บทที่ 32 ซวยแล้ว!

บทที่ 32

ซวยแล้ว!

            ย้อนกลับมาบ้านเสิ่น

            ทันทีที่ปิดประตูเรือน หนิงลี่ก็ทุบอกตัวเองพร้อมกับคร่ำครวญราวกับจะขาดใจ

            “อกข้าจะแตกตายอยู่แล้ว นางโง่นั่นกล้าดีอย่างไรมายั่วโมโหข้า!”

            “ฮือๆ ฮูหยินถูกยั่วโมโห แต่บ่าวถูกนายท่านตัดเงินเดือนตั้งสามเดือน ฮูหยินช่วยพูดกับนายท่านให้บ่าวทีเจ้าค่ะ” ไฉ่ไฉ่ลงไปคุกเข่ากับพื้น เกาะขาหนิงลี่น้ำตานองหน้า

            หนิงลี่ยกเท้าหนี ถลึงตาใส่บ่าวอย่างดุดัน

            “นั่นเพราะว่าเจ้าทำตัวเอง ไม่เกี่ยวกับข้า”

            “ฮือ ฮูหยินก็โทษบ่าวหรือเจ้าคะ ใครจะรู้ในน้ำแกงสาลี่นั่นไม่มีอะไรผิดปกติ นางโง่นั่นแค่ใช้ข่มขู่ฮูหยินเท่านั้น อีกอย่าง ที่บ่าวโกรธเพราะเป็นห่วงฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ” ไฉ่ไฉ่รำพันไม่เลิก “สี่ปีก่อนฮูหยินกรอกน้ำแกงทำแท้งให้นางดื่ม บ่าวเลยคิดว่านางโง่นั่นจะใช้วิธีเดียวกันเอาคืนฮูหยินน้อย…”

            “หุบปาก!” หนิงลี่ตวาดด้วยความรำคาญ “หักเงินแค่สามเดือน เจ้าก็ทนไปสิ”

            ไฉ่ไฉ่ส่ายหน้ารัว “ไม่เอานะเจ้าคะ ฮูหยินต้องช่วยบ่าวนะ”

            หนิงลี่มองบ่าวคนสนิทด้วยสายตาดูแคลน “หึ ข้ายังเอาตัวไม่รอด แล้วจะช่วยเจ้าอย่างไร”

            “ฮูหยิน…”

            “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เลิกกับไอ้คนที่ชื่อต้าหวงนั่นเสียสิ จะได้ไม่ต้องดิ้นรนหาเงินให้มันใช้”

            ได้ยินแบบนั้นไฉ่ไฉ่ร้องไห้โฮหนักกว่าเดิม

            ต้าหวงคือชายหนุ่มที่ไฉ่ไฉ่อยู่กินด้วย เขาเป็นคนหน้าตาดี ทำงานที่ไหน ก็มักจะมีผู้หญิงตามติดตลอด ไฉ่ไฉ่เลยให้ต้าหวงอยู่บ้าน นางเป็นคนหาเลี้ยงดูเขา หากเงินขาดมือ เขาต้องทิ้งนางไปหาผู้หญิงอื่นที่มีเงินเยอะกว่านางแน่ๆ

            นอกประตู จางเหมยเหมยได้ยินทุกคำพูดของสองนายบ่าว นางลูบท้องที่นูนใกล้คลอดของตัวเอง ใจสั่นด้วยความหวาดกลัว

            น้ำแกงทำแท้งหรือ

            ตอนที่แม่สามีเห็นน้ำแกงสาลี่ของอดีตพี่สะใภ้ แล้วทำสีหน้าหวาดกลัว ทั้งยังห้ามไม่ให้นางดื่มน้ำแกงสาลี่นั่นข้าไป เพราะในอดีต แม่สามีเคยกรอกน้ำแกงทำแท้งฉินหรูนี่เอง

            [แล้วนี่ข้าจะถูกวางยาทำแท้งด้วยหรือไม่]

            จางเหมยเหมยคิดด้วยความหวาดวิตก ก่อนจะรีบผละออกมาจากตรงประตู ตรงกลับเรือนของตน

            ก่อนหน้านี้ นางมาที่เรือนของแม่สามี เพราะเห็นว่าจู่ๆ เสิ่นเซียวอวี้ก็หายไปไหนไม่รู้ จึงคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่ กลับไม่นึกว่าจะได้ยินเรื่องน้เข้า 

            จางเหมยเมยรีบสาวเท้ากลับห้อง สั่งสาวใช้ที่ติดตามมาจากบ้านจางให้ออกไปตามหมอโดยเร็วที่สุด 

            หลังจากท่านหมอมาตรวจร่างกายและครรภ์ของนาง กลับไม่พบสิ่งใดผิดปกติ 

            จางเหมยเหมยถอนหายใจด้วยความโล่งอก อ้างว่าคงเพราะใกล้คลอดจึงวิตกเกินเหตุ

            ย้อนกลับมาที่เรือนของหนิงลี่

            หลังจากจางเหมยหมยออกไปแล้ว หนิงลี่พูดกับไฉ่ไฉ่ต่อ

            “เจ้ากับพ่อบ้าน จากนี้ก็ห้ามพูดเรื่องต้าหมาให้สะใภ้จางได้ยินเชียวล่ะ ประเดี๋ยวนางจะรู้อดีตของลูกอวี้เข้า”

            “เจ้าค่ะ บ่าวจะระวัง”

            “ยังมีอีก ตอนที่ลูกอวี้กับลูกสะใภ้จางไม่อยู่ เจ้าเข้าไปค้นในเรือนเล็ก ดูสิว่าลูกอวี้ยังเก็บกล้องยาสูบไว้หรือไม่ หากเจอก็รีบเอาไปทำลายทิ้งเสีย”

            “เจ้าค่ะ” ไฉ่ไฉ่พยักหน้ารับคำ ทว่าหน้าตาของนางยังคงเศร้าซึมอยู่ตลอด 

            หนิงลี่เห็นสีหน้าของสาวใช้ส่วนตัวแล้วก็อดถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาไม่ได้ ลำพังแค่ตัวเองยังเอาไม่รอด ยังจะช่วยเหลือใครได้อีก

            เสิ่นเทานั้น แม้ดูเหมือนเชื่อฟังหนิงลี่ก็จริง หากก็ยังมีศักดิ์ศรีของเจ้าบ้าน ลองว่าตัดสินใจไปแล้ว ย่อมไม่อาจเปลี่ยนใจเขาได้

            “โอ๊ย เจ้าจะซึมไปถึงไหน แค่ตัดเงินเดือนสามเดือน ไม่ได้ถูกโบยจนตายเสียหน่อย เอาขนมเปี๊ยะนี้ไปกินเสีย ถือว่าข้าปลอบใจเจ้าแล้วกัน” หนิงลี่พูดติดจะรำคาญ

            “ฮึกๆ ขอบคุณเจ้าค่ะฮูหยิน”

            ไฉ่ไฉ่รับขนมเปี๊ยะมากินทั้งที่น้ำตายังนองหน้า

            ….

            ค่ำคืนนั้นเอง เสียงร้องโอดโอยของหนิงลี่ดังระงมภายในห้องนอนของเรือนใหญ่

            เมื่อเสิ่นเทาลุกขึ้นมาจุดตะเกียง ก็เห็นภรรยารักนอนกุมท้อง ดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน

            “ภรรยารัก เจ้าเป็นอะไรไปหรือ”

            “ขะ ข้าปวดท้องมาก โอย…เหมือนเครื่องในจะหลุดออกมา โอยๆ”

            “กินอะไรผิดสำแดงไปหรือไม่”

            หนิงลี่อยากจะถลึงตาใส่สามีโง่ จนใจที่ไม่มีแรงทำแบบนั้น นางปวดท้องจะตายอยู่แล้ว แทนที่จะมัวมาถามเรื่องนี้ ไปตามหมอก่อนไม่ดีกว่าหรือ!

            หนิงลี่กัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วบอกสามี

            “เรี…เรียกหมอ”

            “จริงด้วย ข้าลืมไป” เสิ่นเทาว่า จากนั้นโก่งคอตะโกนเรียกบ่าว “ใครก็ได้ รีบไปตามหมอมาที!”

            เมื่อเรือนใหญ่เกิดความวุ่นวาย เรือนของเสิ่นเซียวอวี้ก็ไม่อยู่เฉย หลังจากได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย เสิ่นเซียวอวี้กับจางเหมยเหมยต้องรีบมาดูที่เรือนใหญ่

            “เกิดอะไรขึ้นหรือ” เสิ่นเซียวอวี้ถามบ่าวที่ชะเง้อมองทางว่าเมื่อไรหมอจะมาเสียทีอยู่หน้าเรือน

            “ฮูหยินใหญ่น่ะขอรับ จู่ๆ ก็มีอาการปวดท้องรุนแรง ตอนนี้กำลังไปตามท่านหมอมาดูอาการขอรับ”

            “ปวดท้อง? ท่านแม่คงกินอะไรผิดสำแดงเข้าไปนั่นแหละ” เสิ่นเซียวอวี้ส่ายหัว พูดด้วยสีหน้าเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

            เขารู้จักนิสัยของท่านแม่ดี แค่มีดบาดนิดๆ หน่อยๆ นางก็โวยวายเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ ครั้งนี้คงไม่ต่างกัน

            ตรงข้ามกับความไม่รู้สึกรู้สาของเสิ่นเซียวอวี้ จางเหมยเหมยกุมท้องตัวเอง สีหน้าของนางซีดเซียวและกระวนกระวาย

            เมื่อตอนกลางวัน ท่านหมอมาตรวจอาการแล้ว ยืนยันว่าร่างกายของนางไม่มีอะไรผิดปกติ ดังนั้นนางจึงโล่งใจว่าในน้ำแกงสาลี่ที่ฉินหรูต้มมาให้ไม่มีปัญหา แต่ว่า…ทำไมแม่สามีถึงได้ปวดท้องหนักยามวิกาลเช่นนี้

            ขนาดยืนอยู่นอกห้อง เสียงโอดโอยของแม่สามีดังต่อเนื่องไม่หยุด เสียงนั้นทรมานเหมือนสุกรที่กำลังถูกเชือดก็ไม่ปาน

            ถ้าในเมื่อน้ำแกงสาลี่ไม่มีปัญหา แล้วฉินหรูเล่นตุกติกตรงไหน

            ขนมเปี๊ยะ!?

            ทันทีที่คิดถึงขนมเปี๊ยะ จางเหมยเหมยพลันแสดงสีหน้าตระหนกตกใจ

            ใช่ ต้องเป็นขนมเปี๊ยะไส้เกาลัดนั้นแน่ๆ และอาจเป็นไปได้ที่ฉินหรูสืบจนรู้ว่านางแพ้พืชตระกูลถั่ว รวมถึงเกาลัด จึงจงใจซื้อขนมเปี๊ยะไส้เกาลัดมาฝาก

            จางเหมยเหมยไม่ได้กินขนมเปี๊ยะนั้นจึงไม่ได้ท้อง แต่ทว่า…พอครุ่นคิดต่อไปอีก จางเหมยเหมยก็คิดได้ว่าเสิ่นเซียวอวี้กับเสิ่นเทาก็กินขนมเปี๊ยะนั่น ทั้งสองคนกลับไม่มีอาการปวดท้อง เช่นนั้นปัญหาแท้จริงอยู่ที่ตรงไหน?

            แม้คิดไม่ออกว่าคนพวกนั้นเล่นตุกติกหรือไม่ หรืออาการปวดท้องของแม่สามีเป็นแค่ความบังเอิญ แต่จางเหมยก็รู้สึกว่าอดีตพี่สะใภ้คนนี้ น่ากลัวเกินไปแล้ว

            จังหวะนั้น เสิ่นเซียวอวี้หันมองภรรยา พอเห็นว่านางหน้าซีดเผือด คิดว่าโอดครวญของท่านแม่อาจทำให้จางเหมยเหมยกลัว เขาจึงโอบไหล่ภรรยาพลางว่า “อย่าทำหน้ากังวลเช่นนั้นสิ ท่านแม่คงกินอะไรผิดสำแดงนั่นแหละ เจ้ากลับห้องไปนอนต่อเถอะ”

            จางเหมยเหมยขยับริมฝีปาก กำลังจะบอกสามีว่า ‘แค่กินของผิดสำแดง ก็ปวดท้องรุนแรงจริงหรือ’ แต่ไม่รู้ทำไม คำพูดนั้นกลับไม่ยอมหลุดจากปาก

            “มีอะไร เจ้าจะพูดอะไรหรือ” เสิ่นเซียวอวี้ถามภรรยา

            “เปล่า…เปล่า เช่นนั้นข้ากลับห้องก่อน”

            “อืม”

            จางเหมยเหมยหมุนตัวเดินกลับห้อง โดยมีสาวใช้ติดตามอยู่ไม่ห่าง

            เฟิงหยางกับฉินหรูสินะ หากเลือกได้ขอไม่เป็นศัตรูด้วยดีกว่า

            เช่นนั้นนางควรเงียบปากเอาไว้

            แล้วอีกอย่าง เห็นหนิงลี่เจ็บปวดเจียนตายแบบนี้ พูดกันตรงๆ แล้ว ในใจของจางเหมยเหมยไม่รู้สึกสงสารหรือเห็นใจแม้แต่น้อย กลับสะใจเสียด้วยซ้ำ

            ตั้งแต่วันแรกที่แต่งเข้าบ้านเสิ่น หนิงลี่ก็ควบคุมทุกอย่าง กระทั่งสาวใช้กับบ่าวที่ติดตามจางเหมยเหมยมาด้วย หนิงลี่ย้ายให้พวกนั้นไปทำงานใช้แรง เหลือคนที่ติดตามข้างกายแค่คนเดียว ทั้งยังให้บ่าวในบ้านคอยจับตาดูจางเหมยเหมยทุกฝีก้าว

            ฉากหน้าหนิงลี่เหมือนแม่สามีแสนดี แต่เบื้องหลังต้องการแค่สะใภ้ที่เป็นหุ่นเชิด

            ปวดท้องให้ตายไปเลยยิ่งดี สมน้ำหน้าแล้ว!

….

            อย่างไรก็ตาม คืนนั้นไม่ได้มีแค่หนิงลี่ที่ปวดท้องเจียนตาย บ้านเช่าหลังเล็กที่ไฉ่ไฉ่อาศัยอยู่กับแฟนหนุ่ม ก็มีเสียงดังโอดครวญไม่หยุด

            ไฉ่ไฉ่ไม่ได้โชคดีเหมือนหนิงลี่

            ต้าหวงเป็นชายเสเพล ไม่ได้ใส่ใจไฉ่ไฉ่แม้แต่น้อย ที่ยอมอยู่ด้วยเพราะนางหาเงินให้เขาได้มากกว่าผู้หญิงคนอื่น

            ในตอนแรก ต้าหวงสั่งให้ไฉ่ไฉ่หุบปาก หยุดโอดครวญได้แล้ว เสียงร้องของนางทำให้เขานอนไม่หลับ ทว่าไฉ่ไฉ่ทนแล้วทนเล่า กลับไม่อาจต่อต้านความทรมานที่มดลูกบีบรัดรุนแรงได้ หากเลือดไม่ไหลเต็มที่นอน ต้าหวงก็คงไม่ออกไปตามหมอมารักษา  

            ทว่า…กว่าหมอจะมาถึง อาการของไฉ่ไฉ่ก็สาหัสแล้ว มิหนำซ้ำยังส่งผลกระทบทำให้มดลูกเสียหาย ไม่อาจมีลูกได้อีกเลย

            หากพูดถึงฉินหรู ในตอนที่ถูกจับกรอกยาทำแท้ง ถือว่านางโชคดีมาก นั่นเพราะยาที่หนิงลี่ใช้กับฉินหรูไม่ได้ออกฤทธิ์รุนแรงเท่ากับยาที่ลุงหม่าปรุงขึ้นมา