52

ทวงสินเดิม

        เย็นของวันนั้นทุกคนต่างมาร่วมรับประทานอาหารเย็นที่ห้องโถวเรือนหลัก คังอ๋องฉินเสวียนเฝ้าแต่มองพี่สะใภ้อย่างถังลี ทั้งที่เขาแต่งงานกับถังเหมยแล้ว

ถังเหมยชอบคังอ๋องเป็นที่สุด แม้นางจะรู้ว่าหัวใจของคังอ๋องมอบให้ถังลีไปแล้ว แต่ทว่าแล้วอย่างไรเล่าในเมื่อถังลีแต่งงานกับหนิงอ๋องฉินเหยาไปแล้ว 

ทุกอย่างไม่พ้นสายตาของหนิงอ๋อง เขาเฝ้ามองถังลีว่าจะยิ้มตอบคังอ๋องหรือเอ่ยทักทายน้องเขยของนางรึไม่

 แต่ทว่าถังลียังคงทำตัวเป็นเสือหิวคีบอาหารทุกอย่างบนโต๊ะเข้าปากอย่างมีความสุขโดยไม่สนใจสายตาของผู้ใดเลยแม้แต่น้อย

"ลูกรองเหตุใดถึงได้กินมูมมามเช่นนั้นเล่า" ฮูหยินใหญ่นึกสมเพชถังลีจริง ๆ

"ข้าเช็ดให้" ไม่คาดว่าหนิงอ๋องจะนำผ้าเช็ดหน้าของเขามาเช็ดปากถังลี ช่างเป็นภาพบาดตายิ่งนัก ทำให้คังอ๋องได้แต่กำหมัดแน่นเข้าหากัน

ถังลีได้แต่มองเจ้าอ๋องพิการเหตุใดถึงกลายเป็นผู้ชายอ่อนโยนไปได้ล่ะ หรือว่าเขาอยากจะทำให้ถังเหมยอิจฉา

"ท่านอ๋องดูรักพระชายายิ่งนักนะเจ้าคะ" ฮูหยินใหญ่ทำทีเป็นยิ้มแย้ม 

"แน่นอนว่าข้าพอใจในตัวพระชายาคนนี้อย่างมาก" หนิงอ๋องยิ้มให้ทุกคน คังอ๋องรู้ดีว่าถังลีไม่ได้รักหนิงอ๋องเลยแม้แต่น้อย นางคงจะปวดใจน่าดู

"ท่านแม่ ท่านลืมเรื่องสินเดิมของข้ารึไม่ ท่านบอกว่าจะส่งสินเดิมที่เหลือไปให้ข้า" ถังลีเอ่ยเรื่องสินเดิมอย่างซึ้ง ๆ หน้าไม่ไว้หน้าราชครูถังหยวนเลยแม้แต่น้อย

ถังฮูหยินได้แต่ตกใจเหตุใดนังแพศยามันถึงกล้าทวงสินเดิมกับผู้คนมากมายเช่นนี้

"ลูกรองเหตุใดถึงต้องทวงยามนี้" สินเดิมของอดีตฮูหยินมีมากมายนัก เกรงว่าทรัพย์สินบางส่วนคงจะมอบให้ถังเหมยไปในจวนคังอ๋องแล้วกระมัง

ราชครูถังหยวนไม่คิดว่าบุตรสาวคนรองจะกล้าทวงสินเดิมต่อหน้าท่านอ๋อง

"แม่ใหญ่ เกรงว่าวันพรุ่งข้าจะต้องขนสินเดิมของมารดาข้าทั้งหมดกลับไปที่จวนหนิงอ๋องด้วย เรื่องนี้หนิงอ๋องเห็นชอบด้วยกับข้าเจ้าค่ะ" ถังลีส่งสายตาไปทางหนิงอ๋อง

"วันพรุ่งข้าจะให้คนขนสินเดิมของถังลีกลับไปที่จวนหนิงอ๋องด้วยรบกวนฮูหยินใหญ่ช่วยคืนสินเดิมแก่ชายาเอกของข้าให้ครบทุกชิ้นด้วย" คาดไม่ถึงว่านังแพศยาน้อยไม่ต่างจากมารดาของมันที่อยู่ในปรโลกจะทำให้อ๋องพิการหลงรักได้เพียงนี้

ถังเหมยพลันหน้าชาขึ้นมาทันที หากต้องคืนสินเดิมจริง ๆ นางจะไม่ได้ไปที่จวนคังอ๋องเชียวรึ เพราะสินเดิมไม่น้อยที่ฮูหยินใหญ่มอบให้ถังเหมยล้วนเป็นของถังลีทั้งหมด

ในใจเผยฮวนร้อนรนยิ่งนัก "ใบรายการสินเดิมข้าก็ไม่มีประเดี๋ยวอีกสักสามวันข้าจะส่งคนไปมอบให้เจ้า" หากนางเชื่อเผยฮวนแม่เลี้ยงใจร้ายนางคงกินหญ้าเป็นกระสอบแล้วกระมัง คิดหรือว่าถังลีจะยอมแพ้

"แม่ใหญ่มิต้องกังวลข้ามีใบรายการสินเดิมเจ้าค่ะ" นางล้วงออกมาจากสาบเสื้อมองให้ฮูหยินใหญ่ กระนั้นฮูหยินใหญ่หน้าแตกเป็นเสี่ยง ๆ ก็ว่าได้

ฮูหยินใหญ่ใยหน้าแข็งค้างได้แต่รับใบรายการมา ถังเหมยคิดในใจว่าแย่แล้ว 

"เจ้าช่างรอบคอบนัก"

"ข้าหวังว่าแม่ใหญ่จะจัดการให้ข้าในตอนเช้านะเจ้าคะ... ท่านอ๋องพวกเรากลับเรือนนอนกันดีกว่าเจ้าค่ะ" หนิงอ๋องยิ้มให้ชายารัก นางช่างหักหน้าฮูหยินใหญ่ดียิ่งนัก

คังอ๋องได้แต่มองถังลีเข็นหนิงอ๋องไปด้วยความปวดใจ นางไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ

"ท่านแม่สินเดิมนั่นพวกเราจะทำยังไงดี ข้านำไปจวนคังอ๋องหมดแล้ว" ถังเหมยไม่อยากจะคืน

"คืนให้นางไปพรุ่งนี้เช้าข้าจะสั่งคนไปขนมาที่จวนราชครูทั้งหมด" กล่าวจบคังอ๋องมุ่งหน้าไปที่เรือนนอนทันที

ราชครูถังหยวนขี้เกียจใส่ใจเรื่องของสตรีเขาจึงไปที่ห้องตำราอีกทั้งสั่งสาวใช้เรียกตัวถังลีมาพบเขาด้วย

"ท่านอ๋องจะทำเช่นนั้นไม่ได้" ถังเหมยรีบตามคังอ๋องไปที่เรือนนอนทันที 

ฮูหยินใหญ่ได้แต่ปวดหัวนังแพศยานี้มันแข็งแกร่งยิ่งนัก "แม่นมจางพาข้ากลับเรือน" คอยดูเถอะนางจะต้องคิดหาวิธีเล่นงานนังแพศยาถังลีให้ได้...

ถังลีมาถึงเรือนนอนยังไม่ทันได้หย่อนก้นนางก็ต้องไปห้องตำราหาบิดาเสียแล้ว 

"เค่อจ้าวตามนางไป" เขาอยากรู้ว่านางยังจะทรยศเขาเข้าข้างราชครูกับคังอ๋องรึไม่

ห้องตำราในยามนี้สองพ่อลูกกำลังพูดคุยกันอย่างไม่ลงรอย

"เจ้าอยู่จวนหนิงอ๋องมาหลายวันแล้วนะ เหตุใดตราพยัคฆ์ทหารตระกูลเซี่ยเจ้ายังไม่ได้มาอีก" ราชครูถังหยวนไม่ได้รักถังลีเลยแม้แต่น้อย หมากกระดานนี้ใช้สำหรับถังเหมยกับคังอ๋องได้ปีนป่านในที่สูง ถังลีก็แค่เบี้ยล่างที่จะโดนกำจัดตอนไหนก็ได้

ถังลีเข้าใจแล้วเหตุใดเจ้าของร่างเดิมนึกเสียใจเสมอเพราะบิดาผู้นี้ไม่เคยที่จะรักถังลีเลยแม้แต่น้อย นางมีชะตาอาภัพนักมารดาตายจากทิ้งสมบัติไว้มากมายคนอื่นยังแย่งเอาไปเพราะบิดาลำเอียง

"ข้าไม่ทำ" ถังลียิ้มเยาะเย้ยเหตุใดนางต้องทำด้วยเล่า หากทำเช่นนั้นหนิงอ๋องได้สังหารนางตายพอดี

"เจ้านังลูกเนรคุณ" ราชครูถังหยวนชี้หน้าด่าบุตรสาว ช่างโอหังเหมือนมารดาของนางไม่มีผิด

"ข้าไม่มีทางทรยศหนิงอ๋อง"