เปลืองรัก

"ตั้งแต่มึงมาที่นี่ มึงไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องไปอยู่กับเมียบ้างหรือไง" ตุลธรพูดขึ้นท่ามกลางเสียงที่ดังสนั่น แต่มันพอที่จะทำให้คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ และเพื่อนของเขาได้ยินด้วย

ทำเอาคนที่กำลังกระดกเหล้าเข้าปากอย่างเพลินใจถึงกับชะงักในสิ่งที่ได้ยิน "พูดอะไรของมึง กูไม่มีเมีย"

"แน่ใจนะว่ามึงไม่มีเมีย”

“เออกูไม่มีเมีย” ทยากรยังคงปากแข็งและยืนยันคำเดิมว่าตนนั้นไม่มีใคร ไม่มีภรรยาหรือแต่งงานแล้วตามที่เพื่อนทั้งสองพูดมา

“แล้วผู้หญิงสวย ๆ ที่กูเจอที่บ้านมึงเป็นใครวะ พวกกูไม่เคยเห็นหน้าเลยถึงไปบ้านมึงบ่อย ๆ ก็เถอะ" เตชินท์ถามด้วยความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจเพราะเมื่อสัปดาห์ก่อนเขาไปเยี่ยมบิดามารดาของทยากรมา และบังเอิญได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในบ้านหลังนั้นด้วย พร้อมกับประโยคหนึ่งที่นนทกรบิดาของทยากรเอ่ยออกมา

'ไอทิว...ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ ทิ้งเมียอยู่กรุงเทพฯ ส่วนตัวเองทำงานที่สวนอย่างสบายใจ มันไม่ห่วงเมียมันเลยหรือยังไงนะ' มันทำให้เขาต้องเก็บความสงสัยมาถึงทุกวันนี้

วันนี้ก็เป็นวันที่สามแล้ว นับจากที่ทยากรขึ้นมาทำธุระที่กรุงเทพฯก่อนที่เจ้าตัวจะเดินทางกลับที่ไร่

"กูจะบอกอีกครั้งว่ากูโสด" ทยากรหงุดหงิดไม่น้อยที่เพื่อนของเขาพูดเรื่องที่เขามีภรรยาและถามเซ้าซี้ไม่เลิก

ใช่ เขามีภรรยาแล้วก็จริง เจ้าหล่อนก็เป็นเพียงภรรยาในนามที่เขาไม่ต้องการและรอวันหย่าเท่านั้น

"ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียมึงจริง เขาก็สวยมากเลยนะ" เตชินท์เอ่ยพลางจับสังเกตุเพื่อนว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง เมื่อเพื่อนของตนพูดถึงเรื่องนี้

"คนแบบนั้นนะเหรอสวย อ้วนก็อ้วน ความสวยความน่ารักก็ไม่มี พวกมึงเอาตาที่ไหนดูว่าสวย"

ชายหนุ่มเพียงแค่พึมพรำเบา ๆ เท่านั้นแต่มันก็ทำให้คนที่นั่งอยู่ลักลอบดูท่าทางของเขาได้เช่นกันอิริยาบถนั้น ทำให้สองหนุ่มถึงกับส่ายหน้าให้กับคนที่ปฏิเสธเสียงแข็ง

กลับปากแข็งไม่ยอมรับว่าตัวเองมีเมียแล้ว ทว่าท่าทางที่แสดงออกมากลับตรงกันข้าม

แต่จะว่าก็ว่าเสียเถอะ ทยากรไม่เคยพาสาวสวยคนนั้นมาเปิดตัวแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ให้รู้จักใครเก็บเงียบราวกับเธอคนนั้นเป็นคนในความลับของเพื่อนอย่างนั้น

“มันก็ไม่เคยมาเปิดตัวเลยนะเอาจริง” เพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียง

“ก็ไม่มีใครและไม่เคยที่จะพามาเปิดตัว ถ้าคนที่พวกมึงพูดถึงคือ นันท์นลิน ก็แค่แม่บ้านคนนึง”

“โอเค ๆ แม่บ้านก็แม่บ้าน พวกกูยอมแล้ว ไม่มีเมียก็ไม่มีเมีย”

เพื่อนทั้งสองคนต่างเอ่ยขึ้นและยกมือยอมแพ้กับท่าทางของหนุ่มเจ้าของไร่องุ่นที่ยังคงยืนยันเสียงแข็งเช่นนั้น

หนุ่ม ๆ ทั้งสามคนที่ชวนนัดกันดื่มสังสรรค์ตามประสาคนที่ไม่ได้พบกันนานทีปีหนที่จะมีเวลาตรงกัน จึงออกมาหาที่ผ่อนคลายกันบ้าง อีกทั้งพวกเขาและทยากรไม่ได้เจอกันมาหลายปี เนื่องด้วยชายหนุ่มปลีกตัวไปทำธุรกิจไร่องุ่นที่ต่างจังหวัดในสิ่งที่เขาชอบ อีกทั้งเป็นการดูธุรกิจของย่าและครอบครัวไปในตัวอีกด้วย

เรียกได้ว่าแทบไม่มีเวลาที่จะได้กลับกรุงเพทฯ มาเจอเพื่อนเสียด้วยซ้ำ

“เฮ้ย…ผู้หญิงคนนั้น”

ปลายหางตาคมของเตชินท์ดันเหลือบไปเห็นร่างเล็กบอบบางของกลุ่มผู้หญิงสามคนที่กำลังจะเดินออกจากร้าน แต่ผู้หญิงคนหนึ่งนั้นสามมัน

“อะไรของมึงวะ ร้องอย่างกับเห็นผีตกใจหมด” คนที่กำลังนั่งนึกอะไรเพลิน ๆ ถึงกับสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ

“เห็นอะไรวะ เมียมึงมาตามรึไง” ตุลธรถามอย่างสงสัย

“เปล่า ๆ ไม่มีอะไร แค่ผู้หญิงคนนั้นสวยดี” ชายหนุ่มเฉไฉไม่ตอบกับอะไรต่อเพราะยิ่งต่อความยาวสาวความยืดมันจะยิ่งไม่จบ

ในขณะเดียวกันทั้งสามคนที่กำลังจะเดินออกจากร้านเพราะมาเลี้ยงฉลองให้กับเพื่อนร่วมงานและขอตัวกลับก่อน

“จะไม่ไปต่อจริง ๆ เหรอลิน”

หนึ่งในสามสาวที่เดินมาด้วยกันพลางเอามือวางไว้บนไหล่มนของคนที่ถูกเรียกว่าลิน ทำเอาหญิงสาวถึงกับยิ้มออกมากับแววตาที่อ้อนวอนของคนตรงหน้าจนต้องเผลอยิ้มออกมาเสียไม่ได้

“เอาไว้วันหลังนะ วันนี้คุณย่าไม่สบาย ลินต้องกลับไปดูแลน่ะ บอกคุณย่าว่าออกมาไม่นานน่ะ”  เธอตอบยิ้ม ๆ พร้อมทั้งให้เหตุผลกับเพื่อนว่าเพราะอะไรถึงต้องขอตัวกลับก่อนเวลา

“แกนี่น้ายัยลิน…” 

“กลับเถอะนี่ก็ดึกแล้วนะ”

ท่าทางทำดวงออดอ้อนปริบ ๆ ทำเอาเพื่อนส่ายหน้าเล็กน้อย พร้อมทั้งผลัดดันให้สองสาวที่อยู่หน้าเธอ เดินออกจากร้านไป โดยที่ไม่ทันสังเกตเลยว่ามีสายตาหลายคู่ของใคร ๆ กำลังมองอยู่ กับท่าทางขี้อ้อนน่ารัก แต่ดูเหมือนว่าหนึ่งในสายตานั้นมองมาเหมือนคับคล้ายคับคลาว่าเคยเจออยู่ที่ไหนเสียนี่

แต่ก็ช่างเถอะ มันไม่ได้สำคัญอะไรเสียหน่อย