ตอนที่ 4 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

กานดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็เจอกับอาการปวดร้าวราวกับร่างกายมันจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เสียให้ได้ และเมื่อเธอขยับตัวจะลุกก็พบว่ามีบางอย่างทาบทับอยู่ที่เอวจึงก้มลงมองก็เห็นว่าเป็นแขนและเมื่อหันไปมองด้านข้างก็พบกับใบหน้าคมคายที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

ถ้าจะถามว่าตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเธอไม่รู้สึกหวั่นไหวกับชายหนุ่มบางเลยหรือเธอตอบได้เลยว่ามันก็ต้องมีบาง การที่หญิงชายสองคนที่แต่งงานกันใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน มีหรือที่มันจะไม่หวั่นไหวแต่เธอก็ต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้เพราะคนคนนั้นมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว และการที่เราไปรักคนที่มีเจ้าของมันก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา และถ้าไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้เราก็แค่ถอยออกมาจากตรงนั้นและตอนนี้ก็ถึงเวลานั้นแล้ว

กานดามองหน้าแทนไทอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจลุกขึ้นแล้วพาร่างกายอันบอบช้ำจากเหตุการณ์เมื่อคืนเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาเพื่อเตรียมตัวลงไปข้างล่าง

แทนไทยังไม่ตื่นและเธอก็ไม่อยากกวนอีกทั้งยังไม่อยากพูดคุยกันตอนนี้เพราะภาพเหตุการณ์เมื่อคืนมันยังฉายชัดอยู่ในความทรงจำ

หญิงสาวออกจากห้องไปเงียบๆ เมื่อลงมาข้างล่างก็เจอกับสายตาล้อเลียนจากเหล่าแม่บ้านที่เห็นเหตุการณ์การจูบกันอย่างดูดดื่มของเจ้านายทั้งสองเมื่อคืนนี้ เล่นเอากานดาต้องก้มหน้าหลบด้วยความอาย ก่อนจะเดินไปส่วนของห้องครัว

“ขอโทษนะคะที่วันนี้ดาไม่ได้เข้ามาช่วย”

“อุ้ย! จะขอโทษทำไมละค่ะ คุณดานะเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน งานพวกนี้ไม่ต้องทำก็ได้ ไม่มีใครว่าหรอกค่ะ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ หน้าที่ภรรยายังไงดาก็ต้องทำ”

คำตอบที่ได้จากหญิงสาวตรงหน้าทำให้ป้านียิ้มออกมาอย่างพอใจรวมทั้งเหล่าแม่บ้านที่ได้ยิน คุณผู้หญิงของพวกเธอดูแลเอาใจใส่ทุกคนในบ้าน อีกทั้งยังใจดี แถมยังสวยอีกด้วย

“ใครมีภรรยาอย่างคุณดาไม่รักไม่หลงก็แย่แล้ว จริงไหมคะป้านี” แก้ว หลานป้านีเอ่ยขึ้น คำพูดเหล่านั้นทำให้กานดาได้แต่ยิ้มเจื่อนออกมาเพราะมันไม่ได้เป็นความจริงเลยสักนิด แทนไทมีคนที่รักอยู่แล้วและอีกไม่นานเธอก็ต้องไปจากที่นี่

“คุณดาคะ คิดอะไรอยู่ค่ะ” ป้านีถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายเงียบไป

“เปล่าค่ะ สงสัยจะเพลียนะคะก็เลยยังมึนๆ”

“งั้นไปนั่งพักดีกว่าค่ะ เดี๋ยวให้แก้วมันพาไปนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นดาขอตัวก่อนนะคะ” กานดาเดินออกมาจากห้องครัวทันที

หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นนี้ก็ผ่านมาสองวันแล้วทั้งแทนไทและกานดาต่างก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณแทนไทค่ะ ได้เวลาประชุมแล้วค่ะ”

“อืม”

หลังจากประชุมเสร็จแทนไทก็กลับมาเคลียร์เอกสารต่อที่ห้องจนเวลาล้วงเลยไปจนเกือบเลิกงาน

ประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยไม่มีการขออนุญาตใดๆ ทั้งสิ้น แต่เจ้าของห้องก็ไม่ได้ว่าหรือเงยหน้าขึ้นมาดูเพราะคิดว่าเป็นกานดาที่เข้า แต่แล้วคนที่เข้ามาก็ไม่ยอมเดินเข้ามาหาแต่กลับยืนนิ่งอยู่ที่กลางห้อง

แทนไทจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ แต่กลับต้องแปลกใจมากกว่านั้นอีกเมื่อคนที่เข้ามาไม่ใช่คนที่คิดเอาไว้

“ปารมี”

“คุณโกรธอะไรปาค่ะ ปาทำอะไรผิด” ปารมีเดินเข้าไปหาชายหนุ่มพร้อมกับนั่งลงบนตักแกร่ง แขนเรียวยกขึ้นโอบคอชายหนุ่มเอาไว้พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ปา คุณลุกก่อนครับ มันไม่เหมาะ” แทนไทบอกเสียงเรียบอีกทั้งยังพยายามแกะมือหญิงสาวออก

“ทำไมค่ะ คุณไม่รักปาแล้วใช่ไหม” หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาย

“โถ่ ปา ชู่ววว ไม่ร้องครับ ใครบอกว่าผมไม่รักปาหือ” แทนไทถามน้ำเสียงต่างจากตอนแรก พร้อมกับนิ้วแกร่งเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้กับหญิงสาวอย่างเบามือ

“ก็คุณทิ้งปา ว่าปาแถมยังทำร้ายปาอีกด้วย” หญิงสาวบอกน้ำเสียงตัดพ้อ

“ชู่ว ผมขอโทษนะ ผมอาจจะใจร้อนและคุมตัวเองไม่อยู่นะ”

“แล้ววันนั้นคุณไปไหนคะ ไปกับใครบอกปามานะ”

“ผมกลับบ้านครับ ผมไม่ได้ไปไหน” แทนไทบอก น้ำเสียงกลับมาเรียบนิ่งอีกครั้ง

“ปาบอกผมได้ไหม ว่าที่ผมถูกวางยาเป็นฝีมือคุณหรือเปล่า”

“ปาไม่ได้ทำนะคะ ปาไม่รู้เรื่อง” หญิงสาวปฏิเสธออกมาทันที

“อย่าให้ผมต้องสืบรู้เองนะปา คุณรู้นะว่ามันจะเป็นยังไง เรื่องของเรา…”

“ปาขอโทษ คุณอย่าเลิกกับปานะ ปา ปาแค่อยากให้คุณเป็นของปา”

“ผมก็เป็นของคุณอยู่แล้วนี้ปา หรือคุณมีอะไรปิดบังผม” แทนไทถาม ยิ่งน้ำเสียงที่ออกมาเรียบนิ่งเท่าไรยิ่งทำให้หญิงสาวร้อนรน

“ไม่มีค่ะ ปาแค่อยากเป็นของคุณ อยากให้คุณสัมผัสปา” หญิงสาวบอกพร้อมกับมือที่เริ่มลูบไล้แผ่นอกกว้างแล้วเลื่อนลงไปตามหน้าท้องแกร่งแต่ถูกแทนไทจับเอาไว้แน่น แต่ถึงอย่างนั้นสะโพกมนยังกดทับลงไปที่จุดนั้นอย่างตั้งใจและยั่วยวน จนแทนไทต้องกัดฟันข่มอารมณ์ไว้

“แล้วทำไมต้องใช้วิธีนี้ แค่คุณพูดปา เราสองคนก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น” แต่ทุกครั้งแทนไทจะป้องกันเสมอ

“ปะ ปา คือปา…”

“คุณจะบอกผมเองดีดี หรือต้องให้ผมรู้เอง” แทนไทถามเสียงเย็น

“ปา ปา…”

“คุณท้องใช้ไหมปารมี” แทนไทที่ทนไม่ไหวพูดออกมาเอง

“ทะ แทนค่ะ มันไม่ใช้อย่างนั้นนะคะ” หญิงสาวที่จากตอนแรกตั้งใจจะยั่วให้ชายหนุ่มทนไม่ไหว จนต้องเปลี่ยนไปทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ เธอจะได้มีข้ออ้าง รีบลุกออกจากตัวชายหนุ่มทันที

“คุณท้อง โดยที่ไม่รู้ว่าพ่อของเด็กคือใคร คุณเลยคิดจะจับผมเหรอปารมี คิดจะให้ผมรับผิดชอบเด็กในท้องของคุณอย่างนั้นเหรอ! คุณเห็นผมโง่ขนาดนั้นเลยหรือไง!!” ปารมีตัวสั่นไปหมดด้วยความกลัว เธอไม่เคยเห็นชายหนุ่มน่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเพราะทุกครั้งที่เจอกันแทนไทมักจะเป็นคนสุภาพอ่อนโยนและใจดีกับเธอเสมอ

“ทะ แทนคุณฟังปาอธิบายก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกเสียงสั่น

“คุณยังมีอะไรที่ต้องอธิบายอีกอย่างนั้นเหรอปารมี! แค่นี้ผมก็เป็นควายมากพอแล้ว!”

“คุณยังมีอะไรที่ต้องอธิบายอีกอย่างนั้นเหรอปารมี! แค่นี้ผมก็เป็นควายมากพอแล้ว!”

“!!!!”

“ตลอดเวลาที่คุณไปเรียนต่อ ผมไม่เคยให้ใครตามดูคุณ ไม่เคยตามสืบว่าคุณทำอะไรอยู่ ทั้งที่ผมอยากรู้ เพราะผมเชื่อใจคุณว่าคุณจะรักผมแค่คนเดียว แต่คุณกลับเห็นผมเป็นไอ้โง่! สวมเขาให้ผมไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง! ร่านโดยไม่คิดบางเหรอว่าผมจะรู้ เห็นกูโง่นักหรือไง!!”

แทนไทระเบิดออกมาในที่สุด ตั้งแต่วันนั้นที่เขาโดนวางยา เขาก็ให้ภพตามสืบว่าเป็นฝีมือใครและเมื่อสืบไปเรื่อยๆ เขาก็ได้รู้ว่าเขานั้นมันโง่ขนาดไหนที่ยังรักยังรอผู้หญิงคนนี้

ปารมีได้แต่ยืนสั่นยังช็อกไม่หายกับคำพูดของชายหนุ่มเมื่อครู่

“ทะ แทน ปาขอโทษ ยกโทษให้ปานะคะ”

“…….”

“แทน ปาขอร้อง เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะ ฮึก ปารู้ว่าปาผิด มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบเป็นความสนุกที่ปาหลงผิด ปาขอโทษ แทน ฮึก ปารู้ว่าคุณยังรักปาอยู่ ฮึก เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ปาจะปรับปรุง ฮึก ปาจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง ไม่ทำให้คุณรู้สึกแย่อีก ปารักคุณ ฮึก ฮือ!!” หญิงสาวพยายามอ้อนวอนชายหนุ่มอย่างน่าเวทนา ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงแต่บัดนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตา ถ้าใครมาเห็นก็คงอดสงสารไม่ได้ แต่ไม่ใช่กับคนที่อยู่ตรงหน้า แทนไทเป็นคนที่เจ็บแล้วจำและไม่มีวันที่จะทำให้ตัวเองต้องกลับไปเจ็บอีกแน่

“คุณกลับไปซะเถอะปารมี อย่าให้ผมเห็นหน้าคุณอีก ที่ผ่านมาผม อโหสิให้ หลังจากนี้เราไม่เกี่ยวข้องกันอีก เชิญ” แทนไทพูดบอกเสียงเข้ม จึงทำให้หญิงสาวกลัวจนตัวสั่น เธอไม่กล้าจะอยู่จึงรีบออกจากห้องไปทันที แค่ตอนนี้เท่านั้นเธอขอกลับไปตั้งหลักก่อนยังไงเธอก็ไม่มีทางปล่อยแทนไทไปแน่

หลังจากที่หญิงสาวออกไปจากห้องแล้ว แทนไทก็ได้แต่นั่งลงบนเก้าอี้อย่างกับคนหมดแรง

ประตูถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับคนที่เข้ามาใหม่ กานดาเดินมาหยุดอยู่ตรงข้ามกับแทนไทอีกฝั่งของโต๊ะทำงาน

“ทะเลาะกันเหรอคะ ฉันเห็นคุณปารมีวิ่งร้องไห้ออกไป” กานดาถามขึ้นมาทำลายความเงียบ

“อืม ผมกับเขาเลิกกันแล้วละ” แทนไทตอบเสียงเรียบ ไม่แสดงอาการว่ารู้สึกเสียใจหรืออะไรใดใดทั้งสิ้น

“เรื่องอะไรคะ ทำไมต้องทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นเลิกกัน” กานดาถึงกับงงเมื่อได้ยินคำตอบ แทนไทเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหญิงสาวนิ่ง ๆ

“เรื่องของเราเหรอคะ คุณปารมีเธอทราบแล้ว” เมื่อไม่มีคำตอบจากชายหนุ่มกานดาจึงเดาเอาเองถึงเรื่องที่จะทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกัน แทนไทส่ายหน้า

“เปล่าหรอก”

“แล้วมันเรื่องอะไรกันละค่ะ ทำไมต้องทะเลาะกันรุนแรงขนาดนั้น”

“มานี้สิ” แทนไทไม่ตอบแต่กลับเรียกให้หญิงสาวเดินเข้าไปหาแทน

กานดาเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างว่าง่าย เธอรู้ว่าตอนนี้เขาเครียด เมื่อเดินเข้าไปถึงตัว ชายหนุ่มก็ยกแขนแกร่งทั้งสองข้างขึ้นโอบเอวบางของภรรยาเอาไว้พร้อมกับซุกหน้าคมเข้มเข้ากับหน้าท้องแบนราบของหญิงสาว

“ดาช่วยผมหน่อย” แทนไทพูดอู้อี้อยู่ตรงหน้าท้องหญิงสาว