บทที่ 33 แผนการต่อไป

บทที่ 33

แผนการต่อไป

            ยาที่ลุงหม่าปรุงขึ้นมานี้ ออกฤทธิ์แค่กับผู้หญิง แม้เสิ่นเทากับเสิ่นเซียวอวี้จะกินขนมเปี๊ยะที่ผสมยาเข้าไปก็ไม่เกิดผลอะไร

            ฤทธิ์ของยาออกผลช้า คนที่ถูกวางยาจะปวดหน่วงในท้องเหมือนเครื่องในจะหลุดออกมา อาการคล้ายกับคนแท้งลูก หากไม่รีบรักษา มดลูกจะถูกทำลาย ทำให้มีลูกไม่ได้ นับว่าเป็นยาแรง

            สมกับเป็นลุงหม่า เชี่ยวชาญทั้งยาและพิษ

            “คิกๆ”

            ป่านนี้ หนิงลี่คงนอนร้องโอดครวญอย่างทรมานบนเตียง

            พอลองนึกถึงสภาพอันน่าอนาถของหนิงลี่ ฉินหรูเผลอหัวเราะชอบใจออกมา

            “ยังไม่นอนอีกหรือ”

            ท่ามกลางความมืด เสียงทุ้มดังขึ้น

            ฉินหรูได้สติ รีบกลั้นเสียงหัวเราะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

            “ขออภัย ข้ารบกวนเวลานอนของท่านแล้ว”

            ไม่เพียงขอโทษสามี นางยังลูบแผ่นหลังนุ่มนิ่มของอาเหยาที่นอนตรงกลาง ซึ่งดูแล้วน่าจะหลับสนิทมาก โชคดีที่ไม่ได้ทำให้ลูกตื่น

            แม้ห้องนอนของอาเหยาเตรียมเสร็จแล้ว แต่เจ้าตัวเล็กยังอยากนอนกับพ่อแม่ ทั้งสองจึงให้ลูกมานอนที่ห้องใหญ่ด้วยกัน

            “ข้ายังไม่หลับหรอก เจ้าเถอะ กำลังคิดเรื่องสนุกอะไรอยู่หรือ” เฟิงหยางตอบและถามในประโยคเดียวกัน

            “คิดว่าบ้านเสิ่นคืนนี้คงโกลาหลน่าดู”

            “ข้าก็คิดเช่นนั้น”

            ในขณะที่เฟิงหยางตอบ มือใหญ่ของชายหนุ่มที่กุมมือเล็กขยับเล็กน้อย

            ฉินหรูรู้สึกว่าร่างกายของนางแข็งเกร็งขึ้นมาในบัดดล

            เอ่อ…เขากำลังสะกิดหลังมือของนางใช่หรือไม่

            ตั้งใจจะส่งสัญญาณอะไรหรือเปล่า?

            ฉินหรูรู้สึกจักจี้บนหลังมือ แต่กลับไม่ได้นึกหวาดกลัวเฟิงหยางเหมือนเมื่อก่อน แค่ตกใจเท่านั้นเอง

            หัวใจของนางเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ลุ้นระทึกว่าเขาจะทำอะไรต่อไป ทว่า…

            ตอนนั้นเอง เฟิงหยางดึงมือกลับ ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนมาลูบศีรษะนางแผ่วเบา

            “นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”

            “อืม”

            ฉินหรูส่งเสียงตอบ แปลกใจเล็กน้อยเมื่อบทสนทนาจบลงแค่นี้

            วันรุ่งขึ้น หลังกินข้าวเช้าอิ่มแล้ว ซินเหมียวพาอาเหยาออกไปเล่นที่ลานกว้างข้างนอก

            ส่วนจั่นเถิงถูกเรียกให้มารายงานความคืบหน้า

            จั่นเถิงเล่าว่า เมื่อคืนบ้านเสิ่นวุ่นวายจนถึงรุ่งสาง หนิงลี่ปวดท้องอย่างหนัก ทั้งนางยังโวยวายว่าถูกฉินหรูกับเฟิงหยางวางยา

            แต่คนที่ปวดท้องมีเพียงหนิงลี่กับสาวใช้ของนางที่ชื่อไฉ่ไฉ่เท่านั้น เสิ่นเทา เสิ่นเซียวอี้และจางเหมยเหมยกินทั้งน้ำแกงสาลี่และขนมเปรี๊ยะ กลับไม่ได้มีอาการปวดท้องใดๆ

            อีกอย่าง หมอที่มาตรวจก็ไม่พบว่าหนิงลี่ถูกวางยาพิษ เมื่อไม่มีหลักฐาน คำพูดของหนิงลี่จึงเป็นเหมือนกับการใส่ร้าย

            พอฟังจบ ฉินหรูหัวเราะคิกคักด้วยความสะใจ

            “แผนต่อไปท่านจะทำอย่างไรต่อหรือ” ฉินหรูถามเฟิงหยาง

            “ถ้าจะสั่งสอนคนแล้ว ก็ต้องทำให้ถึงที่สุด ถูกต้องหรือไม่” เฟิงหยางแย้มพราย สายตาที่มองภรรยาลึกล้จนแทบไม่เห็นก้นบึ้ง

            “ใช่ๆ ถ้าจะจัดการ ต้องทำให้ถึงที่สุด” ฉินหรูพยักหน้าเห็นด้วยกับเฟิงหยาง

            “ตีงูก็ต้องต้องให้ตาย” เฟิงหยางกล่าวเสริม

            ว่ากันตามตรง คำพูดของเฟิงหยางฟังดูน่ากลัว แต่น้ำเสียงที่ใช้กับภรรยากลับอ่อนโยนอย่างมาก ความขัดแย้งนี้ทำให้คนฟังรู้สึกขบขันอยู่บ้าง

            “ข้าต้องทำอะไรหรือไม่” ฉินหรูถามขณะใช้สองแขนเท้าคางกับโต๊ะ ตั้งอกตั้งใจฟังคำพูดของเฟิงหยาง

            ชายหนุ่มเอนตัวเข้าไปใกล้ๆ ภรรยา แววตาทอยิ้มขณะตอบนางด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ

            “ครั้งนี้เจ้าไม่ต้องลงมือเอง ภรรยาข้า เจ้ารอชมเรื่องสนุกอย่างเดียวก็พอ”

            คำเรียก ‘ภรรยา’ อันเป็นธรรมชาติของเฟิงหยางทำเอารู้สึกคันยิบๆ ในหัวใจ

            แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน นางอยากฟังแผนต่อไปของเขามากกว่า

            “ท่านจะลงมือเองหรือ”

            “ลองทายดูสิ”

            ฉินหรูทำหน้าครุ่นคิด สักครู่ก็ส่ายหน้า “ข้าเดาไม่ออก”

            แน่นอนว่านางเดาแผนต่อไปของเขาไม่ถูก เพราะครั้งนี้จั่นเถิงจะเป็นคนลงมือ

            กล่าวถึงจั่นเถิง…

            จั่นเถิงที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างสามีภรรยากลอกตามองบน เขาตอนนี้ราวกับอากาศธาตุก็ไม่ปาน

            หลังจากรายงานเรื่องบ้านเสิ่นให้ท่านแม่ทัพฟังจบ ท่านแม่ทัพก็ทำราวกับว่าจั่นเถิงไร้ตัวตนทันที

            ภายนอกดูเหมือนสามีภรรยากำลังหารือกัน หากแท้จริง ท่านแม่ทัพกำลังเกรี้ยวพาราสีฮูหยินของตน

            ติดตามร่วมรบกับท่านแม่ทัพมานาน เหตุใดจะมองไม่ออก!

            โดยปกติแล้ว แม่ทัพเฟิงคนนี้ ตอนอยู่ที่ค่ายทั้งแข็งกร้าวทั้งดุดัน ทหารในค่ายหวาดกลัวเขาอย่างกับอะไรดี แต่พออยู่ต่อหน้าภรรยา ทั้งน้ำเสียงทั้งคำพูดกลับอ่อนโยนลึกล้ำเหมือนว่าเป็นอีกคนหนึ่ง

            ผ่านไปสักครู่ เฟิงหยางก็เฉลยแผนการต่อไปให้ฉินหรูฟัง “ข้าจะทำให้เสิ่นเซียวอวี้กลับมาติดต้าหมาอีกครั้ง”

             “ดี ดี!” นางร้องออกมาด้วยความอารมณ์ดี “แล้วจะทำอย่างไรหรือ”

            เฟิงหยางไม่ได้ตอบนางทันที แต่หันไปถามจั่นเถิง “เมื่อวานเจ้าแอบเข้าเรือนของเสิ่นเซียวอวี้ ค้นเจออะไรบ้าง”

            “กล้องยาสูบขอรับ เสิ่นเซียวอวี้ซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า หลังจากที่ท่านกับฮูหยินมอบต้นต้าหมาให้เขาเมื่อวาน หนิงฮูหยินก็สั่งให้สาวใช้ที่ชื่อไฉ่ไฉ่แอบไปค้นหากล้องยาสูบเช่นกัน แต่ว่า…”

            จั่นเถิงบอกรายละเอียดที่สืบมาได้ แต่ยังอธิบายไม่จบดี เฟิงหยางก็กล่าวแทรกด้วยสีหน้าเยือกเย็น

            “แต่ก็ไม่ทันแล้วสินะ สาวใช้ของหนิงลี่คงกลับมาทำงานอีกไม่ได้สักระยะหนึ่ง”

             “ใช่ขอรับ”

            อ่า อย่างนี้นี่เอง

            ฉินหรูฟังทั้งสองคนคุยกันจนถึงตรงนี้ ก็พอเดาทุกอย่างได้แล้ว

            เรื่องแรก เฟิงหยางให้จั่นเถิงแอบลอบเข้าบ้านเสิ่น เพื่อตรวจสอบว่าเสิ่นเซียวอวี้เลิกเสพต้าหมาแบบเด็ดขาดหรือไม่ คำตอบย่อมแน่ชัด เสิ่นเซียวอวี้ยังคิดถึงสารแห่งความสุขของต้าหมาอยู่ทุกวัน ถึงได้เก็บกล้องยาสูบไว้

            เรื่องที่สอง ไฉ่ไฉ่เป็นสาวใช้คนโปรดของหนิงลี่ นางต้องได้กินขนมเปี๊ยะนั้น ผลคืออาการของไฉ่ไฉ่สาหัสสากรรจ์ยิ่ง

            โถๆ สมน้ำหน้าพวกนางแล้ว!

             “ท่านพี่ แล้วจากนั้นเล่า ท่านจะอย่างไรหรือ”

            “แผนต่อไป คือเอาสิ่งนี้ส่งให้ถึงมือเสิ่นเซียวอวี้”

            สิ่งที่เฟิงหยางเอาออกมาวางบนโต๊ะคือใบต้าหมา

            เห็นปุบก็เข้าใจปับ

            เพราะนางใช้ต้นต้าหมาข่มขู่หนิงลี่ จากนี้หนิงลี่จะต้องคุมลูกชายเข้ม

            เฟิงหยางบอกว่าจะส่งใบต้าหมาถึงมือเสิ่นเซียวอวี้ นับว่าร้ายกาจมาก

            ฉินหรูคิดพลางยิ้มอย่างสะใจ

            ในจังหวะนั้น จู่ๆ มือใหญ่ของเฟิงหยางก็ยื่นมาตรงหน้า ระหว่างที่ฉินหรูสงสัย เขาลูบแก้มนางด้วยความนุ่มนวล

             “คิดว่าแผนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

            ในขณะที่ถาม นิ้วมือของเขาเกลี่ยแก้มนวลไม่หยุด

            เอ่อ…

            ฉินหรูอึ้งเล็กน้อย แต่ผ่านไปสักครู่ นางก็ตอบกลับว่า “ดะ แผนนี้ดีมากเจ้าค่ะ”

            ถ้าเสิ่นเซียวอวี้กลับมาติดต้าหมาอีกครั้ง หนิงลี่ก็รอวันอกแตกตาย

            กระนั้น สิ่งที่ฉินหรูต้องการไม่ได้อยากเห็นหนิงลี่คลั่งตาย นางอยากเห็นบ้านเสิ่นล่มจม

            แต่เสิ่นเทาเป็นบิดาแท้ๆ ของเฟิงหยาง เขาคงลำบากใจหากทำถึงขั้นนั้น

             “แต่…” ฉินหรูเอ่ยแล้วเงียบไป

            “แต่หรือ?” เฟิงหยางเลิกคิ้วถาม

            “ท่านเป็นคนบ้านเสิ่น ทำแบบนี้จะไม่ลำบากใจหรือ”

            เฟิงหยางยิ้มลึกล้ำขณะบอกนาง “คนพวกนั้นไม่คิดว่าข้าเป็นคนในตระกูล แล้วทำไมข้าต้องสนใจพวกเขาด้วย แต่ที่ข้าโกรธจนอภัยไม่ได้เพราะพวกมันกล้ามาทำร้ายภรรยากับลูกของข้า วางยาแค่นี้ยังไม่สาสมด้วยซ้ำ”

            แม้ปากเขาจะยิ้ม แต่คำพูดกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเคียดแค้น ก่อนที่จะมีวันนี้ เขาต้องพบเจออะไรมาบ้าง

            ฉินหรูทั้งสงสารทั้งซึ้งใจที่เขาให้ความสำคัญต่อนาง