61

จากที่วุ่นวายใจก็กลับกลายเป็นความกังวลเมื่อคนของเขารายงานว่าคนถูกจองจำไม่ยอมแตะอาหารแม้แต่อย่างเดียวนับตั้งแต่วันที่เขาก้าวเท้าออกมาจากที่แห่งนั้น นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างหากก็ตองชะงักเมื่อร่างระหงในชุดสูทภูมิฐานก้าวเข้ามาภายในห้องโถงขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะลุกจากโต๊ะอาหาร

“แดเนียล พี่กำลังจะไปไหนหรือคะ?”

โมนิกาทักทายญาติผู้พี่ซึ่งน้อยครั้งนักที่เธอจะได้ทานอาหารมื้อเช้าพร้อมกับเขา ชายหนุ่มในชุดลำลองนั่งลงอีกครั้งและแค่ปรายยิ้มจางก่อนพูด

“พี่กำลังจะกลับไปที่ห้องทำงาน มีหลายอย่างที่ยังไม่ได้สะสางตอนไปอิตาลี”

“หรือคะ?” โมนิกาเลิกคิ้วสูงขณะแม่บ้านยกชุดอาหารซึ่งเป็นไข่ดาวและเบคอนพร้อมชามาวางตรงหน้า “ถ้าอย่างนั้นพี่ก็คงต้องพิจารณาเรื่องการปรับปรุงตึกไพรซ์ บิวดิ้งในนิวยอร์คอย่างเร่งด่วน เอ้อ...ฉันพูดเรื่องนี้กับคุณเพียร์สันแล้ว แต่เขาบอกว่าต้องได้รับการอนุมัติจากประธานบริหาร ไพรซ์ คอร์ป เสียก่อน ฉันก็ไม่เป็นว่ามันจะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากนะคะ ก็แค่ปรับปรุงภูมิทัศน์ให้ตึกสำนักงานของเราในนิวยอร์คดูหราขึ้นเพื่อเป็นหน้าตาให้บริษัทของเรา”

“พี่ยังไม่เห็นโครงการนี้ แต่ถ้าเธอคิดว่ามันจะส่งผลดีต่อบริษัทในอนาคตพี่ก็จะรีบพิจารณาอนุมัติให้”

“จริงนะคะ” โมนิกาตาวาว เธอตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ยินหากก็ยังไม่ลืมอีกเรื่องที่สำคัญ

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะรีบดำเนินโครงการทันทีหลังจากที่พี่อนุมัติแล้ว อืม...ว่าแต่วันนี้เงียบ ๆ นะคะ ตั้งแต่แม่สาวยูทาห์ของพี่ไม่อยู่”

คำกล่าวนั้นทำให้แดเนียลชะงัก ชายหนุ่มรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาอีกหากก็ปรับสีหน้าให้ดูเสมือนว่าไม่มีอะไรทุกข์ร้อน

“เธอไปก็ดีแล้ว”

“แม่ผู้หญิงข้างถนน” โมนิกาเหยียดยิ้มมุมปากขณะบรรจงใช้มีดหั่นเบคอนเป็นชิ้นเล็ก “ปล่อยเจ้าหล่อนไปเถอะค่ะ ผู้หญิงแบบนั้นก็คงใช้แค่ความสวยหลอกล่อผู้ชายไปวัน ๆ แต่คงไม่มีใครคิดจริงจังด้วย พวกผู้หญิงรักสนุก”

“เธอคงกลับยูทาห์ไปแล้วกระมัง” แดเนียลตัดบทเสียงเครียด “พี่คงต้องไปห้องทำงานก่อน ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ทานมื้อเช้าด้วย”

พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป โมนิกาวางมีดและส้อมในมือลงพร้อมความรู้สึกคุกรุ่นข้างในที่พวยพุ่งขึ้นมา แดเนียลกำลังโกหก ถึงเขาจะเยือกเย็นแค่ไหนแต่ความวุ่นวายใจมันฟ้องในดวงตาคู่นั้น ญาติผู้พี่ของเธอไม่ได้ปล่อยหล่อนไป เมื่อคืนเฟลรอฟส่งข่าวน่าผิดหวังมาทางข้อความลับว่าเขาเกือบได้โอกาสปิดปากออโซลย่า แต่พระเจ้าดันเข้าข้างนังสายลับตัวแสบเพราะแดเนียลตามทันและพาเจ้าหล่อนกลับไป หากก็ไม่รู้ว่าญาติผู้พี่พาสายลับของไซออนเนตไปซุกซ่อนไว้ที่ไหน โมนิกาคิดว่าแผนของเธอสำเร็จแล้วที่ทำให้แดเนียลรู้ว่าแม่สาวยูทาห์ไม่จริงใจ เธอคิดว่าออโซลย่าจะสิ้นชื่อตั้งแต่คืนนั้นทว่าทุกอย่างก็ล้มเหลวอีกจนได้

แต่...เธอจะไม่ยอมหยุดยั้ง โมนิกาคิดได้ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อส่งข้อความสำคัญหาคนสนิท

“เตรียมพร้อมสำหรับที่ทำการใหม่ เตรียมเชื่อมโยงเครือข่ายเร็ว ๆ นี้”

ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองก้าวยาว ๆ ผ่านประตูนิรภัยที่เปิดให้โดยอัตโนมัติเมื่อสแกนนัยน์ตาเชื่อมโยงกับระบบความปลอดภัย ปื้นคิ้วหนาสีน้ำตาลเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาขมวดมุ่นเมื่อไปถึงหน้าประตูนิรภัยบานสุดท้ายที่มีบอดี้การ์ดร่างใหญ่ยืนเฝ้าอยู่เพียงคนเดียว

“ออโซลย่าล่ะ...วันนี้เธอกินอะไรหรือยัง?”

แดเนียลถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดและคำตอบที่ได้คือการ์ดของเขาส่ายหน้าไปมา

“เหมือนเดิมครับ คุณแดเนียล...เธอดื่มแต่น้ำ แต่ไม่ยอมกินอาหารที่ผมเอาเข้าไปให้เลยแม้แต่มื้อเดียวครับ”

“ให้ตายเถอะ!” ชายหน่มสบถเสียงดังก่อนก้าวผ่านบอดี้การ์ดร่างใหญ่เข้าไปภายในห้องเล็กที่เงียบแสนเงียบ แดเนียลเห็นก็แต่ร่างบอบบางที่นอนหันหลังให้ เธออยู่ในชุดกระโปรงผ้าไหมสีครีมและห่มคลุมช่วงตัวท่อนบนด้วยเสื้อสูทสีเทาควันบุหรี่

มันเป็นสูทของเขาที่ถอดทิ้งไว้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาที่นี่ ร่างสูงตระหง่านสืบเท้าเข้าไปดูที่เตียงเล็กใกล้ ๆ เพื่อจะเห็นว่าอลินทิรานอนหลับตาพริ้มทว่าแก้มนั้นซูบลงกว่าเดิม เสียงหายใจนั้นแสนเบาจนชายหนุ่มต้องคุกเข่าลงมองดูใกล้ ๆ

สำนึกบางอย่างแล่นปราดเข้าจับหัวใจเยือกแข็ง นี่หรือคือการตอบโต้การกระทำรุนแรงที่เขาสาดอารมณ์ ร้ายใส่เธอในวันนั้น ร่างเล็กบางดูสงบนิ่งอย่างน่าใจหายจนนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์อดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าเข้าไปจนชิด ความขุ่นแค้นที่ปะทุก่อนหน้าคลายลงเมื่ออีกความรู้สึกคืบคลานเข้ามาแทนที่

“ซอนญ่า...ซอนญ่า...ได้ยินผมไหม?”

เสียงกระซิบนั้นแผ่วผาดทว่ากลับมีพลังมากพอจะดึงสติสัมปชัญญะของผู้หลับใหลกลับคืน อลินทิราค่อย ๆ เปิดเปลือกตาด้วยท่าทีอ่อนล้าและราโรย