22

ปลายจมูกโด่งเป็นสันคมสูดดมกลิ่นปักษาสะอาดไปถึงโต๊ะอาหาร ด้านหลังสุดของจวน พบปักษาร่างเล็กเท่าฝ่ามือนอนแผ่หราอยู่บนจานใส่อาหาร ท่ามกลางอาหารในจานเกลี้ยงเกลานับสิบใบ เหล่าจิ้งจอกคงกินอาหารอิ่มหนำแล้วจากไป ทิ้งเจ้าปักษาขี้เมาเอาไว้ ข้างกายนางมีไหสุราใบใหญ่ คาดว่านางคงจุ่มจมลงไปข้างในไหสีนิล ดื่มด่ำว่ายวนในข้าวหมักรสชาติโอชา จนไม่เหลือสภาพของผู้มีสติปัญญาอีกต่อไป

ทันใดนั้นเอง ราชาจิ้งจอกพลันสบเข้ากับนัยน์ตาสีชาดคู่หนึ่ง สาดประกายริษยาปานจะเชือดเฉือนเทพธิดาผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราว

กรงเล็บสีนิลตะครุบจับขนคอขาวเข้าหมับ หายไปในเวหาเยียบเย็น

“เกือบมีเรื่องมีราว ไม่ได้กลับเรือนกันเสียแล้ว เจ้าปักษาขี้เมา”

บนฟูกนอนในจวนหลังใหญ่ มือหนาวางเจ้าปักษาลง ถึงแม้ว่าจะใช้ความระมัดระวังอย่างถึงที่สุด ร่างปักษานัยน์ตาสีมรกตตื่นจากนิทรา กลับกลายเป็นสตรีในอาภรณ์สีนิลสง่างาม ท่าทางเอาเรื่องเอาราว

“ท่านคงไม่ทวงถามบุญคุณจากข้าอีกใช่ไหม?”

“ถาม...” เสียงเข้มขรึมย้ำ พลางเลื่อนมือไปจัดการรอยช้ำที่ลำคอขาวนวลเนียนด้วยสมุนไพรเยียวยารักษาจากเมืองเทพ ฮุ่ยเฟินพกพามันไว้กับตัวตลอดเพื่อรักษาบาดแผลของภรรยาหากว่าเขาพลั้งเผลอ ขณะเค้นน้ำเสียงข่มขู่นาง “สาบานต่อเหล่าทวยเทพได้เลยว่าข้าจะทั้งทวงถาม ล้วงถาม ควักถาม จนกว่าเจ้าจะหายใจหอบระทวยในอ้อมแขนสามี”

“สามี...?”

“ข้าเป็นสามีเจ้า... เป็นของข้า เป็นของเจ้า เราสองเป็นของกันและกัน”

ธิดาปักษามองเห็นเพียงภาพพร่าเลือนของบุรุษร่างสูงสง่าเบื้องหน้านาง ครู่หนึ่งกลายเป็นภาพแยกของบุรุษร่างสูงสง่ามากกว่าหนึ่ง นางผงกศีรษะ ยกฝ่ามือทั้งสองประสานไว้ข้างหน้า ตะโกนเสียงดัง

“เทพอาวุโส! ข้าดื่มมากไป ข้ายอมรับผิดแล้ว”

ฮุ่ยเฟินหัวเราะเยาะธิดาปักษาผู้เมามายจนลืมสามีของนางไปเสียได้ มือปัดเวทสีนิลผลักร่างงามเปียกชื้นสุราลงบนฟูกนอน นางบริภาษว่าเขาปาว ๆ ไยชอบรุนแรงกับนาง ว่าเขาเป็นปีศาจหัวรุนแรงบ้าง นางคิดอะไรได้ก็พร่ำพูดออกมา

ขณะนัยน์ตาสีชาดที่ทอประกายจ้องมองใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุรา หลุบยิ้มมองนางผู้น่าเอ็นดูสำหรับเขาไม่ว่านางจะทำอะไร

ภายใต้สติอันพร่าเลือน เทพธิดามิอาจต้านทานความอ่อนโยนจากสองฝ่ามืออุ่นร้อนที่ประคองใบหน้าแดงก่ำของนาง ทั้งหางสีนิลทั้งเก้าพลิ้วไหวอยู่เบื้องหลัง รอยยิ้มทรงเสน่ห์ เขี้ยวขาวคมของจิ้งจอกช่างเป็นภัยร้ายต่ออิสตรี

“ภรรยา เจ้าเมามากแล้ว แต่ข้าคงไม่ปล่อยให้เจ้าหลับใหลโดยสบายใจ”

“เอาสุรามาให้ข้า ฮุ่ยเฟิน...”

“พลทหารจิ้งจอกตรากตรำทำงานเพื่อลูกแก้ววิญญาณ เพื่องานสังสรรค์ เพื่อการตกรางวัลจากท่านผู้นำในบางโอกาส เจ้าล่ะ มีสิ่งใดมาแลกเปลี่ยนสุรา?”

เมื่อสามีผู้ยิ่งใหญ่ทวงถามนาง เอียงคอมองเขาอย่างไม่พอใจ ขณะที่นางไม่รีรอ ขยับวงแขนทรงพลังวาดผ่านบ่ากว้าง ตะครุบกอดบุรุษร่างกำยำ ยกตัวขึ้นคร่อม ปลดอาภรณ์สีนิลชั้นนอก ปลิวหล่นลงบนพื้นเรือนไม้

ใครเล่าจะสนใจสุรา นางดื่มสุราไปมากมายถึงขั้นว่านางลอยคลอร่างของตนอาบสุราอยู่ในไหใบใหญ่ นางคงไม่ต้องการสุรามาประทังความหิวกระหายอีก

ใต้พันธนาการแข็งแกร่งไม่ต่างไปจากคืนเข้าหอคืนแรกพร่ำสัมพันธ์สวาทใต้จันทราสีชาด เปลวเทียนวูบไหวในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงของเขาและนาง ริมฝีปากกระทบริมฝีปาก น้ำลายหวานหนืดก่อให้เกิดเสียงประหลาด

ความสนิทชิดเชื้อของสองเนื้อแนบกายารุ่มร้อน มิแยกจากไปนาน ขณะที่ร่างสง่างามเปี่ยมด้วยพละกำลังมหาศาลของราชาปีศาจ โอนอ่อนยอมตามภรรยา ตลอดราตรีอันอบอวลด้วยความอ่อนหวานผิดแปลกไปเพราะความเมามายของภรรยา เขายอมให้นางเป็นฝ่ายมอบจุมพิตเสน่หา ยกสะโพกส่ายเอวประหนึ่งนางบำเรอกามในหอนางโลม เพียงยกคอขึ้นหลุบตามองใบหน้ารัญจวน ริมฝีปากสีชาดที่เปล่งเสียงกรีดร้องสุขสม ปล่อยให้ร่างเล็กบางขยับเคลื่อนจังหวะของนางโดยอิสระ ไม่ว่านางจะกระทำอย่างไรกับเรือนร่างรุ่มร้อนกำหนัดก็ได้ทั้งนั้น

จำได้ว่าค่ำคืนแรกนั้นเนื้อตัวนางช้ำเขียว ผิวขาวละเอียดเต็มไปด้วยร่องรอยจ้ำแดงจากริมฝีปากซุกซน ขบเม้มไปทั่วกายนาง ราชาจิ้งจอกตีตรานางไว้ว่าเขาเป็นเจ้าของธิดาปักษาจือจือแต่เพียงผู้เดียว

ค่ำคืนไหนก็ราวกับว่าเป็นครั้งแรกรัก ถึงนางจะปรับตัวเข้ากับขนาดอันใหญ่โอฬารได้ในไม่กี่ราตรี หลังได้รับการสมานบาดแผล สามีไม่หยุดหย่อนกับงานสานราคะ สูบพลังวิญญาณจากนางทีละเล็กละน้อย

“ฮุ่ยเฟิน...”