวาวยาวถึงตาตุ่มเอ่ยถามเมื่ออกมาจากห้องน้ำแล้วได้ยินเพลงที่รั้นซ์เปิด

          “ครับ พี่บัวล่ะครับชอบฟังเพลงแนวไหนเหรอ” หลังตั้งคำถามรั้นซ์ก็กดรีโมทเปลี่ยนเพลงไปตามความรู้สึกในใจ

          “ถาม....ว่าฉันเป็นอะไร” เสียงเพลงขาดความอบอุ่นจากวงเสือใหญ่ดังขึ้นในลำโพงโฮมเธียเตอร์ระบบเซอร์ราวน์แทนที่เพลงเรกเก้ที่เพิ่งจบลง

          “เอ๋ รั้นซ์รู้จักเพลงนี้ด้วยเหรอคะ นี่เพลงนี้พี่ชอบมากเลยนะ” บัวแปลกใจมากที่เธอกำลังนึกเพลงนี้แต่รั้นซ์กลับเปิดมันออกมาเหมือนเข้ามานั่งอยู่ในใจ

          “รู้จักสิครับ นี่เพลงโปรดรั้นซ์เลย” รั้นซ์รู้สึกดีใจที่มีคนที่ชอบเพลงนี้เหมือนตน

          “พี่ว่ามันมีความหมายดีนะคะ อีกอย่างพี่ก็ชอบเสียงของคุณโจ้ด้วย รั้นซ์เคยฟังเพลงอื่นที่เค้าร้องมั้ยคะ”

          แล้วบทสนทนาก็เต็มไปด้วยเรื่องเพลงจนเวลาล่วงเลยมาถึง 2.00 นาฬิกา

          “ตายจริงพี่ชวนคุยซะจนลืมเลยว่ารั้นซ์น่าจะง่วงแล้ว นอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้พี่จะไปหาอะไรกิน แต่ถ้าหิววันนี้คงต้องอาหารฟรีสที่ซื้อมาเมื่อตอนหัวค่ำไปก่อนนะคะ” เมื่อเห็นตัวเลขบนนาฬิกาดิจิตัลหัวเตียงบัวก็ตกใจที่เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน แต่แววตาของคู่สนทนาเริ่มปรือจนใกล้ปิดเต็มทีเลยต้องถามเสียหน่อยเผื่อว่าเจ้าตัวจะอยากพักผ่อนหรือว่าอยากกินมื้อดึกก่อนเข้านอน

          “นอนเลยก็ได้ครับ รั้นซ์อิ่มมาจากที่ร้านแล้ว ขอบคุณพี่บัวมากนะครับที่อุตส่าห์ไปรับรั้นซ์มาแล้วยังให้มาพักด้วยอีก” เพราะไม่แน่ใจว่าเจ้าของห้องง่วงแล้วหรืออย่างไรจึงต้องตามน้ำไปตามที่เธอถาม ครั้นจะให้กินมื้อดึกเข้าไปอีกคงกรดไหลย้อนเป็นแน่

          “กู๊ดไนท์ค่ะรั้นซ์”

          “กู๊ดไนท์ครับพี่บัว”

          หลังจากไฟในห้องดับลงพักใหญ่ บัวที่ปกติเข้านอนหลังพระอาทิตย์ขึ้นได้ยินเสียงคล้ายเสียงกลั้นสะอื้นดังมาจากฝั่งขวาของเตียง ยิ่งตั้งใจฟังก็ยิ่งมั่นใจว่าเป็นเสียงร้องไห้ ถ้าไม่มีรั้นซ์นอนอยู่ตรงนั้นคงได้คิดว่าในห้องมีพลังงานบางอย่างเป็นแน่ ไหนๆก็จะลุกไปเข้าห้องน้ำอยู่แล้ว เสร็จธุระคงต้องถามไถ่สักหน่อยที่เห็นยิ้มได้นั่นคงเป็นเพราะหลุดโฟกัสปัญหาที่แบกติดตัวมาสินะ

          “อยากได้คนรับฟังมั้ยคะ” ร่างบางเอนตัวลงนอนแนบชิดกับร่างโปร่งที่กำลังขดตัวในอ้อมกอดของตัวเองก่อนที่จะยื่นแขนกลมกลึงไปโอบกอดอีกฝ่ายเอาไว้จนเสียงที่เคยได้ยินเปลี่ยนไปเป็นเสียงโฮ พร้อมการกลั้นสะอื้นเป็นพักๆ

          “ร้องออกมาเถอะค่ะ ไม่มีอะไรน่าอาย” พร้อมกับคำพูดที่ก้มลงไปกระซิบข้างหู มือเรียวก็ลูบหลังเบาๆไปด้วย

          “พี่บัวครับ ไม่มีใครต้องการเพชรเลย ขนาดแม่แท้ๆ เค้ายังไม่ต้องการ เค้าจะปล่อยให้เพชรเกิดมาทำไม น่าจะทำแท้งไปซะตั้งแต่แรกคงจะดีกว่าทำร้ายจิตใจรั้นซ์ซ้ำๆอยู่แบบนี้ เพชรไม่มีที่ไปแล้วครับถ้าไม่มีพี่รั้นซ์ก็ไม่รู้จะทำยังงัยต่อไป” เสียงพูดสลับสะอื้นดังตะกุกตะกักมาจากใต้ผ้าห่ม

          บัวไม่คิดจะเปิดไฟหรือแม้กระทั่งเปิดผ้าห่มออกเพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวคงจะอายที่ต้องมาร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงที่เพิ่งได้เจอเป็นครั้งที่ 2 บัวยังคงฟังสิ่งที่รั้นซ์ระบายออกมา ทำเพียงแค่ฟังและลูบหลังที่กำลังสั่นเพราะแรงสะอื้นแบบช้าๆ เพื่อให้รู้ว่ายังมีคนคนหนึ่งอยู่ข้างๆ บนหัวเตียงมีทิชชู่ทั้งแบบแห้งและแบบเปียก

เมื่อเห็นรั้นซ์เริ่มนิ่งคล้ายจะตั้งสติได้บัวจึงส่งทิชชู่เปียกไปให้เพื่อที่เขาจะได้ใช้เช็ดหน้าเช็ดตาหลังจากนั้นสักพักผ้าห่มที่ถูกคลุมไว้เป็นโปงก็ถูกเปิดออกพร้อมแววตาเศร้าของคนในโปง

“ขอโทษนะครับที่ทำให้พี่บัวนอนไม่หลับ” รั้นซ์ที่เริ่มสำนึกผิดเอ่ยขอโทษผู้หญิงตรงหน้า เมื่อรู้สึกตัวอีกทีเขาก็อยู่ในอ้อมกอดของเธอเสียแล้ว

“พี่ยังไม่ง่วงเลยค่ะปกติกว่าจะกลับถึงห้องก็เกือบฟ้าสว่างถ้ารั้นซ์อยากระบายอะไรก็เล่ามาเถอะค่ะ” มือที่ลูบหลังลูบไหล่ตอนนี้กลับเลื้อยไปลูบอกแกร่ง

“พี่บัวครับ”

“หืมมมมมมมมม”

“กอดรั้นซ์หน่อยได้มั้ยครับ” แววตาเว้าวอนที่มองมาสะกดให้บัวขยับตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น แทนที่จะเป็นฝ่ายซบลงไปกับไหล่กว้าว กลับกลายเป็นว่ารั้นซ์ขยับตัวเข้ามาในอ้อมกอดของบัวแล้วซบหน้าลงตรงอกอุ่นพร้อมสอดแขนเข้ามาที่เอวคอด มือหนาเริ่มลูบหลังผ่านเสื้อนอนเนื้อลื่นระยับ

“พี่บัวครับ”

“ขาาาาาาาาาาาาาาา” เสียงขานลากยาวเย้ายวนชวนให้อารมณ์กระเจิดกระเจิง

“รั้นซ์ขอได้มั้ยครับ” เสียงกระเส่าเอ่ยขอเบาๆที่ข้างหู

แม้บัวจะเป็นโสดมานานแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ความหมาย แต่ด้วยความที่เป็นโสดมานานนี่แหล่ะจึงเป็นสาเหตุให้ตัดสินใจลำบาก

“จะดีเหรอคะรั้นซ์”

“รั้นซ์ขอโทษครับ” เสียงพูดเริ่มกลับมาเป็นปกติแต่คนฟังก็รู้ดีว่ากล้ามเนื้อในร่างกายของคนพูดยังคงตึงแน่น บริเวณหน้าท้องของบัวยังคงรู้สึกได้ถึงความแข็งขันของชายหนุ่ม

“พี่หมายถึงว่าเราไม่ได้เตรียมการป้องกันอะไรเลยถ้าหากว่า...”

“พี่จะโอเคมั้ยครับถ้ารั้นซ์จะบอกว่ารั้นซ์มี..” รั้นซ์ที่ตอนนี้อารมณ์ยังคุกรุ่นจนทำให้กล้าที่จะเอ่ยถามไปตรงๆ

“โอเคค่ะ แต่พี่ว่ารั้นซ์ไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีมั้ยคะ” เพราะอยากให้ชายหนุ่มมีเวลาคิดมากขึ้นสักนิดบัวเลยบอกให้เขาไปล้างหน้าเพื่อซื้อเวลาให้ตนเอง

ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการแต่เธอก็กลัวการผูกพันธุ์และการถูกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมากพอสมควร ตั้งแต่หย่าร้างมา 20 ปี บัวก็มีคนเข้ามาจีบอยู่เรื่อยๆ มีทั้งจริงจังและหวังผล เลยไปจนกระทั่งหวังในทรัพย์สินที่เธอมี

“พี่บัวครับ”

“คะ”

“อ๊ะ อื้ม” ริมฝีปากหยักได้รูปประกบเข้ากับริมฝีปากรูปกระจับแล้วเรื่องราวก็ดำเนินต่อไปตามครรลองจนกระทั่งเช้า